Plaudite, amici, comedia finita est!

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
«Ποτέ δεν θα ξεχάσω την θριαμβευτική κραυγή του Χίτλερ, όταν μίλησε για την μακαρίτισσα δημοκρατία, στο λόγο που εξεφώνησε στην Coblence : «Τη νίκησα με την δική της τρέλλα». Είναι ανάγκη να δούμε νάρχεται η στιγμή που οι ολοκληρωτικές κυβερνήσεις να πουν το ίδιο πράγμα εις μνήμη των Δυτικών δημοκρατικών ελευθεριών;»
K. Jaspers : Φιλοσοφικά και πολιτικά δοκίμια, εκδ. Αναγνωστίδης, Αθήνα, σελ. 50
Λέγεται ότι τα τελευταία λόγια του μεγάλου συνθέτη Ludwig van Beethoven πριν πεθάνει ήταν : Plaudite, amici, comedia finita est! (Χειροκροτήστε φίλοι, η κωμωδία τελείωσε!), που με τη σειρά τους, αποδίδονται, επίσης ως οι τελευταίες του λέξεις πριν τον θάνατό του, στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο.

Οδεύοντας προς τις ευρωεκλογές, όπου πρόκειται να αναδείξουμε τους αντιπροσώπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο, θαρρώ, πως τούτες οι συγκυρίες που επικρατούν στην Ευρώπη, συγκυρίες που περισσότερο συνθέτουν το ρέκβιεμ ενός ευρωπαϊκού οράματος που αν δεν έχει εκπνεύσει ήδη πάντως χαροπαλεύει, και αναφέρομαι στο ευρωπαϊκό όραμα του τέλους της δεκαετίας του 1940 και των αρχών της δεκαετίας του 1950, όταν και δρομολογήθηκε το Μεγάλο Πείραμα της (εξόν από οικονομικά και) Πολιτικά Ενιαίας Κοινωνικής Ευρώπης, πρέπει να παραδεχτούμε τουλάχιστον, ότι η σημερινή Ευρώπη, δεν αποτελεί παρά την Ύβρι του Ευρωπαϊκού Οράματος που θέλει ΙΣΟΤΙΜΑ να ενώσει λαούς και κοινωνίες, και το χειρότερο, αποτελεί η σημερινή Ευρώπη, το «πεδίο βολής» ενός αναβιωμένου γερμανικού ηγεμονισμού, και υπό την ηγεσία τούτης της ηγεμονίας, αποτελεί ένα εκκολαπτήριο των πιο αντικοινωνικών και δημοκρατικών επιβολών που σε πολλά θέματα, έχοντας υπερβεί τα όρια, δρα εντός των ορίων ολοκληρωτικών αντιλήψεων.
 
Η Παλιά Ευρώπη που γνωρίσαμε, δεν υπάρχει πια! Αυτό θα μπορούσαμε να το χαιρετίσουμε σαν θετική εξέλιξη, αν η Νέα Ευρώπη που ζούμε, αντιπροσώπευε περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη αλληλεγγύη, δικαιότερη κατανομή του πλούτου της, περισσότερη μέριμνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, περισσότερο κοινωνικό κράτος, πιο ανοικτή οικονομία και αγορά για τους πολλούς και σε βάρος των ολιγοπωλίων, περισσότερη ενότητα, ένα σκαλί πιο κοντά στη Τελική Ολοκληρωτική Ενοποίηση, πιο κοντά στο Ενιαίο Ευρωπαϊκό Κράτος. Όμως, η Νέα Ευρώπη, σημαίνει όχι περισσότερη σύγκλιση προς τα πάνω, ώστε με ευχάριστη ανάμνηση να εγκαταλείπαμε τη παλιά, αντίθετα, σημαίνει όλο και μεγαλύτερη απόκλιση από τα παραπάνω προς τα αντίθετά τους.
 
Αλλά, κι εδώ βρίσκεται η άθλια κωμωδία, στις ερχόμενες ευρωεκλογές, όπως σε όλες τις προηγούμενες άλλωστε, είναι ακριβώς οι ΠΑΛΙΕΣ αξίες που θα προβληθούν, διότι βεβαίως, κανείς δεν θα μιλήσει και περισσότερο θα υποστηρίξει δημόσια τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που σαρώνει την Ευρώπη, και την ουσιαστική υποταγή αυτής της Ευρώπης στο Βερολίνο.
 
