Ο διπλός εκβιασμός της χώρας.

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας,
Γνωρίζουν πολλοί πλέον την θεωρία παιγνίων, του κλάδου των μαθηματικών που εξετάζει τις στρατηγικές επιλογές λογικά σκεπτόμενων παικτών που εμπλέκονται σε ανταγωνιστικές καταστάσεις . Ότι και αν συμβεί σήμερα στο Eurogroup- με πιθανότερη την προέγκριση της δόσης σε… δόσεις αλλά και μερικά ανώφελα έως επώδυνα μέσα αναδιάρθρωσης του χρέους μας- ένα είναι το μοναδικό δεδομένο : η φαινομενική σύγκρουση ΔΝΤ-ΕΕ, δεν αφορά «ανταγωνιστικές καταστάσεις» μεταξύ «ορθολογικά σκεπτόμενων δρώντων», που θα μπορούσαν να παρασυρθούν σε «λάθος επιλογές» και «ατυχήματα». Κοινώς, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα παίγνιο μεταξύ παιχτών που ο καθένας «επιδιώκει να μεγιστοποιήσει το όφελός του». Είναι μεν φαινομενικά αντίθετα τα στρατόπεδα αλλά στην ουσία έχουν τον ίδιο σκοπό. Το ΔΝΤ απαιτεί άμεση μείωση του ελληνικού χρέους ή μακροχρόνιο «πάγωμά» του ( με βάση εσωτερική αλληλογραφία που αποκάλυψε με πρωτοσέλιδο του ο Επενδυτής στις 25/11 θέλει το ελληνικό χρέος να γίνει βιώσιμο όχι για να σώσει την Ελλάδα αλλά για να μην αποτύχει το Ταμείο στην αποστολή του) . Η δε Γερμανία, άτυπο διευθυντήριο της
Ευρωζώνης, εκφράζει την άλλη γραμμή την οποία υιοθετεί και η ελληνική κυβέρνηση, οχυρωμένη ταυτόχρονα πίσω από μια «αντιγερμανική» ρητορεία για εσωτερική κατανάλωση: μια επιμήκυνση αποπληρωμής και μια πιστή εφαρμογή κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας , θα οδηγήσουν(κάποτε) την Ελλάδα στην ανάκαμψη, στις αγορές, στην ανάπτυξη(ενώ η Die Welt μιλάει σήμερα για μυστικές συσκέψεις ΕΚΤ και γερμανών αξιωματούχων, ώστε να πάμε σε 50% κούρεμα)
Όσα βλέπουμε να συμβαίνουν αναδεικνύουν το προφανές : ζούμε δομική κρίση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και όχι κρίση αλληλεγγύης της Ευρωζώνης, ούτε φυσικά μια αμιγώς δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας ή των άλλων χωρών του Νότου. Οι αντιπαλότητες δεν αφορούν την δόση μας, αλλά με ποιους όρους θα συνεχιστεί αποτελεσματικά η στρατηγική της οικονομικής αναδιάρθρωσης σε Ελλάδα, κατ αρχήν, και μετά στην υπόλοιπη Μεσογειακή Ευρωζώνη. Η περίφημη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, δεν είναι ζήτημα αριθμολαγνείας -που τόσο απλά γράφει το ΒΗΜΑ στο κυριακάτικο πρωτοσέλιδο του- αλλά ζήτημα βιωσιμότητας για το ποια πολιτική εκφοβισμού , με βάση το χρέος, θα επικρατήσει εις βάρος της κοινωνίας μας και των υπολοίπων του Νότου.
