Απεταξάμην το … παρελθόν μου.

Γράφει η Θάλεια Χούντα

Προσφάτως γίναμε αποδέκτες, μέσω της τηλεόρασης, της συμπεριφοράς κυβερνητικού βουλευτή, ο οποίος αποποιήθηκε το παρελθόν του, δήλωσε ότι πλέον έμαθε ¨ότι η βία είναι κακό πράγμα¨ και όλα αυτά κατόπιν προκλήσεως από την αριστερή αντιπολίτευση. Βέβαια, αυτό έρχεται σε συνέχεια προηγούμενης δήλωσης προ ενός έτους, ότι μεταβάλλει και τις πολιτικές του ιδέες.

Τα παραδείγματα είναι πολλά τόσο σε πολιτικά πρόσωπα όσο και σε πολιτικά κόμματα, τα οποία και προσφάτως έμειναν εκτός Κοινοβουλίου, αφού η λέξη –ιδεολογία- στην οποία αρχικά στηρίχθηκαν, εν συνεχεία εξαφανίστηκε και μεταβλήθηκε σε πολιτική σκοπιμότητα. Εστιάζονται δε τα περισσότερα στον «δεξιό χώρο», γεγονός που προβληματίζει πολλούς.

Μετά το 1974 η λέξη «δεξιός» ενοχοποιήθηκε όσο λίγες και ακόμη στις ημέρες μας σπάνια θα την ακούσεις. Τα .. κοσμικά «νεοφιλελεύθερος, κεντροδεξιός» κλπ έχουν εισβάλει στο πολιτικό λεξιλόγιο σε συνδυασμό και με το πρόσφατο ¨καταφύγιο¨ πολλών της λέξη «πατριώτης». Ακούμε παντού για πατριώτες, για πατριωτικό χώρο και για πατριωτικές κινήσεις. Άλλοι κάνουν λόγο για «έθνος και εθνικισμό», όπως σωστά ή λάθος το εννοούν. Οι όροι αυτοί είτε αναφέρονται σε οικονομικά μοντέλα – τα οποία βιώνουμε στην χειρότερη μορφή τους – είτε σε κάτι πολιτικά ανύπαρκτο – το παλαιό κέντρο – είτε σε προσδιορισμένα δεδομένα – πατρίδα, έθνος -.

Το παρελθόν είναι αυτό που μας ακολουθεί και προσδιορίζει το μέλλον μας. Έχουμε πολιτικό παρελθόν, οικογενειακό παρελθόν και ατομικό παρελθόν. Όποιο και αν ακολουθήσουμε, έχει το στίγμα του και η συνέπειά μας το τιμά ή όχι, αφού η ιστορία συνεχίζει να γράφεται και αποδεικνύει την αλήθεια.

Σήμερα, που έχει αποδειχθεί, πέραν των εικασιών, η σχέση της πολιτικής με την επιχειρηματική δραστηριότητα και η επίδραση μονομερώς στην λήψη αποφάσεων, είναι πρόκληση να παρουσιάζονται φαινόμενα απαρνήσεως της προσωπικής ιστορίας μας. Το παρελθόν δεν αρχίζει από την στιγμή που εμείς θα αποφασίσουμε αλλά από την στιγμή που εκούσια ασχοληθήκαμε με κάτι δημόσιο. Και ο δημόσιος λόγος έχει την βαρύτητά του, γιατί κάποιοι θα τον ενστερνιστούν, θα τον μεταδώσουν και σε άλλους και θα έρθει η στιγμή της εφαρμογής του στην πράξη.

Κάποιοι έχουν την πολυτέλεια, η οικογένειά τους να έχει συμμετάσχει ενεργά στην διαμόρφωση της Πατρίδας μας. Μία διαμόρφωση που έχει έρθει μέσα από πολεμικές συγκρούσεις, γραμμένη με σελίδες δόξας, τιμής και αυταπάρνησης, για να την βρει έτοιμη προς διαχείριση το μετέπειτα πολιτικό σκηνικό. Το φρόνημα της εποχής εκείνης ευτυχώς διακατέχει πολλούς ακόμα, οι οποίοι μένουν πιστοί στα μεγάλα ιδανικά της Πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Κάποιοι ποτέ δεν θα πουν «απεταξάμην το παρελθόν μου» και κάποτε όταν ενωθούν, θα αποδείξουν, ότι αποτελούν την μεγάλη δύναμη.