Από τον Γιούνκερ στον Ντάισελμπλουμ

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας

Η ευρωζώνη έχει πλέον στο τιμόνι της έναν άλλο υπεύθυνο. Το Eurogroup αποφάσισε να αντικαταστήσει, μετά από οκτώ χρόνια τον κ. Γιούνκερ με τον σημερινό Ολλανδό υπουργό Οικονομικών, κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ. Αυτή η αλλαγή ευρω-τιμονιέρη είναι πράγματι πολύ σημαντική για την Ευρώπη και για την πορεία του κοινού νομίσματος. Πάντοτε, όλες οι διαχρονικές δομικές αλλαγές των πολιτικών (και των σχετικών αποφάσεων που συνδυάζονται με αυτές) συνδέονται με τα διάφορα κατά καιρούς πρόσωπα που τις υπηρετούν και είναι, συνεπώς, εξόχως δηλωτικές και συγκεκριμένες.
Πλέον, τώρα, η ευρωζώνη φεύγει μακριά από το όραμα και από τη μέχρι σήμερα γνωστή τέχνη της πολιτικής εξισορρόπησης (Γιούνκερ) και περνά στη φάση της στυγνής συμβατικής ευρωπαϊκής διαχείρισης (Ντάισελμπλουμ) και του ιδιαίτερα σκληρού «σοσιαλ-καλβινιστικού» μοντέλου (αμείλικτος κοινωνικός συντηρητισμός). Με άλλα λόγια, η τοποθέτηση του κ. Ντάισελμπλουμ στην προεδρία του ευρώ φέρνει εξ ορισμού στο προσκήνιο μια σειρά από διάφορα νεωτεριστικά πολιτικά δεδομένα, ορισμένες διοικητικές μετατροπές και κάποιες νεόκοπες καταστάσεις.
Κατά τους επικριτές του, το βιογραφικό του νέου 46χρονου προέδρου του Eurogroup είναι φτωχό, η εμπειρία του στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα σχεδόν ανύπαρκτη και η πολιτική του διαδρομή σε ανώτατα πολιτικά αξιώματα ανεπαρκής (τρεις μήνες υπουργός). Κατά τους ίδιους, ο νέος πρόεδρος είναι ένας άγνωστος μέχρι τώρα στις Βρυξέλλες, έχει τον «ευρωσκεπτικισμό» στα γονίδιά του, ενώ, ταυτόχρονα, είναι η πλέον αυστηρή «επιλογή-απάντηση» της Γερμανίας προς όλες τις άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ: το ευρώ είναι και θα παραμείνει ένα «σκληρό νόμισμα» (ο νέος επικεφαλής είναι δηλωμένος θιασώτης του «σκληρού» νομίσματος).
Κατά συνέπεια, η γερμανική κυβέρνηση θα πρέπει να είναι απολύτως ικανοποιημένη από τη δική της πρόταση και από τη μετέπειτα εκλογή τού εν λόγω Ολλανδού: αφού τώρα το ευρώ έχει κάποιον «άσημο» στην προεδρία, έναν άνθρωπο «πιόνι ή ετερόφωτο», με τέτοιες δε πολιτικές «ποιότητες» και «πυγμή» που αυτομάτως μας θυμίζουν έντονα την προηγηθείσα περίπτωση του κ. Χέρμαν βαν Ρομπάι. Δηλαδή, οι Γερμανοί έψαξαν και βρήκαν, εντέλει, και πάλι κατά τους ίδιους επικριτές, έναν «σοσιαλιστή-μαριονέτα», που έχει αρκετά φιλελεύθερες απόψεις, βασισμένες πάνω σε συντηρητικές καταβολές και που, συγχρόνως, είναι κλασικός υπέρμαχος της πολιτικής λιτότητας. Τουτέστιν, η επιλογή αυτή θα πρέπει να αποτελεί την άκρα τέρψη του Βερολίνου.
Επιπροσθέτως, ο νέος «Mr Euro» είναι πατέρας δύο παιδιών. Κατάγεται από οικογένεια καθολικών δασκάλων. Γεννήθηκε στο Αϊντχόφεν και σπούδασε αγροτική οικονομία, ενώ έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Cork της Ιρλανδίας. Διατηρεί δε και σήμερα φάρμα εκτροφής χοίρων στην Ολλανδία, ενώ εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 2000. Σας θυμίζω ομοίως ότι, ως υπουργός Οικονομικών, είχε πει με σθένος «όχι» στη χορήγηση ενός τρίτου δανείου προς την Ελλάδα, κάνοντας μάλιστα λόγο για μια καθαρά «ελληνική υπόθεση» και ευθύνη (για το όποιο χρηματοδοτικό κενό θα προέκυπτε τότε από το πρόγραμμα επιμήκυνσης των δανείων μας).
Κλείνοντας, η επιλογή του κ. Ντάισελμπλουμ, του «ψυχρού Ολλανδού» ή του «δεξιού της Αριστεράς», όπως τον αποκαλούν, έκανε τον ομόλογο Γάλλο υπουργό, κ. Πιέρ Μοσκοβισί, να τονίσει επί λέξει τα εξής (με ό,τι αυτό προφανώς σημαίνει): «Ο κ. Γιούνκερ γνώριζε ότι πρέπει να κρατηθούν ισορροπίες ανάμεσα στον Βορρά και στον Νότο, ανάμεσα στην ανάγκη δημοσιονομικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης, ανάμεσα στις απόψεις της Γερμανίας και αυτές της Γαλλίας, για το μέλλον της Ευρώπης. Αυτό περιμένω από τον διάδοχό του». Ευτυχώς, παλαιότερα, από την άλλη πλευρά, ο νέος κ. «Eurogroup» μάς είχε αφήσει και κάποια σημάδια ελπίδας για συνεννόηση και συγκατάβαση, αφού είχε ταχθεί, λόγου χάρη, υπέρ της συμμετοχής της Ρωσίας στη διάσωση της Κύπρου.