Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Η προειδοποίηση… : Κεφάλαιο δεύτερο : Σοκ στο σοκ…
Μέρος ΙΙΙ : Ξαφνική συνάντηση στο υπουργείο Εσωτερικών
(Συνέχεια του μυθιστορήματος με το 3ο Μέρος του 2ου Κεφαλαίου)
Τα προηγούμενα:
Την ίδια ώρα που στο πρωθυπουργικό μέγαρο συνέβαιναν τα παραπάνω, δύο αυτοκίνητα έφταναν σχεδόν ταυτόχρονα στην είσοδο του υπουργείου Εσωτερικών. Οι οδηγοί κατέβηκαν και άνοιξαν την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου τους, απ’ τις οποίες βγήκαν δύο άντρες, οι οποίοι πλησίασαν ο ένας τον άλλον και χαιρετήθηκαν. Στάθηκαν για λίγο λέγοντας κάτι μεταξύ τους, και σε λίγο προχώρησαν για να μπουν στην είσοδο του υπουργείου, στην οποία ήδη ο κλητήρας είχε ανοίξει τη πόρτα και περίμενε να περάσουν. Μπήκαν στο κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών και πήγαν στο ασανσέρ που οδηγεί κατ’ ευθείαν στον όροφο του γραφείου του υπουργού Εσωτερικών, στον πέμπτο όροφο. Εκεί, στην πόρτα του ασανσέρ στον πέμπτο όροφο, ένας άλλος κλητήρας τους περίμενε. Τους χαιρέτησε χαμογελώντας με ένα νεύμα του κεφαλιού του και με μια κίνηση του χεριού του τους ζήτησε να τον ακολουθήσουν. Τους οδήγησε στο γραφείο της ιδιαιτέρας του υπουργού Εσωτερικών, η οποία με την είσοδό τους, σηκώθηκε και χαμογελώντας τους χαιρέτησε στα αγγλικά με χειραψία :
«Γεια σας, ονομάζομαι Ελένη Μπαδήμα και είμαι η ιδιαιτέρα του κυρίου υπουργού. Παρακαλώ πολύ, περάστε, ο κύριος υπουργός σας περιμένει» είπε και αφού χτύπησε τη πόρτα του υπουργού, χωρίς να περιμένει να ακούσει ανταπόκριση από μέσα, την άνοιξε και περίμενε να περάσουν μέσα οι δύο άντρες. Αυτοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, και ακολούθως πέρασαν στο γραφείο του υπουργού, ο οποίος τους περίμενε όρθιος στο μέσο του δωματίου, μαζί με μια νέα κυρία δίπλα του. Ο υπουργός μόλις μπήκαν, προχώρησε προς το μέρος τους χαμογελώντας, και τους χαιρέτησε : «Κύριε Φάϊερμπαχ, κύριε Μπούχτεν», είπε ο υπουργός απευθυνόμενος στους δύο άντρες τεντώνοντας το χέρι του για να τους χαιρετήσει, ενώ η νεαρή κυρία δίπλα του μετάφραζε στα γερμανικά, «σας ευχαριστώ που ήρθατε, αλλά και χαίρομαι για τη γνωριμία μας, αφού για πρώτη φορά συναντιόμαστε. Α! το όνομά μου, είναι Μπάμπης Παπαδόπουλος». Οι δύο άντρες, κάπως αμήχανοι, πλησίασαν και τον χαιρέτησαν με ένα αμυδρό χαμόγελο λέγοντας κι αυτοί. Πρώτος τον χαιρέτησε ο Φάϊερμπαχ : «Κι εμείς, κι εμείς…, κύριε Παπα.. Παπα… Παπαντόπουλος…», ενώ ο Μπούχτεν τον χαιρέτησε χωρίς να πει τίποτα. «Ακριβώς,» είπε γελώντας ο υπουργός απευθυνόμενος στον Φάϊερμπαχ, «Παπαδόπουλος…» και πρόσθεσε : «Παρακαλώ από δω…», και τους έδειξε με το χέρι του το σαλόνι στο γραφείο του για να καθίσουν, ενώ η μεταφράστρια μετάφραζε διαρκώς στα γερμανικά όσα έλεγε ο υπουργός και στη γλώσσα της χώρας όσα έλεγαν οι δύο επισκέπτες, ο Φάϊερμπαχ και Μπούχτεν.