Ναι, δικαιούμαστε να πούμε αναφερόμενη στην Ευρώπη που πεθαίνει : Plaudite, amici, comedia finita est!
 
Αυτή η πνευματικά πτωχευμένη Ευρώπη, η Ευρώπη στην οποία κυριαρχεί από πρωί ως το βράδυ η προπαγάνδα της φωνής των αγορών, στην οποία έχει επιβληθεί σιωπητήριο σε ό,τι αφορά τις κοινωνίες και τα δικαιώματά τους, στην οποία τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν τροχοπέδη μάλλον παρά κίνητρο για τον Νέο Κόσμο που φαντάζεται η Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη πραγμάτων, ναι, αυτή η Ευρώπη, έχει διαχύσει την αρρώστια της σε ό,τι υγιές υπήρχε και την απειλούσε. Η αρρώστια, έχει τα δικά της αντισώματα εναντίον της υγείας.
 
Κι επειδή, εγώ που γράφω τούτες τις αράδες, έχω προγραμματιστεί από τη Νέα αυτή Τάξη Πραγμάτων να ανήκω στην κατηγορία «Ε» ή το πολύ «Δ» του Νέου αυτού Θαυμαστού Κόσμου που ο Χάξλεϋ περιγράφει στο ομότιτλο έργο του,  λοιπόν, προτιμώ να το σκάσω και να πάνω μαζί με τον κ. Άγριο που αρνήθηκε επίμονα αυτόν το «Θαυμαστό Κόσμο». Διότι, πολύ πριν πτωχεύσει οικονομικά η Ελλάδα η Ευρώπη είχε πτωχεύσει πολιτικά και κυρίως πνευματικά και ηθικά. Και είναι τούτη η πνευματικά πτωχευμένη Ευρώπη που έρχεται να μας σώσει. Είναι τούτη η αρρώστια που έρχεται να προσφέρει υγεία! O tempora! O mores! Όμως, σπέρνετε ανέμους θα θερίσετε θύελλες, σπέρνετε διχόνοια θα θερίσετε μίσος.
 
Είμαι λοιπόν ο «άλλος», ένα θλιβερό υπόλοιπο κάποιου οράματος που κάποτε ξεκίνησε σαν ένα ωραίο παραμύθι, και που πάσχισε το κάθε εθνικό «εγώ», χωρίς να το αλλοιώνει, χωρίς να το εξαφανίζει, να το φιλιώσει και να το κάνει να ζει αρμονικά με τα αλλά «εγώ», κι έτσι, αλληλέγγυα και με σεβασμό το κάθε «εγώ» για όλα τα υπόλοιπα, να φτάναμε να μπορούσαμε να μιλάμε με το «εμείς». Αλλά, τούτο το παραμύθι που ξεκίνησε με τη προοπτική τελικά να επικρατήσει ο καλός βασιλιάς και ο κακός να πάρει τα όρη και τα βουνά μακριά από τους καλούς ανθρώπους, το τέλος του δεν ήταν το αναμενόμενο : εδώ, οι κάλοι πήραν τα όρη και τα βουνά και οι κακοί ζουν μια χαρά κι εμείς μη χειρότερα!
Εδώ, στο εργαστήρι όπου το «πειραματόζωο» «Ελλάς» υποβάλλεται με όλες τις καθιερωμένες αρχές βασανισμού και εξευτελισμού το δόγμα του «σοκ και δέος», εκτός από τα άλλα που μετρούν οι «πειραματιστές»,  μετράν βεβαίως και τις αντιδράσεις της κατά τα λοιπά «ευαίσθητης» σε δημοκρατικά και κοινωνικά κεκτημένα Ευρώπης, μετράνε λοιπόν και τον δείκτη ευαισθησίας / αναισθησίας των ευρωπαϊκών θεσμών στην κατακρεούργηση δημοκρατικών και κοινωνικών κεκτημένων σε μια χώρα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Φαντάζομαι, ότι οι «πειραματιστές», θα πρέπει να είναι εξόχως ευχαριστημένοι από τη πορεία του πειράματος ως προς το τελευταίο αυτό θέμα. Η τιμή του δείκτη «ευαισθησίας / αναισθησίας», κινείται σταθερά προς τη περιοχή της αναισθησίας, όπερ κι εδώ εμείς τα ίδια τα «πειραματόζωα» διαπιστώνουμε. Η Ευρώπη, οι «εταίροι» μας (τι άθλιος κομπασμός!) όχι μονάχα δεν αντιδρούν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, μα ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ επικροτούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
 
