“Αν τολμάς κάνε ανάρτηση του παρακάτω άρθου, κι άφησε το να σχολιαστεί από τους αναγνώστες σου
http://eksapodo.wordpress.com/2010/06/07/537/#comments”
Αυτή ήταν η “νουθεσία” του φίλου σε προηγούμενη ανάρτηση μας. Ως γνωστόν εμείς είμαστε “τολμηροί” και βάζουμε όλες τις απόψεις, ασχέτως εάν συμφωνούμε. Διαβάστε λοιπόν το άρθρο. Η απάντηση μας στον ανιστόρητο και συκοφάντη φίλο σε λίγο…
Η σιωνιστική στροφή της ελληνικής ακροδεξιάς*
Από εξαποδω
Το ΛΑΟΣ δεν ταυτίζεται απόλυτα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μόνο στην αποδοχή και προώθηση της οικονομικής κατοχής του ΔΝΤ και της ΕΕ στην Ελλάδα. Ταυτίστηκε και στην αφωνία απέναντι στο σιωνιστικό έγκλημα σε βάρος του διεθνούς «Στόλου της Ελευθερίας» για τη Γάζα. Εκεί, μάλιστα, που η πανάθλια πρώτη ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ αφήνει αμφιβολίες για το «σύννομο» του χαρακτήρα των ενεργειών των οργανώσεων που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία και νίπτει τας χείρας του λέγοντας ότι οι ακτιβιστές είχαν «προειδοποιηθεί για τους κινδύνους» που διέτρεχε η ασφάλειά τους, το ΛΑΟΣ με τη δική του τριών γραμμών ανακοίνωση δείχνει να ανησυχεί μην τυχόν το Ισραήλ «χάσει το δίκιο του» από τις βάναυσες ενέργειές του!
Προφανώς το ζήτημα δεν είναι οι λεκτικοί ακροβατισμοί, οι κωλοτούμπες και τα ήξεις αφίξεις του κόμματος του Καρατζαφέρη. Συνηθισμένα γεγονότα πλέον. Το ενδιαφέρον είναι ότι η «ζυγισμένη» στάση του ΛΑΟΣ εκφράζει ουσιαστικά τη φιλο-ισραηλινή και αντι-αραβική μετατόπιση της πλειοψηφίας της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, μαζί και του καφενειακού «πατριωτισμού» που ανθεί στη χώρα την τελευταία δεκαετία. Μια βόλτα στα αντίστοιχα ακροδεξιά ή «πατριωτικά» ιστολόγια και ιστοσελίδες στο διαδίκτυο αυτές τις μέρες καταδεικνύει ότι η πλειοψηφία των αρθρογράφων και σχολιαστών αντιμετώπισαν τη σφαγή που προκάλεσαν οι σιωνιστές με συναισθήματα που κυμαίνονταν από την κριτική κατανόηση στη στάση του Ισραήλ έως την ανοιχτή επιδοκιμασία και τον ενθουσιασμό! Η ακροδεξιά καρικατούρα του «προαιώνιου Εβραίου εχθρού» δείχνει να αντικαθίσταται από τη νέα καρικατούρα του «εβραίου πατριώτη» που μάχεται με σθένος για την επιβίωσή του απέναντι στους «βρωμιάρηδες» ισλαμιστές και αποτελεί πρότυπο για το «εκφυλισμένο έθνος μας». Εδώ και καιρό, αρκετοί νέοι και φιλόδοξοι «διανοούμενοι» της νέας ακροδεξιάς προωθούν ευθέως στα κείμενά τους την ιδέα μιας ευρείας συμμαχίας ΗΠΑ-Ισραήλ-Ελλάδας, η οποία θα αποτελέσει ανάχωμα στην ισλαμική επέλαση. Οι αρχικά μεμονωμένες αυτές απόψεις τείνουν πια να αποκτήσουν πιο πλατύ ακροατήριο και μάλιστα σε ένα ευρύτερο χώρο πέραν των μικρών ακροδεξιών ομαδοποιήσεων. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε και στις ΗΠΑ και τη Δυτ. Ευρώπη μετά το 2001 όπου η νέα άκρα δεξιά εγκατέλειψε τον παραδοσιακό ακροδεξιό αντισημιτισμό και μετακινήθηκε σε μια ακραία φιλοσιωνιστική γραμμή. Οι παράγοντες που αρχίζουν να καθιστούν τις ανοησίες αυτές αποδεκτές σε ένα ευρύ ακροατήριο στη χώρα μας είναι ποικίλοι:
Η καταφανής πια αδυναμία και παρακμή του νεοελληνικού μεταπολιτευτικού σχηματισμού δημιουργεί σαν αντιστάθμισμα φαντασιώσεις ισχύος από μια πιθανή υιοθέτηση του «ισραηλινού παραδείγματος» που διακρίνεται για τη «στιβαρότητα» και τη «σιδερένια πυγμή» του. Η ισλαμοφοβία που τροφοδοτείται από την κυρίαρχη δυτική προπαγάνδα αλλά και από την γκετοποιημένη παρουσία χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η προσπάθεια της Τουρκίας του Ερντογάν για ανάδειξή της σε περιφερειακή υπερδύναμη εκμεταλλευόμενη το ισλαμικό και οθωμανικό ιστορικό υπόβαθρό της και η διαφαινόμενη σύγκρουσή της με το Ισραήλ για την ηγεμονία στην περιοχή, δημιουργεί ανακλαστικά του τύπου «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος» που καθιστούν το Ισραήλ συμπαθές. Τέλος, η λατρεία του κρατικού αυταρχισμού, της στρατιωτικής βαναυσότητας και της αντιδημοκρατικότητας, στα οποία διακρίνεται το σιωνιστικό κράτος, εκφράζει όλα εκείνα τα στρώματα στην Ελλάδα που δεν έπαψαν να ονειρεύονται το «μια χούντα θα μας σώσει».
Αντί, λοιπόν, στην επιθετική κι επεκτατική νέο-οθωμανική στρατηγική της Άγκυρας να αντιτάξουμε ως λαός μια συνεκτική αμυντική στρατηγική που θα περιλαμβάνει την ενεργοποίηση των ιστορικών μας δεσμών και των συνεργασιών με τους λαούς των Βαλκανίων, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, μας προτείνεται να διαλέξουμε ηγεμόνα: Ισραήλ αντί Τουρκίας! Αντί να διαρρήξουμε τους δεσμούς με τα Αμερικάνικα και λοιπά δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και να ακολουθήσουμε μια πραγματικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική που θα διασφαλίσει το γεγονός ότι η χώρα δεν θα γίνει πεδίο της αιματηρής αντιπαράθεσης Ισλάμ-Δύσης, μας προτείνεται να συμμαχήσουμε με το σιωνιστικό χωροφύλακα ώστε να γίνουμε μέρος του παγκόσμιου προβλήματος! Αντί να προχωρήσουμε στην παραγωγική και οικονομική μας ενδυνάμωση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων και όχι των παρασιτικών και ενδοτικών ελίτ, μας προτείνεται να προσχωρήσουμε στους σιωνιστικούς και αμερικάνικους τυχοδιωκτισμούς. Αντί να έχουμε ως στόχο την αντικατάσταση της ολιγαρχικής μας δημοκρατίας από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας που θα προκρίνουν τη λαϊκή κινητοποίηση και συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα – την παραγωγή, τη λήψη των αποφάσεων, τον πολιτισμό, την άμυνα -, κάποιοι ονειρεύονται το στρατοκρατικό, αυταρχικό και ρατσιστικό πρότυπο του ισραηλινού απαρντχάιντ.
Είναι κατανοητό πιστεύω πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει συνολικά, σε αυτήν την κρίσιμη για το λαό μας στιγμή, η διάδοση αυτών των δηλητηριωδών αντιλήψεων που έχουν το θράσος (ή την αφέλεια) να περιβάλλονται με το μανδύα του πατριωτισμού. Η ιστορία με τη σφαγή των ακτιβιστών από τους σιωνιστές, κατέδειξε, δυστυχώς, ότι εκτός από το κυρίαρχο εθνομηδενιστικό πρότυπο των ελίτ θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και διάφορα ανεγκέφαλα και δηλητηριώδη ρεύματα «πατριωτικής» πολιτικής υποκουλτούρας.
* Συγγραφέας του παραπάνω άρθρου είναι ο Θ. Ντρίνιας και δημοσιεύτηκε στη μηνιαία εφημερίδα “Ρήξη” στις 5/6 (φ.64).