Όταν κάθισαν, ο υπουργός απευθυνόμενος στους δύο καλεσμένους του, τους ρώτησε : «Θέλετε να σας προσφέρουμε κάτι; Ένα καφέ, ένα ποτό ίσως»;
«Όχι, όχι, ευχαριστούμε» απάντησαν σχεδόν ταυτόχρονα και οι δύο.
«Κύριε υπουργέ», πήρε το λόγο ο Φάϊερμπαχ, «πρώτα απ’ όλα να σας συγχαρούμε για την νίκη του κόμματός σας στις εκλογές, και φυσικά τη δική σας υπουργοποίηση».
«Δεχθείτε παρακαλώ, και τα δικά μου συγχαρητήρια», πρόσθεσε ο Μπούχτεν, χαμογελώντας.
«Σας ευχαριστώ πολύ» είπε ο υπουργός, ενώ η νεαρή κυρία πάντα μετέφραζε τους διαλόγους .
«Ελπίζω», είπε ο Φάϊερμπαχ χαμογελώντας, «δηλαδή, δεν ελπίζω απλά, είμαι βέβαιος, ότι η συνεργασία μας με τη νέα κυβέρνηση, την κυβέρνησή σας, κύριε Παπαντόπουλος, θα είναι το ίδιο εποικοδομητική όσο και τα προηγούμενα χρόνια με τις προηγούμενες κυβερνήσεις».
«Το ίδιο ελπίζω, δηλαδή, είμαι βέβαιος κι εγώ», επανέλαβε ο Μπούχτεν, επίσης χαμογελώντας.
Ο υπουργός στο σημείο αυτό, σοβάρεψε, το χαμόγελο που είχε πριν έσβησε, κάτι που φυσικά το πρόσεξαν αμέσως οι δύο καλεσμένοι του, που κι αυτοί, χωρίς χαμόγελα πια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, το ίδιο αμήχανοι όσο ήταν και πριν.
«Κύριοι», είπε ο υπουργός, «κύριε Βόλφκανγκ Φάϊερμπαχ και κύριε Γιόχαν Μπούχτεν, σας κάλεσα σήμερα επειγόντως στο υπουργείο, ακριβώς διότι και οι εξελίξεις που συμβαίνουν στη χώρα, και πολύ περισσότερο αυτές που θα ακολουθήσουν, είναι πράγματι και έκτακτες και κρίσιμες. Σ’ αυτές τις δύσκολες για τη χώρα μου στιγμές, φυσικά και έχουμε την ανάγκη της συνδρομής, ακόμη και μόνης της ηθικής συνδρομής, από τον οποιοδήποτε θα ήταν διατεθειμένος να τη προσφέρει. Όμως, ο λόγος που σας κάλεσα εδώ, είναι να σας μεταφέρω μια απόφαση της κυβέρνησης, και για την ακρίβεια του ίδιου του πρωθυπουργού, απόφαση την οποία με επιφόρτισε να σας τη γνωστοποιήσω, διότι σας αφορά προσωπικά».
«Προσωπικά»; είπε ο Φάϊερμπαχ, κοιτάζοντας με απορία και τον Μπούχτεν.
«Προσωπικά, υπό την έννοια της θεσμικής σας ιδιότητα που έχετε και υπό την οποία ο καθένας σας βρίσκεται και κυρίως ενεργεί στη χώρα μας» είπε ο υπουργός.
