Μια επιστολή – από ένα ΕΛΛΗΝΑ
The bondholder
Γραμμένο από πιλότο της ΠΑ. Δεν χρειάζονται σχόλια. Μόνο ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Από όλους μας.
“ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ!!!
Σαν αντικρύσω το άσπρα άλογα του Αιγαίου, χάνεται η σκέψις μου στον Ουρανό του Θείου, του Ωραίου του Αληθινού!
Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι καν ήρωας! Καημένη Πατρίδα έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου έχεις και μένα.
Μπορεί να μην είμαι σε θέση να ζητήσω από την έρμη Πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου, μπορεί να μην είμαι καν ικανός για αυτά που παίρνω !
Όλες αυτές οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου, σφίγγουν το λαιμό και ξεραίνουν το στόμα μου !
Μπορεί να ήξερα πόσο επικίνδυνο και ανούσιο, ίσως και άχρηστο, για πολλούς εκεί κάτω να είναι αυτό που κάνω !
Ίσως και να έχουν δίκιο, βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες, εγώ δεν οδηγώ λεωφορείο με 50 ψυχές, εγώ δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιά της Βουλής!
Εγώ κάθομαι, σκέπτομαι ,μελετάω και περιμένω τον Τούρκο. Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει, μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι στο Πατρικό του χωριού μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει.
Ούτε και πρέπει !
Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μην σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους που δεν γύρισαν Ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή αποστολή. Ίσως και κάποιοι να πουν ότι τα ήθελε και τα έπαθε!
Εγώ όμως δεν πετάω για αυτούς, πετάω για τον Πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας, πετάω για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, πετάω για τον Παπά μας που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς!
Πετάω για το ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του, πετάω για το δασκαλάκο που πληρώνει απο την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας.
Για αυτούς πετάω. Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή!
Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές ,γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου.
Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζούν για μιά στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση !
Ίσως κάποιο πρωί όταν κοιτάξεις ψηλά θα με δεις γιατί
Εκεί που Ισιώνει ο Αετός oι Γλάροι δεν πετάνε!”
