Δημήτρης Καζάκης – ΤΙ είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα; (και ανασκευή της λάσπης που έριξε στο Δημήτρη Καζάκη γνωστός… μπλογκοσφαιρικός βρυκόλακας)

Γράφει ο Ομαδεόν

Το άρθρο του Δημήτρη Καζάκη “ΤΙ είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;” είναι από τα πιο σημαντικά άρθρα του Καζάκη στο περιοδικό “Δρόμος της Αριστεράς“. Αν και πολύ ρηξικέλευθο, με αυστηρή κριτική για ορισμένα λάθη της αριστεράς, το άρθρο αυτό το αναπαρήγαγαν και αρκετά σοβαρά αριστερά ιστολόγια, όπως το “Radical Desire” (εδώ) , το “YouPayYourCrisis” (εδώ), το “ciaoanten1″ (εδώ), ο Στοχασμός-Πολιτική (εδώ) αλλά… ακόμη και το “Βαθύ Κόκκινο” (εδώ) – που έχει πολύ πιο “παραδοσιακό” αριστερό προσανατολισμό. Χάριν ευκολίας, αλλά και εφόσον το άρθρο είναι σύντομο, το αναπαράγω ΚΑΙ εδώ εξ ολοκλήρου. Μετά, θα επιχειρήσω ανασκευή κάποιων “επιχειρημάτων” πρωτοφανούς λάσπης, που του έριξε κάποιος γνωστός ιστολογικός… βρικόλακας.

• Αν έχετε ΗΔΗ διαβάσει το άρθρο του  Καζάκη, ή σας ενδιαφέρουν κυρίως τα υπόλοιπα, ΠΙΕΣΤΕ ΕΔΩ.

• Ομως… ΠΡΙΝ διαβάσετε αυτή την εκπληκτική κριτική του Δημήτρη Καζάκη στην Αριστερά (και τις προτάσεις του για λαϊκό μέτωπο)  προτείνω να δείτε και το εξής σύντομο video, με τον Noam Chomsky (στο οποίο πρόσθεσα  και Ελληνικούς υπότιτλους). Είναι ένα εκπληκτικό τμήμα ομιλίας του Τσόμσκυ, που αποκαλύπτει ένα τεράστιο κενό της Αριστεράς:  – Την ανυπαρξία οράματος για τη Μελλοντική Κοινωνία, καθώς και την έλλειψη (ουσιαστικών) Ιδεολογιών στην Αριστερά (παράδοξο, αν αναλογιστούμε πόσο συχνά η αριστερά συσχετίζεται με “ιδεολογίες”):

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=uLQFgwLsIHQ&feature=player_embedded]

Τί είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;

ΠΗΓΗ: Δρόμος της Αριστεράς (10-7-2010)

Στην αριστερά κυριαρχούσε ανέκαθεν μια ιδιότυπη έπαρση. Για κάποιον περίεργο και μεταφυσικό λόγο θεωρείται ως δεδομένο από πολλούς ότι ο λαός, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη έχουν απόλυτη ανάγκη την αριστερά Και μάλιστα ανεξάρτητα από την πραγματική κατάσταση της ίδιας της αριστεράς. Επομένως το κυρίαρχο ζήτημα είναι πρώτα να κάνει διάλογο η αριστερά, να τα βρει με τον εαυτό της και κατόπιν να αναλάβει τα ηνία του λαού, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από το πότε και το πώς θα τεθεί επικεφαλής η αριστερά. Μέχρις όμως να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει υπομονετικά να περιμένει πότε θα είναι έτοιμη η αριστερά για να ηγηθεί του αγώνα. Δυστυχώς αυτή την αντίληψη αποπνέει και η πρωτοβουλία που δημοσιοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα με σκοπό τον διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς.

Το σκηνικό είναι γνώριμο από παλιά. Το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές από την εποχή της «ενωμένης αριστεράς» του 1974, του πάλαι ποτέ ενιαίου συνασπισμού της δεκαετίας του ’80 και πάει λέγοντας μέχρι τις μέρες μας. Κάθε φορά που η ζωή και η ταξική πάλη επιτάσσει να στραφούμε στον κόσμο, στους απλούς εργαζόμενους, να οργανώσουμε τη μαζική πάλη τους, να βοηθήσουμε στο ξεκαθάρισμα των άμεσων στόχων και των αιτημάτων εκείνων που θα επιτρέψουν να γεννηθεί ένα αληθινό πλειοψηφικό κίνημα μέσα στο λαό και την εργατική τάξη, ορισμένοι αναζητούν καταφύγιο στο διάλογο της αριστεράς στη βάση του «όλοι αριστεροί είμαστε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός».

