Τοῦ Γιώργου Νικολακάκου.
Η ἀρχαῖα ἐλληνική μυθολογία παρέδωσε στήν ἀθανασία τόν Κλεόβι καί τόν Βίτωνα , τά παιδιά τῆς Ἀργίτισσας Ἱέρειας Κυδίππηςγιατί ζεύτηκαν στό ἄρμα τῆς Μητέρας τους καί διανύοντας ἔτσι ἀπόστασι ὀκτώ περίπου χιλιομέτρων τήν ἀνέβασαν στήν ἁκρόπολι τοῦ Ἄργους γιά νά πάρη μέρος σάν Ἰέρεια στήν ἐπίσημη τελετή ποῦ διεξήγετο στόν Ναὀν τῆς θεᾶς Ἤρας.
Αυτή ἡ έξαίρετος πράξις τήν ὀποῖαν ίδιαιτέρως ἐτίμησαν οἱ Ἀργεῖοι ἔμεινε ἀθάνατη στήν παγκόσμια μυθολογία καί προβάλλεται σάν παράδειγμα τοῦ
ὄφειλομενου σεβασμοῦ τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης στήν μητέρα, στήν ἀληθινή ἐκείνη γυναῖκα ἠ οποῖα, μέ τήν ἀπέραντη ἀφοσίωσιν της, μέ τήν πλήρη αὐταπάρνησιν καί μέ τήν ὀλοκληρωτική θυσία της, ἀνατρέφει στήν ἀγκαλία της τόν ἄνθρωπον καί διαιωνίζει τό ἀνθρώπινον γένος. Σέ α’υτήν τήν ‘αληθινή γυναῖκα , τήν μάννα, εἶναι άφιερωμένη σημερινή ἠμέρα καί ἡ σεμνή ἐορτή ποῦ τελεῖται αυτήν τήν ἠμερα. Αυτή ἡ ἐορτή εἶναι ἀφιερωμένη στήν γυναῖκα ἐκείνη τῆς ὀποῖας ἡ ζωή εἶναι καί λογαριάζεται πάντοτε μέ τό δοῦναι καί λαβεῖν. Εῖναι ἀφιερωμένη στήν ἀφανή ἡρωίδα τῆς ὀποῖας ἡ ζωή εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ἀγάπη, τήν χαρά, τήν καλωσύνη, τήν συγγνώμη, τήν ἀγωνία, τήν ἐλπίδα τήν προσδοκία, τήν ἀφοσιώσιν , τήν εὐθύνη καί τήν θυσία.
Στήν ἀρχαῖα ἐποχή ἡ τιμή στήν μάννα ἤταν ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα καί βασικά καθήκοντα τοῦ ἀνθρώπου. Δέν ἀποτελοῦσε ