Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»
Η τρομακτική βύθιση της Ελλάδος στην μνημονιακή «θάλασσα», με ισχυρότατη ύφεση πολεμικού χαρακτήρα, με δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου, αφού πάνω από 40% της αγοραστικής δύναμης έχει χαθεί στα τελευταία χρόνια, με παραγωγική αποδιάρθρωση και εμφανή παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με τον αυταρχισμό στο πολιτικό επίπεδο και την εμφανή και συνεχή παραβίαση του Συντάγματος, πέραν της οργής και της αγανάκτησης, που δημιουργεί, θέτει και πολλά και αμείλικτα ερωτήματα:
Ήταν, άραγε, μονόδρομος αυτή η δραματική οπισθοδρόμηση της Ελλάδος, λαμβάνοντας υπ’ όψιν, τόσο την μεγάλη κρίση του χρηματοπιστωτικού παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος του 2008, όσο και την ιδιαιτερότητα της Ελλάδος με τις μεγάλες στρεβλώσεις της, ως περιφερειακό καπιταλιστικό σύστημα.
Και αυτό γιατί, στην ίδια περίπου κατάσταση βρέθηκαν και άλλες Χώρες, τόσο στον Ευρωπαϊκό Νότο, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, που, παρά την μνημονιακή κηδεμονία και τις σκληρές μονεταριστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που επιβάλλονται από το Βερολίνο, δεν «υπερέβησαν τα εσκαμμένα» και δεν δημιουργήθηκαν συνθήκες οικονομικής διάλυσης και ανθρωπιστικής κρίσης, όπως στην Ελλάδα, όσο και στον Βορρά, όπως η Ιρλανδία και η Ισλανδία, στις οποίες, παρά τις σαρωτικές πολιτικές των δανειστών, διαφυλάχθηκε, σε μεγάλο βαθμό, το κοινωνικό «δίχτυ προστασίας».
Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Ισλανδία, όπου, παρά την πτώχευση της Χώρας αυτής το 2008, οι εκεί κυβερνήσεις περιόρισαν, στο μέτρο του δυνατού, τις μειώσεις, που υπέστησαν οι ευαίσθητες εισοδηματικά κοινωνικές ομάδες, αφού ο ελάχιστος μισθός παρέμεινε στα ίδια επίπεδα, με μικρή αύξηση, οι ελάχιστες συντάξεις αυξήθηκαν οριακά, ενώ οι υψηλές συντάξεις μειώθηκαν, αλλά σε λογικά επίπεδα. Η ριζοσπαστικότερη, δε, τομή των κυβερνήσεων της Ισλανδίας, ήταν η γενικευμένη «σεισάχθεια» στον ιδιωτικό δανεισμό των πολιτών, όπου, πέραν των επιδοτήσεων των επιτοκίων για στεγαστικά δάνεια, όπου το 1/3 του επιτοκιακού κόστους το 2011 πληρώνονταν από την κυβέρνηση, προχώρησαν σε μείωση των στεγαστικών και άλλων δανείων, από 30 έως 70%, ανάλογα με την εισοδηματική δύναμη των πολιτών. Οι πολιτικές αυτές είχαν ως συνέπεια, αφενός, την αποτροπή της εμφάνισης ανθρωπιστικής κρίσης, ενώ η οικονομία της Χώρας κατέρρευσε το 2008, την διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου κοινωνικής προστασίας και την «αναπνοή» στην πραγματική οικονομία, η οποία έχει, ήδη, αρχίσει να ανακάμπτει.
Οι παραπάνω πολιτικές, αν και δεν έλυσαν παντελώς το πρόβλημα της κρίσης στη Χώρα αυτή, όπου το 15% περίπου των νοικοκυριών βρίσκονται ακόμα σε δύσκολη οικονομική θέση, κατάφεραν να διαφυλάξουν ένα ισχυρό κοινωνικό «δίχτυ προστασίας». Και όλα αυτά, ενώ η Ισλανδία βρίσκεται σε εποπτεία από το Δ.Ν.Τ.
Αντίθετα, οι Ελληνικές κυβερνήσεις, όλη την περίοδο του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», παρέδωσαν τα πάντα στους δανειστές, χωρίς, μάλιστα, να φροντίσουν να προβλεφθεί το οποιοδήποτε κονδύλιο για τους χιλιάδες αναξιοπαθούντες, που αυτές οι πολιτικές δημιούργησαν, φθάνοντας την Χώρα να διέρχεται μία από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις στην Ιστορία της, με χιλιάδες συμπολίτες μας να μην έχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη και στο ηλεκτρικό ρεύμα.
Απαντώντας στο ερώτημα του άρθρου, δυστυχώς για τη Χώρα, θα πρέπει να αφαιρέσουμε το διαζευκτικό. Η παρασιτική «μαυραγορίτικη» οικονομική ολιγαρχία της Χώρας και οι πολιτικές της «θεραπαινίδες», το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων του δικομματισμού της Μεταπολίτευσης, είτε αυτές βρίσκονται στην σημερινή κυβερνητική εξουσία, είτε επιχειρούν «πιρουέτες μεταμορφώσεως» κεντροαριστερής χροιάς, είναι και ριψάσπιδες και ανίκανοι. Όταν, μάλιστα, θεωρούν ότι σώζουν την Χώρα, τότε αυτό αποτελεί έναν εκρηκτικό, επικίνδυνο συνδυασμό, που πρέπει άμεσα να ανατραπεί από τις δημοκρατικές, πατριωτικές, προοδευτικές αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, που, με κορμό τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα νέο ΕΑΜ και μια κυβέρνηση Σωτηρίας, που θα βγάλει τη Χώρα από το μνημονιακό και νεοφιλελεύθερο «βάραθρο».