«Δεν αντιλαμβανόμαστε», είπε ο Μπούχτεν, «Μήπως υπήρξε κάποια ενέργειά μας που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έγινε καθ’ υπέρβαση των εδώ αρμοδιοτήτων μας»;
«Αν κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να συζητηθεί, όμως στην παρούσα περίπτωση δεν πρόκειται περί αυτού» είπε ο υπουργός. «Οι ενέργειές, δεν ήταν συνήθως καθ’ υπέρβαση των αρμοδιοτήτων σας. Συνήθως δεν κάνατε κάτι που προσωπικά το υφαρπάσσατε ως προσωπική σας αρμοδιότητα, χωρίς να σας έχει εκχωρηθεί. Απλά οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ενέκριναν τυπικά βέβαια, κάτι που αλλού, και εννοώ εκτός της χώρας μας, είχε καθοριστεί σε πιο ουσιαστικό επίπεδο το ποιες θα ήταν αυτές οι αρμοδιότητές σας. Για μας, εννοώ την καινούργια κυβέρνηση, από την εποχή που ήμασταν στην αντιπολίτευση, είχαμε καταγγείλει αυτές σας τις αρμοδιότητες ως αρμοδιότητες που αρμόζουν σε μια χώρα υπό ξένη κατοχή, σε μια αποικία. Δεν κατηγορούσαμε προσωπικώς εσάς, διότι πράγματι ασκούσατε αρμοδιότητες που σας αναγνωρίστηκαν, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις που όπως σας είπα δεν είναι της παρούσης να συζητηθούν και την ώρα αυτή δεν έχουν και τόση σημασία. Αν δεν ήσασταν εσείς, κάποιοι άλλοι θα ήταν στη θέση σας. Για μας ήταν η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, που υποκύπτοντας σε ξένες πιέσεις, δέχτηκε να σας αναγνωρίσει αυτές τις αρμοδιότητες. Και μόνο ο τίτλος του αξιώματός σας, για παράδειγμα, κύριε Μπούχτεν, ως υπουργού της κυβέρνησής σας για θέματα της χώρας μου, ξέρετε, είμαι ιστορικός, αυτή είναι η επιστημονική μου ιδιότητα, αναβιώνει την ιστορία των μεγάλων αποικιακών αυτοκρατοριών, οι οποίες είχαν ειδικούς υπουργούς αποικιών και μάλιστα, μέχρι και την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο μετά».
«Νομίζω κύριε υπουργέ», είπε ο Φάϊερμπαχ, «ότι θέτετε θέματα, που υπερβαίνουν τις αρμοδιότητές όλων μας εδώ, και καλό θα ήταν να συζητηθούν στο πιο υψηλό επίπεδο είναι δυνατό».
«Κύριε Φάϊερμπαχ», είπε ήρεμα ο Παπαδόπουλος, «ίσως να μην έγινα κατανοητός. Δεν σας κάλεσα να συζητήσουμε κάτι. Σας κάλεσα να σας γνωστοποιήσω μια απόφαση του ίδιου του πρωθυπουργού, και ο πρωθυπουργός σ’ αυτή τη χώρα, είναι το πλέον ανώτατο δυνατό επίπεδο στον οποίο αναφερθήκατε. Άλλωστε ας μη κρυβόμαστε μεταξύ μας. Γνωρίζετε ότι προηγούμενοι πρωθυπουργοί που απλώς ψέλλισαν την επιθυμία τους να συνομιλήσουν με ομολόγους τους στην Ευρώπη, τους παρέπεμπαν σε σας ή στον κύριο Μπούχτεν ή στο κλιμάκιο της Τρόϊκα. Λοιπόν, αυτή η παραπομπή η τόσο εξευτελιστική για μας δεν θα ξαναγίνει».
«Εννοώ», είπε ο Φάϊερμπαχ, «ότι κι εμείς θα πρέπει να έχουμε μια επαφή με τη κυβέρνησή μας».
