Το Ελληνικό κράτος, ως αποτέλεσμα του αρνητικού ρόλου που έπαιξε ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης και ο υπουργός εξωτερικών Πάγκαλος, έγινε εργαλείο μιας διεθνούς συνωμοσίας στο τέλος της οποίας, μάλιστα, έπαιξε και ενεργό ρόλο.- Η φιλία των Κούρδων με τον Ελληνικό λαό θα συνεχιστεί και θα ενισχυθεί!
- Ο αγώνας που δίνει ο Κουρδικός λαός είναι ίδιος με τον αγώνα που έδωσε ο Ελληνικός λαός το 1821!
- Το τουρκικό κράτος αναγκάστηκε να προχωρήσει σε απευθείας συνομιλίες με τον Ηγέτη Άπο, γιατί κατάλαβε ότι με τη βία και με τα όπλα δεν θα μπορέσει να εξαφανίσει ούτε να αιχμαλωτίσει τον Κουρδικό λαό.
Η πρώτη συνέντευξη που έδωσε υψηλόβαθμο στέλεχος του Απελευθερωτικού Κινήματος του Κουρδιστάν σε ελληνικό μέσο, μετά την εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στην παράδοση Οτζαλάν.
Ο Μουράτ Καραγιλάν έδωσε τη συνέντευξη σε ειδικό συνεργάτη
Ερώτηση: Κύριε Καραγιλάν, τις προηγούμενες εβδομάδες υπήρχε μια μικρή διπλωματική κρίση μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας. Η αιτία αυτής της κρίσης ήταν η έκδοση στα ελληνικά και η παρουσίαση του βιβλίου σας “Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν“. Πώς σχολιάζετε το γεγονός;
Απάντηση: Μάλιστα, όπως είπατε, υπήρχε μια διπλωματική κρίση μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού κράτους, σύμφωνα με τα όσα πληροφορήθηκα κι εγώ από τον τύπο.
Εγώ θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να απευθύνω έναν χαιρετισμό και να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που κατέβαλαν προσπάθειες και συμμετείχαν με οποιονδήποτε τρόπο στη μετάφραση και έκδοση στα Ελληνικά, καθώς και παρουσίαση και προβολή του βιβλίου “Η Στρατιωτική Διάσταση στο Κουρδιστάν – Η Ανατομία Ενός Πολέμου“. Οι φίλοι αυτοί ζήτησαν έναν πρόλογο για την ελληνική έκδοση, τον οποίο δεν κατάφερα να γράψω και να αποστείλω. Επίσης, μου ζητήθηκε να στείλω έναν χαιρετισμό για την τελετή παρουσίασης του βιβλίου, αίτημα που έφθασε αργά σε μένα, με αποτέλεσμα να μην μπορέσω να στείλω τον χαιρετισμό. Υπό την έννοια αυτή, δεν κατέστη δυνατόν να ανταποκριθώ στις σχετικές απαιτήσεις των φίλων και δεν μπόρεσα να έχω κάποια συμβολή στην έκδοση του βιβλίου στα ελληνικά. Γι’ αυτό, ζητώ συγνώμη από τους φίλους αυτούς.
Όσον αφορά την αντίδραση που έδειξε η Τουρκία στην έκδοση στα ελληνικά και την παρουσίαση του βιβλίου στην Ελλάδα, η βασική αιτία είναι ότι η Τουρκία φοβάται από την πραγματικότητα. Επειδή φοβάται την πραγματικότητα βρίσκονται σήμερα στις φυλακές περισσότεροι από 70 δημοσιογράφοι. Γιατί είναι ένα κράτος που δεν ανέχεται και δεν αντέχει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την ανάδειξη της αλήθειας και της πραγματικότητας. Γιατί; Επειδή δεν υπολογίζει και αρνείται την ύπαρξη των Κούρδων, που είναι ένας από τους πιο αρχαίους λαούς της Μέσης Ανατολής, και επειδή δεν θέλει να γίνουν γνωστά από τον έξω κόσμο οι πρακτικές που εφαρμόζει στο Κουρδιστάν.
Ο κουρδικός λαός, παρότι είναι ένας αρχαίος λαός με μεγάλο πολιτισμό και ιστορία, αγνοήθηκε, και η πατρίδα του, το Κουρδιστάν, με τη Συνθήκη της Λοζάννης, το 1923, διαμελίστηκε και μοιράστηκε ανάμεσα σε τέσσερα κράτη. Το μεγαλύτερο από αυτά τα τέσσερα κομμάτια, που βρίσκεται υπό την κατοχή της Τουρκίας, είναι το Βόρειο Κουρδιστάν. Η απόφαση αυτή που λήφθηκε το 1923 στη Λοζάνη, είναι μια μεγάλη αδικία που έγινε εναντίον του Κουρδικού λαού. Όμως ο λαός μας δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτήν την απόφαση που τον αγνοούσε και αντιστάθηκε συνεχώς και στα τέσσερα τμήματα του Κουρδιστάν. Τα κράτη που κατέχουν και εκμεταλλεύονται το Κουρδιστάν, με πρώτη την Τουρκία, χρησιμοποίησαν πάντα βία και έκαναν εγκλήματα και σφαγές για να εξουδετερώσουν και να σβήσουν την αντίσταση του κουρδικού λαού. Βιώθηκαν μεγάλες τραγωδίες στο Κουρδιστάν. Ο λαός μας υπέφερε πολλά εξ αιτίας αυτών των λανθασμένων αποφάσεων της διεθνούς κοινότητας. Ο Κουρδικός λαός, που βρέθηκε αντιμέτωπος με πολιτικές συστηματικής φυσικής και πολιτιστικής εξόντωσης και γενοκτονίας κυρίως στην Τουρκία, στις αρχές της δεκαετίας του ’70 κινδύνεψε να αφανιστεί.
Μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο, ο Πρόεδρος Άπο, μέσα σε ένα περιβάλλον στερήσεων και ανέχειας, συσπείρωσε μια ομάδα Κούρδων φοιτητών και τονίζοντας ότι “δεν μπορούμε να παραμείνουμε άλλο σιωπηροί και άπραγοι σε αυτήν τη μεγάλη αδικία” και αγνοώντας όλους τους κινδύνους, είπε ότι θα πρέπει να αρχίσει ένας αγώνας για να αποτραπεί ο αφανισμός του Κουρδικού λαού και στο όνομα του ανθωπισμού ξεκίνησε την αντίσταση, βάζοντας τα θεμέλια της δημιουργίας του κινήματός μας, του ΡΚΚ. Υπό αυτήν την έννοια, το ΡΚΚ είναι ένα κίνημα που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο εξαφάνισης του Κουρδικού λαού, ένα κίνημα που ανέλαβε το βαρύ ηθικό και ανθρωπιστικό καθήκον να αντισταθεί στην κρατική τρομοκρατία και στα εγκλήματα που έκανε το κράτος στο Κουρδιστάν. Όσο και αν προσπάθησε το τουρκικό κράτος να αποκρύψει το Κουρδικό Πρόβλημα, όσο κι αν προσπάθησε να εφαρμόσει πολιτικές συστηματικού βίαιου εκτουρκισμού του Κουρδικού λαού, το ΡΚΚ, με τον αγώνα που ανέπτυξε στο Κουρδιστάν, εξουδετέρωσε αυτά τα σχέδια, και παρά τις σφαγές και τις γενοκτονίες, έφερε στην επιφάνεια τη δυναμική του αγωνιζόμενου Κουρδικού λαού και δημιούργησε το κατάλληλο υπόβαθρο για την ανάπτυξη του απελευθερωτικού αγώνα στα τέσσερα τμήματα του Κουρδιστάν, με αποτέλεσμα σήμερα αυτός ο αγώνας να έχει φθάσει σε ένα καλό σημείο. Γι’ αυτό το τουρκικό κράτος αντιτίθεται με λύσσα στην ανάδειξη αυτής της πραγματικότητας σε διεθνές επίπεδο. Επειδή στο Κουρδιστάν υπάρχει ένας λαός, υπάρχει ένας πόλεμος. Το τουρκικό κράτος δεν δέχεται την ύπαρξη αυτού του λαού, ενώ απορρίπτει και το γεγονός ότι είναι σε εξέλιξη ένας πόλεμος. Αυτό το βιβλίο λοιπόν μιλάει γι’ αυτόν τον πόλεμο, για τους ανθρώπους που διεξάγουν αυτόν τον πόλεμο, για την πραγματικότητα της ζωής. Δείχνει με ποιον τρόπο πρακτικά ένας λαός, στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις, αντιστέκεται στη σκλαβιά και την εκμετάλλευση. Το τουρκικό κράτος δεν έδειξε αυτήν τη σκληρή αντίδραση στο βιβλίο επειδή αρνείται μόνο την ύπαρξη του Κουρδικού λαού, αλλά επειδή αρνείται και τον απελευθερωτικό μας αγώνα. Όμως θα πρέπει να ασκήσουμε κριτική και στη στάση που τήρησε το κράτος της Ελλάδος στο ζήτημα αυτό. Θα μπορούσε σταθεί όρθιο και να κρατήσει μια υπερήφανη στάση, απορρίπτοντας τις αιτιάσεις του τουκρικού κράτους, που εφαρμόζει αυτές τις απάνθρωπες πολιτικές άρνησης εναντίον του Κουρδικού λαού. Δεν συμφωνώ με την υποχωρητική στάση που τήρησε το κράτος της Ελλάδος απέναντι στις τουρκικές απειλές και με την απομάκρυνση από τις θέσεις τους ορισμένων αξιωματικών.
Ο Κουρδικός λαός είναι μια πραγματικότητα. Και το επίπεδο που έχει φθάσει σήμερα ο απελευθερωτικός μας αγώνας, είναι ο καθρέφτης αυτής της πραγματικότητας. Το τουρκικό κράτος, όσο και να προσπαθήσει, δεν θα μπορέσει ποτέ να κρύψει αυτήν την πραγματικότητα. Και οι διεθνείς δυνάμεις δεν θα πρέπει να το στηρίζουν. Όποιος θεωρεί τον εαυτό του άνθρωπο, θα πρέπει να αντιστέκεται και να καταδικάζει την πολιτική άρνησης του τουρκικού κράτους, που καταπατά τον ανθρωπισμό στο Κουρδιστάν.
Ερώτηση: Σύμφωνα με όσα γράφετε στο βιβλίο σας, από μικρή ηλικία είστε στα βουνά. Σε αυτόν τον 28χρονο πόλεμο τραυματιστήκατε αλλεπάλληλες φορές, χάσατε συντρόφους σας. Πώς νοιώθετε όταν σας χαρακτηρίζουν ως τρομοκράτη;
Εμείς ζούμε στο Κουρδιστάν, δηλαδή στη Μέση Ανατολή, σε μια περιοχή όπου πάντα η πραγματικότητα παρουσιάζεται διαστρεβλωμένη. Εμείς οι Κούρδοι είμαστε ένας λαός που το ζήσαμε αυτό στο πετσί μας χρόνια τώρα, κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Γιατί τα κράτη που μας κρατούν σκλαβωμένους και μας εκμεταλλεύονται, δεν θέλουν, αρνούνται να αναγνωρίσουν την ύπαρξή μας. Θέλησαν να μας εκτουρκίσουν με τη βία. Ακόμα και την πιο ανθρωπιστική αντίσταση την αποκάλεσαν τρομοκρατία. Ενώ οι ίδιοι διέπραξαν σφαγές και εγκλήματα στο Κουρδιστάν και εφάρμοσαν κρατική τρομοκρατία, την αντίσταση του κουρδικού λαού, που αναπτύχθηκε στη βάση ανθρωπιστικών αρχών, τη βάφτισαν τρομοκρατία. Αυτό έγινε στο παρελθόν, το ίδιο γίνεται και τώρα.