Έτσι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να συζητήσει τα πάντα από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την σοσιαλιστική προοπτική έως την παύση

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι πολλοί στην αριστερά που – πίσω από τον όποιο αντικαπιταλιστικό βερμπαλισμό τους – τρέμουν το αίτημα της άρνησης του χρέους και της ρήξης που συνεπάγεται με τον «σκληρό πυρήνα» του κυρίαρχου συστήματος. Γνωρίζουμε επίσης ότι είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν αμάρτημα καθοσιώσεως ακόμη και το να τεθεί θέμα ευρώ ή ΕΕ. Γι’ αυτό άλλωστε και απουσιάζει ακόμη και ως θέμα συζήτησης της εν λόγω πρωτοβουλίας. Υπάρχει μόνο η γενική αναφορά για «αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης», όπου πολύ βολικά μπορούν να χαθούν τα πάντα. Ενώ άλλοι προτιμούν να ξεφύγουν από την σκληρή πραγματικότητα με όνειρα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Δικαίωμά τους. Γιατί όμως η συζήτηση θα πρέπει να πέσει σ’ αυτό το επίπεδο; Γιατί θα πρέπει να διεξαχθεί από μηδενική βάση και όχι στη βάση των άμεσων αιτημάτων του κινήματος;

Και το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Μπορεί σήμερα να υπάρξει οποιαδήποτε κίνηση προς τα εμπρός, οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η επίθεση, αν δεν ξεκινά από τα ελάχιστα, δηλαδή από την άρνηση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ με όλα τα συνοδευτικά μέτρα που έχουν διατυπωθεί και τεκμηριωθεί; Τι σόι συζήτηση ή διάλογος είναι αυτός που αντί να έχει ως αφετηρία του το πώς πρέπει αυτά τα άμεσα και επείγοντα αιτήματα να εξειδικευτούν και να προωθηθούν με όρους μαζικού κινήματος, τα θέτει υπό αμφισβήτηση; Τι εξυπηρετεί κάτι τέτοιο, εκτός από τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό; Γιατί αυτός ο διάλογος θα πρέπει να νομιμοποιήσει ως αριστερές ή προοδευτικές εκείνες τις απόψεις που αντιπαλεύουν τα βασικά αυτά αιτήματα μέσα στο κίνημα; Μήπως γιατί μιλούν κι αυτές εξ ονόματος της αριστεράς και του σοσιαλισμού; Είναι κάτι τέτοιο επαρκές κριτήριο;

Η περίοδος στην οποία βρισκόμαστε δεν είναι συνηθισμένη. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και αδυσώπητες. Δεν αφήνουν περιθώρια για γενικές αναζητήσεις στο χώρο της αριστεράς. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Ή θα κινητοποιηθεί η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, ή θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις κοινωνικής αποσύνθεσης και διάλυσης. Πώς όμως θα γίνει να κινητοποιηθεί η πλειοψηφία του λαού; Με εκκλήσεις για να βγει στο δρόμο και να ανατρέψει την κυβέρνηση και τα μέτρα; Αρκεί αυτό, ή αποτελεί ένα βολικό άλλοθι για να χρεωθεί στου ίδιους τους εργαζόμενους η ήττα σύμφωνα με το γνωστό «εμείς τα λέγαμε, καλούσαμε τον κόσμο να ξεσηκωθεί, αλλά αυτός είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει.»

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η ενότητα της αριστεράς, ούτε ένα αριστερό μέτωπο, όπως κι αν το εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού. Και η πλειοψηφία αυτή δεν βρίσκεται σήμερα στην αριστερά, ούτε καν έχει εμπιστοσύνη στην αριστερά. Όχι γιατί η αριστερά είναι διασπασμένη, αλλά γιατί δεν απαντά στα άμεσα προβλήματά του με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό από τη σκοπιά των συμφερόντων του.

Γι’ αυτό και η ενότητα δράσης του λαού δεν περνά αναγκαστικά μέσα από την κοινή δράση της αριστεράς, αλλά μέσα από ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων. Κι αυτό απαιτεί μια εντελώς διαφορετική ενότητα. Όχι μια ενότητα για την ενότητα, αλλά μια ενότητα ανοικτή σε όλους, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, που αποδέχονται την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό στη βάση των πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων για την επιβίωση των εργαζομένων και της χώρας.

Για να κατακτηθεί μια τέτοια ενότητα στην πράξη πρέπει πρώτα να χωρίσουμε για να ενωθούμε. Όχι για να ενωθούμε μεταξύ μας, αλλά για να ενωθούμε πρώτα και κύρια με τον απλό κόσμο. Και πρέπει πρώτα να χωρίσουμε με όλους εκείνους που μπορεί να φωνάζουν πιο δυνατά απ’ όλους ενάντια στην κυβέρνηση, τα μέτρα, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, αλλά δεν τολμούν να απαντήσουν ανοιχτά και ξεκάθαρα – από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού – τι πρέπει να κάνουμε με το χρέος και με το ευρώ. Αυτό το ενιαίο μέτωπο της πλειοψηφίας των εργαζομένων δεν μπορεί να το εκφράσει κανένα σχέδιο της «παναριστεράς», όσο ριζοσπαστικό κι αν εμφανίζεται στα λόγια, όπως άλλωστε δεν το εξέφρασε ποτέ έως τώρα. Όσοι συναρπάζονται με τέτοια εγκεφαλικά σχέδια αρνούνται ή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η αριστερά έχει μόνο ένα χρέος: να φανεί χρήσιμη στον αγώνα που διεξάγει σήμερα η εργατική τάξη και γενικά ο λαός για την επιβίωση του. Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό οφείλει να καταλήξει στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Υπάρχει αριστερά σήμερα που μπορεί και πρέπει να πρωτοστατήσει σ’ ένα τέτοιο ενιαίο μέτωπο; Ναι υπάρχει. Δεν θα την βρείτε στις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κομμάτων της, ούτε στους διαλόγους των «επωνύμων» επί παντός επιστητού. Θα την βρείτε να αναπτύσσεται ραγδαία μέσα στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, εκεί όπου αρχίζουν να ξεπετάγονται για πρώτη φορά τα έμβρυα μιας αυθεντικής λαϊκής οργάνωσης, μέσα από επιτροπές και πρωτοβουλίες μέχρι χθες ανένταχτων, αλλά και ενταγμένων, που ψάχνουν να βρουν τρόπους κοινής δράσης με τους γείτονες και τους συναδέλφούς τους για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα πιο κρίσιμα και επείγοντα προβλήματα της περιόδου. Πρόκειται για μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών που διατρέχει οριζόντια τα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς και ξέρει να θέτει τα πιο άμεσα αιτήματα της κοινής δράσης πάνω από τις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα. Κι εκεί μόνο μπορεί να στηριχθεί μια αληθινή πολιτική πρωτοβουλία που δεν θα αναλώνεται με τα όποια κοινά σημεία της αριστεράς, αλλά θα θέτει ως άμεση και επείγουσα ανάγκη το ενιαίο μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Στην αριστερά κυριαρχούσε ανέκαθεν μια ιδιότυπη έπαρση. Για κάποιον περίεργο και μεταφυσικό λόγο θεωρείται ως δεδομένο από πολλούς ότι ο λαός, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη έχουν απόλυτη ανάγκη την αριστερά Και μάλιστα ανεξάρτητα από την πραγματική κατάσταση της ίδιας της αριστεράς. Επομένως το κυρίαρχο ζήτημα είναι πρώτα να κάνει διάλογο η αριστερά, να τα βρει με τον εαυτό της και κατόπιν να αναλάβει τα ηνία του λαού, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από το πότε και το πώς θα τεθεί επικεφαλής η αριστερά. Μέχρις όμως να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει υπομονετικά να περιμένει πότε θα είναι έτοιμη η αριστερά για να ηγηθεί του αγώνα. Δυστυχώς αυτή την αντίληψη αποπνέει και η πρωτοβουλία που δημοσιοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα με σκοπό τον διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς.

Το σκηνικό είναι γνώριμο από παλιά. Το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές από την εποχή της «ενωμένης αριστεράς» του 1974, του πάλαι ποτέ ενιαίου συνασπισμού της δεκαετίας του ’80 και πάει λέγοντας μέχρι τις μέρες μας. Κάθε φορά που η ζωή και η ταξική πάλη επιτάσσει να στραφούμε στον κόσμο, στους απλούς εργαζόμενους, να οργανώσουμε τη μαζική πάλη τους, να βοηθήσουμε στο ξεκαθάρισμα των άμεσων στόχων και των αιτημάτων εκείνων που θα επιτρέψουν να γεννηθεί ένα αληθινό πλειοψηφικό κίνημα μέσα στο λαό και την εργατική τάξη, ορισμένοι αναζητούν καταφύγιο στο διάλογο της αριστεράς στη βάση του «όλοι αριστεροί είμαστε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός».

Έτσι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να συζητήσει τα πάντα από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την σοσιαλιστική προοπτική έως την παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση τραπεζών, αλλά και την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Και μέχρι να τα συζητήσει όλα αυτά και πολύ περισσότερο μέχρι να καταλήξει σε διεργασίες κοινής δράσης των δυνάμεων της αριστεράς, κάτι πρέπει να κάνουν και οι εργαζόμενοι. Τι; Χαρακίρι; Ή μήπως είναι καταδικασμένοι να ζουν μέσα στην απόγνωση μέχρις ότου, ως άλλος από μηχανής θεός, έρθει να τους σώσει η αριστερά;

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι πολλοί στην αριστερά που – πίσω από τον όποιο αντικαπιταλιστικό βερμπαλισμό τους – τρέμουν το αίτημα της άρνησης του χρέους και της ρήξης που συνεπάγεται με τον «σκληρό πυρήνα» του κυρίαρχου συστήματος. Γνωρίζουμε επίσης ότι είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν αμάρτημα καθοσιώσεως ακόμη και το να τεθεί θέμα ευρώ ή ΕΕ. Γι’ αυτό άλλωστε και απουσιάζει ακόμη και ως θέμα συζήτησης της εν λόγω πρωτοβουλίας. Υπάρχει μόνο η γενική αναφορά για «αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης», όπου πολύ βολικά μπορούν να χαθούν τα πάντα. Ενώ άλλοι προτιμούν να ξεφύγουν από την σκληρή πραγματικότητα με όνειρα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Δικαίωμά τους. Γιατί όμως η συζήτηση θα πρέπει να πέσει σ’ αυτό το επίπεδο; Γιατί θα πρέπει να διεξαχθεί από μηδενική βάση και όχι στη βάση των άμεσων αιτημάτων του κινήματος;

Και το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Μπορεί σήμερα να υπάρξει οποιαδήποτε κίνηση προς τα εμπρός, οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η επίθεση, αν δεν ξεκινά από τα ελάχιστα, δηλαδή από την άρνηση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ με όλα τα συνοδευτικά μέτρα που έχουν διατυπωθεί και τεκμηριωθεί; Τι σόι συζήτηση ή διάλογος είναι αυτός που αντί να έχει ως αφετηρία του το πώς πρέπει αυτά τα άμεσα και επείγοντα αιτήματα να εξειδικευτούν και να προωθηθούν με όρους μαζικού κινήματος, τα θέτει υπό αμφισβήτηση; Τι εξυπηρετεί κάτι τέτοιο, εκτός από τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό; Γιατί αυτός ο διάλογος θα πρέπει να νομιμοποιήσει ως αριστερές ή προοδευτικές εκείνες τις απόψεις που αντιπαλεύουν τα βασικά αυτά αιτήματα μέσα στο κίνημα; Μήπως γιατί μιλούν κι αυτές εξ ονόματος της αριστεράς και του σοσιαλισμού; Είναι κάτι τέτοιο επαρκές κριτήριο;