«Μα κύριε Φάϊερμπαχ», είπε ο υπουργός. «Τι θα πείτε στη κυβέρνησή σας, αν προηγούμενα δεν ακούσετε τι θέλω να σας μεταφέρω εκ μέρους του πρωθυπουργού»;
Οι Φάϊερμπαχ και Μπούχτεν κοιτάχτηκαν και ο Μπούχτεν είπε απευθυνόμενος στον υπουργό :
«Σας ακούμε κύριε υπουργέ».
«Λοιπόν, θα ήθελα να σας ανακοινώσω, ότι η κυβέρνηση της χώρας, αποφάσισε να καταγγείλει μονομερώς το Μνημόνιο», είπε ο υπουργός, ενώ οι δύο επισκέπτες του κοιτάζονταν με έκπληξη, «και συνεπώς, οι θεσμικές σας αρμοδιότητες, όπως αυτές ίσχυαν μέχρι τώρα, καταργούνται, από τη στιγμή αυτή. Φυσικά, κύριε Μπούχτεν επειδή τυγχάνει να είστε και υπουργός της γερμανικής κυβέρνησης, δεν εννοώ ότι σας καταργούμε από υπουργό της κυβέρνησής σας, δεν είμαστε τόσο ανόητοι ή αλαζόνες, απλά, σας καταργούμε μονομερώς εδώ στη χώρα μας, με άλλα λόγια δεν αναγνωρίζουμε εδώ στη χώρα μας τις αρμοδιότητές σας, τις σχετικές με τη χώρα μας. Λίγο πριν, από το γραφείο μου έφυγε εγκύκλιος προς όλες τις κεντρικές και περιφερειακές διοικήσεις της χώρας, κυβερνητικές και αυτοδιοικητικές, με την οποία τους κοινοποιείται η σχετική απόφαση της κυβέρνησης. Επίσης να σας ενημερώσω κύριοι, και αυτό απαντά και σ’ αυτό που λίγο πριν θίξατε κύριε Φάϊερμπαχ, ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, θα έχει όλες τις επιβαλλόμενες κατά τη κρίση του επαφές στο πιο ανώτατο πολιτικό επίπεδο, όπως άλλωστε αυτό επιβάλλεται από τη θέση του. Κι επίσης, λίγο πριν, διανεμήθηκε στον Τύπο από το υπουργείο μου Δελτίο Τύπου στο οποίο αναφέρεται αυτό που μόλις σας ανέφερα ως απόφαση του πρωθυπουργού για τη θεσμική σας παρουσία στη χώρα. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουμε να εγκαταλείψετε τη χώρα μας. Ιδιωτικά, είστε πάντα ευπρόσδεκτοι, όπως τόσοι άλλοι ξένοι που μας επισκέπτονται για να θαυμάσουν τις φυσικές ομορφιές της, τα αρχαία μνημεία της, τον ωραίο καιρό μας, την πατροπαράδοτη φιλοξενία μας.
Ο υπουργός σηκώθηκε και πήγε στο γραφείο του πάνω στο οποίο ήταν δύο φύλλα χαρτιού, τα οποία και τα πήρε. Πήγε και ξανακάθισε στη θέση του και έδωσε στους δύο καλεσμένους του από ένα φύλλο.
«Είναι το Δελτίο Τύπου», τους είπε. «Είναι μεταφρασμένα στα γερμανικά. Μπορείτε να τα διαβάσετε», είπε.
Οι δύο ξένοι έμειναν αποσβολωμένοι κοιτάζοντας πότε ο ένας τον άλλο, πότε τον υπουργό, και πότε το φύλλο που είχαν στα χέρια τους. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας, άρχισαν και διαβάζουν το Δελτίου Τύπου που τους δόθηκε. Όταν τελείωσαν, έκαναν να δώσουν στον υπουργό πίσω το φύλλο που τους δόθηκε :
«Κρατήστε το», είπε ο υπουργός.
