Στο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης Α141 27/08/1993 δημοσιεύτηκε ο νόμος 2167 για τον ΟΤΕ που ενσωμάτωνε τις αναγκαίες ρυθμίσεις και αλλαγές για την επικείμενη είσοδο στρατηγικού επενδυτή που θα ανελάμβανε τη διοίκηση του οργανισμού.
Σύμφωνα με το άρθρο 43 του νέου καταστατικού του ΟΤΕ (του ν. 2167/93) θα διοριζόταν νέο προσωρινό 11μελές Διοικητικό Συμβούλιο μέχρις ότου ολοκληρωθεί τους αμέσως επόμενους μήνες ο διαγωνισμός που θα αναδείκνυε τον στρατηγικό επενδυτή.
Δώδεκα ημέρες μετά τη δημοσίευση του νόμου, στις 8 Σεπτεμβρίου, διορίστηκε το προσωρινό ενδεκαμελές Διοικητικό Συμβούλιο του ΟΤΕ (ΦΕΚ Β686 8/9/1993).
Την επομένη, στις 9 Σεπτεμβρίου, ανεξαρτητοποιήθηκε ο βουλευτής Κιλκίς Γιώργος Συμπιλίδης και στη συνέχεια, το ίδιο απόγευμα, ο πρωθυπουργός ζήτησε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη διάλυση της Βουλής και τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών.
Κατά τη δική μου εκτίμηση οι συνέπειες της πρόωρης διάλυσης της Βουλής υπήρξαν -για την οικονομία τουλάχιστον- τραγικές. Στις 9 Σεπτεμβρίου επρόκειτο να υπογραφεί η σύμβαση για το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος». Η υπογραφή ματαιώθηκε για μετά τις εκλογές και στη συνέχεια καθυστέρησε για δύο και πλέον χρόνια, οπότε τελικώς υπεγράφη με ορισμένες επιπόλαιες αλλαγές που όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις προσπαθούν να διορθώσουν. Η είσοδος στρατηγικού επενδυτή στον ΟΤΕ καθυστέρησε 16 χρόνια και αφού είχε περάσει ανεπιστρεπτί η χρυσή περίοδος για τις τηλεπικοινωνίες. Ματαιώθηκε επίσης η κατάργηση του μονοπωλίου της ΔΕΗ και η δημιουργία του πρώτου ιδιωτικού σταθμού 600 MW στη Θίσβη της Βοιωτίας. Ματαιώθηκαν οι επτά από τους οκτώ επιτυχημένους διαγωνισμούς για τη δημιουργία ιδιωτικών καζίνο που θα ενίσχυαν την τουριστική προσφορά της Ελλάδας. Και άλλα πολλά.
Πριν από τη δημοσίευση του νόμου 2167 στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης συνέβησαν και τα εξής γεγονότα.
Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στη Βουλή στις 13 Αυγούστου. Επειδή ήταν Δεκαπενταύγουστος και βιαζόμουν να δημοσιευτεί ο νόμος στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως φρόντισα να σταλεί το ψηφισμένο πια νομοσχέδιο στη Μύκονο όπου παραθέριζε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να το προσυπογράψει. Επεστράφη αμέσως και εστάλη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΕτΚ) για δημοσίευση. Συνήθως τα βιαστικά νομοσχέδια έπαιρναν αριθμό φύλλου της ΕτΚ αμέσως ή την επομένη. Αυτό όμως το νομοσχέδιο, παραδόξως, δεν δημοσιευόταν παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις και διαμαρτυρίες μου. Τελικώς δημοσιεύτηκε στις 27 Αυγούστου.
Στο διάστημα μεταξύ της ψήφισης και της δημοσίευσης του νόμου δέχτηκα στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας τις επισκέψεις του κ. Κόκκαλη ως εκπροσώπου της Ιντρακόμ και του κ. Ντόμπεκ ως εκπροσώπου της Siemens. Και οι δύο εξέφρασαν την ανησυχία ότι με τη δημοσίευση του νόμου θα αποχωρούσε το Διοικητικό Συμβούλιο (όπως και έγινε) που ήταν ενήμερο ενός εν εξελίξει διαγωνισμού για 1.100.000 παροχές και θα ερχόταν ένα νέο που ενδεχομένως θα ζητούσε να επανεξετάσει τον διαγωνισμό. Τους εξήγησα ότι ακριβώς αυτό επιθυμεί η κυβέρνηση: να επανεξεταστούν οι προμήθειες του ΟΤΕ και από τον στρατηγικό επενδυτή που θα αναδεικνυόταν, μιας και αυτή ήταν η λογική της εισόδου του στον ΟΤΕ· η συμβολή στην οργανωτική και τεχνολογική του αναβάθμιση. Και μιας και έθεταν το θέμα, κατέστησα σαφές ότι δεν θα άφηνα το απερχόμενο Διοικητικό Συμβούλιο να λάβει μια απόφαση που θα δέσμευε τεχνολογικά τον ΟΤΕ για τα επόμενα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια.
Η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου που προέκυψε από τις εκλογές του Οκτωβρίου 1993 κατήργησε τη διαδικασία αναζήτησης στρατηγικού επενδυτή και τον νόμο 1967. Εννέα μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1994 ο ΟΤΕ ανέθεσε στις εταιρείες Ιντρακόμ και Siemens τις 1.100.000 παροχές.
Στο τέλος του 1997, επί κυβερνήσεως Σημίτη, ο ΟΤΕ με τις προγραμματικές συμφωνίες ανέθεσε στις ίδιες εταιρείες άλλες 2.000.000 πρόσθετες παροχές που αργότερα αυξήθηκαν.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_20/06/2010_405299