Πριν τις διπλές εκλογές εδώ στην Ελλάδα οι Δραγασάκης και Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλοι πρότειναν μορατόριουμ πληρωμών δυο ετών στις πληρωμές του χρέους μας ή, εναλλακτικά , 5ετές η 7ετές μορατόριουμ στην αποπληρωμή τόκων. ‘Λόμπι της δραχμής’,’ θα μας πετάξουν έξω από το Ευρώ με αυτά’ και άλλα τέτοια επιχειρήματα ακούγονταν τότε από ΜΜΕ και τα κόμματα που έφτιαξαν κυβέρνηση. Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά το ΔΝΤ προτείνει από προχθές για το χρέος μας, μέχρι και….20ετές μορατόριουμ πληρωμής των τόκων , δηλαδή να πληρώνουμε για 20 χρόνια άτοκο το δάνειο στήριξης ! Είμαστε τόσο αστείοι, που επειδή φιλο-μαρξιστές πολιτικοί , επειδή ο ΣΎΡΙΖΑ είναι ο αντιπαθής φορέας που δήθεν θα μας οδηγήσει ξανά σε εποχές κρατισμού και ΠΑΣΟΚ , εμείς ως χώρα σήμερα δεν στηρίζουμε καν την πρόταση του ΔΝΤ, δεμένοι στην κυριολεξία στο άρμα της Μέρκελ. Το λέω εδώ και καιρό : δεν είμαστε έρμαια της δήθεν ουτοπικής γλώσσας του Τσίπρα και τον στελεχών του που θα αναγκαστούν, θέλουν δεν θέλουν, μπροστά στην ευθύνη που γεννάει η διακυβέρνηση να δράσουν ρεαλιστικά. Είμαστε έρμαια της πρόσδεσης Σαμαρά και Βενιζέλου στην καταστροφική εμμονή που μας επιβάλλει η Γερμανία, ότι δήθεν με υπεύθυνη και σωστή εφαρμογή των μέτρων που λαμβάνουμε, θα…. ανακάμψουμε! Οι άνθρωποι δεν διδάχτηκαν φαίνεται ποτέ τις βασικές συνθήκες στο δίλημμα του φυλακισμένου( Ελλάδα) από την θεωρία παιγνίων : ανάμεσα σε δυο επιλογές που δεν τις ελέγχουμε, για έξοδο από την κρίση, έχουμε ήδη καταθέσει από πλευράς μας θυσίες, χωρίς τις εγγυήσεις ότι θα δοθεί μόνιμη λύση !
Η χώρα , δηλαδή η ζωή μας , θα είναι σε Ύφεση και μιζέρια τουλάχιστον για άλλα 4 χρόνια, και λυπάμαι που θεσμικοί υποτίθεται παράγοντες ( Προβόπουλος, διοικητής ΤτΕ) βγαίνουν και λένε αισχρά ψεύδη για ανάκαμψη στα τέλη του 2013. Και χρησιμοποιούν ακόμη αυτές τις άκρως παραπλανητικές έννοιες: ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα .
Ζούμε την εφαρμογή ενός σχεδίου μεθοδικού, στο οποίο μπήκαμε με δική μας ευθύνη , και μας οδηγεί με χειρουργική ακρίβεια σε παρατεταμένο αδιέξοδο. Τον τελευταίο καιρό, άνθρωποι που σέβομαι τις απόψεις τους και τα επιχειρήματα τους, συμφωνούν ότι πρέπει να μην πέφτουμε στην παγίδα της μονοδιάστατης ανάλυσης από την ορθά καταγγελόμενη ελληνική νοοτροπία βολέματος, διαφθοράς, συντεχνιακού συνδικαλισμού. Διότι αν αυτή ήταν η μοναδική πηγή του κακού, αυτό σημαίνει ότι πάσχουν από την ίδια νοοτροπία οι λαοί σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Γαλλία(!) που και αυτοί κυλάνε πλέον σε παρατεταμένη Ύφεση!
Κουράζομαι να παραθέτω το αυτονόητο που χαρακτηρίζει την Παγκόσμια Οικονομία: πολύ, πάρα πολύ χρήμα μαζεύτηκε σε λίγους( κρίση υπερσυσσώρευσης) και ταυτόχρονα με αυτό το χρήμα συγκεντρώνεται ισχύς και εξουσία σε συγκεκριμένους πολιτικούς που ελέγχονται από τους ισχυρούς . Με εργαλείο τα εθνικά χρέη, τα μη παραγωγικά σκιώδη χαρτοφυλάκια τραπεζικών και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων , προκαλούν Ύφεση και στην ουσία εισάγουν τις εθνικές οικονομίες στην ‘παγίδα ρευστότητας’ , ενώ ανακατανέμουν οφέλη και επανατοποθετούνται για νέα κέρδη, αφού πρώτα συμπιέσουν το εργασιακό και τα άλλα κόστη εισόδου σε κάθε χώρα που χτυπούν μέσω θεσμών που ελέγχουν, όπως η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Σε κάθε χώρα, οι παραδοσιακές και εγχώριες ελίτ κέρδους και εξουσίας, χάνουν τα ηνία απειλούμενες από τον ξένο υπερεθνικό παράγοντα. Οι κοινωνίες εθίζονται στο να μην ξέρουν , να μην βλέπουν τα κέρδη κάποιων λίγων , από τις ζημίες των πολλών ! Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει ‘κρίση υπερ-συσσώρευσης’ , ‘παγίδα ρευστότητας’, σκιώδης τραπεζική: είναι απαγορευμένα ,διότι είναι μαρξιστικά και τα χρησιμοποιεί ο …ΣΥΡΙΖΑ , το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Άρα, θα είναι ουτοπίες, σκεφτόμαστε !