Η περίοδος στην οποία βρισκόμαστε δεν είναι συνηθισμένη. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και αδυσώπητες. Δεν αφήνουν περιθώρια για γενικές αναζητήσεις στο χώρο της αριστεράς. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Ή θα κινητοποιηθεί η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, ή θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις κοινωνικής αποσύνθεσης και διάλυσης. Πώς όμως θα γίνει να κινητοποιηθεί η πλειοψηφία του λαού; Με εκκλήσεις για να βγει στο δρόμο και να ανατρέψει την κυβέρνηση και τα μέτρα; Αρκεί αυτό, ή αποτελεί ένα βολικό άλλοθι για να χρεωθεί στου ίδιους τους εργαζόμενους η ήττα σύμφωνα με το γνωστό «εμείς τα λέγαμε, καλούσαμε τον κόσμο να ξεσηκωθεί, αλλά αυτός είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει.»

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η ενότητα της αριστεράς, ούτε ένα αριστερό μέτωπο, όπως κι αν το εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού. Και η πλειοψηφία αυτή δεν βρίσκεται σήμερα στην αριστερά, ούτε καν έχει εμπιστοσύνη στην αριστερά. Όχι γιατί η αριστερά είναι διασπασμένη, αλλά γιατί δεν απαντά στα άμεσα προβλήματά του με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό από τη σκοπιά των συμφερόντων του. Γι’ αυτό και η ενότητα δράσης του λαού δεν περνά αναγκαστικά μέσα από την κοινή δράση της αριστεράς, αλλά μέσα από ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων. Κι αυτό απαιτεί μια εντελώς διαφορετική ενότητα. Όχι μια ενότητα για την ενότητα, αλλά μια ενότητα ανοικτή σε όλους, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, που αποδέχονται την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό στη βάση των πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων για την επιβίωση των εργαζομένων και της χώρας.

Για να κατακτηθεί μια τέτοια ενότητα στην πράξη πρέπει πρώτα να χωρίσουμε για να ενωθούμε. Όχι για να ενωθούμε μεταξύ μας, αλλά για να ενωθούμε πρώτα και κύρια με τον απλό κόσμο. Και πρέπει πρώτα να χωρίσουμε με όλους εκείνους που μπορεί να φωνάζουν πιο δυνατά απ’ όλους ενάντια στην κυβέρνηση, τα μέτρα, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, αλλά δεν τολμούν να απαντήσουν ανοιχτά και ξεκάθαρα – από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού – τι πρέπει να κάνουμε με το χρέος και με το ευρώ. Αυτό το ενιαίο μέτωπο της πλειοψηφίας των εργαζομένων δεν μπορεί να το εκφράσει κανένα σχέδιο της «παναριστεράς», όσο ριζοσπαστικό κι αν εμφανίζεται στα λόγια, όπως άλλωστε δεν το εξέφρασε ποτέ έως τώρα. Όσοι συναρπάζονται με τέτοια εγκεφαλικά σχέδια αρνούνται ή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η αριστερά έχει μόνο ένα χρέος: να φανεί χρήσιμη στον αγώνα που διεξάγει σήμερα η εργατική τάξη και γενικά ο λαός για την επιβίωση του. Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό οφείλει να καταλήξει στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Υπάρχει αριστερά σήμερα που μπορεί και πρέπει να πρωτοστατήσει σ’ ένα τέτοιο ενιαίο μέτωπο; Ναι υπάρχει. Δεν θα την βρείτε στις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κομμάτων της, ούτε στους διαλόγους των «επωνύμων» επί παντός επιστητού. Θα την βρείτε να αναπτύσσεται ραγδαία μέσα στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, εκεί όπου αρχίζουν να ξεπετάγονται για πρώτη φορά τα έμβρυα μιας αυθεντικής λαϊκής οργάνωσης, μέσα από επιτροπές και πρωτοβουλίες μέχρι χθες ανένταχτων, αλλά και ενταγμένων, που ψάχνουν να βρουν τρόπους κοινής δράσης με τους γείτονες και τους συναδέλφούς τους για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα πιο κρίσιμα και επείγοντα προβλήματα της περιόδου. Πρόκειται για μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών που διατρέχει οριζόντια τα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς και ξέρει να θέτει τα πιο άμεσα αιτήματα της κοινής δράσης πάνω από τις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα. Κι εκεί μόνο μπορεί να στηριχθεί μια αληθινή πολιτική πρωτοβουλία που δεν θα αναλώνεται με τα όποια κοινά σημεία της αριστεράς, αλλά θα θέτει ως άμεση και επείγουσα ανάγκη το ενιαίο μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

[τέλος άρθρου]

.

