Ο πίνακας εξέλιξης του εξωτερικού χρέους από το 1974 μέχρι σήμερα. Αξίζει να τον αναλύσουμε με θάρος και ειλικρίνια.του Σάββα Καλεντερίδη
Το 2004 επιχειρήθηκε η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το κατάπτυστο Σχέδιο Ανάν, που βρέθηκαν Έλληνες πολιτικοί σε Ελλάδα και Κύπρο να το υποστηρίξουν. Στόχος του σχεδίου δεν ήταν μόνο η διάλυση του κράτους της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδος. Απλά, η διάλυση θα άρχιζε από τη Λευκωσία και την Κύπρο και θα κατέληγε στην Αθήνα και την Ελλάδα. Τότε αποτράπηκε η εξέλιξη αυτή, μετά το ΟΧΙ του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου και όλων όσων στάθηκαν στο πλευρό του, εκείνες τις μεγάλες στιγμές.
Το 2010, με τη Συμφωνία Ελλάδος – ΔΝΤ/Ε.Ε., επιχειρείται ανοικτά η ακύρωση αυτής της έστω και υπερχρεωμένης Ελληνικής Δημοκρατίας, της εθνικής μας κυριαρχίας-ανεξαρτησίας και η ίσως η ολοκληρωτική διάλυση της χώρας μας.
Μετά από την υπογραφή αυτής της συμφωνίας, το μέλλον της Ελλάδας και του Ελληνισμού προβλέπεται δυσοίωνο. Το εξωτερικό χρέος της χώρας είναι ήδη σε ποσοστό 120% επί του ΑΕΠ, ενώ μετά την ολοκλήρωση της εκταμίευσης του πακέτου των 110 δις ευρώ από ΔΝΤ-Ε.Ε. θα ξεπεράσει το 150% του ΑΕΠ. Η άποψή μας είναι ότι στο σημείο που φθάσαμε, η αποφυγή της χρεοκοπίας ήταν αδύνατη χωρίς τη βοήθεια της Ε.Ε., και αν αυτό δεν επαρκούσε, και του ΔΝΤ.
Είναι, επίσης, παράλογο και άδικο να φορτώνονται όλες οι ευθύνες στην παρούσα κυβέρνηση, παρά τα προεκλογικά και μετεκλογικά της λάθη. Η κατάσταση της χώρας όταν ανέλαβε η παρούσα κυβέρνηση ήταν ήδη τραγική και οι ευθύνες όλων, κομμάτων και προσώπων, φαίνονται καθαρά στο διάγραμμα που δημοσιεύουμε.
Φυσικά, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση έχει ευθύνες επειδή όταν είχε νωπή λαϊκή εντολή και τη στήριξη μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, δεν κινήθηκε άμεσα για να αποσοβήσει τον τεράστιο κίνδυνο που παραμόνευε λόγω της τραγικής κατάστασης στην οποία παρέδωσε τη χώρα η προηγούμενη κυβέρνηση, ούτε αξιοποίησε τη γεωπολιτική θέση της πατρίδας μας, για να εξασφαλίσει τη στήριξη από τις ισχυρές χώρες της Ε.Ε. (Γερμανία, Γαλλία), τη Ρωσία και την Κίνα.
Εν πάση περιπτώσει, ας δεχτούμε ότι εδώ που φτάσαμε, δεν γινόταν αλλιώς.
Η χώρα μας έχει υπογράψει μια συμφωνία με εξαιρετικά επαχθείς όρους, και πρέπει να την τηρήσουμε, τουλάχιστον όσο έχουμε ανάγκη τα κεφάλαια που προβλέπονται σ’ αυτήν, για να έχει μέλλον η Ελλάδα και ο Ελληνισμός.
Στο κύριο άρθρο μας του φύλλου του Φεβρουαρίου, με το οποίο καλούσαμε την κυβέρνηση να πάρει άμεσα μέτρα και τους αναγνώστες μας να βοηθήσουν, για «Να σώσουμε την Ελλάδα», αναφέραμε μεταξύ άλλων ότι αφού ξεπεραστεί η κορυφή της κρίσης θα πρέπει να κάνουμε ο καθένας μας έναν απολογισμό, για να μπει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία. Αρκεί να διαχειριστούμε την κρίση δημιουργικά και χωρίς να επαναλάβουμε όλοι μας, λαός, πολιτικοί και κόμματα, τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ. Και για να μην επαναληφθούν τα λάθη, πρέπει να τα εντοπίσουμε και να αποδοθούν οι ανάλογες ευθύνες.
Παρότι η εφημερίδα μας δεν είναι πολιτική και φυσικά ούτε κομματική, πιστεύουμε ότι πρέπει κι εμείς να συμβάλλουμε με τις απόψεις και τις σκέψεις μας στον εθνικό και παλλαϊκό διάλογο που πρέπει να αρχίσει για τον απολογισμό και την απόδοση ευθυνών, αφού μόνο μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορεί να υπάρχει επόμενη ημέρα.
Για το λόγο αυτό, για να έχουμε ένα αξιόπιστο και αντικειμενικό εργαλείο μελέτης και προβληματισμού, δημοσιεύουμε τον πίνακα της εξέλιξης του Δημόσιου Χρέους της Ελλάδος από το 1970 μέχρι το 2010.