Πριν λίγες μέρες ήταν η επέτειος του εγκλήματος του Ρομπόσκι. Στις 28 Δεκεμβρίου 2011 η τουρκική πολεμική αεροπορία δολοφόνησε εν ψυχρώ 34 παιδιά μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Παρότι η τουρκική κοινή γνώμη και ο Κουρδικός λαός το απαίτησε, δεν ζήτησαν καν μια συγνώμη. Γιατί; Επειδή αυτό ήταν η κρατική πολιτική. Επειδή η σφαγή του Ρομπόσκι δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία. Η κλασική πολιτική του τουρκικού κράτους συνεχίζεται και σήμερα. Ως λαός και ως κίνημα είμαστε αντιμέτωποι με μια ανήθικη και απάνθρωπη αδικία.
Όπως αναφέρατε κι εσείς, είναι γεγονός ότι συμμετέχω εδώ και πολλά χρόνια στον αγώνα. Κι αυτό γιατί ένοιωσα και έζησα από μικρή ηλικία την καταπίεση και τη βία του κράτους. Αν και έκανα ανώτερες σπουδές, κατάλαβα ότι επειδή είμαι Κούρδος, δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ υπάλληλος στο τουρκικό κράτος και να έχω μια φυσιολογική ζωή. Έτσι αποφάσισα να συμμετέχω στο αγώνα και το κίνημα ακούγοντας τη φωνή της συνείδησής μου, που μου έλεγε παραμείνω υπερήφανος άνθρωπος και να μην σκύψω το κεφάλι στην κρατική τρομοκρατία. Μέχρι σήμερα συμμετείχα στον αγώνα από διάφορες θέσεις, τραυματίστηκα τρεις φορές. Ήλθα αντιμέτωπος με τις πιο εγκληματικές πολιτικές του κράτους που κρατάει το λαό μας σλαβωμένο.
Στον αγώνα αυτόν έχασα συντρόφους που αγαπούσα και εκτιμούσα περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στο απελευθερωτικό μας κίνημα συμμετέχουν τα πιο εκλεκτά τέκνα της Κουρδικής κοινωνία, ακούγοντας τη φωνή της συνείδησής τους. Όσοι συμμετέχουν στο κίνημα και τον αγώνα μας, δεν έχουν κανένα προσωπικό ή οικογενειακό υλικό συμφέρον. Είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη γραμμή και το πνεύμα της Ελευθερίας που μας ενέπνευσε ο Ηγέτης Άπο, και αγωνίζονται με αυτοθυσία, για να αποκτήσει ο Κουρδικός λαός ισότιμη, ελεύθερη δημοκρατική ζωή. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι αυτοί, που αφιερώνουν τη ζωή τους και βάζουν το ατομικό κάτω από το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον, είναι πραγματικά μεγάλοι άνθρωποι. Τέτοιους μεγάλους ανθρώπους χάσαμε σ’ αυτόν τον πολυετή αγώνα. Μέχρι σήμερα χάσαμε περί τους 20 χιλιάδες εθνομάρτυρες. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχασαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα των απάνθρωπων και βάρβαρων πολιτικών του τουρκικού κράτους.
Το κίνημά μας αγωνίζεται για τα βασικά φυσικά δικαιώματα του λαού μας. Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στην εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα, για την ταυτότητά μας, για να μην χαθούμε ως λαός και ως έθνος. Ποιος είναι όμως αυτός που απαντά σ’ αυτά τα βασικά και δίκαια αιτήματά μας με τη στρατοχωροφυλακή, με την αστυνομία, με τανκς, με πυροβολικό και με πολεμικά αεροπλάνα; Δεν είναι το τουρκικό κράτος; Ποιος είναι λοιπόν ο τρομοκράτης, εμείς ή αυτοί; Εμείς είμαστε πάντα υπέρ της ειρήνης, κάνουμε προτάσεις για την ειρήνη. Το τουρκικό κράτος λέει ότι θα ενοποιηθεί και θα προσαρμοστεί με όσα ισχύουν στην Ε.Ε. Τους λέμε λοιπόν ότι κι εμείς είμαστε ένας λαός, εφαρμόστε το δίκαιο της Ε.Ε. για μας. Σε ποιο μέρος του κόσμου είναι απαγορευμένη η μητρική γλώσσα μιας τόσο μεγάλης εθνικής ομάδας; Μόνο ο πρωθυπουργός της Τουρκίας βγαίνει στα μπαλκόνια κάθε μέρα και κραυγάζει συνεχώς το «ένα έθνος, ένα κράτος, μια σημαία, μια πατρίδα, μια γλώσσα, μια θρησκεία».
Τι σημαίνει αυτό; Αν αυτό δεν είναι μονολιθισμός, σοβινισμός και φασισμός, τότε τι είναι; Αυτό δεν είναι συνώνυμο του “Εγώ θα εκτουρκίσω 20 εκατομμύρια Κούρδους”; Στην πραγματικότητα στην Τουρκία ζουν και άλλες μειονότητες και εθνικές ομάδες εκτός των Τούρκων και των Κούρδων. Όμως το τουρκικό κράτος, ακολουθώντας μέχρι σήμερα μια χιτλερικού τύπου πολιτική, συνεχίζει την πολιτική του βίαιου εκτουρκισμού. Το τουρκικό κράτος από το 1990 μέχρι το 1996 διέπραξε 17.528 δολοφονίες Κούρδων πατριωτών, τα οποία το ίδιο το βάφτισε “ανεξιχνίαστα εγκλήματα”. Αυτά έγιναν από αξιωματούχους του τουρκικού κράτους. Αν αυτό δεν είναι κρατική τρομοκρατία, τότε τι είναι; Όμως το τουρκικό κράτος, από τη μια πλευρά ασκεί το ίδιο κρατική τρομοκρατία και από την άλλη αποκαλεί τρομοκράτες τους μαχητές της ελευθερίας, που αγωνίζονται για τα βασικά δικαιώματα του Κουρδικού λαού. Αυτό είναι μια μεγάλη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, είναι μια κατάσταση που μας προβληματίζει και μας στενοχωρεί. Ορισμένες από τις εφαρμογές της Τουρκίας μας δυσκολεύουν και σήμερα. Όμως ακριβώς γι΄αυτό συνεχίζουμε με αποφασιστικότητα τν αγώνα μας, ο οποίος θα έχει αίσιο τέλος.
