«Πολιτική υποκρισία η υποστήριξη της διζωνικής»
Γράφει η Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/συγγραφέας, Λονδίνο.
Αναφέρομαι στη συνέντευξη του κ. Νίκου Κουτσού στον Φιλελεύθερο σελ. 5 16.12.2012 και την δήλωσή του ότι :
« … Ο Γιώργος Λιλλήκας χρόνια τώρα έχει ταχθεί στο πλευρό του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου και έχει υποστηρίξει λύση του Κυπριακού όπως την οραματιστήκαμε στο ΕΥΡΩΚΟ χρόνια τώρα. Ο άλλος υποψήφιος ουδέποτε τάχθηκε εναντίον της διζωνικής δικοινοτικής λύσης που διατυπώνεται».
Ο κ. Κουτσού στην συνέχεια κάλεσε τον κ. Ν. Αναστασιάδη να αποκηρύξει την ΔΔΟ. ΄Ομως εδώ δημιουργείται διγλωσσία εφόσον ούτε ο μ. Τ. Παπαδόπουλος με τον οποίο ο κ. Κουτσού ταυτίζει την πολιτική του κ. Γ. Λιλλήκα, δεν αποκήρυξε την ΔΔΟ πριν πεθάνει. Τουναντίον την επανέφερε με την περιβόητη συμφωνία με τον Μ. Α. Ταλάτ στις 8 Ιουλίου 2006, δύο χρόνια μετά το δημοψήφισμα, όταν ο λαός την είχε αποκηρύξει από μόνος του με το ΟΧΙ τουεξού και οι έντονες επικρίσεις εναντίον του (βλέπε κυπριακό Τύπο). ΄Ένα ΟΧΙ που δημοσκόπηση στην Σημερινή ημερ. 5 Απριλίου 2004 το μετρούσε στο 84%. Η πρώτη παράγραφος της οποίας λέει:
«1. Δέσμευση για επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας και πολιτικής ισότητας, όπως περιγράφεται στα σχετικά ψηφίσματα του Σ.Α.».
Επιπλέον σε ομιλία του Εκλογικού του Επιτελείου, στις 16.8.2012, ως ανεξάρτητος υποψήφιος ο Γ. Λιλλήκας, μέχρι και το ανύπαρκτο «σωστό περιεχόμενο» που πλασαρίστηκε για να δικαιολογήσει την 8η Ιουλίου 2006, θεωρεί ανέφικτο.
«Είμαι, όμως, σίγουρος πως η Διζωνική (τουλάχιστον με το σωστό περιεχόμενο, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος) είναι ανέφικτη. Αυτό απέδειξαν 35 χρόνια διακοινοτικών συνομιλιών. Τριάντα πέντε χρόνια διολισθήσεων και εξευτελιστικών υποχωρήσεων. Είμαι, ακόμα, σίγουρος ότι ο στόχος για μια πατρίδα Ελεύθερη είναι ο μόνος ιστορικά νομιμοποιημένος στόχος. Ο μόνος δίκαιος στόχος.”
Επομένως η συστηματική προσπάθεια ταύτισης της αντιδιζωνικής πολιτικής που εξέφρασε ο κ. Γ. Λιλλήκας με την πολιτική του Τ. Παπαδόπουλου, αποτελεί διγλωσσία προς το λαό και επιζήμια για τον ίδιο και όσοι τον υποστηρίζουν ας προσέξουν πως εξηγούν την πολιτική του.
Η πολιτική του σε σχέση με την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία για να γίνει σεβαστεί πλήρως ως ανεξάρτητη και να εκτιμηθεί ως έχει, και αν πράγματι το εννοεί όταν δηλώνει «υποστήριξη της διζωνικής είναι πολιτική υποκρισία» (δηλώσεις 7.12.2012 Αδελφότητα Λονδίνου) που θέλω να πιστεύω ότι το εννοεί, θα ΠΡΕΠΕΙ να αποτελεί συνέχεια της λαικής ετυμηγορίας στο δημοψήφισμα 2004. Και όχι εξαρτημένη και εγκλωβισμένη σε εκείνη του Τάσσου Παπαδόπουλου. Την διζωνική λύση ο λαός την απέρριψε με το 76%. Η αντι-διζωνική του θέση καμία σχέση δεν πρέπει να έχει με την 8η Ιουλίου 2006. Συνεπάγεται ούτε και με την διακήρυξη του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου εφόσον και εκείνη προσφέρει «πίστη και αφοσίωση» στην διζωνική. Και διζωνική μόνο μία υπάρχει, όπως την εξέφρασαν οι πάτρονές της Τούρκοι και Βρετανοί και όχι η οποιαδήποτε κατά φαντασίαν άλλη για αποπροσανατολισμό.
