Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Η Κρίση και το Μεγάλο Ραντεβού με την Ευκαιρία που Δεν έγινε για τους πολλούς…

Θυμόμαστε, πιστεύω, όλοι μας εκείνο το τρομερό τσιτάτο που έκανε θραύση στην αρχή της μνημονιακής περιόδου.

«Να μεταβάλλουμε τη κρίση σε ευκαιρία»!

Έπρεπε το πολιτικό μας σύστημα, πρώτα να μετατρέψει σε κρανίου τόπο τη χώρα, ώστε στο έρημο τοπίο ν’ αρχίσει να οικοδομεί εξ αρχής, με όλα τα εχέγγυα που διαθέτει αναφορικά με τη φήμη και την ικανότητά του ως μεγάλου «οικοδόμου» και «μεταμορφωτή»!

Παρ’ όλα αυτά, όμως, έχω καιρό να το ακούσω τούτο το τσιτάτο.

Τι συνέβη και ακούγεται όλο και πιο λίγο, έως σχεδόν καθόλου;

Επιτεύχθηκε εκείνος ο στόχος, ή απλώς ξεχάστηκε, ή απλώς, ως τσιτάτο ενός ιστορικά ξύλινου πολιτικού λόγου, επιτέλεσε την όποια δημαγωγική αποστολή του και πλέον δεν χρειάζεται να ακούγεται;

Λοιπόν, ναι! Ο στόχος επιτεύχθηκε!

Πράγματι, η Κρίση μετατράπηκε σε ευκαιρία.

Αυτή η τρομερή Κρίση που προς στιγμήν θεωρήθηκε ότι θα εξαΰλωνε την Αθλιότητα και την Παρακμή του Παλαιοκομματισμού, και κυρίως το παλαιοκομματικό σύστημα εξουσίας, αυτή η Κρίση, που εν τέλει εξαΰλωσε τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα των Ελλήνων, που παραχώρησε την εθνική ανεξαρτησία σε ξένα χέρια βέβηλα, που κυριολεκτικά έστειλε στα σύγχρονα κοινωνικά και οικονομικά κρεματόρια εκατομμύρια αθώους πολίτες αφού προηγούμενα τους καταλήστευσε, ναι αυτή η Κρίση, μετατράπηκε στη μεγαλύτερη ευκαιρία για το σύστημα εναντίον του οποίου υποτίθεται ότι θα έπρεπε να δράσει! Ιδού λοιπόν, ενδεικτικά, τι η Κρίση μετέτρεψε σε «ευκαιρία» :

v  Την ευκαιρία να μην υπάρξει κανείς υπεύθυνος για το πώς φτάσαμε εδώ.

v  Την ευκαιρία να μην τιμωρηθεί κανείς για τα εγκλήματα που οδήγησαν τη χώρα στη πτώχευση και το λαό στην εξαθλίωση, εξόν από κάποιες Ιφιγένειες –κατά προτίμηση από πολιτικά ή οικονομικά παροπλισμένα πρόσωπα-, που πάντα, η Αθλιότητα πετά στο βωμό της κατασίγασης της λαϊκής δυσαρέσκειας, ώστε να διασωθεί το ίδιο το Σύστημα της Αθλιότητας και η Τάξη των Αθλίων.

v  Την ευκαιρία ο παλαιοκομματισμός, με λίγο ή και με καθόλου lifting να εμφανίζεται ως ο τιμητής της ηθικής κάθαρσης και ταυτόχρονα ως η εγγυημένη ικανότητα για την έξοδο από τη Κρίση.

v  Την ευκαιρία –προς Θεού!- να μη διαταραχθεί η παλιά καλή συνήθεια, τα συνήθη υποζύγια αυτού του Κράτους, να φέρουν μονίμως τα βάρη, και προ πάντων, να μην αρχίσουν να σηκώνουν βάρη που τους αναλογούν, όσοι διαχρονικά πίνουν εις υγείαν των –παραπάνω- κορόϊδων, όσοι δεν ανήκουν σ’ αυτή τη τάξη των Μονίμων υποζυγίων.

v  Την ευκαιρία να μην πάψει η παλιά κακή συνήθεια του συστημικού πολιτικού ψεύδους, με βάση το οποίο υφαρπάζεται η λαϊκή ψήφος, και να θεωρείται τούτο ως απολύτως φυσιολογικό και κυρίως, ότι το συστημικό ψεύδος και η κλοπή της ψήφου, να μην αμφισβητεί την κατά τα λοιπά νομιμοποίηση της όποιας εξουσίας, της έτσι εγκαθιδρυμένης, πάνω σε διαρκή ψέματα!

v  Την ευκαιρία να μη θιγεί η Μεγαλοδιαπλοκή, η μεγαλοφοροδιαφυγή και η μεγαλοεισφοροδιαφυγή και να διασφαλιστεί το μεγαλοεπενδυτικό τους προφίλ με τον εθνικά κρίσιμο» χαρακτήρα του, τα θεμέλια της Βασιλείας της Αθλιότητας και την έχουσα χαρακτήρα οιονεί θεσμικό, να μη θιγεί το Καθεστώς της Ατιμωρησίας τους –οι Ιφιγένειες εξαιρούνται!