Οικονομολόγοι δεν είμαστε και ούτε πρόκειται να γίνουμε. Έχουμε όμως όλοι μας κοινό νου, για να μπορέσουμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και να ανακαλύψουμε την αλήθεια. Αρκεί να βρούμε τη δύναμη. Γιατί το θέμα αυτό, του απολογισμού και της απόδοσης ευθυνών, δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού πρόκειται για διαδικασία που πρέπει να κάνουμε όλοι μας πρώτα εσωτερικά, με θάρρος, ειλικρίνεια και ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας και το μέλλον της χώρας και μετά να αναζητήσουμε τις ευθύνες των άλλων.
Πιστεύουμε ότι ένας από τους λόγους που μας οδήγησαν στον γκρεμό, και όχι απλά στο χείλος της καταστροφής, είναι η πολιτική συμπεριφορά του καθενός από μας, που επέτρεψε την εξέλιξη και τη δράση ενός πολιτικού σκηνικού που, όπως φαίνεται και από το αποτέλεσμα, ήταν ανίκανο να χειριστεί τις τύχες της πατρίδας και του έθνους. Επιτρέψαμε σε πρόσωπα και κόμματα να εκμεταλλευτούν τραγικά ιστορικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας, όπως ο Εθνικός Διχασμός (1914-1922) και ο Εμφύλιος (1944-1949), και να τα χρησιμοποιήσουν έτσι ώστε ο Έλληνας να συμπεριφέρεται με βάση το συναίσθημα και όχι τη λογική.
Με άλλα λόγια, εκμεταλλεύθηκαν τις πληγές που έχει στο σώμα του ο Ελληνισμός από τραγικές στιγμές του παρελθόντος, μας «τύφλωσαν» με κενά και φθηνά ιδεολογήματα και προκαταλήψεις οι ανέντιμοι και ανεύθυνοι πολιτικάντηδες, εξουδετέρωσαν την κριτική και την πολιτική σκέψη του Έλληνα, αλλοίωσαν τα βασικά χαρακτηριστικά της παραδοσιακής ελληνικής κοινωνίας και έσπειραν καινούργιους σπόρους μίσους και μισαλλοδοξίας για να συνεχίσουν να κάνουν τη «δουλειά» τους ες αεί.
Με την τακτική τους αυτή κατάφεραν να αντικαταστήσουν πρώτα απ’ όλα τη λογική με το φανατισμό και τον παραλογισμό, την αξιοκρατία με τη φαυλοκρατία, την αλήθεια με το ψέμα, το διάλογο με τον κομματικό μονόλογο, τη δημοκρατία με τον έρποντα κομματικό και συνδικαλιστικό φασισμό, τη συλλογικότητα και την ευθύνη απέναντι στην κοινωνία με το φιλοτομαρισμό, την εντιμότητα με τη δολιότητα, την ομορφιά του νέου με τον «εκσυγχρονισμό», τις ευγενείς ιδέες με το φθηνό λαϊκισμό, την ηθική της κοινωνίας με την «ηθική» του κόμματος, που κατάντησε να είναι συνώνυμη με την ανηθικότητα, τον πατριωτισμό και την αγάπη προς τον Ελληνισμό με τον εθνομηδενισμό, και άλλα πολλά, τόσα όσα χρειάζονταν για να μας φέρουν εδώ που μας έφεραν.
Και όλα αυτά γιατί! Γιατί όλα αυτά τα καταστροφικά χρόνια τα κόμματα ήταν αυτά που καθόριζαν την ηθική στην κοινωνία, αντί να γίνει το αντίθετο.
Να δούμε λοιπόν με προσοχή τον πίνακα που παραθέτουμε, να σκεφτούμε χωρίς προκαταλήψεις όσα ζήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια, να κάνουμε όλοι μας την εσωτερική διαδικασία που θα μας απελευθερώσει από κομματικά δεσμά και προκαταλήψεις, για να βρούμε τα «κλειδιά» της φυλακής που φυλάκισαν και τύφλωσαν τον ελληνικό λαό.
Όλη αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και χρειάζεται θάρρος και γενναιότητα για να τελεσφορήσει, όπως οτιδήποτε μεγάλο και δυνατό. Όμως αυτό είναι απαραίτητο να γίνει, για να προχωρήσουμε μπροστά. Είναι προϋπόθεση για να φυτρώσει και να αναπτυχθεί στην κοινωνία ένα κίνημα ηθικής, αρχών, ιδεών και ευθύνης απέναντι στο λαό, το έθνος και την πατρίδα, ένα κίνημα που θα τιμωρήσει παραδειγματικά τους διεφθαρμένους πολιτικούς, γιατί, εν τέλει, αυτοί έχουν την καίρια ευθύνη για την κατάντια της χώρας. Ένα κίνημα που θα γκρεμίσει τη φαυλοκρατία, την ανευθυνότητα και το λαϊκισμό, θα διαχειριστεί με ευθύνη τη σοβούσα κρίση και θα αναγεννήσει την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
Είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα να γεννιούνται παιδιά ή να ζουν άνθρωποι το υπόλοιπο της ζωής τους χωρίς ελπίδα.
Υπάρχει Ελπίς, λοιπόν, αρκεί να ανακτήσουμε τη λογική και τη σοφία μας και δουλέψουμε όλοι μαζί για να την αναστήσουμε.
Υπάρχει Ελπίς.
Κύριο άρθρο της εφημερίδας ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ, φύλλο Μαΐου
Συνδρομές: κ. Σοφία Κεσίδου, 210 3316036, [email protected]