Ερώτηση: Η Τουρκία κατηγορεί όλες τις χώρες που ενδιαφέρονται για την πορεία του Κουρδικού Ζητήματος, ότι υποστηρίζουν την τρομοκρατία. Το τουρκικό κράτος διαπραγματεύεται μαζί σας και με τον ηγέτη σας, τον Αμντουλλάχ Οτζαλάν;
Ο αγώνας που δίνουμε, είναι ένας αγώνας απόκτησης των βασικών φυσικών δικαιωμάτων ενός λαού. Είναι ένας δίκαιος αγώνας. Είναι ο ίδιος αγώνας που έκαναν για την απελευθέρωσή τους η Ελλάδα, η Βουλγαρία και οι άλλες βαλκανικές χώρες πριν από δυο αιώνες. Αυτόν, τον ίδιο αγώνα δίνουν τώρα οι Κούρδοι, με κάποια καθυστέρηση. Δηλαδή, ο αγώνας που δίνουμε εμείς τώρα, είναι ο ίδιος αγώνας που έδωσε ο ελληνικός λαός το 1821, αλλά και οι άλλοι λαοί που απέκτησαν την ελευθερία τους. Μόνο που εις βάρος των Κούρδων παίζονται πολλά και μεγάλα παιχνίδια σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Γι’ αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ο απελευθερωτικός αγώνας του λαού μας.
Ο αγώνας αυτός είναι ένας κοινωνικός αγώνας. Φυσικά, ο αγώνας αυτός είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί και να τερματιστεί μέσω διαπραγματεύσεων και διαλόγου. Κι αυτό γιατί η Τουρκία θα πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν είναι δυνατόν να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει, ασκώντας βία σε έναν τόσο μεγάλο και ιστορικό λαό. Το κάνει επί 90 χρόνια, χωρίς να έχει κανένα αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί δεν είναι δυνατόν να εξολοθρεύσεις και να εξαφανίσεις μια κοινωνία δια της βίας. Μπορεί το τουρκικό κράτος να πέρασε από το μαχαίρι της γενοκτονίας τους Αρμενίους και να εξολόθρευσε ένα μέρος τους. Με τον ίδιο τρόπο εξολόθρευσε τους Έλληνες και τους εκδίωξε από τις εστίες τους, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν οι Έλληνες από την Ανατολή και όσοι επέζησαν να καταφύγουν στην Ελλάδα. Όμως οι Κούρδοι δεν έχουν πού να πάνε. Ο Κουρδικός λαός είναι εγκατεστημένος στα ψηλά βουνά του Κουρδιστάν και από κει κανείς δεν μπορεί να τους ξηλώσει και να τους εξαφανίσει. Το τουρκικό κράτος επί 90 χρόνια χρησιμοποίησε κάθε μέθοδο ανορθοδόξου πολέμου, όμως δεν μπόρεσε να αιχμαλωτίσει το λαό μας. Στο τέλος, όσο και να επιμείνει στον πόλεμο και τη βία, θα αισθανθεί την ανάγκη του διαλόγου και της ειρήνης.
Γι’ αυτό το τουρκικό κράτος, ενώ από τη μια πλευρά μας καταγγέλλει ως τρομοκράτες, από το 1993 είτε μέσω αντιπροσώπων είτε απ’ ευθείας, συνομιλεί μαζί μας. Κυρίως από το Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιούνιο του 2011, έκανε απ’ ευθείας διάλογο μαζί μας. Αυτός ο διάλογος γινόταν σε τακτική βάση μέσω μιας επιτροπής αξιωματούχων του τουρκικού κράτους που συνομιλούσε και διαπραγματευόταν με τον Ηγέτη μας Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, στη φυλακή του Ιμραλί, και μέσω μιας άλλης επιτροπής που συνομιλούσε μαζί μας στο Όσλο, με τη διαμεσoλάβηση μιας χώρας, της οποίας το όνομα δεν θέλω να αναφέρω τη στιγμή αυτή. Τελικά, όταν ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν αρνήθηκε να υπογράψει τα Πρωτόκολλα που πρότεινε ο Ηγέτης Άπο εν ονόματι της Κουρδικής πλευράς, ο διάλογος σταμάτησε, και άρχισε και πάλι ο πόλεμος.
Το Κουρδικό Πρόβλημα είναι το πιο βασικό πρόβλημα της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν μπορεί να πει ότι είναι μια δημοκρατική χώρα και να κάνει οποιοδήποτε άνοιγμα, αν δεν λύσει το Κουρδικό Πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η Τουρκία, όσο δεν λύνει το Κουρδικό, θα συνεχίσει να αρνείται έναν λαό 20 εκατομμυρίων και να εφαρμόζει πολιτικές βίας και αφομοίωσης.
Με βάση τα παραπάνω, ναι, είναι σωστό, το τουρκικό κράτος από τη μια πλευρά συνομιλεί απ’ ευθείας μαζί μας, και από την άλλη κατηγορεί άλλες δυνάμεις που συζητούν μαζί μας λέγοντας “Εσείς γιατί έρχεστε σε επαφή με το ΡΚΚ;”. Όμως θα πρέπει να σημειώσω ότι οι διεθνείς δυνάμεις δεν είναι συνεπείς και δεν υπερασπίζονται τις ανθρωπιστικές τους υποχρεώσεις, θυσιάζοντας με τη στάση τους τα πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα του Κουρδικού λαού. Ειδάλλως, δεν θα έκλειναν τα μάτια στα εγκλήματα και τις αδικίες του τουρκικού κράτους. Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να αγνοεί κάθε ον που λέει ότι «εγώ είμαι άνθρωπος”.