Ακόμα όμως και στα πιο ειδεχθή εγκλήματα, οι διαδικασίες απονομής της δικαιοσύνης τηρούνται. Εδώ, η καταδικαστική απόφαση ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΛΑΟ βγήκε χωρίς καν να προηγηθεί ανάκριση, χωρίς καν να ομιλήσει ο «κατηγορούμενος», χωρίς καν να κληθούν οι όποιοι μάρτυρες υπεράσπισης, παρά μονάχα κλήθηκαν οι μάρτυρες κατηγορίας, χωρίς καν η υπόθεση να πάει στο ακροατήριο και στο «φυσικό Δικαστή». Εδώ στη χώρα μου, μονάχα μια φτηνή προπαγάνδα θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η Τρόικα ήρθε εξόν από το να πάρει τα λεφτά των δανειστών πίσω και να σωφρονίσει επίσης τους ενόχους (και ποιους;) αποδίδοντας και «δικαιοσύνη» ιδιοποιούμενη και την δικαστική πια εξουσία : εδώ ήρθε με τη φανερή εξ αρχής απόφαση που είχε εκδώσει για τον ελληνικό λαό : τρις εις θάνατον, δια τυφεκισμού.
 
Πρώτον διότι ΔΕΝ τα έφαγε αυτός βέβαια αλλά δεν έχει σημασία, αυτός θα πληρώσει τη νύφη…
 
(Ένα χειροκρότημα παρακαλώ για το πρώτο τούτο «κεκτημένο» της Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης Πραγμάτων)
 
Δεύτερον, διότι τα προηγούμενα χρόνια κατά τρόπο προκλητικό εισέπνεε οξυγόνο (δηλαδή ζούσε) με το να έχει τη μύτη του πάνω από το βούρκο (αυτή είναι η πρόκληση)
 
(Ένα χειροκρότημα παρακαλώ για το δεύτερο τούτο «κεκτημένο» της Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης Πραγμάτων)
 
και
 
Τρίτον διότι έτσι, για να του κοπεί ο τσαμπουκάς (αν τολμούσε να τον επιδείξει, και τελικά ΔΕΝ επέδειξε τίποτα που κάπως να πλησίαζε τον «τσαμπουκά»)….
 
(Ένα χειροκρότημα παρακαλώ για το τρίτο τούτο «κεκτημένο» της Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης Πραγμάτων)
 
Μαύρα σύννεφα καλύπτουν αύτη τη στιγμή τον ουρανό της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που κάποτε κατασκεύασε ένα όραμα που υπόσχονταν ένα ουρανό στον οποίο θα είχε εξουσία και βασίλειο η ελπίδα και όχι ο θάνατος.
Αυτός ο νεκραναστημένος Ηγεμόνας στο Βορρά, δεν πιάνεται φίλος : είναι ο ορισμός του άφιλου. Η ιστορία του είναι ο ορισμός της επιθετικότητας, της προσπάθειας αρπαγής (πες λεηλασίας) και της αφιλίας. Όσο κι αν εξακολουθεί να υπάρχει ως κρατική οντότητα χάρη ακριβώς στα συναισθήματα που στερείται, που είναι τα συναισθήματα που έδειξαν οι άλλοι όταν βρίσκονταν όχι άπλα σε ελεεινή κατάσταση αλλά και με τα δυο πόδια στο τάφο, στο να σβηστεί ως κρατική οντότητα απ’ το χάρτη, εν τούτοις, είναι άφιλος και κατ’ εξακολούθηση άρπαξ.
 
