Η κοινωνία δεν ακολουθεί τους συνδικαλιστές.

Η απεργία στο ΜΕΤΡΟ και στη συνέχεια η κλιμακούμενη προσχώρηση και των άλλων κλάδων των συγκοινωνιών, έδωσε αρχικά την εντύπωση μιας ευρύτερης κοινωνικής προσχώρησης και κατ’ επέκταση κοινωνικής εξέγερσης. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι. Η αυταρχική επέμβαση της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) με οφθαλμοφανή επίδειξη αστυνομικής δύναμης, ανάγκασε τους εργαζόμενους που έμειναν χωρίς κοινωνική στήριξη, να επιστρέψουν άρον άρον στη δουλειά τους.
Το γεγονός αυτό απέδειξε ότι κοινωνική εξέγερση με όχημα τους κομματικούς εργατοπατέρες δεν μπορεί να γίνει και ας το ξεχάσουμε αυτό. Πολύ δε περισσότερο, όταν ο συνδικαλιστικός αγώνας γίνεται για μισθολογικά αιτήματα, τη στιγμή που ολόκληρη η κοινωνία υφίσταται οικονομική εξαθλίωση. Κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται για μισθολογικά αιτήματα κανενός επαγγελματικού κλάδου πλην του δικού του και επομένως κανένας κλάδος δεν μπορεί να έχει την υπόλοιπη κοινωνία σύμμαχο.
Από το άλλο μέρος όμως, καμία κοινωνική εξέγερση δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων. Το μόνο κοινό αίτημα που μπορεί να ενώσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις με την υπόλοιπη κοινωνία είναι η κοινή αγωνία για κατάρρευση αυτού του απεχθούς, σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού «θηρίου» που μας οδηγεί όλους στην εξαθλίωση. Και για να νικηθεί το «θηρίο» απαιτείται να «κτυπηθεί» στην θεσμική καρδιά του που του δίνει ζωή.
Πέτρος Χασάπης