Από J.McManus
…που δεν υπήρξε κανένας “Δεκέμβρης” φυσικά, ούτε νέος “Μάης”, κανένα ”Κίνημα” και καμμία κοινωνική ”εξέγερση”…παρά μόνο μιά παρατεταμένη κοινωνική αλητεία ανθρώπων που ονειρεύονται κι άλλες 100.000 νέες θέσεις στο Δημόσιο! Το έσχατο όνειρο του τελευταίου μικροαστούλη….
Κι όποιος δεν με πιστεύει, ας πεταχθεί στο παζάρι του Αργυρόκαστρου να θαυμάσει από κοντά τα προΐοντα υποκλοπής του Δεκεμβριανού πλιάτσικου….αν έχει μείνει και κανένα δηλαδής….
Κι όποιος δεν με πιστεύει, ας πεταχθεί στο παζάρι του Αργυρόκαστρου να θαυμάσει από κοντά τα προΐοντα υποκλοπής του Δεκεμβριανού πλιάτσικου….αν έχει μείνει και κανένα δηλαδής….
Ο ΤΥΠΟΣ των ήλωνΤο δόκανο της αμηχανίας
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣΥμνωδός του εξεγερμένου Δεκέμβρη η στήλη, πιάστηκε στο δόκανο της αμηχανίας όταν διάβασε τα κείμενα της ομάδας που κατέλαβε την Εθνική Λυρική Σκηνή… Εναντίον «μιας τέχνης-θέαμα που καταναλώνεται από παθητικούς θεατές»… Υπέρ «μιας τέχνης αδιαμεσολάβητης, ανοιχτής σε όλους, που ο καθένας μπορεί να δημιουργεί». Ξαναδιαβάσαμε τα κείμενα. Και σκοντάφτουμε στην πρώτη μεγάλη αντίφαση, η οποία αναιρεί το «αιτούμενο», την «αδιαμεσολάβητη τέχνη»: «Αυτές τις τρεις μέρες της κατάληψης βιώνουμε μια συγκινητική συνεύρεση ανθρώπων της τέχνης και άλλων πολιτών από κάθε εργασιακό χώρο». Ακριβώς έτσι: εμείς «οι άνθρωποι της τέχνης», και οι άλλοι «από κάθε εργασιακό χώρο». Παναπεί: εμείς οι δημιουργοί, και οι άλλοι, οι συμμετέχοντες-καταναλωτές/θεατές. Σε άλλο σημείο: Ανησυχούν οι καλλιτέχνες της Λυρικής για την παράσταση της Ζιζέλ και για το αν θα έχουν αύριο δουλειά. Τους καταλαβαίνουμε και τους καλούμε πάλι να δουν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα: ότι η καταπίεση, το άγχος, η ανασφάλεια για την εργασία τους αφορά την πλειονότητα των εργαζομένων και των καλλιτεχνών αυτής της χώρας»… Τραγικό επιχείρημα, το οποίο -με όχημα την «κατανόηση» («Τους καταλαβαίνουμε»)- επιχειρεί επιστρατεύοντας ένα άρρητο «αλλά», να πει στους καλλιτέχνες της Λυρικής, ότι αφού υπάρχουν εργαζόμενοι που χειμάζονται, μικρή σημασία έχει αν ενταχθούν και αυτοί στο ίδιο θολό ποτάμι της ανασφάλειας… Η ομάδα της κατάληψης προέβαλε εξ αρχής και ένα άλλο επιχείρημα: την ώρα που η Λυρική παρουσίαζε κατά καιρούς Στράους και Μπιζέ, η κοινωνία δοκιμαζόταν από λιμούς, δολοφονίες και πολέμους. Μόλις το διάβασα, πήγε ο νους μου στον Li Ρο: «Ολα κυλούν ταυτόχρονα / τα γεγονότα και οι άνθρωποι». Μετά θυμήθηκα τον Καρούζο: «Η Ιστορία φυσικά δεν μας περιμένει στη στάση του τρόλλεϋ». Αλλά, όπως εξηγούσε πάλι ο Καρούζος, «Στάσεις είναι οι πεποιθήσεις πάσης φύσεως». Οι ανελαστικές, θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος…
Με τις υγείες σας….χοχοχοχοχο