Υπάρχει το κλασσικό ανέκδοτο με το Βεζύρη που βάζει κάθε τόσο κι ένα νέο φόρο, και στέλνει τον έμπιστο ακόλουθο στο παζάρι να αφουγκραστεί τις αντιδράσεις του κόσμου. Όσο οι πολίτες βρίζουν κι απειλούν, ο Βεζύρης ατάραχος προσθέτει νέους φόρους. Ώσπου μια μέρα ο ακόλουθος έρχεται και λέει : “Βεζύρη μου, δεν μας βρίζουν πιά, μόνο γελάνε!” Έντρομος τότε ο Βεζύρης του λέει ” δεν πάνε καλά τα πράγματα, θα χάσουμε το κεφάλι μας! Γρήγορα να καταργήσουμε κάποιους φόρους”. Το θυμήθηκα χθες, ακούγοντας στο ραδιόφωνο το νέο αναπτυξιακό όραμα 2021, τη νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους, που περιλαμβάνει και υπόσχεση για “σταδιακή μείωση φορολογικών συντελεστών”.
Το 1985 ψηφίζαμε “για ακόμα καλύτερες μέρες”, που μεταφράστηκαν σε συμφωνία παραμονής των βάσεων (τις θυμάται άραγε κανείς;) και Ειδικά Δικαστήρια. Το 1989-90 ψηφίζαμε για την “κάθαρση”, οπότε το 1993 βρεθήκαμε να ψηφίζουμε για την αποτροπή της χρεοκοπίας. Το 2000 ψηφίζαμε για την Ατζέντα 2010, ότι το 2010 τα εισοδήματα θα έφταναν στο 100% του μέσου ευρωπαϊκού όρου (των 15, όχι των 27) κι όλοι ξέρουμε πλέον σε τι ύψος έφτασαν τα εισοδήματα το 2010, αλλά και οι μίζες τη δεκαετία του 2000. Το 2004 ψηφίζαμε για την “επανίδρυση του κράτους”, αλλά ζήσαμε την επανίδρυση της φαυλότητας και την παλινόρθωση της προχουντικής δεξιάς, αυτής που “ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει”. Το 2009 ψηφίσαμε επειδή “Λεφτά υπάρχουν” και πράγματι, Παπακων/νου & Βενιζέλος τα βρήκαν στις τσέπες των μισθωτών και των συνταξιούχων, διασώζοντας τους τραπεζίτες. Δεν είναι καιρός κάτι ν’ αλλάξει σ’ αυτό τον τόπο;
Στις 14 Ιουλίου του 1789, με την πτώση της Βαστίλης, ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση, που έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας για ολόκληρη την Ευρώπη σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.
Η απαρχή της Γαλλικής Επανάστασης εξέφρασε την επιθυμία των γάλλων πολιτών για αλλαγή του καθεστώτος της απόλυτης μοναρχίας, με τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ’ να είναι ο εκφραστής του ως ο τότε βασιλιάς. H ανερχόμενη αστική τάξη, με σύνθημα “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη”, ήταν ο εκφραστής της Επανάστασης, η οποία συμπεριελάμβανε εμπόρους, τραπεζίτες, υπαλλήλους και βιομηχάνους επιχειρηματίες.
Η κατάληψη της Βαστίλης στις 14 Ιουλίου είχε κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, υπήρχαν τότε μόλις επτά κρατούμενοι, αλλά ήταν ένα είδος προπυργίου για το καθεστώς. Η Βαστίλη ήταν από τον 17ο αιώνα φυλακή πολιτικών και ποινικών κρατουμένων, εκεί κρατούνταν όσοι αμφισβητούσαν το βασιλιά, ακόμα και ευγενείς. Ο Βολταίρος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εκπροσώπου του Διαφωτισμού, ο οποίος φυλακίστηκε εκεί. H οικονομική κρίση, η οποία βάρυνε ιδιαίτερα τα χαμηλότερα στρώματα του πληθυσμού των πόλεων, καθώς και οι ιδέες η φιλοσοφία του Διαφωτισμού, η οποία ερχόταν σε αντίθεση με την υπάρχουσα κατάσταση, ήταν δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες για την εξέγερση. Ο Διαφωτισμός έκανε λόγο για τα ατομικά δικαιώματα, για ελευθερία και ισότητα, έννοιες που ως τότε ήταν άγνωστες κάτω από τον ζυγό του απολυταρχικού καθεστώτος.
