Αυτό το πολιτικό σύστημα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, με όλο αυτόν τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό που έχει αναπτυχθεί γύρω του, τη σήψη και τη διαφθορά και όλη αυτή την αρρωστημένη κατάσταση που αυτό αποπνέει, δεν είναι εύκολο να πολεμηθεί και να αλλάξει. Και δεν είναι εύκολο γιατί, με το πέρασμα του χρόνου και τις δοκιμασίες που αυτό έχει υποστεί, ανέπτυξε αντισώματα αυτοπροστασίας του, τα οποία αντιστέκονται και μάλιστα με σχετική ευκολία σε όποιες υγιείς προσπάθειες.
Φυσικά η κρατικοδίαιτη άρχουσα τάξη, που αυτό το ίδιο το σύστημα δημιούργησε, χρησιμοποιεί τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτει (ΜΜΕ κ.λ.π.), αφενός για να κρατάει την κοινωνία σε καταστολή, αφετέρου για να αποκρούει εισβολείς που μπορεί να πειράξουν τα θεμέλια στήριξής της, δηλαδή το πολιτικό σύστημα. Όμως μόνα τα μέσα προπαγάνδας του συστήματος δεν θα μπορούσαν να έχουν αποτελέσματα αν δεν χρησιμοποιούσαν αφενός κάποια παγιωμένα (κλισέ) συνθήματα και αφετέρου κάποιες πρακτικές διόρθωσης από παρεκκλίσεις.
Αυτά τα συνθήματα και αυτές οι πρακτικές έχουν πλέον καταγραφεί πάγια στη συνείδηση του λαού και μόνο το άκουσμα του συνθήματος, ακυρώνει οποιαδήποτε αντίθετη σκέψη του πολίτη για αλλαγή.
Ας δούμε μερικά από αυτά και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοούμε:
1) Συχνά πυκνά ακούγεται από διάφορους στυλοβάτες….. του πολιτικού συστήματος ή παπαγαλάκια των ΜΜΕ το σύνθημα ότι «Η δημοκρατία μας είναι ισχυρή». Και μόνο το άκουσμα αυτού του συνθήματος από τον Ανώτατο Άρχοντα μέχρι το τελευταίο παπαγαλάκι στα ΜΜΕ, ακυρώνει οποιαδήποτε σκέψη του πολίτη για τυχόν αλλαγές σε μια «ισχυρή» δημοκρατία, ωθώντας έτσι τον πολίτη στην αδράνεια.
2) Όταν στριμώχνονται πολιτικά πρόσωπα τα οποία εμπλέκονται σε σκάνδαλα, ακούγεται πολύ συχνά το σύνθημα για «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής», κάτι που κτυπάει άσχημα στο δημοκρατικό υποσυνείδητο του πολίτη και τείνει να συγχωρεί παρανομίες του πολιτικού.
3) Την ίδια δουλειά κάνει και το σύνθημα για «κράτος δικαστών». Και τα δύο αυτά συνθήματα ακούστηκαν πολύ κατά το παρελθόν και δυστυχώς κατέστειλαν το λαϊκό έλεγχο, με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Σήμερα δεν πολυακούονται, εξ αιτίας της κρισιμότητας της κατάστασης και της αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων. Πάντως, αν ξεπεραστούν κάποιες πρώτες δυσκολίες, να είστε βέβαιοι πως θα ακουστούν ξανά.
4) Όταν κάποια ανοιχτά μυαλά μιλούν για την ανάγκη θέσπισης απλής αναλογικής για να παύσει πια να αλλοιώνεται και να παραχαράσσεται η λαϊκή βούληση, τότε ακούμε το σύνθημα για «Ιταλοποίηση της πολιτικής ζωής». Δηλαδή οι διάφοροι παράγοντες του πολιτικού συστήματος επικαλούνται έντεχνα τον «μπαμπούλα» Μπερλουσκόνι και με αυτό τον τρόπο ακυρώνουν τη σκέψη του πολίτη για απλή αναλογική, λες και ο Μπερλουσκόνι είναι χειρότερος από τη δική μας πολιτική ελίτ.
5) Την ίδια ακριβώς δουλειά κάνει και το σύνθημα που ακούγεται συνέχεια ότι «ο τόπος έχει ανάγκη από μια ισχυρή κυβέρνηση». Ο πολίτης φοβάται την ακυβερνησία και την αβεβαιότητα και ακριβώς εκεί ποντάρει αυτό το σύνθημα. Δεν μας εξηγούν όμως οι εμπνευστές του: Είναι καλύτερα να έχουμε μια «ισχυρή» κυβέρνηση μειοψηφίας; όπως είναι η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που συγκέντρωσε το 30% του συνολικού (όχι αυτών που πήγαν και ψήφισαν) εκλογικού σώματος και αυτό με πολιτική εξαπάτηση; ή είναι καλύτερα να έχουμε μια πραγματικά ισχυρή κυβέρνηση εκλεγμένη από το 50% + 1 του εκλογικού σώματος;
6) Ένα άλλο σχετικό σύνθημα, το οποίο μάλιστα το ακούμε τελευταία πολύ είναι το ότι «ο τόπος δεν αντέχει εκλογές». Είναι ένα σύνθημα αυτοπροστασίας του πολιτικού συστήματος, το οποίο στην ουσία ακυρώνει στη σκέψη του πολίτη τη μεγαλύτερη εκδήλωση της δημοκρατίας που είναι οι εκλογές και τον φοβίζει να μην σκέφτεται εκλογές και άλλα τέτοια δημοκρατικά, γιατί αυτά έχουν κόστος.