v  Την ευκαιρία να μη θιγούν νέα αρνητικά δεδομένα που προέκυψαν μέσα στη Κρίση και εξ αιτίας της Κρίσης, όπως η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, και το Νέο Χρέος είναι να δικαιολογήσει τούτη την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και να βοηθήσει στο ρίζωμά της, όσο καιρό η Τρόϊκα θα έχει εδώ λόγο ύπαρξης.

v  Την ευκαιρία, η Πραγματική Ευκαιρία που θα γύρναγε σελίδα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας, περνώντας σε μια πράγματι Νέα Σελίδα, να μην έλθει ούτε και τώρα, τώρα που η Μεγάλη Κρίση μπορούσε να μετατραπεί σε Μεγάλη Ευκαιρία, αλλά που δεν μετατράπηκε!

Ένας κυνισμός, πήγα να πω απίστευτος, όμως, τίποτα πια δεν είναι απίστευτο όταν κανείς ερευνά τις μέρες και τα έργα του πολιτικού μας συστήματος και ιδίως αυτό της εξουσίας, που ιδίως από το 1981 και δώθε, η διάβρωσή του πήρε πρωτόγνωρες διαστάσεις, για περιόδους που θέλουν να διαφημίζονται ως δημοκρατικές και ομαλές. Ο κυνισμός του παλαιοκομματισμού, είναι πλήρης περιφρόνησης προς τις δημοκρατικές και ανθρώπινες αξίες, τις οποίες υποστηρίζει λεκτικά σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο με τον πόλεμο που διεξάγει εναντίον τους με τα έργα του.

Το να ματατρέπονταν αυτή η Κρίση με πραγματικά Μεγάλη Ευκαιρία για το λαό και τη κοινωνία, σε μια ευκαιρία που θα ξεπλένονταν ο κόπρος του Αυγεία, αυτή η προοπτική αποτελούσε τον θανάσιμο κίνδυνο για τον παλαιοκομματισμό και την εξουσία του. Για να έρθει αυτή η Πραγματική Ευκαιρία, έπρεπε στα πραγματικά η Παλαιά Πολιτική Τάξη των Πραγμάτων, να συνταξιοδοτούνταν. Όμως αυτό δεν έγινε μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Ό,τι ρυθμίζει τις τύχες μας, έχει μακρά παρουσία και δραστηριότητα στα πολιτικά πράγματα της χώρας, και κάποιοι νέοι πολιτικοί που βαυκαλίζονται να θεωρούνται νέοι επειδή είναι νέοι στην ηλικία ή στην πολιτική, εν τούτοις, πόσοι απ’ αυτούς πράγματι δεν μιλούν την παλιά πολιτική ξύλινη γλώσσα; Κακώς καμωμένο για το λαό, σημαίνει καλώς καμωμένο για τον Παλαιοκομματισμό.

Όμως αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, διότι είναι και ο ίδιος ο λαός που με την αντιφατική του συμπεριφορά,  βοήθησε προς την εγκαθίδρυση αυτής της αντιφατικότητας. Άλλωστε, αυτή η αντιφατικότητα, ίσως και να μην αποτελεί αντίφαση, διότι εδώ και πολλά χρόνια πριν την έλευση της Κρίσης, είχε γίνει περίπου σπορ το να βρίζουμε την επαύριο της κάθε εκλογικής αναμέτρησης για την ανάδειξη των αντιπροσώπων μας στη Βουλή και ουσιαστικά για την ανάδειξη Κυβέρνησης, ό,τι μια μέρα πριν επιλέγαμε. Αυτή την ελαφρότητα σε ζητήματα επιλογών που είχαν να κάνουν με την ίδια τη τύχη μας ως ατόμων και ως χώρας, ήρθε καιρός να εισπράξουμε το αντίτιμό της. Η Αθλιότητα δεν εξουσιάζει στο ανθρώπινο γίγνεσθαι τις τύχες της Ανθρωπότητας περιστασιακά.