ΟΚ, αυτό ήταν ολόκληρο το άρθρο. Ο Δημήτρης Καζάκης έχει γράψει πολλά άρθρα για τη Στάση Πληρωμών, την έξοδο από το Ευρώ, κ.ο.κ. αναπτύσσοντας λεπτομερώς το ΤΙ (θεωρεί πως) πρέπει να γίνει,  αλλά σε αυτό το άρθρο του αναφέρθηκε ειδικά στην πολιτική δράση και στη λαϊκή οργάνωση. Κατηγορήθηκε όμως από συγκεκριμένο ιστολόγο και σχολιαστή (με ψευδώνυμο “Νοσφεράτος”) πως… (εθνο-)λαϊκίζει και αοριστολογεί, εξ αιτίας αυτού εδώ του άρθρου του κυρίως.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές κατηγορίες που  εκτοξεύτηκε κατά αυτού του άρθρου (δείτε εδώ) ήταν πως κάνει “φαύλο κύκλο” ο Καζάκης, όταν γράφει (πολύ σωστά):

“Για να προκύψει σήμερα ένα τέτοιο μαζικό πολιτικό κίνημα απαιτείται ένα ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων…”

…θεωρώντας δεδομένη την εννοιολογική ΔΙΑΚΡΙΣΗ ανάμεσα σε “μαζικό πολιτικό κίνημα” και σε “ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων”.

-Γιατί είναι δεδομένη αυτή η διάκριση εννοιών; -Διότι μπορεί κάλλιστα ένα συγκεκριμένο κόμμα ή κίνημα, να επιδιώκει να γίνει μαζικό, συσπειρώνοντας τις ΜΑΖΕΣ (των ανθρώπων) ΧΩΡΙΣ να είναι και “ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων”. Π.χ. ένα ΥΠΑΡΚΤΟ αριστερό κόμμα σήμερα (και ανέκαθεν) που θέλει να γίνει μαζικό κίνημα, χωρίς όμως να αποτελεί μέρος ευρύτερου μετώπου δυνάμεων, είναι το ΚΚΕ. Κοντολογίς, ο Καζάκης ξέρει πολύ καλά ΤΙ λέει, και το λέει μάλιστα με το ΣΩΣΤΟ τρόπο, ώστε να μη θίγει κανέναν, ενώ ο “Νοσφεράτος” (που τον συκοφαντεί ότι λέει “ταυτολογίες” σε “φαύλο κύκλο”) δεν ξέρει ΤΙ λέει: Κρύβεται πίσω από Υψηλές Έννοιες και Αφαιρέσεις, αλλά επιδεικνύει ικανότητα στη Λογική Μηδέν…

…και επιμένει, επιμένει (κατά το Γκεμπελικό “πες, πες, πες, κάτι μένει”): Εμφανιζόμενος μετά με άλλο ψευδώνυμο (σαν “Ευλαμπία”) προσπαθεί να αποπροσανατολίσει την προηγούμενη κριτική με την εξής μπούρδα:

κ. Ομαντεον υποψιαζομαι οτι υφισταται μια λογική ανακολουθια στους συλλογισμους σας (μιλώ για Τυπική λογική παντα )
διοτι λέτε
α)ο Καζάκης θεωρεί δεδομένη την εννοιολογική ΔΙΑΚΡΙΣΗ ανάμεσα σε “μαζικό πολιτικό κίνημα” και σε “ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων”
και λέτε παρακάτω
β)Γιατί είναι δεδομένη η διάκριση αυτή?

και περιμενουμε ολοι να δουμε το γιατί ειναι δεδομένη
ομως αντι γι αυτό βλεπουμε ενα Λογικό αλμα και λέτε αίφνης :

γ)-Διότι μπορεί ΚΑΛΛΙΣΤΑ ένα συγκεκριμένο κόμμα ή κίνημα, να επιδιώκει να γίνει μαζικό, να συσπειρώσει τις ΜΑΖΕΣ (των ανθρώπων) ΧΩΡΙΣ να είναι ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων.

Και ερωτω κ Ομαντεόν ..

Τι λογική σχεση υφισταται μεταξύ του α) και του γ );

[…]

Μα… η “λογική σχέση μεταξύ του α) και του γ)” είναι προφανής: Το γ) είναι αντι-παράδειγμα στη (λανθασμένη) ταύτιση ανάμεσα σε “μαζικό κίνημα” και σε “ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων”. Ο λασπολόγος μπλοφάρει, συσκοτίζοντας και αποπροσανατολίζοντας τη συζήτηση. Αργότερα, εμφανίζεται και με άλλα ψευδώνυμα, εκπέμποντας θόρυβο και αποπροσανατολισμό, αλλά… δεν αμελεί να συκοφαντήσει και όσους διαφωνούν μαζί του ότι… υιοθετούν εκείνοι πολλά ψευδώνυμα για να του επιτεθούν σαν “σμήνος” που… κατευθύνεται από μένα(!) κ.ο.κ. (σε παρόμοια συζήτηση, εδώ)

Αυτή η προπαγανδιστική επιχείρηση απαξίωσης και υπονόμευσης του Δημήτρη Καζάκη, εξαπολύθηκε από τον “Νοσφεράτο” σε πολλά μπλογκ. Κεντρικός άξονας των συκοφαντιών κατά του Καζάκη είναι ο (υποτιθέμενος) “εθνολαϊκισμός” του, μια έννοια “πας-παρ-του”, στην οποία ο… βρυκόλακας διαπρέπει (έχοντας γράψει και βιβλίο για αυτήν – το μοναδικό του μάλιστα). Δυστυχώς όμως (παρά την αρχικά σωστή προέλευσή του) ο “εθνολαϊκισμός” κατάντησε… ψωμοτύρι, γενική ταμπέλα απαξίωσης (σαν αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, όπως κι ο “εθνομηδενισμός”) που κολλάει παντού, ή σε σχεδόν οποιονδήποτε. Π.χ. οποιοσδήποτε μιλάει για λαϊκή συσπείρωση με τη μορφή μετώπου (ο Καζάκης εν προκειμένω, όταν αναφέρεται σε “ανάγκη για ένα νέο ΕΑΜ“) χλευάζεται από το βρυκόλακα σαν “εθνολαϊκιστής“, π.χ. ως εξής (στο σχόλιο ΕΔΩ):

