Σύγχρονη σεισάχθεια

Η ευρεία «αποχρέωση» κρατών, τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών είναι απαραίτητη, εάν θέλει κανείς αφενός μεν να επιλύσει ριζικά τα προβλήματα της Δύσης, αφετέρου να ξεφύγει από τον κίνδυνο διπλής ύφεσης, με καταστροφικές προεκτάσεις
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
“Το μυστικό της ευημερίας ενός κράτους ή μίας ένωσης ανεξάρτητων χωρών είναι ένα σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που να προάγει το Κράτος Δικαίου, την ισότητα, τη συνεχή καινοτομία, την ατομική πρωτοβουλία, τη σωστή κατανομή των πόρων και την ορθολογική αναδιανομή των εισοδημάτων” (Obama με παρεμβάσεις).
Ο γερμανικός τύπος κατηγορεί την καγκελάριο για την εκτεταμένη προώθηση πολεμικού εξοπλισμού – με τη σημερινή φωτογραφία στο εξώφυλλο του Spiegel να ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Ίσως πολλοί από εμάς δεν κατανοούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας – όπως επίσης πολλοί επιχειρηματίες εκεί, από τις «αιμοβόρες» επιδρομές της γερμανικής οικονομικής αστυνομίας, η οποία ελάχιστα διαφέρει από τα SS του παρελθόντος.
Στην Ισλανδία, η οποία επέλεξε τη χρεοκοπία των τραπεζών της, τη μετέπειτα κρατικοποίηση τους, την τιμωρία των ενόχων και τη συνταγματική μεταρρύθμιση, φαίνεται να επιστρέφει η κρίση – αφού, μετά τη γενικευμένη διαγραφή χρεών των πολιτών, μία μεγάλη τράπεζα ενυπόθηκων δανείων της αντιμετωπίζει τον κίνδυνο κατάρρευσης.
Η Μ. Βρετανία, ο μεγαλύτερος χρηματιστηριακός «διακινητής» του ευρώ, δέχεται την επίθεση της Γαλλίας – η οποία θέλει απεγνωσμένα να αποκτήσει τα προνόμια που προσφέρει η διαπραγμάτευση του κοινού νομίσματος, έτσι ώστε να διαφύγει από την κρίση της οικονομίας της. Παράλληλα, η Μ. Βρετανία ευρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με νέα, μεγάλα προβλήματα του τραπεζικού κλάδου της.
Οι Η.Π.Α., ως συνήθως με τη βοήθεια των εταιρειών αξιολόγησης, υποτίμησε την πιστοληπτική ικανότητα των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης EFSF και ESM, στα πλαίσια της «διελκυστίνδας ευρώ-δολαρίου». Φυσικά οι επιθετικές ενέργειες αυτού του είδους θα συνεχισθούν – ενώ ελπίζουμε να μην ξεπεράσουν τα όρια, γνωρίζοντας πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι ένα πληγωμένο, πανίσχυρο θηρίο.
Η Κύπρος αποδέχθηκε την ένταξη της στον «αστερισμό» του ΔΝΤ, αφού η Ρωσία είναι αδύνατον να χρηματοδοτήσει εξ ολοκλήρου το διογκωμένο τραπεζικό κλάδο της, ο οποίος αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα – με οδυνηρά αποτελέσματα για τους πολίτες της, τα οποία δεν είναι καθόλου δύσκολο να προβλεφθούν.
Περαιτέρω, ο «αφελληνισμός» των ελληνικών τραπεζών, αφού προηγουμένως «διασωθούν» από τους φορολογουμένους, από τα συνήθη «υποζύγια» δηλαδή, μέσω της ανακεφαλαιοποίησης τους εις βάρος του δημοσίου χρέους, είναι μάλλον δεδομένος – με τη νέα διαγραφή χρέους (επαναγορά ομολόγων), στην οποία εκβιάζονται, καθώς επίσης με την τοποθέτηση επιτρόπων στις διοικήσεις τους.
Τη ίδια στιγμή η κοινή γνώμη «τρέφεται» δυστυχώς με συνεχώς περισσότερα σκάνδαλα πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς, έτσι ώστε να αποπροσανατολίζεται και να αντιδράει το δυνατόν λιγότερο, όσον αφορά την κλιμακούμενη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας – αν και ο κίνδυνος ξαφνικής απορρύθμισης, κατάρρευσης και πραξικοπήματος δεν αποκλείεται, ειδικά εάν αποδειχθεί ότι η πατρίδα μας διαθέτει μεγάλα ενεργειακά αποθέματα στον υποθαλάσσιο χώρο της.