Τα παραπάνω φαίνονται και είναι ίσως σκληρά λόγια. Όμως σκληρότερη είναι η πραγματικότητα. Διότι η Γερμανία, δεν επιδεικνύει απλώς μια σκληρότητα : επιδεικνύει μια ηγεμονική διάθεση αλλά κανείς δεν την κάλεσε να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη, και το χειρότερο, την επιδιώκει με τρόπο που για πολλούς θεωρείται «ανάλογος» με τους τρόπους που εφάρμοσε στο παρελθόν, βεβαίως, χρησιμοποιώντας τώρα τα πολύ πιο εξελιγμένα «όπλα» της οικονομίας και της πολιτικής, που είναι και πολύ πιο οικονομικά από το να στέλνεις μεραρχίες και στρατιές να καταλαμβάνουν ξένες χώρες.
 
Γράφω από το ΠΡΩΤΟ προτεκτοράτο που η Ευρωπαϊκή Ένωση «πέτυχε» να δημιουργήσει. Φυσικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δημιουργήθηκε για να δημιουργεί προτεκτοράτα στο εσωτερικό της ή αλλού, ούτε «χώρες – «εταίρους» – ειδικές οικονομικές ζώνες» (κατ’ ευφημισμόν χαρακτηρισμός του φαινομένου της δημιουργίας «χωρών – στρατοπέδων εργασίας»).
Αυτή η «ποιότητα» σκέψης, ήταν ανύπαρκτη στην Ευρώπη, όταν τουλάχιστον έμπαιναν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οράματος μιας ενωμένης Ευρώπης, πριν 65-70 περίπου χρόνια. Όμως, κατέληξε ακριβώς σ’ αυτή τη διαστροφή. Αλλά η διαστροφή, δεν είναι ως χαρακτηριστικό κάτι το ορφανό : έχει κάποιον ή κάποιους κτήτορες, μυαλά διαστροφικά, που παράγουν διαστροφή.
Το κλειδί του μέλλοντος του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, βρίσκεται στην πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Ένα Δημοκρατικό και Κοινωνικό Κράτος, των Ευρωπαϊκών Λαών, μια Πολιτική για Όλους, και φυσικά, με πλήρη σεβασμό των εθνικών παρακαταθηκών του κάθε μέλους και πλήρης ελευθερία εισόδου και εξόδου από την κρατική αυτή οντότητα. Αυτό είναι εύκολο να λέγεται, αλλά δύσκολο ακόμα και να ξεκινήσει ως εγχείρημα, κι ακόμα πιο δύσκολο να σχεδιαστεί ως διαδικασία υλοποίησης. Πάνω δε απ’ όλα αυτό το εγχείρημα θα πρέπει εξ αρχής να δρομολογηθεί ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΛΑΩΝ, διότι χωρίς τη λαϊκή υποστήριξη σ’ ένα τέτοιο εγχείρημα, απλά είναι ένα εγχείρημα καταδικασμένο σε αποτυχία. Την ίδια όμως στιγμή, πιστεύω ότι αυτό το κλειδί κανένας πια δεν το αναζητά στα σοβαρά. Και κυρίως δεν το αναζητούν εκείνοι που σαφώς η παρούσα κατάσταση τους ωφελεί αφάνταστα.
 