ο λαός…. Υποθετω οτι μεσα στον λαο ειμαστε ΟΛΟΙ
και ολοι αυτοι πουχουνε γεμισει τηνΣαλονικη με …μπαρακια που δεν πληρωνουμε ασφαλιστικές εισφορές κλπ

Ολοι για το Νεο Εαμ
εθνολαικισμός.

[….]

(αυτή ήταν η “απάντηση” του Ν. στη ρήση του Καζάκη “Ο λαός δεν χρωστά, του χρωστάνε.“).

Kι αυτά είναι ελάχιστα δείγματα άλλων δηλώσεών του, όπως π.χ.

απο την (Σαν )Κατοχή του ΔΝΤ και ονειρευονται ενα νεο ΕΑΜ με τον εαυτό τους ως Αρη Βελουχιώτη ΚΑΙ ΒΆΛΕ)

…

Αυτός ο “επαγγελματίας διανοούμενος” -πρωτίστως- ενοχλείται από τη λαϊκή συνειδητοποίηση της Καθολικής Αλήθειας της εκμετάλλευσης (το “UNIVERSALITY” κατά τον Slavoj Zizek), δηλαδή τη λυτρωτική ανακάλυψη (από το λαό) πως έχει αδικηθεί και έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο σκοπός του λαού για τέτοιους “επαγγελματίες αριστερούς” (όπως ο “Νοσφεράτος”)  είναι να σκύβει το κεφάλι στα Ιερατεία των Βρυκολάκων “αριστερών διανοητών” που τον μαστιγώνουν στα θεωρητικά τους πονήματα με ενοχές (για “εθνολαϊκισμό” κλπ.) αλλά ΔΕΝ του επιτρέπουν ποτέ να απαλλαγεί από αυτές τις ενοχές (ακόμη κι αν τις συνειδητοποιήσει κάποτε). Δεν πρέπει δηλαδή ποτέ ο λαός να πλησιάσει στο UNIVERSALITY της επίγνωσης της εκμετάλλευσής του. Φυσικά αυτή η στάση ορισμένων “επαγγελματιών αριστερών” είναι ΑΚΡΩΣ αντιδραστική, αντι-λαϊκή και αντι-επαναστατική: Στο όνομα της καταπολέμησης του “εθνολαϊκισμού” θυσιάζεται ο ΙΔΙΟΣ ο λαός (και η ΑΛΗΘΕΙΑ του)!

“ΧΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕ” (ήταν η απάντησή του…)

Εεε, καλά κρασιά ! Χαρακτηριστικό της Ιδεολογίας (όπως λέει και ο Ζίζεκ) είναι  “κάτι που κάνουν, αλλά δεν ξέρουν ότι το κάνουν”. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι… ο τελευταίος που έχει την παραμικρή επίγνωση για αυτό τον ολότελα αντιδραστικό (φαντασιακό) ιδεολογικό ρόλο, είναι εκείνος που τον υποδύεται, ενσαρκώνοντας τη συγκεκριμένη λανθάνουσα ιδεολογία…

Αυτός που τσουβαλιάζει συκοφαντικά το Δημήτρη Καζάκη μαζί με τους (κακούς) “εθνολαϊκιστές”, ανήκει σε μια πολύ συγκεκριμμένη κατηγορία “διανοητών” (my ass) και επαγγελματιών της Αριστεράς, οι οποίοι απωθούν τον περισσότερο κόσμο, λόγω της δογματίλας τους, της εθελοτυφλίας τους και -ιδίως- λόγω της τάσης τους να κρύβουν την ανικανότητά τους για Λογική Συνέπεια, πίσω από Υψιπετείς Αφηρημένες Εννοιες, που εκσφενδονίζουν (κατά το δοκούν) για να…  θαμπώσουν αδαείς αριστερούς (απωθώντας πάρα πολλούς άλλους).  Αυτες οι υψιπετείς αφηρημένες έννοιες ή κίβδηλες εννοιολογικές αφαιρέσεις, μερικές φορές καταργούν την ίδια τη Λογική (η οποία είναι προϋπόθεση και της διαλεκτικής). Μερικές φορές, γίνονται αστήρικτοι συκοφαντικοί συσχετισμοί μεταξύ ορισμένων αρνητικών προτύπων και των εκάστοτε στόχων (της λάσπης) – τους οποίους (δήθεν) “θυμίζουν”, μέσα στον συκοφαντικό Ψευδο-διαλεκτικό Λόγο των Λασπολόγων. Π.χ. ο Νοσφεράτος θάβει τον Καζάκη, ως εξής:

