Είμαι έντιμος … συγγνώμη.

Γράφει η Θάλεια Χούντα

Η αρχή της νέας χρονιάς φέρνει ευχές και ελπίδες για το ¨αύριο¨, οι οποίες περνούν μέσα από τις εμπειρίες και τις προσδοκίες μας. Μας δίνει την δυνατότητα της εσωτερικής ανασκόπησης και της χάραξης πορείας, με δεδομένες τις αρχές και τις αξίες μας – κάτι απαράβατο.

Το πολιτικό σύστημα που επιβάλλει τους κανόνες λειτουργίας, ευελπιστούμε να μας επιδεικνύει σεβασμό και να τηρεί εκ μέρους του τις συνταγματικές και νομικές υποχρεώσεις του, όπως έχει την ίδια απαίτηση και από εμάς.

Η πραγματικότητα; Τελείως διαφορετική.

Είμαστε στην πέμπτη χρονιά ύφεσης, οι φόροι πάσης φύσεως αυξάνονται, οι περικοπές στις αποδοχές συνεχίζονται και η εθνική κυριαρχία είναι ¨κάτι συζητήσιμο¨. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ανταποκρίνεται στα όποια μέτρα, ακούσια και εκούσια, με αποτέλεσμα πλέον ο κίνδυνος για την ίδια την διαβίωση να είναι υπαρκτός.

Το κράτος μας αντιμετωπίζει σαν «αριθμούς», στους οποίους αντιστοιχεί ένα ποσό φόρου. Σαν «είλωτες» που θα εργαζόμαστε μόνο για την καταβολή εισφορών. Σαν «τίποτα» που δεν έχουμε κανένα δικαίωμα. Σαν «ανέντιμους» που κλέβουμε συστηματικά. Σαν «απάτριδες» που μας υποθηκεύει το εθνικό μέλλον. Ήρθε η ώρα να κάνουμε και πάλι αισθητή την παρουσία μας και να τονίσουμε «είμαι έντιμος»! Όλα αυτά τα χρόνια εργαζόμαστε, πληρώνουμε τους φόρους μας, δημιουργούμε στην ζωή μας και δεν έχουμε κλέψει κάποιον. Είμαστε Έλληνες, με ό,τι αυτό σημαίνει και σημαίνει πάρα πολλά για τους περισσότερους. Δεν υπάρχει περίπτωση, να απολογηθούμε για την εντιμότητά μας και μάλιστα σε αυτούς οι οποίοι δεν είναι έντιμοι και μέσω της όποιας πολιτικής δύναμης εκ της θέσεώς τους ασκούν όχι πολιτική προνοίας αλλά π..νείας.

Έχω αναφερθεί και πάλι, στο ότι η στάση μας δεν μπορεί να είναι παθητική. Δεν μπορεί να συμβιβαζόμαστε μέσα στον ¨κύκλο¨ που μας έχουν τοποθετήσει. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσουμε αυτή την λαίλαπα με τα συνήθη μέτρα αντίστασης. Δεν μπορεί να μας στερούν το προσωπικό και εθνικό μας μέλλον. Δεν μπορεί να συνεχίζεται η ίδια άρρωστη κατάσταση.

Αν πάρουμε απόφαση, ότι δεν έχουμε τίποτα – γιατί εκεί θα μας φτάσουν όλους πολύ σύντομα – τότε θα καταλάβουν, ότι η εντιμότητα μας και το περί δικαίου αίσθημά μας υπερτερεί της όποιας σκοπιμότητάς τους και το καβούκι τους δεν είναι από ατσάλι αλλά από τσόφλι και σπάει εύκολα.