Τι δέον γενέσθαι λοιπόν; Στα πλαίσια της καταγραφής κάποιων σκέψεων, φυσικά, δεν είναι δυνατό να αποτυπωθούν εδώ αναλυτικές απόψεις. Μπορώ όμως να πω ότι η Ευρώπη, είναι ώρα να πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, ό,τι πετά το αρχικό ευρωπαϊκό όραμα σ’ αυτόν τον σκουπιδοτενεκέ. Πρέπει, η Ευρώπη, να επαναβεβαιώσει τη πίστη της στα δημοκρατικά και κοινωνικά κεκτημένα τα οποία σήμερα αναιρούνται ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ σε τμήματά της, και κυρίως, να μην επιτρέψει την περιστολή τους, χάριν κανενός οικονομικού προβλήματος, ΔΙΟΤΙ Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΚΚΤΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥΣ. Πρέπει, να στείλει στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας τις «λύσεις» που αποδεδειγμένα παρήγαγαν κρίσεις οικονομικές και πολιτικές και ευνόησαν την οικονομική παρακμή και στο παρελθόν εξέθρεψαν ολοκληρωτισμούς. Λύσεις του τύπου, ότι ο καρκίνος των πνευμόνων που προήλθε από το πολύ κάπνισμα αντιμετωπίζεται με ένα και μόνο ένα τρόπο : καπνίζοντας περισσότερο! Πρέπει,  ν’ απαλλαγεί  απ’ την επικίνδυνη θεωρία του μονόδρομου και εν πάσει περιπτώσει, την «οδό» δεν θα την καθορίσει ένα ή περισσότερα κονκλάβια τεχνοκρατών ή πολιτικών ηγεσιών, μα οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, Ο ΙΔΙΟΣ, Ο ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΛΑΟΣ. Η Ευρώπη, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΣΕ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ ΤΗΣ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ» που οραματίζεται μια πανευρωπαϊκή ανώνυμη εταιρεία, με πολίτες απλά υπαλλήλους και εργάτες, με ένα κεντρικό διοικητικό συμβούλιο και με ένα αριθμό επιτροπών που να διοικούν αυτή την εταιρεία. Πολύ απλά, αν επιμείνουν πολύ σ’ αυτό  το «μοντέλο», στο τέλος αυτό που θα τους μείνει θα είναι το διοικητικό συμβούλιο και οι επιτροπές, αλλά θα ξεμείνουν από υπαλλήλους, ακριβώς διότι θα έχουν ξεμείνει από πολίτες.
Όραμα και φιλόδοξος στόχος όταν ξεκίνησε το Μεγάλο Ευρωπαϊκό Πείραμα, πριν μισό και παραπάνω αιώνα, ήταν κάποια στιγμή, όταν ο Έλληνας, ο Γερμανός, ο Ιταλός, ο Βρετανός, ο Βέλγος, ο Σουηδός, ο Ισπανός, ο Δανός, αναφέρονταν στην «Ευρώπη», να την αποκαλούσαν «η πατρίδα μας», όταν αναφέρονταν ο ένας στον άλλο, να τον αποκαλούσε «συμπατριώτη». Βέβαια, αυτού του είδους οι «κατακτήσεις», δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε από τη μια δεκαετία στην άλλη. Όμως, αν από τη πρώτη στιγμή προκρίνονταν ΚΑΙ η πολιτική ενοποίηση, σήμερα, μισό αιώνα και πλέον από τότε, θα ήμασταν πιστεύω πολύ κοντά σ’ αυτή τη σύγκλιση αν όλα πήγαιναν καλά. Σήμερα, αυτά, δεν φαίνονται μονάχα πολύ μακρινά, δεν φαίνονται απλά πολύ ακατανόητα, φαίνονται και αστεία και μόνο να