Ειναι αλλο να λεει καποιος συσπείρωση κατά ενός κοινού Εχθρού
και αλλο Να χρησιμοποιει -επινοει – οριζει αποφασιζει Μόνο τον Εχθρο για να καθορισει με βαση τον Εχθρο (οπως αυτός τον ορισε) το περιεχομενο και την οργανωση της δρασης και της ενοτητας και με ποιους θα χωρισουμε και με ποιους θα παμε κλπ..
Το καταλαβες;
Αν το καταλαβες κατεβασε αργά το κεφαλακι σου προς τα κάτω…

Το ανωτέρω…. λασπολογικό μπουρδολόγημα βασίζεται στην (εξωφρενική) Υψιπετή Αφαιρετική Ιδέα ότι… ο Καζάκης έχει ορίσει μόνος του και (προ-)αποφασίσει μόνος του… ΤΙ ειναι το ίδιο το… ΔΝΤ, η τρόϊκα – και ο καζινο-καπιταλισμός γενικά, μαζί με τις συγκεκριμμένες ΥΠΑΡΚΤΕΣ δυνάμεις τους! Για το Νοσφεράτο δηλαδή, ο Καζάκης μιλάει μόνο για κάτι που ορίζει ο ίδιος μέσα  στο… κεφάλι του! (=”Καζάκης κερνάει, Καζάκης πίνει”). “Επομένως” (σύμφωνα μ’ αυτή τη “λογική”) ο Καζάκης πάσχει από παρόμοια ελαττώματα ή ιδεολογήματα όπως ο… Καρλ Σμιτ (δηλαδή… “από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα”, κ.ο.κ.) και… Οπερ Εδει Δείξαι, κλπ. (μόνο που η ΒΑΣΗ της “απόδειξης” είναι λάθος).

Αλλά… μακάρι το θέμα να ήταν μόνο μια υπόθεση… απλής μπουρδολογίας, ή παραλογισμού! Δυστυχώς, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με αυτό, αλλά και  με πολλά άλλα, ιδιαίτερα επικίνδυνα για τη διαβρωτική και αποπροσανατολιστική τους επιρροή στην αριστερά (και στον ίδιο το λαό)...

Π.χ. ίσως  δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι “θέσεις” του συγκεκριμμένου (“επαγγελματία διανοούμενου”) “Νοσφεράτου”, έχουν σαν… μαγικό κοινό παρονομαστή να… συμφέρουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το ΔΝΤ. Κι αυτό διότι…

1) Το Δημήτρη Καζάκη (μαζί με άλλους, π.χ. της “πρωτοβουλίας αριστερών οικονομολόγων”) τους θάβει σαν “εθνολαϊκιστές”.

2) Για οποιαδήποτε πρόταση Παύσης Πληρωμών και Εξόδου από το ευρώ, κινδυνολογεί υστερικά και επίμονα, χωρίς να καταφέρνει να φέρει επιχειρήματα.

3) Απέναντι σε οποιαδήποτε αμυδρή (έστω) νύξη ότι η στάση της σημερινής κυβέρνησης αποτελεί μορφή προδοσίας, διαρρηγνύει τα ιμάτιά του… υπερασπιζόμενος την κυβέρνηση (ότι δεν είναι τόσο κακιά όσο η… Δεξιά) και -ταυτόχρονα- συκοφαντώντας όσους μιλούν για προδοσία είτε σαν ακροδεξιούς, είτε σαν “τσιριχτούς” εθνολαϊκιστές, κλπ.

4) Ακατάσχετη λάσπη έριξε και κατά του… Max Keiser (δείτε το παλιό σχόλιο ΕΔΩ), κατά του γνωστού βίντεο (που μετάφρασα) με τις 405 χιλιάδες θεάσεις (πολλές από τις οποίες οφείλονται σε προώθηση του βίντεο από ΑΡΙΣΤΕΡΑ ιστολόγια – κυρίως του ΣυΡιΖΑ)

5) Θεωρεί (όπως ο Γιάννης Μηλιός κ.ά.) πως το σωστό είναι “μην ασχολείστε με το χρέος, ασχοληθείτε με τα αιτήματα της Αριστεράς”, κλπ.

___________________________

Φυσικά, η κριτική στο Γιάννη Μηλιό (π.χ. στο άρθρο του ΕΔΩ) δεν μπορεί να έχει έναν (παρόμοιο) χαρακτήρα καταδίκης, διότι πολλές από τις απόψεις του είναι σωστές και αποδεκτές. Από ορισμένες απόψεις του βέβαια, αρπάχτηκε  ο κίβδηλος “διανοούμενος” Νοσφεράτος για να θρέψει τη συκοφαντική του επίθεση, κατά του Δημήτρη Καζάκη, τόσο λυσσαλέα όμως, ώστε ο ίδιος ο Γιάννης Μηλιός μάλλον δεν διανοήθηκε ποτέ (να πέσει στο επίπεδό της). Για τον Γιάννη Μηλιό πάντως, ειπώθηκαν (μεταξύ άλλων) τα εξής σχόλια κόσμιας κριτικής από σχολιαστή του “Radical Desire”:

Ο Μηλιός γράφει μερικά σωστά στην αρχή, αλλά μετά το ρίχνει στις ασυναρτησίες του στιλ “μην ασχολείστε με το χρέος, ασχοληθείτε με τα αιτήματα της Αριστεράς”, δλδ τα κλασικά ναρκισιστικά ορισμένων αριστερών ομφαλοσκοπούντων που δεν κοιτάνε τι τραβάει ο κοσμάκης γύρω τους κι όλο αμολάνε αερολογίες και γι’ αυτό έχασε την απήχησή της η Αριστερά. Κι επίσης, αφού δεν είναι οικονομολόγος, τι το παιδεύει; Χορτάσαμε από άσχετους “ειδικούς”.

