Προχθές περνούσα από το εργοστάσιο Ζάχαρης των Σερρών, παλαιότερα είχα δει και αυτό της Ξάνθης. Μεγαθήρια, λειτουργικά και ακριβώς δίπλα σε μεγάλες εκτάσεις πρόσφορες για καλλιέργεια με κόστος μεταφοράς της πρώτης ύλης χαμηλό. Οι διαμαρτυρίες των αγροτών και των εργαζομένων στο εργοστάσιο έντονες το τελευταίο διάστημα ενόψει της φημολογίας ότι πρόκειται να κλείσει αλλά και όπως λένε εν όψει του γεγονότος ότι εδώ και αρκετά χρόνια η κυβερνητική πολιτική αποσκοπεί
ακριβώς σε αυτό: Να το κλείσει. Τη στιγμή μάλιστα που δεν επιβαρύνει καθόλου τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ερωτώ, εγώ ο τελείως ανόητος και μικρός. Ανάπτυξη πέραν των άλλων μπορεί να σημαίνει και προσφορά θέσεων εργασίας σε συνδυασμό με πρωτογενή παραγωγή και μεταποίηση.
Ακριβώς αυτό που προσφέρουν δηλαδή τα εργοστάσια της Ζάχαρης. Απασχόληση για τους εργαζομένους σε αυτά, σε συνδυασμό με εισόδημα για τους αγρότες, τα συναφή επαγγέλματα (μεταφορείς, γεωπόνους κλπ) και παραγωγή αμιγώς ελληνικής ζάχαρης προς διάθεση.
Άρα λοιπόν γιατί να τρέχουμε στα αραβικά εμιράτα τη στιγμή που η ανάπτυξη βρίσκεται δίπλα μας.
Δεν ξέρω, ρωτώ. Και αναρωτιέμαι ταυτόχρονα.
Αναγνώστης