Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ
Το σύστημα εξουσίας, με τις (πολιτικές και επιχειρηματικές) συνιστώσες του αισθάνεται ταξικά ισχυρό. «Νόμος», «Τάξη» και επικοινωνιακά τεχνάσματα είναι το τρίπτυχο για επιτυχία. Γι’ αυτό και θριαμβολογεί.
Το ύφος των κυβερνώντων και οι δημοσκοπήσεις ως επικοινωνιακά προϊόντα της επαγγελματικής τους τακτικής και εμπειρίας κάνουν την κυβέρνηση να δηλώνει, ότι τελικά η πολυπόθητη ανάπτυξη, είναι θέμα μηνών, μας έρχεται, οσονούπω, τον Οκτώβριο με τις ευλογίες της Μέργκελ μετά της εκλογές στην Γερμανία.
Το παλαιό «σεμνά και ταπεινά» εγκαταλείφτηκε. Ήταν ένα επικοινωνιακό τρικ μιας άλλης εποχής, με τον ίδιο όμως βασικό πολιτικό θίασο, που οργίαζε η κομματοκρατία, με μεγάλη ευχέρεια δανεικών για κομματικές σπατάλες προς ευχαρίστηση των ίδιων τότε και τώρα πολιτικάντηδων.
Αλλά ποιος νόμος και ποια τάξη. Αυταρχικότητα και «πολιτική πυγμή», σε οποιαδήποτε διεκδίκηση των εργαζομένων, για να λυθούν τα χέρια της εξουσίας και να εφαρμόσει ένα αποτυχημένο μνημόνιο, παρ’ όλες τις αποκαλύψεις των στελεχών του ΔΝΤ, ότι το ταμείο απέτυχε, όσον αφορά τους στόχους, που είχε θέσει για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την έξοδο από την κρίση. Η ντόπια τρόικα δεν πτοείται, επιμένει με μεγαλύτερη προσήλωση και με μεγαλύτερη ένταση στην πολιτική αυτού του λάθους.
Οι δημοκρατικοί θεσμοί τα στηρίγματα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος έχουν παραγκωνιστεί και εκφυλιστεί, μετατρέποντας το πολιτικό σύστημα σε κομματοκρατία, που συνεχίζει να λεηλατεί με τις νέες αναλογίες της τριτοκομματικής κυβέρνησης.
Το Σύνταγμα υπάρχει, έχει γίνει ένα παιχνίδι, που παίζουν κάποιοι. Το εφαρμόζουν επιλεκτικά και σκληρά σε βάρος ορισμένων συνανθρώπων μας. Ενώ σ’ άλλους καμία εφαρμογή ή τα ελάχιστα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα από το παιχνιδάκι με το Σύνταγμα είναι, η κατεδάφιση των κοινωνικών δικαιωμάτων (δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην υγεία ) μέσα από τους εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων και τη συστηματική παραβίαση της ισότητας στα δημόσια βάρη.
Η Βουλή ψηφίζει και επικυρώνει προαποφασισμένα νομοθετήματα, μερικές φορές εκατοντάδων σελίδων μέσα σε λίγες ώρες, που έρχονται επεξεργασμένα από το Βερολίνο και το ΔΝΤ. Η κυβέρνηση και εδώ καταστρατηγεί τον κανονισμό και το Σύνταγμα, αφού αφήνει και εδώ να περάσει ο χρόνος μέχρι την επόμενη δόση, δημιουργώντας τεχνηέντως το «κατεπείγον» με την ανάλογη κινδυνολογία, για να επικυρώνει γρήγορα τα έτοιμα νομοθετήματα.
Η κυβέρνηση απαξιεί να ενημερώσει το λαό για το νομοθετικό της έργο, για προβλήματα, που αντιμετωπίζει η χώρα και για αυτά που γράφονται και λέγονται σε βάρος της χώρας.
Το μόνο που κάνει «ενημερωτικά», αντιμάχεται επιθετικά την αξιωματική αντιπολίτευση στο πλαίσιο της επικοινωνιακής τακτικής, που έχει σχεδιαστεί σε επαγγελματικά πρότυπα με συνεχείς οργανωμένες κεμπελικές «επικοινωνιακές αποκαλύψεις». Δεν αφήνουν τίποτε ασχολίαστο, ασχολείται και με το τελευταίο στέλεχος. Οι επικοινωνιακοί πολέμαρχοι έχουν χάσει κάθε μέτρο, αφού απαντούν ως εκπρόσωποι της Ν.Δ. παρά ως εκπρόσωποι της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Διάλογος δεν υπάρχει, αντίθετα ενισχύεται η θολούρα και η νεοφιλελεύθερη θεωρία του «κοινωνικού αυτοματισμού». Όταν μία ομάδα, ή τάξη δικαίως αντιδρά σε ρυθμίσεις, που την εξαθλιώνουν (πληρώνει το λαθάκι του ΔΝΤ), οι κυβερνώντες κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να στρέψουν την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της. Προηγείται πρώτα μία περίοδος απαξίωσης της κοινωνικής ομάδας, εκμεταλλευόμενοι και το κακό παρελθόν των συνδικαλιστικών ηγεσιών από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, ακολουθούν διαρροές νομοθετικών μέτρων, που παρουσιάζονται ως μία νέα μεταρρύθμιση για βολιδοσκόπηση και μετά οι αναμενόμενες αντιδράσεις των υπόλοιπων επαγγελματιών και πολιτών λόγω της ταλαιπωρίας τους, οι οποίες παίζουν καθημερινά σ’ όλες τις ζώνες του προγράμματος. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός σε εφαρμογή.