Το τουρκικό κράτος ασκεί κρατική τρομοκρατία στο Κουρδιστάν και παρόλα αυτά όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ ακόμα συνεχίζουν να λένε “εμείς στηρίζουμε το τουρκικό κράτος”. Και όλα αυτά τη στιγμή που το τουρκικό κράτος συνεχίζει να διαπράττει ένα μεγάλο έγκλημα και να καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως το τουρκικό κράτος δεν αρκείται στη στήριξη που απολαμβάνει, και εκτοξεύει κατηγορίες σε διάφορα κράτη του τύπου ‘ασχολείστε με το Κουρδικό Πρόβλημα’. Αυτό το κάνει γιατί το τουρκικό κράτος έχει κακομάθει. Εκμεταλλεύεται τη στήριξη που του δίνουν τα κράτη του ΝΑΤΟ και η διεθνής κοινότητα, κάνει εγκλήματα και καταπατά συνεχώς τα δικαιώματα ενός λαού, και όταν οι χώρες αυτές ασχολούνται με το Κουρδικό, τότε τις ‘επαναφέρει στην τάξη’, υπενθυμίζοντάς τες στην ουσία τη συνενοχή τους. Την ίδια στιγμή, όμως, συνομιλεί απ’ ευθείας μαζί μας, όπως είπατε κι εσείς.
Ερώτηση: Πριν εμφανιστεί το κίνημά σας το τουρκικό κράτος παρουσίαζε τους Κούρδους ως “ορεινούς Τούρκους” και ως έναν λαό με υποδεέστερο πολιτισμό. Σήμερα πώς σας αντιμετωπίζει; Ο αγώνας σας σε ποιο στάδιο βρίσκεται;
Η Τουρκική Δημοκρατία, λίγο μετά την ίδρυσή της, από το 1925 μέχρι το 1940, διέπραξε σφαγές εξαπολύοντας στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον του λαού μας, στο Κουρδιστάν. Εφάρμοσε πολιτική φυσικής γενοκτονίας. Κατέλαβε στρατιωτικά και ήλεγξε το Κουρδιστάν με σφαγές, εκτοπισμούς και υποχρεωτικούς εποικισμούς. Στη συνέχεια απαγόρεψε την Κουρδική γλώσσα και άνοιξε τουρκικά σχολεία, με σκοπό τον εκτουρκισμό των Κούρδων, για τους οποίους το επίσημο κράτος έλεγε ότι “Δεν υπάρχει Κουρδικός λαός. Αυτοί οι άνθρωποι όταν περπατούσαν στα βουνά, πάνω στα χιόνια, ακούγοντας τον θόρυβο του χιονιού που έκανε καρτ-κουρτ, εφηύραν τη λέξη Κούρδος. Αυτοί είναι ορεινοί Τούρκοι. Είναι ένα υπανάπτυκτο τουρκικό φύλλο με υποδεέστερο πολιτισμό”! Το τουρκικό κράτος εφάρμοσε αυτήν την πολιτική μέχρι πριν λίγο καιρό, την οποία συνεχίζει και σήμερα, με άλλους τρόπους. Το τουρκικό σύνταγμα, στο άρθρο 66, λέει τα εξής: “Όσοι έχουν δεσμούς με το κράτος μέσω της υπηκοότητας, είναι Τούρκοι”. Δηλαδή, με βάση το ισχύον σύνταγμα της Τ.Δ., δεν υπάρχουν Κούρδοι, όλοι είναι Τούρκοι.
Όμως, το τουρκικό κράτος, που κατάλαβε ότι δεν είναι δυνατόν να εξασφαλίσει το επιθυμητό αποτέλεσμα με την πολιτική της συνολικής άρνησης, κυρίως δια χειρός της κυβέρνησης του ΑΚΡ, αποφάσισε να αλλάξει πρόσωπο, χωρίς να προχωρήσει σε ουσιαστικές αλλαγές στην πολιτική του. Δηλαδή, ενώ στο παρελθόν έλεγαν ότι “Δεν υπάρχει κουρδικός λαός, δεν υπάρχουν Κούρδοι”, τώρα άρχισαν να λένε ότι “Υπάρχουν Κούρδοι, υπάρχουν κουρδικής καταγωγής συμπατριώτες μας, όμως όλοι εμείς, οι Τούρκοι, οι Κούρδοι, οι Αμπχάζιοι, οι Τσερκέζοι, οι Λαζοί, όλοι μαζί συγκροτούμε το τουρκικό έθνος”. Δηλαδή, ενώ παρατηρείται κάποια φραστική αλλαγή, η ουσία της πολιτικής παραμένει η ίδια. Και η κυβέρνηση του ΑΚΡ εφαρμόζει πολιτική εκτουρκισμού των Κούρδων, όμως η πολιτική αυτή δεν είναι χοντροκομμένη, όπως πριν, αλλά πιο εκλεπτυσμένη και επιδιώκεται ο εκτουρκισμός σε βάθος χρόνου. Δηλαδή, ούτε η κυβέρνηση του ΑΚΡ αναγνώρισε ότι υπάρχει στην Τουρκία Κουρδικό έθνος. Ακολουθεί μια πολιτική του τύπου “Υπάρχουν πολίτες κουρδικής καταγωγής, όμως αυτοί αποτελούν μέρος του τουρκικού έθνους”. Επί της ουσίας, η πολιτική αυτή δεν συνιστά κάποια ουσιαστική αλλαγή. Πρόκειται και πάλι για μια ρατσιστική πολιτική άρνησης και αφομοίωσης, με ήπιες αλλαγές σε επίπεδο μεθοδολογίας και τίποτε παραπάνω.
Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα στο διάλογο και τις διαπραγματεύσεις που γίνονται μέχρι σήμερα για την επίλυση του Κουρδικού. Επειδή το τουρκικό κράτος δεν θέλει να αποδεχτεί ότι κατοικεί στα σύνορα της τουρκικής επικράτειας ένα κουρδικό έθνος. Δηλαδή, τον 21ο αιώνα, μπροστά στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας, η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη ενός ολόκληρου λαού, τον οποίο μάλιστα θέλει να αφομοιώσει. Και οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, δεν αντιδρούν σε αυτό το έγκλημα και αρκούνται να παρακολουθούν τις εξελίξεις. Από την άλλη πλευρά, βαφτίζουν τον αγώνα αντίστασης του κουρδικού λαού, τρομοκρατία. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται μια τέτοια αδικία, μια τέτοια ανηθικότητα. Η πολιτική που ακολουθεί το τουρκικό κράτος στο Κουρδιστάν, είναι μια απάνθρωπη πολιτική, και αυτό που βιώνει ο κουρδικός λαός είναι μια πολύ μεγάλη τραγωδία. Η ανθρωπότητα πρέπει να σταθεί απέναντι σ’ αυτό και να αντιδράσει. Όμως, δυστυχώς, επειδή ο κόσμος μας σήμερα ακολουθεί πολιτικές που στηρίζονται στο συμφέρον, αγνοεί τις εκκλήσεις και το δίκαιο αγώνα του Κουρδικού λαού.
Ερώτηση: Όπως είναι γνωστό, οι σχέσεις της Ελλάδας με το απελευθερωτικό κίνημα του Κουρδιστάν υπέστησαν βαρύ πλήγμα, λόγω της ανάμειξής της στην υπόθεση της παράδοσης τους Οτζαλάν. Πώς βλέπετε το μέλλον των Ελληνο-Κουρδικών σχέσεων και ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε στους Έλληνες;
Εμείς είμαστε ένα κίνημα που πιστεύει βαθειά στη φιλία και την αδελφοσύνη των λαών. Στη βάση αυτή, εμείς πάντα αντιμετωπίζαμε τον Ελληνικό λαό ως φίλο. Γιατί πιστεύουμε ότι οι Έλληνες είναι αυτοί που μπορούν να μας καταλάβουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, αφού έζησαν, όπως και οι Κούρδοι, για μεγάλο χρονικό διάστημα υπό την κατοχή των Οθωμανών. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι ο Ελληνικός λαός είναι ένας από τους λαούς που μπορεί να καταλάβει καλύτερα από τον καθέναν τον Κουρδικό λαό. Αυτός είναι ένας επί πλέον λόγος που μας έκανε να θεωρούμε τον Ελληνικό λαό ως φίλο, κάτι που συνεχίζουμε να πιστεύουμε. Ο αρχηγός του κινήματός μας, ο Ηγέτης Άπο, πιστεύει πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις και στις φιλίες. Γι’ αυτό είχε και συνεχίζει να έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Ελληνικό λαό. Αυτό τον έκανε να δείξει εμπιστοσύνη και στο Ελληνικό κράτος. Όμως η ιστορική πραγματικότητα έδειξε ότι η κοινωνία δεν είναι ίδια με το κράτος. Μια κοινωνία, ένας λαός, μπορεί να ενώσει τα αισθήματά της και να κάνει μια φιλία με έναν άλλο λαό, όμως τα κράτη συνάπτουν τις σχέσεις τους πιο πολύ με βάση το συμφέρον. Η καπιταλιστική άποψη, βάζει τα συμφέροντα των κρατών πιο πάνω απ’ όλα. Μπορούμε να πούμε ότι το γεγονός ότι δεν λάβαμε σοβαρά υπ’ όψιν μας τον παράγοντα αυτόν, ήταν μια αδυναμία μας. Έτσι, το ελληνικό κράτος επέδειξε μια ατυχέστατη συμπεριφορά που δεν συνάδει με τη φιλία και έγινε εργαλείο αλλά και συμμέτοχος στη Σκευωρία. Έτσι παραδόθηκε o Ηγέτης μας στην Τουρκία. Όπως αναφέρατε κι εσείς, αυτό προκάλεσε ένα βαθύ τραύμα στις Ελληνο-Κουρδικές σχέσεις. Το Ελληνικό κράτος, ως αποτέλεσμα του αρνητικού ρόλου που έπαιξε ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης και ο υπουργός εξωτερικών Πάγκαλος, έγινε εργαλείο μιας διεθνούς συνωμοσίας στο τέλος της οποίας, μάλιστα, έπαιξε και ενεργό ρόλο. Η ελληνική κυβέρνηση και οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, με τις πράξεις τους εκείνες κατάφεραν ισχυρό πλήγμα στις σχέσεις που είχαν αναπτυχθεί μεταξύ του Κουρδικού και του Ελληνικού λαού και πρόδωσαν τη φιλία μας.
Όμως εμείς συνεχίζουμε να έχουμε σε ξεχωριστή θέση τη φιλία με τον Ελληνικό λαό. Γνωρίζουμε δε ότι πολλοί φίλοι μας στην Ελλάδα στενοχωρήθηκαν και υπέφεραν πολλά εξ αιτίας αυτής της υπόθεσης. Εμείς καταβάλαμε τεράστιες προσπάθειες για να μην καταστραφούν οι Κουρδο-Ελληνικές σχέσεις εξ αιτίας των σοβαρών λαθών της κυβέρνησης Σημίτη, και η άποψή μας αυτή θα συνεχιστεί και στο μέλλον σε ακόμα πιο διευρυμένη βάση. Ελπίζω ότι οι συζητήσεις που προκλήθηκαν με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά αυτού του βιβλίου, θα αποτελέσουν μια αφορμή και ευκαιρία, για να ανοίξει μια νέα σελίδα στις Κουρδο-Ελληνικές σχέσεις.
Εμείς πιστεύουμε και δίνουμε μεγάλη σημασία σ’ αυτήν τη φιλία, γιατί θεωρούμε ότι ο Ελληνικός λαός καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθέναν τα βάσανα και την καταπίεση που υφίσταται ο Κουρδικός λαός. Θεωρώ δε ότι όλοι οι Έλληνες φίλοι μας που τρέφουν αισθήματα φιλίας για τον Κουρδικό λαό, πρέπει να παίξουν έναν ιδιαίτερο ρόλο κυρίως αυτήν την περίοδο, για να ξαναχτίσουμε με πιο ασφαλή τρόπο αυτή τη φορά τη γέφυρα φιλίας μεταξύ των δυο λαών. Ναι, είναι αλήθεια ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση, στη σύλληψη του Ηγέτη μας, τήρησε μια απαράδεκτη στάση, που δεν συνάδει με την έννοια της φιλίας των δυο λαών. Αυτή τη στάση εμείς πάντα θα την κατακρίνουμε. Όμως πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε ακόμα και να διευρύνουμε τη φιλία με τον Ελληνικό λαό και τις μαζικές οργανώσεις που τον εκπροσωπούν. Θέλω δεν να τονίσω ότι η ελληνική κοινή γνώμη και ο Ελληνικός λαός θα πρέπει να επιδείξει ακόμα μεγαλύτερη αλληλεγγύη προς τον Κουρδικό λαό, για να κλείσουμε αυτήν την βαθειά πληγή και να γυρίσουμε σελίδα.
