Ήταν ένα συνηθισμένο απόγευμα και όπως πάντα έφτιαξα τον καφέ μου και βγήκα στην βεράντα να τον απολαύσω με την κακιά συνήθεια, την συνοδεία ενός τσιγάρου. Αναρωτιόμουν εκείνη την ημέρα σε τι είχα κάνει λάθος και αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα μπορέσω να πάω έστω μια εκδρομή. Μήπως δεν είχα αποταμιεύσει, μήπως έκανα σπατάλες, μήπως είχα πιστωτικές κάρτες και χρωστούσα; Τίποτα απ’ όλα αυτά, ποτέ δεν άπλωσα τα ποδάρια μου έξω από το στρώμα, πάντα τα υπολόγιζα και φρόντιζα να μην πέσω έξω,να υπάρχει και ένα μαξιλάρι. Εκείνη την στιγμή πέρασε ο γείτονας, παλαιός Χωροφύλακας, ‘καλησπέρα, τι θα γίνει, θα πάρουμε μέρισμα αυτό το τρίμηνο;» μου φώναξε συμπληρώνοντας «καλά τα έγραψες στην εφημερίδα». Ευχαριστώ κε Μπάμπη του είπα και σκέφτηκα τα όσα έγραφα στην μοναδική αυτή εφημερίδα που «τα χώνει» και πέρασε και ένα δικό μου άρθρο. Εκεί λοιπόν τους τα έχωνα κανονικά, δεν θα μας κάμψετε αλήτες, θα πολεμήσουμε, θα.. θα.. θα.. η εφημερίδα είχε και μια ωραία φωτογραφία μου η οποία ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία της ανθρώπινης ύπαρξής μου.
Ξαφνικά ένας μελωδικός ήχος ακούστηκε, ήταν το κινητό, μήνυμα. Κοίταξα την ώρα, με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας με ενημέρωνε το ύψος του λογαριασμού μου,39ευρώ και 47 λεπτά και ότι αν δεν εξοφληθεί έγκαιρα θα προχωρούσε στην διακοπή.Τώρα ήθελα πραγματικά έναν καφέ και καθώς τον ετοίμαζα σκεφτόμουν αυτά που στο όνειρο είχα γράψει. Σιγά μην τα έγραφα στην πραγματικότητα, ποιος είμαι εγώ εξ’ άλλου, έχω πατέρα πρώην πρωθυπουργό, πρώην υπουργό; Βουλευτή ή πολιτευτή, ενός ανώτατου κρατικού υπαλλήλου γόνος έστω; Μήπως εφοπλιστή ή επιχειρηματία; Ένας απλός απόστρατος λίγο ονειροπόλος που κάποτε ορκίστηκε πίστη στο σύνταγμα, στην πατρίδα και τη σημαία. Αυτοί είναι οι γαλαζοαίματοι, τι θυμήθηκα τώρα. Κάποτε διώξαμε τον βασιλιά για να αποτινάξουμε την οικογενειοκρατία! Η Δημοκρατία θα επέβαλε την αξιοκρατία και θα γλυτώναμε από τα ερπετά και τα τρωκτικά, που ανέρχονται έρποντας και γλύφοντας και κατατρώγουν τις σάρκες και τα σωθικά της πατρίδας.Ψωμί Παιδεία Ελευθερία ήταν το σύνθημα.
Γιατί άραγε η σημερινή βουλή είναι γεμάτη από γόνους απογόνους απογόνων; Γιατί λείπει ο Καποδίστριας από την Ελληνική πολιτική σκηνή; Γιατί μπόρεσαν όλοι αυτοί και μας κατέβαλαν, μας εγκλώβισαν στις δικές τους επιλογές της καθυπόταξης σε ξένες δυνάμεις κατοχής; Γιατί επιτρέψαμε να εναλλάσσονται στην εξουσία διεφθαρμένοι, μέτριοι και άθλιοι που έχουν οδηγήσει τον τόπο σε αυτόν το απίστευτο χάλι;
Μήπως έχουμε εγκλωβιστεί στον φόβο και στο δέος προς αυτούς και με αυτό τον τρόπο δώσαμε σε αυτούς τη δύναμη και όχι μόνο αλλά και την δυνατότητα να μας υποτάξουν στην δήθεν ανωτερότητά τους; Αλλά ποιος θα ακούσει έναν ασήμαντο άνθρωπο σαν και εμένα, όμοιο με εσένα το φοβισμένο ανθρωπάκι, έστω και αν καθημερινά η σκληρή πραγματικότητα με επιβεβαιώνει.
