Ο δημόσιος χώρος είναι ο βιότοπος του ανθρώπου που θέλει να γίνει πολίτης. Το γυμναστήριο που μετατρέπει το πλήθος σε δήμο. Και ο δήμος είναι ο εφιάλτης τους.

Δημόσιος χώρος είναι ο κάθε χώρος, γεωγραφικά ή όχι οριζόμενος, όπου συναντιούνται οι πολίτες. Στον χώρο αυτόν γίνεται η πολιτική σύγκρουση, που οφείλει να είναι ανελέητη και εξαντλητική. Και πάντα στη βάση επιχειρημάτων. Και πάντα με στόχο το δημόσιο καλό. Το κοινό καλό. Το κοινό όφελος.
Στον δημόσιο χώρο συμβαίνει η απλή παράθεση πολιτικής γνώμης και η πολιτική διαπάλη και σύγκρουση. Η παράθεση γνώσεων και εμπειρίας του καθενός, μαζί με την επεξεργασία τους. Και οι πολεμικές των πολιτικώς αντίθετων πολιτών.
Ωστε από την πολιτική διαπάλη και από την επαφή με τις σκέψεις, τις γνώσεις και τις εμπειρίες των άλλων, ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, να γινόμαστε όλοι και πιο πλούσιοι πνευματικά και καλύτεροι πολιτικά. Πιο έμπειροι πολιτικά. Πιο σοφοί. Πιο ανεξάρτητοι πνευματικά και πολιτικά. Και όχι υποτελείς σε πρόσωπα, σοφούς, -ισμούς και ιδιοτέλειες.
Πως όμως πρέπει να γίνεται αυτό ώστε πράγματι να ωφελούμαστε και όχι να ζημιωνόμαστε;
Εχουμε μεταξύ μας 1) ΨΩΝΙΑ, 2) ΕΜΠΑΘΕΙΣ και 3) ΕΓΚΑΘΕΤΟΥΣ και ΒΑΛΤΟΥΣ.
Οι παραπάνω κατηγορίες δεν ενδιαφέρονται για το κοινό καλό. ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ. Ενδιαφέρονται για ένα ιδιοτελές καλό. Εξυπηρετούν όλοι μια ιδιοτέλεια. Διαφορετικής βέβαια σύστασης.
Για το κοινό καλό μπορεί να ενδιαφέρεται κάποιος που μπορεί να έχει την ίδια ή την αντίπαλη γνώμη με εμένα πολιτικά, στον βαθμό που την εκφράζει χωρίς προσβολές, βρισιές, αξιώσεις αυθεντίας (“δεν είσαι έλληνας ρε εσυ”, κλπ), φανατισμούς, περιφρόνηση (“εγώ ζω στο εξωτερικό, είστε όλοι μαλάκες”) κλπ κλπ κλπ.
Οποιος μιλάει ΣΩΣΤΑ στον δημόσιο χώρο, μας ευεργετεί όλους. Ευεργετεί όλους τους έλληνες που τον ακούνε. Μας ωφελεί. Μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι.
Οποιος μιλάει ΣΑΝ ΜΑΛΑΚΑΣ, με φανατισμό, υπεροψία, επίκληση αυθεντίας, περιφρόνηση, βρισιές, κλπ κλπ, μας ζημιώνει όλους. Ζημιώνει όλους τους έλληνες που τον ακούνε.
Διότι ακυρώνει την επικοινωνία. Την διαβούλευση. Την συνεννόηση τελικά. Διοτι η επικοινωνία είναι το μόνο μέσο που έχει μια ομάδα ανθρώπων στη διάθεσή της όταν αναζητεί να βρει μια λύση στο πρόβλημα ή τα προβλήματά της. Ακύρωση της επικοινωνίας (από ψώνια, εμπαθείς και εγκάθετους) σημαίνει πως η ομάδα δεν θα καταφέρει να βρει λύση στο πρόβλημά της.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφράσουμε την πολιτική μας αντίθεση, ακόμα και δυσαρέσκεια, προς έναν συνομιλητή μας. Κι έχουμε υποχρέωση, προς τους άλλους έλληνες που μας παρακολουθούν, να διαλέγουμε τον καλύτερο τρόπό. Οχι τον χειρότερο.
Αν θα γίνουμε καλύτεροι, θα γίνουμε μεταξύ μας καλύτεροι. Ο ένας από τον άλλον. Δεν θα μας κάνει καλύτερους ούτε το σχολείο τους, ούτε τα ΜΜΕ τους. Το σχολείο και τα ΜΜΕ κάτω από ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ έλεγχο, όπως είναι σήμερα, δεν έχουν κανένα συμφέρον να μας κάνουν καλύτερους πολίτες, έλληνες και ανθρώπους.
Γι’ αυτό πρέπει να περιφρουρούμε τον δημόσιο χώρο. Είναι ΖΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ χώρος. Είναι χώρος εκπαίδευσης και μαθητείας ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
Τα 1) ΨΩΝΙΑ, τους 2) ΕΜΠΑΘΕΙΣ και τους 3) ΕΓΚΑΘΕΤΟΥΣ και ΒΑΛΤΟΥΣ πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να τους απομονώνουμε. Να τους περιορίζουμε. Διαφορετικά ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ. Γίνονται περισσότεροι δια της μιμήσεως. Τους απομονώνουμε μέχρι που να κάνουν την προσπάθειά τους να βελτιωθούν, να γίνουν κι εκείνοι καλύτεροι. Που σημαίνει να σταματήσουν να νοιάζονται μόνο για το δικό τους ΙΔΙΟΤΕΛΕΣ συμφέρον, και να νοιαστούν για το ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ όλων μας.
Ο δημόσιος χώρος είναι ο βιότοπος του ανθρώπου που θέλει να γίνει πολίτης. Ο δημόσιος χώρος με ποιότητα είναι ο τρόμος της ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ, διότι ένας τέτοιος δημόσιος χώρος γεννάει πολίτες. Με επάρκεια. Με αξιώσεις. Με γνώσεις. Με κριτική σκέψη. Γυμνασμένους στην πολιτική σύγκρουση. Ετοιμους. Ετοιμους για να συγκροτήσουν δήμο (με την αρχαία ελληνική έννοια).
Ο δήμος είναι ο εφιάλτης τους.
Θραξ Αναρμόδιος