Σε όλη την ΕΕ τα κόμματα που προτείνουν έξοδο από το ευρώ ανεβαίνουν. Στην Ελλάδα καταρρέουν.

Μεταξύ των ευρωπαϊκών και ελληνικών κομμάτων που υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ ακόμα και από την ΕΕ, υπάρχουν δύο σαφέστατες διαφορές που πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα.
Η πρώτη διαφορά είναι ότι τα ευρωπαϊκά κόμματα που υποστηρίζουν έξοδο από το ευρώ ή την ΕΕ, σημειώνουν σημαντικότατα εκλογικά και δημοσκοπικά ποσοστά σε αντίθεση με τα αντίστοιχα ελληνικά που είναι σχεδόν εξαφανισμένα. 
Για παράδειγμα, πρώτη στη Γαλλία έρχεται η Μαρί Λεπέν με σύνθημα «Έξω η Γαλλία από το ευρώ». Πάνω από το 20% καταγράφει ο Νάιτζελ Φάρατζ στην Αγγλία με ακόμα πιο σκληρό σύνθημα «Έξω η Βρετανία από την ΕΕ». Πάνω από 20% και ο Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία με σύνθημα «Το ευρώ θηλιά στο λαιμό μας». Το ίδιο λέει και το κόμμα του Μπερλουσκόνι που μιλάει για «Τέταρτο Ραϊχ». Το ίδιο συμβαίνει και με το ακροδεξιό κόμμα της Ολλανδίας που έρχεται πρώτο, με το ακόμα πιο δυνατό σύνθημα «Έξω από το ευρώ και την ΕΕ». Αντίθετα εδώ στην Ελλάδα, τα κόμματα ΚΚΕ, ΕΠΑΜ, Σχέδιο Β΄ και Δραχμή Πέντε Αστέρων, που προτείνουν έξοδο από το ευρώ, ακόμα και την ΕΕ, είναι (με εξαίρεση το πάγιο ΚΚΕ), σχεδόν εξαφανισμένα.
Από τα πιο πάνω προκύπτει και μια δεύτερη πιο σημαντική διαφορά. Ενώ στην υπόλοιπη ΕΕ τα κόμματα που προτείνουν έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ (και ταυτόχρονα ανεβαίνουν) είναι δεξιά κόμματα, στην Ελλάδα, τα κόμματα που προτείνουν τα ίδια πράγματα (αλλά μένουν στον πάτο) είναι αριστερά κόμματα. Αξιοπρόσεκτη όντως αντίφαση. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε, σύμφωνα με τις επίσημες δημοσκοπήσεις, ότι στην Ελλάδα, ένα 35-40% του λαού ζητά τουλάχιστον έξοδο από το ευρώ, τίθεται το ερώτημα, γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, ενώ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού θέλει έξοδο από το ευρώ, την ίδια στιγμή δεν προτιμά τα κόμματα που το προτείνουν;
Η επικρατέστερη απάντηση εδώ έχει να κάνει κυρίως με το μετά. Αυτό δηλαδή που ανησυχεί τους πολίτες είναι τι θα γίνει μετά; Ενώ δηλαδή τα δεξιά ευρωπαϊκά κόμματα υπόσχονται μετά την έξοδο από το ευρώ ή την ΕΕ, μια ελεύθερη αυτοδύναμη οικονομία που θα βασίζεται στις ήδη υπάρχουσες ικανές παραγωγικές υποδομές και παραγωγικά μοντέλα των αντίστοιχων χωρών, τα ελληνικά αριστερά κόμματα υπόσχονται για μετά την έξοδο από το ευρώ, εφαρμογή αποτυχημένων σοσιαλιστικών (ή και κομμουνιστικών) μοντέλων, με αύξηση του κρατικού τομέα, σε μια χώρα χωρίς καμία παραγωγική υποδομή και πενιχρό εθνικό εισόδημα. Πως θα γίνει κάτι τέτοιο; Με δανεικά ή με εθνικό πληθωριστικό χρήμα;
Εδώ θα μας συγχωρήσετε να πούμε πως οι Έλληνες πολίτες δεν είναι αφελείς και τα αντίστοιχα κόμματα κάνουν τεράστιο λάθος να υποτιμούν τη νοημοσύνη τους. Γι’ αυτό αποτυγχάνουν και δεν έχουν κανένα μέλλον. Οι πολίτες, αν και απογοητευμένοι, τουλάχιστον παραμένουν αρκετά ευφυείς. Βλέπουν λοιπόν ότι η εναλλακτική πρόταση μπροστά στην καταστροφή, την εξαθλίωση και τον εξευτελισμό που βιώνουμε, είναι ένα ακόμα χειρότερο αποτυχημένο πισωγύρισμα.
Εντελώς διαφορετικά φυσικά θα ήταν τα πράγματα, αν τα κόμματα που υπόσχονται στην Ελλάδα έξοδο από το ευρώ ή και την ΕΕ, αντιπρότειναν ταυτόχρονα, κατ’ αρχήν και οπωσδήποτε αλλαγή των θεσμών του πολιτικού συστήματος και επιπλέον ένα μοντέλο ελεύθερης αλλά μοντέρνας και έξυπνης οικονομίας, με απελευθέρωση από τα γραφειοκρατικά δεσμά και χρηματοδότηση της κοινωνικής βάσης, για ανάπτυξη από κάτω. Για μια ανάδειξη του οικονομικού και επιχειρηματικού ταλέντου των Ελλήνων (ποιος το αμφισβητεί αυτό;). Για μια οικονομία του συνόλου της κοινωνίας και όχι μια οικονομία 5-6 κρατικοδίαιτων νταβατζήδων, που ελέγχουν μέσω των θεσμών το πολιτικό σύστημα και νέμονται την κοινωνία.
Πέτρος  Χασάπης