Στην Ελλάδα της εποχής των μνημονίων, Βαστίλλη με την ιστορική έννοια του όρου δεν υπάρχει, ούτε και συνθήκες για επανάσταση. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση ωστόσο έχει αναθέσει ένα εξίσου σκληρό ρόλο στο υπουργείο των Οικονομικών, που έχει τσακίσει τους πολίτες στην πιο άγρια φορολογία, την ίδια ώρα που η ολιγαρχία απολαμβάνει ακόμα και ασυλία. Ούτε στις μπανανίες της δεκαετίας του 1950 δεν ξυπνούσαν το πρωί με την αγωνία του τι θα τουιτάρει κάποιος μανδαρίνος, επειδή η φορολογική νομοθεσία αλλάζει κάθε μήνα. Στα χρόνια των Σουλτάνων κανείς δεν διανοούνταν να φτιάξει μια υπηρεσία που να βγάζει ατελείωτες διαφορετικές ΠΟΛ και εγκυκλίους κάθε μέρα, διατάξεις που εξοντώνουν πρώτους απ’ όλους τους ίδιους τους υπαλλήλους των εφοριών, που έχουν χάσει το μπούσουλα και ξοδεύουν όλη τη μέρα στο να διαβάζουν και να προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις ατελείωτες εγκυκλίους.
Αυτοί λοιπόν που έχουν φορολογήσει “ό,τι πετάει κι ό,τι κολυμπάει” σ’ αυτή τη χώρα, έχουν εξαπολύσει την πιο άγρια προπαγάνδα ότι “ψηφίστε εμάς, επειδή θα έλθουν οι άλλοι και θα σας φορολογήσουν: ακούτε; δεν θα καταργήσουν την έκτακτη εισφορά, αυτή που ΕΜΕΙΣ βάλαμε και περνάτε τόσο ωραία μαζί μας”.
Σαν “ευγενική συνεισφορά” λοιπόν στο “ευαγές ίδρυμα” που λέγεται Υπ. Οικονομικών της μνημονιακής συγκυβέρνησης, καταθέτουμε σήμερα τους 10 πιο περίεργους φόρους, όπως τους βρήκαμε μαζεμένους σε αμερικανικό ιστότοπο. Ίσως τους βοηθήσουν να πετύχουν ακόμα μεγαλύτερο “πρωτογενές πλεόνασμα”, τσακίζοντας φορολογικά όσες επιχειρήσεις έμειναν ανοικτές, εξοντώνοντας με την ανεργία ακόμα ένα εκατομμύριο Έλληνες. Κι αν αυτοί δε φτάνουν για το “πλεόνασμα”, πάντα υπάρχει ο Καιάδας στη Σπάρτη: πετώντας τους ηλικιωμένους στο βάραθρο, θα λύσουμε μια και καλή τα ελλείμματα των Ταμείων. Στη μνημονιακή Ισπανία οι τράπεζες παίρνουν πίσω τα σπίτια, επειδή οι πολίτες δεν μπορούν πια να πληρώνουν τις δόσεις των δανείων κι αυτό έρχεται σύντομα κι εδώ.
Μέχρι τις εκλογές ένας μήνας έμεινε: να νικήσουμε τους φόβους μας για ακυβερνησία, ούτως ή άλλως οι εκλογές του Μάη είναι για το Ευρωκοινοβούλιο. Να τους πούμε τη γνώμη μας για την Ευρώπη που έφτιαξαν στο Μάαστριχτ και τη Λισσαβώνα. Να σκεφτούμε ότι Λευκό ή αποχή ποτέ δεν δικαιώθηκαν ιστορικά κι ευνοούν μαθηματικά αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα, αυτούς που χρεοκόπησαν τους πολίτες, (αλλά όχι την ολιγαρχία). Κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει σήμερα μόνος του τη χώρα, θα χρειαστούν συμμαχίες κι έχει σημασία πώς θα διαμορφωθούν οι συσχετισμοί την επόμενη μέρα. Να κάνουμε τις Ευρωεκλογές την αφετηρία για την ειρηνική “ανακατάληψη” του Υπ. Οικονομικών, από μια κυβέρνηση των πολλών.
Και για να γυρίσουμε στο Βεζύρη της αρχής, ήρθε η ώρα του γέλιου: του γέλιου που θα τους θάψει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας …
Τα λινκς τεκμηρίωσης βρίσκονται στο http://greeklignite.blogspot.gr/2014/04/blog-post_26.html και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite!