Όταν ξεκίνησε αυτό εδώ το μετερίζι από αυτή την Ελληνίδα με “Ε” κεφαλαίο, οι βάσεις που μπήκαν ήταν σαφείς. Πάνω απ’ όλα, πάνω από τα ατομικά συμφέροντα, πάνω από τις φιλίες, τις σχέσεις και τις όποιες προτιμήσεις, μπαίνει μία ανώτερη ιδέα: Η μητέρα Γη, η Πατρίδα, η κοινωνία, οι συνάνθρωποι.
Οι τάξεις πύκνωσαν, άνθρωποι από τις γωνιές της Γης συμμερίστηκαν αυτά που πρεσβεύαμε και έγιναν κοινωνοί αλλά και αρωγοί. Ναι, έχουμε προτιμήσεις, δεν είμαστε αποστειρωμένοι, αναμάρτητοι ή άμωμοι. Είτε με 50 ή με 50,000 επισκέπτες προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τις αρχές μας. Να μην πουληθούμε. Να μην κλείνουμε τα μάτια από το χρώμα ή την προπαγάνδα. Να είμαστε πραγματικά ωφέλιμοι και όχι αρεστοί.
Κάναμε και τα λάθη μας, πάντα όμως χωρίς δόλο ή υστεροβουλία. Είχαμε όμως και τα καλά μας. Πρώτοι μιλήσαμε για τη νεοναζιστική λαίλαπα που κατέστρεψε την Ελλάδα παρέα με τους ντόπιους Γερμανοτσολιάδες. Πρώτοι μιλήσαμε για τον σχεδιασμό βήμα προς βήμα ώστε η χώρα να υποδουλωθεί στο ΔΝΤ. Όχι, δε μας νοιάζει η πρωτιά.
Δε μας νοιάζουν οι δάφνες, γιατί θα τις είχαμε εξαργυρώσει προ πολλού. Δε μας νοιάζουν τα “κλικς”, εάν μπείτε στο “Alexa” θα δείτε μόνο ΜΙΑ σημαία να φιγουράρει στα στατιστικά μας. Μία σημαία που συμβολίζει για εμάς έναν και μόνο σκοπό: Ελευθερία ή Θάνατος.
Αυτός είναι ο στόχος, αυτό είναι το κριτήριο επιτυχίας. Για να επιτευχθεί, χρειάζεται μόνο μία “συνιστώσα”: Αυτοί που βάζουν την Πατρίδα πάνω από το τομάρι τους. Αυτοί που δεν έβαλαν το χέρι στο μέλι γιατί είχαν αυτόν τον κώδικα αξιών. Όλοι οι άλλοι, εχθροί και φίλοι, θα νιώσουν τη γεύση του μένους. Αρχής γενομένης από απόψε.
Λυπόμαστε, αλλά δε μπορούμε να “εξυπηρετήσουμε”, δε μπορούμε ούτε να “υπηρετήσουμε” τίποτε άλλο εκτός από την ανώτερη Ιδέα. Δεν θα σιωπήσουμε λοιπόν, διότι δεν θέλουμε κανέναν άλλο παρά μόνο αυτούς:
Όσοι Ζωντανοί, Όσοι Καθαροί. Σαν τον Ίωνα Δραγούμη.
Αφιέρωμένο λοιπόν: 321 και …ξεκινά η λαίλαπα.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=6nnJG6KYSaM]
Δέκα,
εννιά,
οκτώ,
επτά,
έξι,
πέντε,
τέσσερα,
τρία,
δύο,
ένα
και… ξεκινά ή λαίλαπα.
Κύττα με! Επέστρεψα.
Κατεβατά ακατέβατα σου έγραψα,
Μου έλειψες. Ξέρω, σου έλειψα,
Προσωπικά θα τηρούσα σιγήν ιχθύος,
καθώς δεν με ελκύει ο δημόσιος βίος.
Δεν τους κάνω, όμως,
την χάρη να σιωπήσω τελείως,
Ξεσηκώνουμε κόσμο δέκα χρόνια, αισίως.
Εγώ άπλα εκπροσωπώ αυτούς που πονάνε
μα, προχωράνε
Ρυθμό δε ξεπουλάνε.
Κι αυτό θα πρέπει να ‘ναι σκληρό
Μα, το κρατάμε αιχμηρό,
όπως τ’ αγαπάμε καιρό,
όπως το θυμάμαι κι εγώ.
Το κουβαλάμε ως εδώ
για τις χιλιάδες παιδιών πού το τραγουδάνε.
Αυτών πού περπατάν την οδό πού περπατάμε.
Γι’ αυτό θα πρέπει να ‘ναι επικό όπως το ζητάνε.
Λοιπόν, ποιοι πολεμάνε;
Να δω! Για πάμε, όσοι ζωντανοί!
Επιμελώδημα:
Ποιος έχει παλμό;
Ποιος έχει λόγο;
Ποιος δεν δέχεται να πάει με τον όχλο;
Ποιος έχει ψυχή να βγάλει φωνή;
Για ν’ ακούσω!
Για να δω!
Πάμε, όσοι ζωντανοί!
Και… Ποιος έχει σφυγμό;
Ποιος έχει πνεύμα;
Ποιος δεν δέχεται να πάει με το ρεύμα;
Ποιος μπορεί να ξαναβγάλει φωνή;
Για ν’ ακούσω!
Για να δω!
Πάμε, όσοι ζωντανοί! Και…
(Αρτέμης)
Εκπροσωπώ το λευκό και το γαλάζιο,
το ύφος μου δε το αλλάζω,
σου βάζω σπαζοκεφαλιά με κάθε ρίμα.
Άλφα – Ρω – Ταυ – Έψιλον – Μΰ – Ήτα – Σίγμα,
μέσα απ’ το σκληρό πυρήνα.
Ηχεί σειρήνα,
μόλις κάνω βήμα μες την αίθουσα.
MCs πετρώνουν λες κι αντικρίσανε τη Μέδουσα!
Βιώνουν άμεσα μία τραγωδία,
όπως ή Τέκμησσα κι ο Αίας,
κατόπιν κάθε νέας κινήσεως μου.
Στου κόσμου την γκρίζα ζώνη
ρίχνω χρώμα ακόμη,
όπως άλλοτε ο χρωστήρ του Δημητρίου ΠικιώνηΙ
Βγαίνω απ’ την ραστώνη,
ξαναμπαίνω στο παιχνίδι,
στιχίζω με το σθένος του βυζαντινού Πισσίδη.
Γεννήθηκα μ’ αυτό,
γι’ αυτό μην απορείς!
Μέ συγχωρείς,
να μ’ ακουμπήσεις δεν μπορείς,
όσο κι αν θες!
Δίχως υπερβολές
έχω πιο πολλές μορφές
κι απ’ αυτές πού ‘χε ο άλιος γέρων ο Πρωτεύς,
Δες!
Σάν τον Κοσμά Φλαμιάτο.
φέρνω τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω,
τον ρυθμό μου δε τον χάνω,
Δέκα χρόνια προσφοράς στο υπερφυσικό τραγούδι.
Πάμε όσοι ζωντανοί σαν τον Ίωνα Δραγούμη!
Να, δω!