H μεγαλύτερη συντεχνία της χώρας: Το αληθινό κόστος εισόδου στην ελληνική οικονομία.

Του Ηλία Καραβόλια 

Πολλοί εδώ και χρόνια αναλύουμε τον παρασιτικό ρόλο του συντεχνιακού συνδικαλισμού και τον λαικισμό αριστερών και ακροαριστερών δυνάμεων, στοιχεία που έδιωξαν ξένες επενδύσεις από την χώρα, με συνέπεια να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας ,έσοδα για το κράτος, οφέλη για την κοινωνία. Παρόμοιες ιδεολογικές δυνάμεις επιθυμούν έμμεσα μια χώρα δημοσίων υπαλλήλων, με κρατική ,πατερναλιστική λογική στην οικονομία και εκτοπισμό του ιδιωτικού τομέα-κυρίως των ξένων κεφαλαίων. 
Δεν έχουν άδικο όσοι επικαλούνται τέτοια επιχειρήματα κατά του συντεχνιακού αριστερού χώρου. Προσωπικά όμως, χωρίς να συμφωνώ καθόλου με τις ακραίες λογικές όσων καταλαμβάνουν σταθμούς και λιμάνια, που διώχνουν –ενίοτε- το ξένο κεφάλαιο, θεωρώ ότι υπάρχει και μια άλλη ισχυρή συντεχνία που απωθεί τις ξένες επενδύσεις από την Ελλάδα .Συντεχνία που ενώ όλοι γνωρίζουμε, φοβόμαστε να την ονομάσουμε,να την προσδιορίσουμε, πολλοί δε φοβούνται ακόμα και να την περιγράψουν ή να την αναφέρουν. 
Πρόκειται για μια συντεχνία που φρόντισε καθ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης να θρέψει ένα γραφειοκρατικό δημόσιο, ένα φορομπηχτικό κράτος, μια τερατώδη κρατική

μηχανή πολυδαίδαλων μηχανισμών, που γέννησαν φαινόμενα διαφθοράς και προσοδοθηρίας για κρατικά στελέχη και σειρά προνομίων για μεσάζοντες και ιδιώτες. Μην βιαστείτε: δεν εννοώ τον δικομματισμό και τους πολιτικούς, γνωστούς απο την εναλλαγή της εξουσίας. Η συντεχνία που υπαινίσσομαι είναι αυτή που με μια εύστοχη λαική φράση, πριν 8 χρόνια, μεταξύ κρεατοφαγίας
και οινοποσίας, περιέγραψε ο Κώστας Καραμανλής. Αυτοί υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη. Τους γνωρίζουμε, τους αναφέρουμε μεταξύ μας, ξέρουμε πώς διαπλέκονται με το Δημόσιο , με τις Τράπεζες, με τα ΜΜΕ , με τις μεγάλες κατασκευαστικές. Στην χώρα των 3 αναπτυξιακών πακέτων από την Ευρωπαική Ένωση, και παλιότερα από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, το μακρύ χέρι του Κράτους μοίρασε πολλά σε λίγους, και λίγα σε πολλούς.Το γνωρίζουν οι πάντες πλέον. 
Τι δεν γνωρίζουν πολλοί όμως σ αυτό τον τόπο: ότι εκτός των γερμανικών εταιρειών που προσέγγιζαν κυρίως μέσω των ελληνικών τους θυγατρικών τις υπουργικές και άλλες ‘υπογραφές’ για δημόσια έργα και υπηρεσίες , πολλοί άλλοι ισχυροί όμιλοι του εξωτερικού, από τον δυτικό αλλά και τον αραβικό κόσμο, ακόμα και από την ισχυρή Ρωσία των τελευταίων δέκα ετών , έπρεπε τις περισσότερες φορές  να περάσουν αναγκαστικά και καθ υπόδειξη του στρεβλού και φαύλου Ελληνικού Δημοσίου, από την συνεργασία με τις γνωστές οικογένειες που διαφεντεύουν την ελληνική οικονομία. ‘ Νομιμοποιήθηκε’ στην ουσία, ένα κόστος εισόδου ( entry fee) που έπρεπε να πληρωθεί σ αυτούς τους συγκεκριμένους ντόπιους κρατικοδίαιτους εθνικούς μας προμηθευτές, εργολάβους, τραπεζίτες, βιομηχάνους.