προβάλλονται ως προοπτικές. Προκαλούν μάλλον το γέλιο παρά σκέψη σοβαρή. Να μας αποκαλέσουν οι Γερμανοί «συμπατριώτες»; Ακούγεται όχι αστείο μα κακόγουστο αστείο, όταν η γερμανική ηγεσία σήμερα «κατόρθωσε» να αναβιώσει μνήμες και μίση ακόμη από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Σήμερα, η Ευρώπη, δεν είναι μια Ένωση Αλληλέγγυων Κοινωνιών, είναι μια Αρένα αδυσώπητου οικονομικού ανταγωνισμού. Είναι μια Ένωση όπου κυριαρχεί το αγοραίο Δούναι και Λαβείν. Είναι, συχνά, μια χωρίς προσχήματα Αρένα των Τοκογλύφων. Και κατά τρόπο ειρωνικό, ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ κράτη – μέλη ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ δεν αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ, όσο στις μέρες μας. Αυτή η Ευρώπη, ΣΤΟ ΚΟΝΩΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, είναι μια Ένωση Ξένων και ταυτόχρονα, επικίνδυνων ο ένας για τον άλλον, όσο η θεμελιώδης αξία που κυριαρχεί είναι ο στυγνός οικονομισμός, το δούναι και λαβείν. Ένα δούναι και λαβείν, που κατηγοριοποιεί ολόκληρους λαούς, ως προς την αξιοπρέπειά τους ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥΣ, με κριτήριο την οικονομική τους επίδοση και το κέρδος.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΡΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΘΕΙ, διαφορετικά, ήρθε ο καιρός, να σημάνει του τέλος αυτής της Ευρώπης. Αν το κουβάρι που δημιουργήθηκε δεν μπορεί να ξετυλιχτεί, αυτός ο σύγχρονος γόρδιος δεσμός, και αν ένα ξίφος που θα το έκοβε δεν υπάρχει, τότε, καλό είναι να το πετάξουμε, και ν’ αρχίσουμε από την αρχή να ξαναϋφαίνουμε το ευρωπαϊκό όραμα και ΚΥΡΙΩΣ τις διαδικασίες που δεν θα ξαναοδηγήσουν σε τούτο το νεκροταφείο των δημοκρατικών οραμάτων.
Σε καμία περίπτωση δεν έχω κάτι με τον απλό Γερμανό, εξόν από εκείνον που ονειρεύεται ότι η θέση του στην Ευρώπη τον τοποθετεί στο θρόνου του «Κυρίου» και τους άλλους περιφερειακά απ’ το «θρόνο» αυτό, κι εξόν από εκείνον που δεν τον ενδιαφέρει, αν η δική του ευημερία είναι συνάρτηση όχι μονάχα των δικών του επαινετών προσπαθειών, μα και συνάρτηση της λεηλασίας και εκμετάλλευσης λαών, εδώ την Ευρώπη, από τη κυβέρνησή του. Δεν θέλω να δω το επίπεδο του μέσου Γερμανού να μειώνεται προς το δικό μου επίπεδο : θέλω το δικό μου επίπεδο να ανέβει στο δικό του, αλλά να ανέβει ΟΧΙ «ΚΑΠΟΤΕ» ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, μα το συντομότερο δυνατό, μιας και σε όλα τα άλλα ζητήματα, που αφορούν την ακρίβεια της ζωής μου, έχω ήδη συγκλίνει και με το παραπάνω, με την ακρίβεια που αντιμετωπίζει και ο μέσος Γερμανός. Επομένως, μένει να εκπληρωθεί και η σύγκλιση ως προς το εισόδημα.
