Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Η Hannah Arendt, σημειώνει για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα ολοκληρωτικά καθεστώτα (με ειδική αναφορά στο ναζισμό – σταλινισμό) : «Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν προορίζονται μόνο για την εξόντωση των ανθρώπων και για τον εξευτελισμό των ανθρώπινων υπάρξεων : χρησιμεύουν επίσης για το φριχτό πείραμα που συνίσταται στην εξάλειψη, σε συνθήκες επιστημονικά ελεγχόμενες, του ίδιου του αυθόρμητου ως έκφρασης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και στη μετατροπή της ανθρώπινης προσωπικότητας σε ένα απλό πράγμα, σε κάτι που ακόμα και τα ζώα δεν έχουν».
Φρανσουά Σατελέ – Έβελιν Πιζιέ – Κουσνέρ : Οι πολιτικές αντιλήψεις του 20ουαιώνα – Ιστορία της πολιτικής σκέψης, Αθήνα, 1982, εκδ. Ράππα, σελ. 648-649
Μετά την αφαίρεση του «λίπους», τι θα ακολουθήσει;
Ιδού το σύγχρονο υπαρξιακό ερώτημα στην Εποχή του Μνημονίου.
(Μνημόνιο = Διαταγές της κομαντατούρας, που γράφονται από γερμανικό χέρι, μεταφράζονται στα ελληνικά, τιτλοφορούνται «κυβερνητική πολιτική», εγκρίνεται με όλους τους τύπους (αν και μερικοί θα πουν : και χωρίς τους τύπους ενίοτε) μιας κατ’ όνομα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μιας και ενίοτε ΕΠΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΩΝ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΩΝ δεν γνωρίζει καν τι ψηφίζει, (σύμφωνα με δηλώσεις κοινοβουλευτικών), κι ακολούθως γίνονται νόμοι της γερμανικής αποικίας, που τυπικά φέρει τον τίτλο του «ελληνικό κράτος».)
Προχωρούμε λοιπόν.
Η άθλια πολιτική του μεγαλειώδους μνημονιακού ψεύδους, δήλωνε ΑΡΧΙΚΑ ότι στόχος της πολιτικής που επέβαλε ήταν –είναι- να αφαιρεθεί το «λίπος» από τα «παχύσαρκα» εισοδήματα των μισθωτών και των συνταξιούχων, ΚΑΙ ΙΣΑΜΕ ΕΚΕΙ!
Τόλεγε η ξένη κομμαντατούρα, τόλεγε και η ντόπια ηχώ της.
Τι ήταν αυτό το «λίπος»;
«Λίπος» ήταν –λέγανε- αποδοχές και συντάξεις που γίνονταν καθ’ υπέρβαση των δυνατοτήτων του δημοσίου κορβανά. Αυτό από μόνο του, παρέπεμπε ΕΙΔΙΚΑ στις αποδοχές και τις συντάξεις του Δημοσίου τομέα.
Έτσι ξεκίνησε το ψέμα, που επρόκειτο στα πλαίσια της στρατηγικής του σαλαμιού, να ξεδιπλωθεί τμηματικά, με δόσεις.
Τόχω ξανασημειώσει : ένα σαλάμι μισού μέτρο, αν στο χώσω βίαια στο λαιμό για να το καταπιείς με τη μια, απλά θα σε πνίξω μια κι έξω, ενώ μπουκιά – μπουκιά, μια χαρά στο τέλος θα σου δώσω να φας αυτό που θέλω και όπως το θέλω.
Στη συνέχεια, ως γνωστόν, περιέλαβαν μέσα στην έννοια του «παχύσαρκου» εισοδήματος, και τις αποδοχές και συντάξεις του ιδιωτικού τομέα, που ΑΡΧΙΚΑ είχε την ψευδαίσθηση ότι θα διασώνονταν.
Διότι, μας είπαν, σύμφωνα με την ανιστόρητη και αντιεπιστημονική τους εξήγηση, οι αποδοχές των ιδιωτών υπαλλήλων και εργατών ήταν σε τέτοιο επίπεδο που επιβάρυναν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής –ιδιωτικής- οικονομίας. «Λίπος» λοιπόν και ο μισθός του ιδιώτη υπαλλήλου, τουθόπερ σημαίνει βάρος στη ράχη του αλόγου του ιδιωτικού επιχειρείν, που αν το βάρος αυτό αφαιρούνταν από τη ράχη του, θα εκάλπαζε κατά τρόπο θαυμαστό.
