Του Ηλία Καραβόλια,
Οι αυλικοί κάθε πρωθυπουργού ανέκαθεν, αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια (Τσουκατος, Ζαχοπουλος, Μπαλτάκος,κ.α) αποκτούν τέτοια εξουσία, νιώθουν τόσο πανίσχυροι, που η αλαζονεία τους ξεπερνά την άγνοια τους.Και κίνητρο τους είναι η κατοχύρωση μιας δήθεν σκοτεινής
εξουσιαστικής δύναμης.
Ηδονίζονται από το παρασκήνιο να κουμαντάρουν μεγάλα θέματα και να ξεπερνούν σε ισχύ εξουσίας τους προισταμένους πρωθυπουργούς τους,αφού πρώτα τους έχουν απομυθοποιήσει και τους έχουν διαχωρίσει από τον θεσμό, λόγω καθημερινής επαφής,ειδικά αν οι πρωθυπουργοί είναι “μέτριες” προσωπικότητες.
Ναπολεόντεια και μεσσιανικά σύνδρομα σε ορντινάντσες της αυλής, είναι ο χειρότερος συνδυασμός για την εξουσία. Ειδικά αν οι ηγέτες της δεν ξέρουν τί κάνει ακριβώς η αυλή τους( ή δεν θέλουν να ξέρουν).
Η εποχή των συμβούλων της ηγεσίας που κινούνται στο σκοτάδι πέρασε ανεπιστρεπτί.Το δεξί χέρι κάθε δεξιού ή αριστερού αρχηγού,μπορεί να γίνει ο πέλεκυς της τιμωρίας για την έλλειψη μέτρου και σύνεσης στην πολιτική. Η κοινωνία εκλέγει ηγέτες. Οχι τις αυλές τους. Η κάθε εξουσία οφείλει να το ξέρει καλά αυτό.