Ο σκοπός προφανής. Χρησιμοποιείται η τακτική του «διαίρει και βασίλευε», για να εμποδίσει να καταλάβει ο άνεργος, ότι, η απεργία κάποιων εργαζομένων ωφελεί και τον ίδιο, γιατί και αυτός είναι θύμα των μονόπλευρων επιλεκτικών, ταξικών πολιτικών.
Το «δόγμα πυγμής» με το μαστίγιο άρχισε με την πολιτική επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό. Επιστρατεύει τους εργαζόμενους στα μέσα συγκοινωνίας, αλλά δεν επιστρατεύει τους δικαστικές και εισαγγελείς, αντίθετα, τους υποσχέθηκε, ότι θα τους δώσει τα 100 εκατομμύρια ευρώ αναδρομικά από παλιές δικαστικές αποφάσεις, ή δεν επιτάσσει αυτούς που προμηθεύουν και διακινούν το κοινωνικό αγαθό σε ασθενείς – νοσοκομεία, που λέγεται φάρμακο.
Στέλνει τα ΜΑΤ και συλλαμβάνει τους συνδικαλιστές στο υπουργείο εργασίας, γιατί τα «έσπασαν», αλλά αδυνατεί να συλλάβει αυτούς που πυροβολούν, ή δέρνουν και σκοτώνουν αλλοδαπούς.
Η αστυνομική βία είναι επιλεκτική, γιατί στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά εναντίον του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου και της αριστεράς. Πολιτικά αδικήματα, που αμφισβητούν τον κοινοβουλευτισμό και ποινικά αδικήματα που αμφισβητούν την τάξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που διαπράττονται κατά συρροήν από τον χώρο της ακροδεξιάς, δεν αντιμετωπίζονται. Αυτή η επιλεκτικότητα οδηγεί στην αποποινικοποίηση της παραβατικότητας της ακροδεξιάς βίας και στη δαιμονοποίηση της ακροαριστερής βίας.
Διαχωρίζει, φοβίζει, τρομάζει και τιμωρεί τον πολίτη. Σε καμία χώρα ευρωπαϊκή με ιστορία κοινοβουλευτισμού δεν έχει εφαρμοστεί η επιστράτευση εργαζομένων σε καιρό ειρήνης. Σε καμία χώρα η δικαστική εξουσία δεν βγάζει παράνομη και καταχρηστική κάθε απεργία των εργαζομένων και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ, όταν υποθέσεις επιπέδου Ζήμενς κάνουν 6 χρόνια να τελειώσουν δικαστικά, ή σε 12 χρόνια υποθέσεις με φορολογικές παραβάσεις, ή υποθέσεις με λίστες που έχουν όλο σχεδόν το πελατολόγιο της διαπλοκής, πρέπει να περάσουν από τη Βουλή, γιατί έτσι έχουν νομοθετήσει για να διασφαλίζουν την ατιμωρησία.
Επιλεκτικότητα και στη φορολογία. Φορολογεί με σκληρό τρόπο ανύπαρκτα μέχρι μεσαία εισοδήματα, δηλαδή αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν και δεν φορολογεί αυτούς που μπορούν να πληρώσουν – υποφορολόγηση μεγάλων εισοδημάτων. Η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή οργιάζει. Στα τρία χρόνια του μνημονίου δεν έχει εισπραχθεί ούτε ευρώ από την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή. Ο σκοπός και εδώ πάλι προφανής: η φτωχοποίηση της κοινωνίας και μέσα από αυτήν ο έλεγχό της.
Αυτή η αυταρχικότητα, η επιλεκτικότητα και η τακτική του μαστίγιου στα πρότυπα του βάρβαρου θατσερισμού, μπορεί να συσπειρώνει πρόσκαιρα κάποιους κομματικούς στρατιώτες, αλλά πίσω κρύβεται η ομολογία της αποτυχίας των πολιτικών της τριτοκομματικής κυβέρνησης. Κρύβει όμως πολύ θυμό, που θα μετατραπεί σε αυτοδικία.
Το σάπιο πολιτικό σύστημα έχει καταστρέψει τη χώρα. Η οικονομία σε βαθειά ύφεση, η ανεργία κατέχει πρωτιά, η φτώχεια εξαπλώνεται, τα λουκέτα δε σταματούν, οι κοινωνικές παροχές εξαφανίζονται, τα εργασιακά δικαιώματα κατακρεουργούνται, η ανασφάλεια γενικεύεται και η οσμή των πτωμάτων προσελκύει κοράκια, γύπες και κάθε είδους τρωκτικά.
Το Σύστημα Παρακμής αυτό το μακάβριο θέαμα το λέει εξυγίανση. Χρειάζεται ξερίζωμα όλων των παθογενειών, νέους και κατάλληλους θεσμούς ( Σύνταγμα), δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση, νέο πολιτικό αίμα στη βουλή με ήθος, όλα τα σκάνδαλα στη δικαιοσύνη με γρήγορες διαδικασίες, μεγάλες αλλαγές στην ιδιοκτησία των ΜΜΕ, γιατί από αυτά δρομολογήθηκε και ενισχύθηκε επί δεκαετίες η πολιτική σήψη, η οικογενειοκρατία και η διαπλοκή. Αν ο λαός, όλα αυτά, δεν τα συνειδητοποιήσει και δέχεται, να χαρακτηρίζεται και να δουλεύεται από τους πολιτικάντηδες ως πελάτης, θα πηγαίνει από τη μία περιπέτεια στην άλλη.
– [email protected]