Έτσι λοιπόν, ιδιώτες και δημόσιοι μισθωτοί, κατηγοριοποίηθηκαν ως ένα και το αυτό : αμφότεροι «παχύσαρκοι». Επομένως, γραμμή στο σφαγείο, συγγνώμη, στη «ιατρείο» ήθελα να πω, για την λιποαναρρόφηση.
Τέλος πάντων, φώναξαν ξεφώναξαν (δηλαδή, για να πούμε και τη μαύρη μας αλήθεια, προς έκπληξη και των ίδιων των «γιατρών», οι «παχύσαρκοι» πελάτες τους, μάλλον ψιλομουρμούρισαν, αλλά, φωνή – φωνή, δεν έβγαλαν), το πήραν απόφαση.
Όμως η όρεξη έρχεται τρώγοντας, (αν κι εδώ δεν ισχύει, διότι το όλο «κόλπο» ήταν σχεδιασμένο ΕΞ ΑΡΧΗΣ, κι επομένως κανείς ΜΗ ΑΦΕΛΗΣ δεν εξεπλάγη), κι έτσι, μετά τις αρχικές λιποαναρροφήσεις, οι «γιατροί» αποφάσισαν ότι το «λίπος» δεν αφαιρέθηκε επαρκώς, και ότι παρέμενε ακόμα αρκετό. Και όταν οι «παχύσαρκοι» διαμαρτυρήθηκαν ότι δεν υπάρχει άλλο «λίπος» παρά μόνο «ψαχνό», έκπληκτοι μάθαιναν, πως αυτό που οι ίδιοι ονόμαζαν «ψαχνό», τούτη η «ιατρική» τούτων των «γιατρών», το αποκαλεί κι αυτό «λίπος», διότι στη δική τους επιστήμη, ότι υπάρχει πανω απ’ το κόκαλο θεωρείται «λίπος» : το «ψαχνό» είναι μια παλαιομοδίτικη αυταπάτη.
Κι έτσι, αφαιρέθηκε και το «λίπος» που ίσαμε τότε το ονόμαζαν «ψαχνό»…
Τέλος πάντως, ήλπισαν οι «παχύσαρκοι» ότι τουλάχιστον θα τέλειων εδώ το πράγμα.
Έλα όμως που τώρα ήρθε Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΡΕΞΗ, και όσοι δοκίμασαν προηγούμενα το λίπος και το ψαχνό (που κι αυτό ήταν λίπος), ΤΩΡΑ ΟΡΕΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ!
Διότι ως γνήσιοι (ανθρωπο)κρεατοφάγοι, γνωρίζουν αυτό που γνωρίζει ο κάθε καλοφαγάς κρεατοφάγος, πόσο μάλλον ένας τοκογλύφος, αφού οι τοκογλύφοι είναι οι πλέον περιώνυμοι καλοφαγάδες της οικουμένης : ότι σε κάθε κρέας, Η ΓΛΥΚΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΟΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΔΟΥΛΙ.
Ήδη, βρισκόμαστε σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο : της κοκαλοφαγίας και του ρουφήγματος του μεδουλιού.
Βεβαίως εδώ, όλοι αυτοί που μετέχουν αυτής της «πανδαισίας», αυτού του γεύματος, ολοένα και περισσότερο αρχίζει το πρόσωπό τους να παίρνει την πραγματική του μορφή, όσο οι προηγούμενες μάσκες πέφτουν, αφού στη κοκαλοφαγία, τους εμποδίζουν να τρώνε άνετα. Έτσι λοιπόν, αποκαλύπτεται ότι τούτα τα όντα που ξεκοκαλίζουν τα ανθρώπινα θύματά τους, δεν είναι παρά ύαινες, που με τα φοβερά τους σαγόνια, πολτοποιούν ακόμα και κόκκαλα λιονταριών και τα τρώνε, πόσο μάλλον ανθρώπων.
Μια αληθής αγέλη σαρκοβόρων…
Αλλά και πάλι, πλανάται ένα ερώτημα : ο σχεδιασμός σταματά εδώ;
Λοιπόν, θάλεγα πως αν υποπτευόμουν ότι ο σχεδιασμός σταματά εδώ, θα ήμασταν πολύ τυχεροί.
Υποπτεύομαι όμως ότι δεν σταματά εδώ ο σχεδιασμός τους.