«Ελπίζω», είπε ο Γιόχαν Μπούχτεν, «να αντιλαμβάνεσθε κύριε υπουργέ τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη».
«Κύριοι», είπε ο υπουργός, «κατανοώ τον προβληματισμό σας, όμως, αυτή την εξέλιξη που σας αφορά προσωπικά, δεν θα την ερμηνεύσετε σωστά, παρά μονάχα όταν τη δείτε στο γενικότερο πλαίσιο των εξελίξεων που δρομολογούνται αυτές τις στιγμές στη χώρα μου, μέσα στις οποίες, η παρούσα εξέλιξη είναι παρωνυχίδα».
Ο υπουργός εσωτερικών σηκώθηκε και είπε στους δύο αξιωματούχους που σηκώθηκαν κι αυτοί :
«Κύριοι, η ρητή εντολή που έχω από τον πρωθυπουργό είναι να σας μεταφέρω ό,τι ακριβώς σας μετέφερα, χωρίς να επεκταθώ σε άλλα θέματα και χωρίς να προχωρήσω σε οποιαδήποτε συζήτηση επ’ αυτών. Συνεπώς, επιτρέψτε μου να σας αποχαιρετήσω σ’ αυτό το σημείο και να ευχηθώ, ίσως στο μέλλον, κάτω από άλλες πιο ευνοϊκές συνθήκες να τα ξαναπούμε».
Οι δύο ξένοι, αμίλητοι, χαιρέτησαν με χειραψία τον υπουργό και βγήκαν από το γραφείο του.
«Με χρειάζεστε κάτι άλλο κύριε υπουργέ»; ρώτησε η μεταφράστρια.
«Όχι…, όχι…, ευχαριστώ… μπορείς να πηγαίνεις» της είπε και η μεταφράστρια βγήκε κι αυτή από το γραφείο.
Ο υπουργός, όταν έμεινε μόνος, πήρε το τηλεκοντρόλ, και αφού ξάπλωσε στον καναπέ του σαλονιού στο γραφείο του, άνοιξε τη τηλεόραση που βρίσκονταν απέναντί του, και έκανε ζάπινγκ. Σταμάτησε στο Κανάλι 3, όπου εκείνη τη στιγμή υπήρχε το πεντάλεπτο με το σύντομο δελτίο ειδήσεων.
«Κυρίες και κύριοι ακούτε το πεντάλεπτο σύντομο δελτίο ειδήσεων του σταθμού μας. Σχεδόν αδυνατούμε πια να προλαβαίνουμε όλες τις εξελίξεις. Λίγο πριν διανεμήθηκε από το υπουργείο Εσωτερικών Δελτίο Τύπου, και το οποίο είναι το ακόλουθο : «Ο υπουργός Εσωτερικών κάλεσε λίγο πριν τον επικεφαλής της task force κύριο Βόλφκανγκ Φάϊερμπαχ και τον γερμανό υπουργό τον αρμόδιο για θέματα της χώρας μας κύριο Γιόχαν Μπούχτεν, στους οποίους έγινε γνωστό ότι κατόπιν της επικείμενης ουσιαστικής κατάργησης του Μνημονίου στη χώρα μας, δεν έχουν πλέον καμία ουσιαστική ή και απλά τυπική αρμοδιότητα και επομένως η αποστολή τους θεωρείται αυτοδίκαια ως τερματισθείσα». Αυτό ήταν κυρίες και κύριοι το Δελτίο Τύπου. Παραμείνετε συντονισμένοι με το Κανάλι μας, διότι αμέσως μετά το σύντομο Δελτίο Ειδήσεων, θα υπάρχει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, τόσο γι’ αυτό όσο και για άλλα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας. Συνεχίζουμε με τους τίτλους των άλλων θεμάτων…».
Ο υπουργός έκλεισε τη τηλεόραση, και έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος στο καναπέ, έκλεισε τα μάτια του, ενώ ένα αμυδρό χαμόγελο διαγράφονταν στα χείλη του…