Το αίτημα Κράτη, ΔΗΛΑΔΗ ΛΑΟΙ, να χάνουν την εθνική τους ανεξαρτησία, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, στέλνει το Σήμερα να συναντηθεί με το πιο Σκοτεινό Χθες, όχι λίγους αιώνες μονάχα πριν, μα χιλιάδες χρόνια πριν, όταν η οικονομική ανέχεια και η οικονομική κατάρρευση ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΚΑΤ’ ΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΣΩΠΙΚΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ! Αλλά, ακόμα και τότε, υπήρχαν πιο προοδευτικές φωνές, ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ που υποστηρίζουν τόσο ωμά ένα ολοκληρωτισμό χωρίς την ανάγκη πια να φορά προσωπείο, πράγμα που σημαίνει ότι ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΕΝΟΣ ΩΡΙΜΟΥ ΠΛΕΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ.
Ο οικονομισμός και η εταιρική διακυβέρνηση τείνει να καταστεί το κυρίαρχο ευρωπαϊκό όραμα της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ στην ΕΥΡΩΠΗ και να υποκαταστήσει κάθε άλλο θεμέλιο της Ευρώπης, περιλαμβανομένων και εκείνων των κλασικών ανθρωπιστικών, κοινωνικών και δημοκρατικών αξιών περί των οποίων η Ευρώπη υπερηφάνως προέβαλε ως «ευρωπαϊκό κεκτημένο», που πλέον εύσχημα τίθεται τούτο το κλασικό ευρωπαϊκό κεκτημένο υπό την «εποπτεία» του «οικονομικού αποτελέσματος», και τελικώς, μετατρέπονται σε τύποις «θεμέλιο» υπό την αίρεση της επίτευξης του αποτελέσματος τούτου. Μια πλήρης «εταιριοποίηση» της Ευρώπης, μια μετάλλαξή της σε μια τεράστια «ανώνυμη εταιρεία». Το Μεγάλο Πείραμα της κατάργησης των Κρατών, φέρνει κοντά τις πιο ακραίες και ταυτόχρονα αντιτιθέμενες Ακραίες Ιδεοληψίες. Η Αναρχική Αριστερά, για πρώτη ίσως φορά, φαίνεται να ανταλλάσει χειραψία με έναν Αναρχικό Νεοφιλελευθερισμό, κάτι όχι τόσο παράδοξο, δοθέντος ότι τα Άκρα πάντα συναντώνται. Όμως, δεν είναι στις προθέσεις μου, στα πλαίσια του παρόντος σημειώματός μου, να επιχειρηματολογήσω κάπως περισσότερο πάνω σ’ αυτό. Το νέο όραμα, είναι ένα όραμα που αποτελεί τη σημαία των εχθρών των ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ δημοκρατικών κοινωνιών, είναι ένα όραμα που, το είπα ήδη, προβάλει και προάγει κοινωνίες που περισσότερο μπορούν να βρουν το ανάλογό τους σε ό,τι εθεωρείτο και θεωρείται επιστημονική πολιτική φαντασία στο «1984» και τη «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ ή στο «Θαυμαστό Γενναίο Κόσμο» του Άλντους Χάξλεϋ, και σε κοινωνίες παρελθόντων αιώνων και χιλιετηρίδων, όπου ο Άνθρωπος πράγματι έψαχνε και πάλευε να κερδίσει την ελευθερία του, ατομική και κοινωνική, να κερδίσει το σεβασμό σε ό,τι θεωρείται «ατομική αξιοπρέπεια» και «ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα», και την κατοχύρωση αυτού του σεβασμού, τα οποία προσδιόριζε σιγά – σιγά, βασανιστικά, και το κυριότερο, επέβαλε με τους αγώνες του, κατά τρόπο βασανιστικό και πολλές φορές πληρώνοντας ως αντίτιμο αίμα, αίμα, αίμα…
 