Ας ελπίσουμε ότι τα παιδιά του Σικάγου, τα οποία χρησιμοποιούσαν στην αρχή αμιγώς απολυταρχικά καθεστώτα για να επιτύχουν τους στόχους τους, ενώ αργότερα σοσιαλιστικά και σήμερα «αριστερογενή», δήθεν κομμουνιστικά δηλαδή, δεν θα επιστρέψουν βεβιασμένα στην αφετηρία – επιβάλλοντας ξανά δικτατορίες στον πλανήτη.
Συνεχίζοντας, η Ισπανία αγωνίζεται για να αποφύγει τη ένταξη της στο ταμείο στήριξης εξασφαλίζοντας, σε αντίθεση με την «δουλοπρεπή» Ελλάδα, την απ’ ευθείας ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων τραπεζών της από το ESM – έτσι ώστε να μην επιβαρυνθεί το δημόσιο χρέος και, κατ’ επέκταση, οι φορολογούμενοι πολίτες της.
Η Ολλανδία, παρά το τεράστιο πρόβλημα υπερχρεωμένων νοικοκυριών που τη διακρίνει, το οποίο αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στις τράπεζες της, συνεχίζει να παραμένει στο παρασκήνιο – όπως και το Βέλγιο, καθώς επίσης η Αυστρία (τεράστια έκθεση των τραπεζών της στην Α Ευρώπη).
Κατά την άποψη μας, τόσο η Ιρλανδία, όσο και η Πορτογαλία ευρίσκονται στα όρια των αντοχών τους – ενώ αφενός μεν η Ιταλία, αφετέρου η Γαλλία, απλά «διατηρούνται στον πάγο», έτσι ώστε να μην προκληθεί η άμεση, ανεξέλεγκτη κατάρρευση της Ευρωζώνης.
Σε διεθνές επίπεδο τώρα ξεχωρίζουν η μεγάλη μείωση της κατανάλωσης στην Κίνα, σήμα κινδύνου για την παγκόσμια ανάπτυξη (διπλή ύφεση), καθώς επίσης ο συνεχιζόμενος πόλεμος της υπό χρεοκοπία Αργεντινής, με τα επενδυτικά κεφάλαια – τα οποία δεν αποσύρονται από τις απαιτήσεις τους.
Δυστυχώς για την Αργεντινή, η χρεοκοπία (μονομερής καταγγελία των δανειακών υποχρεώσεων), δεν είναι μία παιδική αρρώστια – ιλαρά για παράδειγμα την οποία, όταν περάσει κανείς, δεν επανέρχεται αργότερα. Πόσο μάλλον αφού, εάν τυχόν αποφασίσει το διεθνές κεφάλαιο να βγάλει μία χώρα από τη «πρίζα» (όπως το Ιράν πρόσφατα), η κατάρρευση της είναι δεδομένη.
Όσον αφορά την Ευρωζώνη συνολικά, ευρίσκεται μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ, η μία έξοδος του οποίου είναι η τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική της ένωση, ενώ η άλλη, η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα.
Με τις ηγετικές φιλοδοξίες της Γερμανίας, οι οποίες δεν έχουν σαφή όρια, είναι πολύ δύσκολο να ελπίζει κανείς στην πολιτική ένωση – ενώ ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός νέων και μορφωμένων ανέργων είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για την κοινωνική ειρήνη στην Ευρώπη.
Η τρίτη λύση της Ευρωζώνης, μία κατά κάποιον τρόπο «σύγχρονη σεισάχθεια» με τη βοήθεια της ΕΚΤ, την οποία αναλύσαμε πρόσφατα (άρθρο μας – η «αποχρέωση» κρατών, τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών), είναι κατά την άποψη μας πολύ πιο επιθυμητή από όλους – με εξαίρεση φυσικά τη Γερμανία, αφού κάτι τέτοιο δεν θα προήγαγε τις επεκτατικές επιδιώξεις της.
ΥΓ: Δυστυχώς σπάνια «αντιδρούν» δημιουργικά οι «μάζες», προς όφελος των πραγματικών συμφερόντων τους, εάν δεν καθοδηγηθούν από κάποιον ηγέτη – ο οποίος δεν έχει εμφανισθεί ακόμη στην Ελλάδα, ενώ οι υφιστάμενες «κομματικές επιλογές» ευρίσκονται μάλλον στο ναδίρ.
Η επεξήγηση δε της σιωπής των αμνών στην Ελλάδα φαίνεται να είναι το ότι, οι πολίτες δεν έχουν καμία απολύτως εμπιστοσύνη στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, η οποία ξανά και ξανά υπεξαιρεί την ψήφο τους με προεκλογικές υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα – γνωρίζοντας παράλληλα πως, εκτός Ευρωζώνης, η Ελλάδα θα είχε προ πολλού καταρρεύσει, παρά το ότι είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα.
casss.gr