…όπου ο ιστολόγος του Radical Desire συμφώνησε λέγοντας:

Έχεις δίκιο, το χρέος και όλες οι πραξικοπηματικές τακτικές που ακολουθήθηκαν οφείλουν να εξακολουθούν να είναι στο προσκήνιο και να υπογραμμίζονται από κάθε τυχόν προοδευτικό σχήμα. Η εντύπωση που μου έδωσε ο Μηλιός ήταν ότι η «Αριστερά» καλείται ξανά να συμμαζέψει τα σπασμένα του ΓΑΠ. Ε όχι. — Το πρόβλημα με το Μηλιό (που επιθυμεί να εκφράσει μια εκδοχή παρόμοια με τις απόψεις του Lykaon κατωτέρω) είναι ότι επιμένει σε κάτι σαν «νηφάλια» ανάλυση συγκυρίας και των οικονομικοπολιτικών συσχετισμών, το οποίο μπορεί μεν να είναι πρόσφορο σαν ιστορική-θεωρητική άποψη (εδώ είναι το προλεταριάτο, εκεί είναι το προλεταριάτο, που είναι το προλεταριάτο) αλλά από άποψη πρακτικής είναι κάπως αφελές.

Η δική μου κριτική στο Γιάννη Μηλιό (αν και συμφωνώ σε πολλά που έγραψε) ήταν:

1) Για τα εξής (του Μηλιού):

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην κρίση της εργασίας και όχι στην κρίση των οικονομικών του κράτους. Μπροστά πρέπει να μπαίνουν τα αιτήματα που σχετίζονται με την ταξικότητα της σύγκρουσης, αιτήματα για την αναδιανομή του εισοδήματος, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, τον δημόσιο πλούτο, και να έπονται – στο μέτρο που πραγματικά τίθενται και είναι αναγκαία – τα αιτήματα που απαντούν στο «τι θα κάνει η χώρα με το χρέος»…

H προτεραιότητα ΕΙΝΑΙ έτσι κι αλλιώς στην Κρίση της Εργασίας. Ακόμη κι ο Michael Hudson το λέει αυτό, χωρίς να είναι και ιδιαίτερα αριστερός (αν και πολύ προοδευτικός)

• http://delicious.com/omadeon/michael_hudson

…
2)

…στο μέτρο που πραγματικά τίθενται και είναι αναγκαία – τα αιτήματα που απαντούν στο «τι θα κάνει η χώρα με το χρέος».

…

Δεν πρόκειται για “αιτήματα” αλλά για ΑΚΡΩΣ ΚΑΥΤΑ ερωτήματα. Η διάθεση υποβάθμισής τους δημιουργεί… ερωτήματα. Εξάλλου…

Δηλαδή, εξυπακούεται ότι
[α] ο λαός λειτουργεί με “αιτήματα”(!) που αφορούν το “τι κανει η χώρα με το χρέος”, αλλά…
[β] ορισμένα (τέτοια) “αιτήματα” ΔΕΝ τίθενται και ΔΕΝ ειναι αναγκαία.
-ΠΟΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ αυτά και ΓΙΑΤΙ?

3)

…η αντιπαράθεση στις ιδεολογίες της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, της επίρριψης ευθύνης στην τρόικα για μέτρα που αποτελούν πρωτοβουλία της κυβέρνησης και είναι ολότελα εκτός του Μνημονίου.

…
Εδώ, όσα έχω βάλει μέσα σε κόκκινα και bold αποτελούν (κατ’ εμέ) ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ και διχαστική ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΑ άνευ νοήματος. Κι αυτό γιατί -όσον αφορά την κατάσταση σήμερα στη χώρα μας- ΔΕΝ πρόκειται τώρα για “ιδεολογία” ή “ιδεολογίες”, αλλά για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ απώλειας εθνικής (δηλαδή ΚΑΙ λαϊκής) κυριαρχίας, η οποία έχει τώρα πια τεκμηριωθεί, π.χ. στο παλιό ποστ “Οι ΤραπεζοΝαζί μεθοδεύουν ΟΛΙΚΗ κατάσχεση της Ελλάδας, ενώ η κυβέρνηση υπογράφει το Συμβόλαιο της Προδοσίας!“.

Τέλος, για το ανθρώπινο υλικό της Αριστεράς, παραθέτω σύντομο απόσπασμα ομιλίας του (εξαιρετικού) συγγραφέα /  δημοσιογράφου  Πέτρου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος επισημαίνει ότι η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ της σημερινής Αριστεράς στην Ελλάδα, είναι το (αφανές) “κόμμα” των… Ανένταχτων Αριστερών (με… αγγλικούς υπότιτλους):

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=toFKxpu4kho&feature=player_embedded]

Δείτε επίσης:

• Δημήτρης Καζάκης: Ποιες προϋποθέσεις και χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ένα ενιαίο Μέτωπο σήμερα …και η ΕΜΕΤΙΚΗ επίθεση λάσπης κατά του Καζάκη (κ.ά.) – στό άλλο blog μου
• Η Αριστερά έχασε πλέον τη μπάλα (JustAnotherGoneOff)
• Αριστερά ή “Αριστερά”; by dennis-v-the-terrible (σε αυτό το blog)
  

• […]

[…συνεχίζεται…]