7) Ένα άλλο επίσης σύνθημα είναι «η παραγωγή των νόμων». Δηλαδή εστιάζεται έντεχνα η ικανότητα μιας κυβέρνησης και ιδίως ενός υπουργού σε σχέση με τον αριθμό των νομοσχεδίων που καταθέτει και των νόμων και των αποφάσεων που παράγει. Αυτό είναι εντελώς τρελό. Ενώ η κυβέρνηση είναι εκτελεστική εξουσία και η ικανότητά της θα έπρεπε να μετράται σε σχέση με την εκτέλεση και εφαρμογή των νόμων, απεναντίας στη συνείδηση των πολιτών έχει καταγραφεί ότι η ικανότητα της κυβέρνησης έχει να κάνει με τον αριθμό των νόμων που κατασκευάζει και που στο κάτω κάτω δεν είναι κάν δική της αρμοδιότητα. Το ποιος θα εφαρμόσει τους άχρηστους νόμους που παράγονται με το κιλό, κανείς δεν ξέρει. Γι’ αυτό είμαστε το κράτος με την μεγαλύτερη πολυνομία στον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα και με την μεγαλύτερη παρανομία. Απλά γιατί οι νόμοι έχουν γίνει καταναλωτικό προϊόν και όχι κανόνες ρύθμισης συμπεριφορών.
8) Μια πρακτική αυτοπροστασία του πολιτικού συστήματος που βοηθάει στη δημιουργία αρχηγοκεντρικών κομμάτων και μέσω αυτής της κατάστασης τον ευκολότερο έλεγχό τους, είναι η «κομματική πειθαρχία». Το πολιτικό μας σύστημα έχει αυτή την αχίλλειο πτέρνα. Δεν μπορεί να αντέξει τη διαφορετική άποψη. Αν αφεθεί ελεύθερη η αντίθετη άποψη μέσα στο κόμμα και κυρίως η αντίθετη ψηφοφορία στη Βουλή, τότε το εύθραυστο και φοβικό πολιτικό σύστημα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας καταρρέει και δεν μπορεί να δουλέψει. Ο κίνδυνος αυτός εξαλείφεται με την κομματική πειθαρχία. Και δυστυχώς τα διλήμματα που ρίχνονται στην πολιτική αγορά, δεν αφήνουν τον πολίτη να δει το πραγματικό του συμφέρον που είναι η διαφωνία των πολιτικών του εκπροσώπων και όχι η στρατευμένη συμφωνία πίσω από αντιλαϊκά συμφέροντα.
9) Σχετικό με την προηγούμενη ανάγκη για κομματική πειθαρχία είναι και το σύνθημα «ενότητα». Δηλαδή εκτίθεται στη συνείδηση του πολίτη ο πολιτικός εκείνος που διαφωνεί με την κεντρική γραμμή του κόμματος και επομένως θέτει σε κίνδυνο την ενότητα του κόμματος, λες και ο πολίτης έχει μεγαλύτερο συμφέρον από την ενότητα ενός κόμματος που παίρνει αντιλαϊκά μέτρα, παρά από την εσωκομματική διαφωνία που μπορεί να ακυρώσει τη λήψη τέτοιων μέτρων.
10) Ένα ακόμα απαράδεκτο σύνθημα που προστατεύει το πολιτικό σύστημα είναι το ότι «η έδρα ανήκει στο κόμμα». Αυτό είναι σύμπτωμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, καθόσον η αποχώρηση ενός βουλευτή που διαφωνεί με τις αποφάσεις της ηγεσίας ή η διαγραφή του, θέτει σοβαρά ζητήματα κυρίως πλειοψηφίας στη Βουλή και επομένως κίνδυνο για το πολιτικό σύστημα. Πάντως βλέπουμε ότι κανείς αποχωρών ή διαγραφείς βουλευτής δεν δίνει και πολύ σημασία σ’ αυτό το σύνθημα.
11) Φυσικά πάντα υπάρχουν τα κλασικά συνθήματα «λαϊκισμός, ρατσισμός, εθνικισμός, πατριδοκαπηλία, υπερπατριωτισμός, κλ.π.», τα οποία και αυτά χρησιμοποιούνται εναντίον εκείνων που αμφισβητούν την πολιτική ελίτ και το πολιτικό σύστημα, για να τους διαβάλουν και να τους ακυρώνουν στη συνείδηση του πολίτη που έχει μεγαλώσει με τέτοια συνθήματα.
Η πιο πάνω απαρίθμηση είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, ενδεικτική και ο αναγνώστης μπορεί να σημειώσει κι άλλα συνθήματα ή πρακτικές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του πολιτικού συστήματος, ως αντισώματα, για να το προστατεύουν από εξωτερικούς ή ακόμα και από εσωτερικούς «εχθρούς».
Τα πιο πάνω συνθήματα είναι καταγραμμένα στη συνείδηση των πολιτών και έχουν συνδεθεί με κάποιες καταστάσεις του παρελθόντος, έτσι ώστε τώρα πλέον να λειτουργούν ως προπαγανδιστικά σήματα που προκαλούν συγκεκριμένες αντιδράσεις στο υποψήφιο θύμα – πολίτη.
Τα αντίδοτα συνθήματα στα πιο πάνω, τα οποία όμως ακόμα δεν έχουν αφομοιωθεί πλήρως από τους πολίτες είναι «διαχειριστής του συστήματος», ή «συστημικός». Συνθήματα που δεν θέλει να ακούει κανένας πολιτικός, γιατί θέλουν να περνιούνται και για επαναστάτες κι από πάνω.
Πηγή: http://hassapis-peter.blogspot.com/2010/07/blog-post_3335.html