Ακούω και διαβάζω συχνά για προτάσεις και δήθεν λύσεις χωρίς νούμερα ,για οφέλη που σήμερα- σε εποχή 25% ανεργίας και 23 % ύφεσης 4 ετών- είναι επικίνδυνες ,όχι απλά ανώφελες. ‘Μεταρρυθμίσεις’ ( μια φράση πίσω από την οποία σήμερα κρύβεται ανελέητη επίθεση στην εργασία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια) που έπρεπε να γίνουν χρόνια τώρα , ειδικά όταν είχαμε ρυθμούς ΑΕΠ θετικούς,( απολύσεις στο Δημόσιο, άνοιγμα επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις), είναι πλέον στην πλειοψηφία τους πολύ επικίνδυνες : θα δράσουν ως επιταχυντές της Ύφεσης, ως καταλύτες της παραμονής μας σε πτωτική πορεία της οικονομίας. Λυπάμαι που πολλοί αγνοούν ότι στην Οικονομική Πολιτική , και κυρίως στην διαχείριση κρίσης σε κυλιόμενη ύφεση, πρέπει να μετράς για κάθε μεταρρύθμιση, το ακριβές μακροπρόθεσμο όφελος, και να μην το θυσιάζεις για το όποιο βραχυπρόθεσμο ταμειακό όφελος. Και αυτά τα οφέλη ,δεν τα μετράμε σχεδόν ποτέ. Έχουμε εμποτιστεί με την ιδέα του σπάταλου κράτους, χωρίς να αναλύεται με αληθινά στοιχεία, η πραγματική σπατάλη και οι δαπάνες. Μας δείχνουν το παράθυρο, και δεν βλέπουμε την πόρτα. Αλώσανε το Κράτος και διασπάθισαν δισεκατομμύρια από το δημόσιο χρήμα συγκεκριμένες οικογένειες και όμιλοι που έθρεψαν το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, και σήμερα μας δείχνουν ότι εξυγιαίνουν την κατάσταση , γλυτώνοντας κάποια εκατομμύρια ετησίως( τόσα είναι, πιστέψτε με ) κόβοντας υπέρογκους μισθούς , μαιμού συντάξεις και επιδόματα που αυτοί έδιναν και έπρεπε να καταργήσουν προ πολλού !
Αλλά για να μην ξεχνάμε την σημαντική μας εξάρτηση( της δόσης) ας επανέλθω στην μεγάλη εικόνα. Η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο εκβιασμούς : των Ευρωπαίων, για την συνέχιση της πολιτικής λιτότητας ακριβώς όπως αυτή εφαρμόζεται σήμερα και του ΔΝΤ, για κούρεμα, που σημαίνει νέα λιτότητα, ώστε να συνεχίζουν να μας δανείζουν με βιώσιμη προοπτική . Θέλετε να δούμε την πραγματική διαφορά ; Η πρόταση του ΔΝΤ εμπλέκει έμμεσα και τις υπόλοιπες κοινωνίες του ευρωπαικού Νότου. Γιατί με το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα ακολουθήσουν και για τους άλλους λαούς «κουρέματα» γεγονός που θα αναδείξει στην Ευρωζώνη το αληθινό ερώτημα «ποιος πληρώνει την κρίση».
Είμαστε φυλακισμένοι αλλά έχουμε δυνατότητα απόδρασης από τους εκβιασμούς. Πώς; Αν μια κυβέρνηση διαπραγματευτεί ,στην πραγματικότητα όμως, με τους δανειστές , αντί να δίνει διαπιστευτήρια για το πώς θα εφαρμόσει Μνημόνια λιτότητας με αντάλλαγμα επιμήκυνση (της λιτότητας) ! Και ας μην γελιόμαστε: αν υπάρξει κυβέρνηση που θα ζητήσει να μην πληρώνουμε τα χρέη μας μέχρι να γράψουμε θετικό πρόσημο στο ετήσιο ΑΕΠ, τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη θα θέλουν και αυτά το ίδιο. Αυτό είναι που φοβούνται τα κέντρα εξουσίας σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Αλλά πίσω από αυτά, φοβούνται τον μεγάλο τους εφιάλτη : τους λαούς.
(Φωτό: Η Σφίγγα της Χατούσα. Οι Γερμανοί την δίνουν πίσω στην …Τουρκία!)