Άγνωστοι Έλληνες ήρωες: Δημήτριος Καμπέρος, ένας “κουζουλός” που έγραψε ιστορία!

Συνεχίζουμε την έρευνά μας πάνω στους αγνώστους, στο ευρύ κοινό, Έλληνες ήρωες, οι οποίοι ξεπροβάλλουν από κάθε σελίδα της μακραίωνης ιστορίας μας θυμίζοντάς μας πως πάντα και παντού θα υπάρχουν άνθρωποι ακέραιοι που θα στέκονται στο ύψος των εκάστοτε περιστάσεων, «αμόλυντοι» από κάθε είδους προπαγάνδα και θα τολμούν την υπέρβαση για χάρη του κοινού καλού…
Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε σε μία ακόμη μεγάλη προσωπικότητα, που γέννησε η Ελλάδα, έναν λεοντόκαρδο άνθρωπο με ατσαλένια θέληση και μαχητικότητα.
Ο λόγος για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο, τον «τρελό» Έλληνα Αεροπόρο! Τον πρώτο Έλληνα Αεροπόρο, ο
οποίος με δίμηνη μόλις εκπαίδευση, τόλμησε όχι μόνο να πετάξει αλλά να πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους!
Συγκεκριμένα, στις 5 Οκτωβρίου του 1912, πραγματοποίησε την πρώτη αναγνωριστική αποστολή… Αυτή η ημέρα ήταν και η αρχή ενός τεράστιου αγώνα που έδωσε ο Υπολοχαγός Καμπέρος μέχρι το τέλος της ζωής του. Γιατί έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία μας. Ήταν να μην γίνει η αρχή… Άπαξ και γινόταν δεν μας συγκρατούσε τίποτα και κανείς…
Έτσι και ο Καμπέρος δεν έμεινε εκεί. Στις 30 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς πραγματοποιεί πτήση με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» και σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ! Να σημειωθεί ότι τα εν λόγω αεροσκάφη, τύπου Farman, ήταν άκρως επικίνδυνα για τον πιλότο που τα οδηγούσε, καθώς δεν τους προσέφεραν καμία απολύτως κάλυψη αλλά αντιθέτως τους άφηναν εντελώς εκτεθειμένους.
Αργότερα, κατά την συμμετοχή του στους Βαλκανικούς Πολέμους, διέλυσε τα τουρκικά στρατεύματα, αναδεικνύοντας την ελληνική πολεμική αεροπορία σε υπολογίσιμη δύναμη παγκοσμίως.
Ο Καμπέρος συνέχισε να μάχεται και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από όπου βγήκε επίσης άθικτος, έχοντας πρώτα δώσει σπουδαίες μάχες στον αέρα.

Το απαράμιλλο θάρρος του και η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά του στον αέρα του χάρισαν το παρανόμι «Τρελλοκαμπέρος», το οποίο έχει μείνει στον καθημερινό μας λόγο, ως συνώνυμο της περιφρόνησης του κινδύνου, μέχρι σήμερα.
Δεν δείλιαζε μπρος στον κίνδυνο αλλά αντιθέτως τον επιδίωκε. Βλέπετε, διέθετε και αυτός με την σειρά του εκείνη την ιδιαίτερη τρέλλα που χαρακτήριζε ανέκαθεν τους Έλληνες και τους τοποθετούσε στην κορυφή της παγκόσμιας ιστορίας.
Ο Τρελλοκαμπέρος, έχοντας συμμετέχει επιτυχώς σε δύο από τους μεγαλύτερους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας, ανέλαβε έπειτα αρχηγός και εκπαιδευτής στην σχολή πιλότων.
Στο τέλος, όμως, ο μεγάλος αυτός αγωνιστής έμεινε στο περιθώριο από το ελληνικό κράτος (τι πρωτότυπο!) και πέθανε από την πείνα την περίοδο της γερμανικής κατοχής το 1942…
Η Αντιγόνη Καμπέρου του αφιέρωσε του ακόλουθο ποίημα:
«Ωκεανός τρικυμισμένος που πετρώθηκε
σε μι’ αχανή, σκληρή πολιορκία βράχων
και συ πάνω στους βράχους να πηδάς ολόμονος
αγρίμι να περπατάς, να φεύγεις και να βλέπεις.
Έρημος απέναντι τριγύρω να σε ζώνη πετροθάλασσα.
Μα πέτρινη ερημιά! Απροσδιόριστα να ζώνη
πετροθάλασσα! Και να ρωτάς πώς βρέθηκες;
Από την πάλη των καιρών κατατρεγμένος
συ που δεν κρύφτηκες στο σπήλαιο των φόβων σου
μα παλληκάρι πάλεψες στον στρόβιλο των θυελλών, ώσπου
σε κούρσεψ’ η κακία που σ’ έφερε στην πέτρινη εξορία σου».
«Ἀεὶ ὑψικρατεῖν»! Πάντα έχοντας το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό και τα πόδια στέρεα στην γη, οι Έλληνες δεν υπολογίζουν κανένα ίδιον όφελος μπρος στον κίνδυνο, πάνε κόντρα στις πιθανότητες και στο τέλος νικούν. Ή ακόμα και αν δεν νικήσουν, αφήνουν την θυσία τους παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Ένα μικρό σπίρτο, το οποίο όμως, θα δώσει φως στο αχανές έρεβος.
ΠΥΓΜΗ.gr