Η εντατική και ο άρρωστος: η κλινική της Ευρωζώνης και ο ασθενής Ελλάδα
Του Ηλία Καραβόλια,
Στο μυαλό όλων μας είναι μια μόνιμη ερώτηση: Πού θα πάει αυτή η κατάσταση με την κρίση και τί θα κάνουν τελικά με την περίπτωση μας οι εταίροι -δανειστές μας.
Φανταστείτε την χώρα μας σαν έναν βαριά άρρωστο που δεν εφαρμόζει τις αυτονόητες συνταγές για να επανέλθει σε κάπως πιο υγιή κατάσταση. Το ερώτημα είναι γιατί τον βάζεις στην εντατική δίνοντάς του μάλιστα τόσα φάρμακα(χρήματα) όσα χρειάζονται απλά για να τον κρατούν στην ζωή .Γιατί αυτό μας κάνουν επί 4 χρόνια . Και μάλιστα τον κρατάς στην εντατική ενώ σε «βάζει μέσα», ως ασθενής, στο νοσοκομείο (Ευρωζώνη) που εσύ διευθύνεις (Βερολίνο)
με την βοήθεια και ειδικών ‘γιατρών'(ΔΝΤ)
Οι αποφάσεις της διεύθυνσης λοιπόν λογικό είναι να στηρίζονται σε κάποια δεδομένα και σε κάποιες παραμέτρους για εναλλακτικά σχέδια. Πχ:
-Ήξερες ότι είχε ανίατη αρρώστια εξ αρχής( ελλείμματα/χρέος) και θα πεθάνει μόνος του.
– Φοβάσαι ότι δεν θα έχεις θέση και φάρμακα για τους μεγάλους ασθενείς (Ισπανία, Ιταλία)
– Σχεδιάζεις να σπάσεις στα δυο το νοσοκομείο (Ευρωζώνη) απομονώνοντας αυτούς με τις μεταδοτικές ασθένειες και τις ανίατες παθήσεις, καθώς η περίθαλψή τους δεν σε ωφελεί πλέον αλλά σε ζημιώνει.
Παρ όλα αυτά εξακολουθείς να λες στον ετοιμοθάνατο ασθενή (Ελλάδα) ότι μόνο εντός της κλινικής περίθαλψης υπάρχει ελπίδα. Συνεχίζεις να του χορηγείς τις ακριβές χημειοθεραπείες, που φυσικά τον εξοντώνουν σταδιακά και του παρατείνουν επώδυνα την βαριά πάθηση. Ταυτόχρονα ξέρεις ότι δε θα σου πληρώσει τα νοσήλια( χρέος) ποτέ, ακόμα και αν επιζήσει.
Εννοείται δεν μπορείς να τον ξεφορτωθείς εύκολα (είναι πολυμετοχικό το νοσοκομείο Ευρωζώνη, με αρκετούς μετόχους να είναι επίσης ασθενείς) .Τον πείθεις ότι πρέπει να πονέσει πολύ, για το καλό του.Αλλά φυσικά δεν του εξηγείς συγκεκριμένα πότε θα σταματήσει να πονάει. Και φυσικά του λες ότι «κάποτε» θα σωθεί.
Ας αφήσουμε τις αλληγορίες και ας κατανοήσουμε ότι όσα χρωστάμε, μας τα δάνειζαν με τόκο. Όσα μας λείπουν- επειδή ξοδεύαμε περισσότερα από αυτά που βγάζαμε- μας τα ”συμπλήρωναν” με τόκο. Και όσα θα μας λείπουν από αυτά που θα μας ξαναδώσουν, να είστε σίγουροι ότι πάλι με κάποιον τόκο( γεωπολιτικό ή χρηματικό) θα μας τα χρεώσουν, για τις επόμενες γενιές.
Διότι ας μην ξεγελιόμαστε . Αυτά συμβαίνουν στο σύγχρονο ” χρηματοπιστωτικό” νοσοκομείο. Κρατάνε στην εντατική τεχνητά τον άρρωστο( Ελλάδα)- που εν τω μεταξύ αυτός κάπνιζε, έπινε, έτρωγε βλαβερά- ώστε μόνιμα να πληρώνει ακριβά τα φάρμακα και την θεραπεία. Εκτός και αν ο άρρωστος πετάξει την μάσκα και την φιάλη οξυγόνου και αρχίσει να αναπνέει μόνος του, αρκεί να βρει γρήγορα καθαρό αέρα. Και τέτοιο αέρα, δεν φαίνεται να έχουμε στο σπίτι που λέγεται Ελλάδα.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να αγοράζουμε πανάκριβα το οξυγόνο: Ας μας το χρεώσουν σε περισσότερες δόσεις, αντί να μας χορηγούν ως αντίδοτο το ίδιο το φάρμακο του καρκινογόνου χρέους ! Διότι έτσι συμβαίνει με την νομισματική «φαρμακοβιομηχανία»: Αργεί δήθεν να βρεί το φάρμακο, κάνοντας κλινικές δοκιμές, ώστε τελικά να το κυκλοφορήσει επιτυχώς όταν έχει αυξηθεί ο πληθυσμός των ασθενών…