Οι περίοδοι της βασιλείας  της Αθλιότητας υπερτερούν των περιόδων που ο Άνθρωπος κατορθώνει να την ελέγξει ή να την εξορίσει. Το ένστικτο της επιβίωσης της Αθλιότητας είναι πανίσχυρο. Στην ελληνική ιστορία, τούτη την αλήθεια την διαπιστώνουμε όταν διατρέχουμε τις σελίδες της, ενώ σήμερα, περισσότερο και από το να βιώνουμε είμαστε οι πρωταγωνιστές μιας φάσης παροξυσμού της δράσης αυτής της Αθλιότητας. Κοντά δύο αιώνες ιστορίας του νεώτερου ελληνικού Κράτους, μπορούν να το πιστοποιήσουν μάλλον με μεγάλη ευκολία. Δεν μπορώ να προβλέψω πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα, μπορώ όμως εκ του ασφαλούς να εκτιμήσω το τι θα σημάνει για τον λαό αυτό, αν η μνημονιακή αθλιότητα δεν λάβει τέλος το συντομότερο : τον οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό θάνατο του λαού αυτής της χώρας, την ολέθρια παράταση της Ξένης Κατοχής. Προσπαθούν να γεμίσουν με υψηλόφρονα νοήματα την ιδεοληψία της αναγκαιότητας της υποταγής και της εξαθλίωσης του λαού και της κοινωνίας, αλλά, η δυσοσμία που αναδύει η Παρακμή που επικρατεί είναι ανυπόφορη ακόμα και σε όσους αρχικά με καλή πίστη εξυμνούσαν τον μονόδρομο του προσκυνήματος. Η Αθλιότητα δεν πρόκειται να παραδώσει τον θρόνο της χωρίς αγώνα, όχι «αγώνα» σαν αυτόν που κάποιοι λένε ότι δίνουν εναντίον της, εννοώ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ…

Η Κρίση υπήρξε ένα ραντεβού με την Ευκαιρία για να υπερβούμε και να διορθώσουμε διαχρονικά σφάλματα και διαρθρωτικά προβλήματα του παρελθόντος.

Σ’ αυτό το ραντεβού, πήγαν κι έδωσαν τη μάχη τους οι Δυνάμεις του Χθες για να μην επικρατήσει το Νέο.

Σ’ αυτό το ραντεβού, ο λαός και η κοινωνία, αρνήθηκαν να πάνε, χάνοντας τη μεγαλύτερη ευκαιρία που είχαν ώστε να βάλουν τα θεμέλια μιας Νέας Ελλάδας, από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, δια του ίδιου του λαού και υπέρ αυτού.

Παρόλα αυτά, η Ευκαιρία για τους πολλούς, για το λαό, έστω και δύσθυμη και «εκνευρισμένη» από το «στήσιμο», ίσως να μην έστρεψε και πάλι οριστικά τη πλάτη της, ίσως, αν έχουμε λίγη τύχη, να μην βρισκόμαστε όπως όλα δείχνουν στο «+5», μα στο «-5», και στην ανάγκη, με κάποια λαθροχειρία που εδώ θα είναι δικαιολογημένη, θα ήταν δυνατό το δείκτη να τον πάμε λίγο πίσω με τα ίδια μας τα χέρια.

Όμως, η Ευκαιρία, δεν θα περιμένει για πάντα, κι ίσως, όχι για πολύ ακόμα…

Στις εκλογές που έρχονται, είναι δυνατό, με τη ψήφο μας, να στείλουμε ένα σήμα ότι είμαστε ακόμα εδώ, ότι είμαστε ακόμα έτοιμοι, έστω και αργά, να διορθώσουμε τη πορεία του πλοίου πάνω στο οποίο βρισκόμαστε, από μια πορεία σύγκρουσης με τα βράχια, σε μια πορεία αποφυγής αυτών των βράχων, που είναι ορατοί. Φυσικά, όπως και στις προηγούμενες εκλογές, προεκλογικά, τα βράχια και οι «σκληρές» (δηλαδή : σκληρές ΚΑΙ άδικες) επιλογές και αποφάσεις, θα καμουφλαριστούν με υποσχέσεις και δηλώσεις ότι τα χειρότερα τα αφήσαμε πίσω, ότι είμαστε σε φάση επιτυχούς εξόδου από τη Κρίση, και ίσως ξανακούσουμε για κόκκινες γραμμές και όλα όσα ακούγαμε στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο για να διαψευσθούν ως ανερυθρίαστα πολιτικά ψεύδη αμέσως μετά τις εκλογές εκείνες, ή ενδεχομένως, και πάλι να ακούσουμε απειλές που θα προέρχονται εκτός Ελλάδος, όπως και τότε, πως αν ο λαός επιλέξει κάτι διαφορετικό από ό,τι οι ξένοι δανειστές εγκρίνουν, τότε λιμοί και καταποντισμοί θα προκύψουν στη χώρα και το λαό, τότε, θα βιώσουμε σκηνές Αποκάλυψης.

Μπορούμε σε τούτες τις εκλογές να επιλέξουμε τούτο τουλάχιστον : να μην καταπιούμε αμάσητη την όποια προπαγάνδα και την όποια απειλή. Και κυρίως, να μην μπορέσει να ισχύσει εδώ ότι κατά κάποιο τρόπο ανεξήγητο για κάποιους (και απολύτως εξηγήσιμο για άλλους), καταπίνουμε ως ψηφοφόροι διαρκώς τα ίδια ψέματα από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις και ενίοτε από τα ίδια πρόσωπα, κι όμως : τους επιλέγουμε σταθερά!