Αυτό, έπρεπε πάση θυσία και με διάφορους τρόπους( κοινοπραξίες, συνέργιες, συγχωνεύσεις) να πληρωθεί από Κινέζους, Άραβες, Ρώσους ,Αμερικανούς ,ώστε να προχωρήσουν κάποια μεγάλα έργα που θα δημιουργούσαν θέσεις απασχόλησης. Αλλιώς καραδοκούσε το γραφειοκρατικό και φορολογικό κόστος του Ελληνικού Δημοσίου,ένα υπερτιμολογημένο σχέδιο αδειοδότησης και λοιπά ελληνικά τερτίπια, που στήθηκαν μεθοδικά 30 και πλέον χρόνια από τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο.
Πίσω από αυτό το τείχος εισόδου, και πίσω από τα κόμματα που το έχτισαν , κρύβεται μια ομάδα από εύπορες οικογένειες οι οποίες μοιράζουν την πίττα των μεγάλων έργων στην χώρα. Τα δε κόμματα που γιγάντωσαν τον Λεβιάθαν του Κράτους, δεν αρνήθηκαν ποτέ την πίστη τους στην ελεύθερη αγορά(!) και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων στις οικονομομίες.
Καιρός να καταλάβουμε ότι πέραν από τις ψήφους λόγω διορισμών που γιγάντωσαν το πελατειακό και ρουσφετολογικό κράτος, υπάρχει και η ‘ψήφος’ που τα κόμματα αυτά έπαιρναν από τις γνωστές εγχώριες ολιγαρχικές ομάδες συμφερόντων σε διάφορους κλάδους. Ομάδες που φρόντισαν να συνασπιστούν στα ΜΜΕ, να ανταγωνίζονται για τα μάτια του κοσμάκη μέσω ποδοσφαιρικών και μπασκετικών σωματείων, να ενώνονται μπροστά στον κίνδυνο εισβολής του ξένου κεφαλαίου και φυσικά να ελέγχουν, επίσης μετοχικά ενωμένοι, τον τραπεζικό τομέα, όπου και έστησαν το μεγαλύτερο και πιο χρήσιμο καρτέλ : της ζήτησης και προσφοράς χρήματος. 
Σήμερα όμως, που η παγκόσμια κρίση χρέους αύξησε το κρατικό και τραπεζικό κόστος δανεισμού, αυτές οι διαπλεκόμενες οικογένειες που ελέγχουν την ελληνική οικονομία, χάνουν και το πολιτικό τους προσωπικό το οποίο πολύ απλά, η ιστορία και οι νέοι, το βάζουν στην άκρη. Κανείς δεν αμφισβητεί το πόσοι Έλληνες δούλεψαν και δουλεύουν με τα εκατομμύρια που επένδυσαν αυτοί οι ισχυροί άνθρωποι της εγχώριας ελίτ από την μεταπολίτευση και μετά. Κανείς δεν αμφισβητεί την ώθηση που έδωσαν στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, μέσω της παραγωγής και της κατανάλωσης, ούτε και υπονοείται ότι φοροδιαφεύγουν-τουλάχιστον όχι όλοι. 