Ερώτηση: Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την εθνοτική, κοινωνικοπολιτική και πολιτισμική δομή και ιδιαιτερότητα της Μέσης Ανατολής, πως βλέπετε το μέλλον του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, σε μια περίοδο που οι μεγάλες δυνάμεις κάνουν σοβαρές κινήσεις για ανασχηματίζουν την περιοχή, με σκοπό να εξυπηρετήσουν τα ζωτικά τους συμφέροντα;
Όπως είναι γνωστό, η Μέση Ανατολή είναι μια πολύ σημαντική περιοχή για τις παγκόσμιες ισορροπίες, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, αλλά και λόγω του επίγειου και υπόγειου πλούτου της. Γι’ αυτό, οι δυνάμεις που θέλουν να επικρατήσουν στον κόσμο, πρέπει κυρίως να έχουν τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Με βάση τα παραπάνω κριτήρια, η πιο σημαντική περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι το Κουρδιστάν. Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος που η πατρίδα μας διαμελίστηκε σε τέσσερα κομμάτια. Όμως σήμερα, μετά από αγώνες 40 ετών, στους οποίους πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει το κίνημά μας, ο Κουρδικός λαός αναστήθηκε και απέκτησε σημαντική δύναμη, ενισχύοντας τη θέση του στην περιοχή. Σήμερα, παρά τις επιθέσεις του τουρκικού κράτους και τις μεθόδους βρώμικου πολέμου που εφαρμόζει εναντίον μας, ο Κουρδικός λαός έχει ισχυροποιήσει τη θέση του σε πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο. Υπάρχουν επίσης οι θετικές εξελίξεις και οι κατακτήσεις στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ) –κατακτήσεις που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον αγώνα του κινήματός μας- όπου έχουμε ένα ομόσπονδο κουρδικό κράτος. Μια παρόμοια κατάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη στο Δυτικό Κουρδιστάν (ΒΔ Συρία). Σήμερα, οι Κούρδοι της Συρίας είναι η πιο οργανωμένη και η πιο ισχυρή εθνοτική ομάδα. Στην πραγματικότητα και οι Κούρδοι του Ανατολικού Κουρδιστάν (ΝΔ Ιράν) έχουν μια αντίστοιχη δυναμική. Επιτέλους, ο Κουρδικός λαός είναι πλέον ένας σημαντικός παράγοντας στη Μέση Ανατολή και αν δεν λυθεί το Κουρδικό Πρόβλημα, δεν υπάρχει περίπτωση να έλθει η ειρήνη και η δημοκρατία στην περιοχή αυτή. Αυτό, είναι υποχρεωμένες να το λάβουν υπ’ όψιν τους οι κυρίαρχες δυνάμεις στην περιοχή.
Στην πραγματικότητα, αυτό το γνωρίζουν άπαντες, όμως οι ΗΠΑ και η Δύση, συνυπολογίζουν και το ρόλο που μπορεί να παίξει το τουρκικό κράτος. Έτσι, στο ερώτημα, ποιον θα επιλέξουμε, “το τουρκικό κράτος ή τους Κούρδους;”, προς στιγμήν επιλέγουν το τουρκικό κράτος, ενώ παράλληλα προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπίες και με τους Κούρδους. Όμως στη στάση αυτή υπάρχει μια αντίφαση. Γιατί το τουρκικό κράτος δεν θέλει να αναλάβουν κάποιο ρόλο οι Κούρδοι, ενώ παράλληλα τους αρνείται τα δικαιώματά τους. Οι Κούρδοι με τη σειρά τους, έχουν αποκτήσει μια σημαντική δύναμη και διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή. Το σημαντικό στην παρούσα συγκυρία είναι ότι ο Κουρδικός λαός που κατοικεί σε τέσσερα κράτη, είναι πλέον σε θέση να παίξει σημαντικό ρόλο στον εκδημοκρατισμό των χωρών αυτών.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι στο Κουρδιστάν επικρατεί μια πολύ σύγχρονη και εκκοσμικευμένη άποψη για την πολιτική. Ο Κουρδικός λαός έχει μια πιο προοδευτική άποψη σε σχέση με τους λαούς της περιοχής, έχει μια δυναμική που αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά του δογματισμού. Αυτή η δυναμική, μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη εκδημοκρατισμού, για να ξεπεραστεί ο δογματισμός που επικρατεί στους λοιπούς λαούς της περιοχής. Όπως οι Κούρδοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να μετατραπεί το Ιράκ σε μια ομοσπονδιακού χαρακτήρα χώρα, τον ίδιο ρόλο θα παίξουν και στη Συρία. Οι Κούρδοι της Συρίας είναι ένας σημαντικός παράγοντας για τον εκδημοκρατισμό και το μετασχηματισμό του κράτους της Συρίας. Ο Κουρδικός λαός έπαιξε ακόμα πιο σημαντικό ρόλο στην Τουρκία, πάνω σ’ αυτό το θέμα, αφού με τους αγώνες του υποχρεώνει το τουρκικό κράτος να προχωρεί σε μεταρρυθμίσεις. Η Κουρδικός Απελευθερωτικός Αγώνας πιέζει το δικτατορικό σύστημα του τουρκικού κράτους να μετεξελιχθεί σε ένα πλουραλιστικό δημοκρατικό σύστημα.