Όλος αυτός ο κατοχικός εσμός των δανειστών μας, γνωρίζοντας ότι η μακαρίτισσα μικρομεσαία και μεσαία τάξη, πόσο μάλλον η επίσης ψυχορραγούσα ολίγο ανώτερη τάξη, ότι είχε και δεν είχε δεν ήταν μόνο το λίπος της ή τα κόκαλά της, αλλά, είχαν και κάποια λιγότερα ή περισσότερα περιουσιακά στοιχεία, και κάποιες μικρότερες ή μεγαλύτερες καταθέσεις, καρπός αποταμιεύσεων μιας ζωής σε πολλές περιπτώσεις. Τι θα γίνουν όλα αυτά; Ποιος θα τα κληρονομήσει; Φυσικά, οι φυσικοί, οι νόμιμοι κληρονόμοι έχουν σειρά, αλλά όλο και κάτι μπορεί να γίνει, ώστε πολύ απλά, να μη φτάσουν ποτέ στα χέρια τους, αλλά να φτάσουν στα χέρια των θηρίων που ανέφερα παραπάνω.
Άρα, αποφαίνονται και πάλι οι «γιατροί», και πάλι, έδωσαν λάθος ορισμό του «λίπους». «Λίπος» δεν είναι μονάχα τα «παχύσαρκα» εισοδήματα (δηλαδή, κάθε εισόδημα που ως ελάχιστη έστω πέτσα εξέχει του κοκάλου), αλλά, είναι και ΚΑΘΕ περιουσιακό στοιχείο, ακίνητο ή καταθέσεις στις τράπεζες.
Είναι συνεπώς «δίκαιο» και «λογικό», στα πλαίσια της «αδήριτης» «εθνικής» «ανάγκης» για τη «σωτηρία» της «πατρίδας» (τους), να αφαιρεθεί και αυτό το «λίπος», ώστε τα δύο άτια της οικονομίας, της ιδιωτικής και της δημόσιας, απαλλαγμένα ΚΑΘΕ ΒΑΡΟΥΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΑΒΑΤΗ, να καλπάσουν «ελεύθερα» προς την οδό της «ανόρθωσης» και της «ανάπτυξης».
Πώς λοιπόν θα τους τα βουτήξουν –μπαρδόν : πώς λοιπόν, θα αφαιρέσουν και τούτο το «κακοήθες» «βάρος» ;
Πολύ απλά : κάνοντας την διατήρηση της ακίνητης περιουσίας ΑΔΥΝΑΤΗ με βάση τα ήδη λιποαναρροφημένα εισοδήματα.
Τι θα κάνουν λοιπόν;
Θ’ αρχίσουν να προσπαθούν να διασώσουν την ακίνητή περιουσία, που ήδη έχει επιβαρυνθεί με δυσβάστακτα βάρη, ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ.
Δηλαδή;
Δηλαδή : πρώτα πήραν τα εισοδήματα. Στη συνέχεια, αντί να σου πάρουν ευθέως τις καταθέσεις, κάτι που θα τους δημιουργούσε ανυπέρβλητα εμπόδια και κυρίως κινδύνους για τις ίδιες τις τράπεζες, σε υποχρεώνουν να τις σηκώνεις μόνος σου, και να τις αποδίδεις εσύ ο ίδιος στο κράτος (υπό μορφή φόρων, χαρατσιών κ.λπ.), και στο τέλος, όταν πια θα έχεις φάει και τα έτοιμα και οι μισθοί και συντάξεις δεν θα φτάνουν ούτε για το γιαούρτι της ημέρας, τότε, ΘΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, κι εκεί, θα έχει ολοκληρωθεί το παιχνίδι ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΣΕΝΑ ΜΟΝΑΧΑ.
Διότι «λίπος» δεν έχουμε μονάχα εμείς, ως ιδιώτες.
«Λίπος» έχει και η πατρίδα μας.
Π.χ., πετρέλαια, φυσικό αέριο, κ.λ.π
Κατά τον ίδιο τρόπο, θα γίνει και η τελική λιποαναρρόφηση και του εθνικού πλούτου.
Αλλά!
Α!
Υπάρχει κάτι που κάνει να αντέχεις όλα αυτά.
Υπάρχει κάτι που σου δίνει δύναμη.
Είσαι στο ευρώ!
Όχι βεβαίως στο «ευρωπαϊκό» ευρώ, αλλά στο γερμανικό μάρκο, που κατ’ ευφημισμόν, για να μη ταράξει ψευδαισθήσεις, το ονόμασε «ευρώ».