Ένα όμως είναι σίγουρο: ελάχιστοι ισχυροί ξένοι όμιλοι τόλμησαν να επιχειρήσουν στην Ελλάδα, ανοίγοντας δουλειές στον τόπο μας, διότι το κράτος, οι φόροι, η γραφειοκρατία, το επενδυτικό περιβάλλον δεν τους ευνοούσε. Πίσω από αυτές τις γνωστές και συνήθεις αρνητικές παραμέτρους σχεδιαστές ήταν  Έλληνες πολιτικοί με έναν και μοναδικό σκοπό: να ευνοούν συγκεκριμένους και γνωστούς ημετέρους, του εσωτερικού μπλοκ πλουτοκρατίας. 
Μπορεί λοιπόν οι ανεγκέφαλοι του ΠΑΜΕ να διώχνουν τουρίστες, μπορεί αντεξουσιαστές να κάνουν επεισόδια και αντι-καπιταλιστικές γελοίες διαδηλώσεις που βλάπτουν το εμπόριο στα μαγαζιά του κέντρου , μπορεί η ‘ακραία’ Αριστερά να αποτρέπει το ‘ξένο κεφάλαιο’, αλλά ένα είναι πλέον σίγουρο μετά από 4 δεκαετίες γαλαζοπράσινης διακυβέρνησης: το αποτρεπτικό για τους ξένους επενδυτές περιβάλλον επενδύσεων, όπως στήθηκε απ
ό το Δημόσιο, έχει την κρυμμένη σφραγίδα των ελληνικών ολιγοπωλίων σε διάφορους κλάδους της oικονομίας. Προσωπικά, νιώθω ότι αυτό το κρατικοδίαιτο σύμπλεγμα μεγαλο-εργολάβων , μεγαλο-εκδοτών και τραπεζιτών, μάλλον έχασε  τον έλεγχο των πραγμάτων, μετά την ισχυρή εισβολή του δανειακού κεφαλαίου(ΕΕ/ΔΝΤ).Εκτός και αν αληθεύουν οι φήμες και οι ψίθυροι οτι η τρόικα ευνοεί συγκεκριμένους έλληνες ολιγάρχες.

Ας ελπίσουμε ότι η κλειστή ελληνική οικονομία- όχι μόνο λόγω του ΠΑΜΕ, των μαιμού επιδομάτων, και των συνδικαλιστικών προνομίων στο δημόσιο χρήμα ή των συντεχνιών ταξί και των φαρμακείων – αλλά αυτή των μεγάλων κλειστών κλάδων παραγωγής και υπηρεσιών, αυτών που κυριαρχούν συγκεκριμένοι ελληνικοί όμιλοι, θα ανοίξει μέσω αναγκαστικών ντιρεκτίβων .Αυτές  μπορεί να τις βάλει πιστώνοντας μας με χρήμα πχ η Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων, μέσω κάποιων Ειδικών Ευρωομολόγων Ανάπτυξης. Άλλη λύση ανάπτυξης( πέραν απο τις ρητορείες περί μεταρρυθμίσεων, διαρθρωτικών αλλαγών και ευελιξίας της αγοράς εργασίας, εργαλεία που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν πριν την ύφεση) δεν υπάρχει. Διότι η αγελάδα που λέγεται Ελληνική κοινωνία, σχεδόν πεθαίνει μετά από το βίαιο άρμεγμα. Και ας ευχηθούμε ότι στις συμπράξεις και στις κοινοπραξίες κάποιων μεγάλων έργων που μόνο αυτά θα σπρώξουν την οικονομία ,να συμμετέχουν υγιείς ξένοι όμιλοι και νοικοκυρεμένες ημεδαπές εταιρείες (και όχι αφερέγγυοι και κρατικοδίαιτοι εγχώριοι ισχυροί) ,ώστε να σεβαστούν τους Έλληνες, αν και εφ όσον τους προσλάβουν. Έστω και με χαμηλούς μισθούς αφού αυτό είναι το αντάλλαγμα για τους χαμηλότερους φόρους και το χαμηλό γραφειοκρατικό κόστος που δικαιολογημένα θέλει το ντόπιο και ξένο χρήμα για να επενδύσει στην χώρα μας.