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, βομβαρδίζονται με συστημικά ψέματα. Π.χ., ότι πληρώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις εδώ στην Ελλάδα. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ, εξόν από την αναχρηματοδότηση των ίδιων τους των δανείων. Ακόμα κι αν κάτι περισσεύει για την ελληνική πραγματική οικονομία, είναι κάποιο ψίχουλο αόρατο από το ύψος του τραπεζιού, όπου γίνεται ο διαμερισμός των δανείων, συχνά, απλές λογιστικές πράξεις.
 
Η Ευρώπη, αρκετά έχει ακινητοποιηθεί στις όχθες του Ρουβίκωνα. Θα πρέπει ή να τον διαβεί, ή να επιστρέψει εκεί που ήταν πριν το ευρωπαϊκό πείραμα για μια ενωμένη πολιτικά Ευρώπη ξεκινήσει. ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΑΜΙΓΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΓΟΡΆΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΚΑΝΟΝΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΠΌ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΥΡΩΠΑΊΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ, ΟΠΟΥ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΊΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΕΝΟΣ ΔΥΝΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΜΕ ΧΩΡΕΣ ΚΥΡΙΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΕΣ ΥΠΟΤΕΛΩΝ.
Πολλές φορές με προβλημάτισε συμπεριφορά της γερμανικής κυβέρνησης ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ –ΠΛΗΝ ΕΛΛΑΔΟΣ- (ΣΥΝ)ΕΤΑΙΡΩΝ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ, όταν, όπως τουλάχιστον εγώ το εισπράττω ως εικόνα, ΟΜΙΛΕΙ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙ. Είναι κάτι που απλά, ενισχύει την αντίληψη που μου έχει δημιουργηθεί, ότι δηλαδή υπάρχει μια σαφής γερμανική εποπτεία σε όλο το γίγνεσθαι εντός τουλάχιστον της ευρωζώνης.
Ο νέος ηγεμονισμός στην Ευρώπη, ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ επισείει τις ίδιες ΑΡΧΕΣ του παλιού ολοκληρωτικού ηγεμονισμού. Είναι οι φοβερές λέξεις – διαταγές : ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ! Και ουδέν δημοκρατικότερο από το να βασιλεύει η ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ. Η διαφορά δεν βρίσκεται αυτού. Η διαφορά βρίσκεται στο αν αποτελούν «εγγενείς» κοινωνικές αξίες και επομένως εφαρμοζόμενες με ελεύθερη βούληση, ή, αποτελούν επιταγές στερούμενες δημοκρατικής και κοινωνικής νομιμοποίησης, οπότε σ’ αυτή τη περίπτωση, γίνεται το άγριο μαστίγιο –και ενίοτε το πιστόλι- μιας εξουσίας, που δεν επιδιώκει να επιβάλλει ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΔΕΚΤΑ ΤΑΞΗ, ΜΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΝΟΜΟ ΜΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗ. Μια κατάσταση όμως σαν αυτή, που διαφοροποιεί κατ΄ αυτό τον τρόπο την έννοια της δημοκρατίας και της ελευθερίας και τις διαμορφώνει με βάση την στρεβλωτική αντίληψη μιας ηγετικής ομάδας, οδηγεί ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ σε σύγκρουση. Και, γι’ ακόμα μια φορά, αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός, δεν διστάζει, το βλέπουμε δα, να φέρει σε πορείες σύγκρουσης λαούς, και τάξεις εντός των ίδιων λαών. Είναι ένα έγκλημα που πρέπει να σταματήσει σήμερα,  τώρα.
Η «κατάκτηση» της ευημερίας ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ στο αόριστο μέλλον, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ, όταν ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΥΣ, τα κέρδη ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΑ. Ό,τι είναι κατορθωτό ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ. Αν και για τους ΛΙΓΟΥΣ οι καλύτερες μέρες δεν θάρθουν παρά μετά από 30 χρόνια, τότε, μετά από 30 χρόνια θα πρέπει νάρθουν και οι καλύτερες μέρες των ΠΟΛΛΩΝ. Αν για τους ΛΙΓΟΥΣ οι καλύτερες μέρες θάρθουν μετά από 3 χρόνια, τότε, μετά από 3 χρόνια θα πρέπει νάρθουν και οι καλύτερες μέρες των ΠΟΛΛΩΝ.
Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ.
Στο έτσι αποκληθέν «Ελληνικό Πείραμα», η ΤΕΛΙΚΗ ΣΤΟΧΕΥΣΗ, είναι μάλλον ορατή και αποκαλυπτική του νέου τοπίου που η Νέα Ηγεμονία σχεδιάζει στην Ευρώπη. Δεν επιδιώκεται στη η λύση και η ακόλουθη ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΕΠΙΠΕΔΑ «ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Αντίθετα, επιδιώκεται η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΕΝΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΣΕ «ΚΙΝΕΖΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΙΔΙΚΗ ΖΩΝΗ», ΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Όμως, οι εμπνευστές αυτού του μοντέλου, δεν έλαβαν υπόψη τους ότι για να λειτουργήσει το μοντέλο τους, οι «κινεζικού τύπου» προϋποθέσεις λειτουργίας της οικονομίας ΚΑΙ κοινωνίας, προϋποθέτουν επίσης ΚΑΙ ΕΝΑ ΛΑΟ ΜΕ «ΚΙΝΕΖΙΚΗ» ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, και ως προ αυτό, αν αυτό προσδοκούν από τον ελληνικό λαό, με την ειδική πολιτιστική του κληρονομικά που κουβαλάει και το μεσογειακό του ταμπεραμέντο, ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΕΚΛΟΓΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ. Και χωρίς να θέλω να γίνω δεικτικός, έτσι όπως το βλέπω το πράγμα, το «κινεζικό μοντέλο», που χαρακτηρίζεται από αυταρχικού όσο και αντιδημοκρατικού τύπου «πειθαρχία» και «οργανωτικότητα», μάλλον με κάνει να κοιτάζω προς άλλες κουλτούρες,  στις οποίες αυτοί οι όροι είναι πιο οικείοι.
 
Για μια ακόμα φορά : Plaudite, amici, comedia finita est!