«Φιλοκαλούμεν τε γάρ μετ’ ευτελείας καί φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας…» Αγαπάμε το ωραίο με λιτότητα και φιλοσοφούμε χωρίς να γινόμαστε μαλθακοί. Η ενασχόληση με την φιλοσοφία δε μας κάνει θεωρητικούς και δεν μας απομακρύνει από την πρακτική δράση, έλεγε ο Θουκυδίδης. Απόφοιτος του Θουκυδίδειου Λυκείου γαρ! Αλλά τα αρχαία Ελληνικά έπαψαν να διδάσκονται στα παιδιά και πώς να το γνωρίζουν; Τι έλεγε ο μέγας φιλόσοφος προ-προ-προ-..πάππους τους, σημασία έχει τι λέει ο Μαρξ, ο Φρόιντ και μην ξεχνάμε τους νεώτερους, από τους οικονομολόγους της καταστροφής Ρουμπινί έως τους εγχώριους «νεωτεριστές» Τατσόπουλους και Ρεπούσες, που προσπαθούν να επιβάλλουν ένα διαφορετικό λάιφσταιλ στην ελληνική ιστορία;
Πώς να αντιληφθεί ο νέος ότι έχει, έχει δύναμη εσωτερική την οποία αν αποφασίσει να εξωτερικεύσει θα μπορέσει να επιτύχει τα πάντα. Να κάνει ότι έκαναν και οι πρόγονοί μας! Όχι,πρέπει να σκέφτεται ότι δεν είναι αυτός ικανός, δεν είναι άξιος να καταφέρει τίποτα δίχως αυτούς, αυτούς που απέτυχαν, αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια μας περιγέλασαν και συνεχίζουν να μας κοροϊδεύουν λέγοντας ότι τα παιδιά τους,βιολογικά και πνευματικά, είναι οι μόνοι που μπορούν να μας σώσουν;
Απάντησα στο τηλέφωνο,συνάδελφος απόστρατος μου υπενθύμισε ότι μεθαύριο έχουμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τις μειώσεις των συντάξεων, για πολλοστή φορά. Θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει του Γάλλου συγγραφέα Γκυ Ντε Μωπασάν, εξαιρετικός χρονικογράφος και στηλιτευτής της μικροαστικής ηθικής της εποχής του,περιγράφει στο καλύτερο, ίσως, διήγημά του την ομότιτλη ιστορία της Χοντρομπαλούς, μιας πόρνης με μεγαλύτερο ψυχικό βάθος και συναισθήματα από τους συνταξιδιώτες της στο διήγημα αστούς. Όταν η μικρή ομάδα συνταξιδιωτών, που προσπαθούν να διαφύγουν από το παραδομένο στους Πρώσους Παρίσι, εγκλωβίζεται σε ένα χωριό υπό Πρωσική κατοχή, η Χοντρομπαλού γίνεται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης των συνοδοιπόρων της αστών, που την αναγκάζουν να συναινέσει στην πρόταση του Πρώσου επικεφαλής να περάσουν ένα βράδυ μαζί προκειμένου να τους αφήσει να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Και το επόμενο πρωί, οι αστοί που ως χθες ήταν φιλικοί μαζί της και την καλόπιαναν για να γλυτώσουν, αφού καταβρόχθισαν και τα φαγητά που είχε προνοήσει να πάρει μαζί της στην άμαξα, αποστρέφουν το πρόσωπό τους με βδελυγμία από τη Χοντρομπαλού πόρνη και συνεχίζουν το ταξίδι τους, έχοντας διασώσει εκτός από το τομάρι τους και τα πολύτιμα χρυσαφικά τους,και τη μικροαστική ψευτοηθική τους. Αυτή που τους είχε κάνει φιλοτομαριστές,δειλούς δίχως αξίες, ιδανικά, φιλοπατρία.
Μήπως οι αστοί αυτοί σας θυμίζουν κάποιους; Μήπως αντικατοπτρίζουν την κατάσταση στη σημερινή ελληνική κοινωνία; Μήπως και εμείς σήμερα ψάχνουμε μια Χοντρομπαλού για να περισώσουμε τη χαμένη μας ευμάρεια μόνο, αδιαφορώντας για την ηθική και πολιτιστική μας κατάρρευση; Ποια είναι άραγε η σημερινή Χοντρομπαλού; Κοιτάμε την άδεια τσέπη και αδιαφορούμε για την καθημερινή παράδοση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μέσω των μνημονίων;Μήπως θα πρέπει να συλλογιστούμε και να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να κάνουμε μια νέα αρχή ξαναβρίσκοντας τις αρχές και τις αξίες των προγόνων μας αντί να φιλοκαλούμεν μετά μαλακίας;
Τελικά πόσο «μαλάκας» λαός μπορεί να είμαστε;
Καλές γιορτές σε όλους
Σπύρος Σταματόπουλος Σχης ε.α.
εφημερίδα ΤΟ ΧΩΝΙ 23-12-2012