Αν σκεφθούμε ότι το ίδιο γίνεται και στο Ιράν, τότε βλέπουμε όλη την εικόνα, σύμφωνα με την οποία οι Κούρδοι είναι αυτοί που θα παίξουν σημαντικό και πρωταγωνιστικό ρόλο στο δημοκρατικό μετασχηματισμό της Μέσης Ανατολής. Υπό την έννοια αυτή, όλες οι δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η σταθερότητα στη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τους Κούρδους και το Κουρδιστάν.
Να φέρουμε ένα παράδειγμα. Σήμερα στη Συρία υπάρχει ένας εσωτερικός πόλεμος. Η μόνη δύναμη, ανάμεσα στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, που πιστεύει και θέλει τη δημοκρατία, είναι οι Κούρδοι, οι οποίοι καλούνται να παίξουν καθοριστικό ρόλο στον εκδημοκρατισμό της Συρίας, όπως ακριβώς έγινε στο Ιράκ. Όμως, παρότι το έχει αντιληφθεί αυτό η Ε.Ε., οι ΗΠΑ και οι δυνάμεις της Δύσης, δεν αναγνωρίζουν έναν τέτοιο ρόλο στους Κούρδους της Συρίας, λόγω της τουρκικής αντίδρασης.
Για να αναλάβει και να παίξει η Άγκυρα κάποιο ρόλο στην περιοχή και στη Συρία, η Δύση μάλλον έδωσε κάποιες εγγυήσεις στην Τουρκία. Πολύ πιθανόν αυτές οι εγγυήσεις να αφορούν και το Κουρδικό Ζήτημα, ότι, δηλαδή, η Δύση θα ακολουθήσει πολιτικές που δεν θα συγκρούονται με την πολιτική της Τουρκίας στο Κουρδικό. Γι’ αυτό η Δύση κρατά αποστάσεις από το πιο δημοκρατικό κομμάτι της αντιπολίτευσης στη Συρία. Όμως, ό,τι και να κάνουν, στο Κουρδιστάν υπάρχει πλέον μια πραγματικότητα, που αργά ή γρήγορα όλοι θα αποδεχτούν.
Οι πολιτικές εκμετάλλευσης των Κούρδων από την Τουρκία έχουν φθάσει πλέον στο τέλος τους. Η πολιτική της Τουρκίας είναι αναχρονιστική, εκτός εποχής. Η Τουρκία ακόμα θέλει να εκτουρκίσει του Κούρδους. Αυτό είναι υποχρεωμένες να το δουν οι διεθνείς δυνάμεις. Η πολιτική του εκτουρκισμού, η πολιτική της εμμονής στο «ΡΚΚ είναι τρομοκρατική οργάνωση” είναι εκτός κάθε λογικής. Το ΡΚΚ είναι η δύναμη που κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για την ειρήνη, είναι το κόμμα της Ελευθερίας του λαού του Κουρδιστάν. Έχουμε υποβάλει δεκάδες πρωτόκολλα για την ειρηνική, δημοκρατική λύση, μια λύση που θα στηρίζεται στον εκδημοκρατισμό των τεσσάρων χωρών που κατέχουν το Κουρδιστάν και την αυτοδιάθεση των Κούρδων, χωρίς αλλαγή συνόρων.
Όμως η Δύση, στηρίζοντας συνεχώς το τουρκικό κράτος, το μετέτρεψε σε ένα κακομαθημένο παιδί, που συνεχίζει τις καταπιεστικές και αναχρονιστικές πολιτικές εναντίον των Κούρδων. Στις κινήσεις και τις προτάσεις που κάνουμε για ειρήνη και δημοκρατική λύση, απαντά με επιχειρήσεις και σφαγές και από την άλλη πλευρά διαλαλεί ότι το ΡΚΚ είναι τρομοκρατική οργάνωση, ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι ασκούν τρομοκρατία εις βάρος του λαού μας.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι σε μια περίοδο που ανασχηματίζεται η Μέση Ανατολή, το μέλλον του Κουρδικού λαού είναι εξαιρετικά ευοίωνο. Πιστεύω δε ότι παρά τη στάση του διεθνούς παράγοντα και τη συνεχιζόμενη σοβινιστική-ρατσιστική πολιτική του τουρκικού κράτους, ο Κουρδικός λαός θα πετύχει το ποθούμενο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό θεωρώ ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για την επίτευξη μιας ριζικής λύσης στο Κουρδικό, για να εγκαθιδρυθεί ένα δημοκρατικό σύστημα ελευθερίας και ισότητας, και να τεθεί τέρμα στην αιχμαλωσία του Ηγέτη Άπο και των δέκα χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται στις τουρκικές φυλακές. Για να γίνει πράξη όμως αυτό, θα πρέπει να αγωνιστούμε ακόμα περισσότερο. Από την άποψη αυτή, θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή.
Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή, λοιπόν, που είμαι βέβαιος ότι ο αγώνας μας για ισότητα και ελευθερία θα στεφθεί με επιτυχία, θα ήθελα μέσω υμών να απευθύνω στη διεθνή κοινή γνώμη και κυρίως στον Ελληνικό λαό το εξής μήνυμα: Αφουγκραστείτε και ακούστε τη φωνή του Κουρδικού λαού και δώστε απάντηση στις εκκλήσεις για επίδειξη ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Αντί να στέκεστε εμπόδιο, βοηθήστε τον απελευθερωτικό αγώνα του Κουρδικού λαού. Γιατί τελικά η απελευθερωτικός αγώνας των Κούρδων, είναι ένας αγώνας ανθρωπιάς και αδελφοσύνης, ένας αγώνας ειρήνης και δημοκρατίας. Όσοι βλέπουν έτσι και στηρίζουν αυτόν τον αγώνα, θεωρώ ότι θα αποκτήσουν καλύτερες πολιτικές για τη Μέση Ανατολή και στο τέλος θα νικήσουν.
Στη βάση αυτή, στο πρόσωπό σας χαιρετώ τον Ελληνικό λαό και εύχομαι κάθε επιτυχία, στο δύσκολο δρόμο που διανύει το τελευταίο διάστημα.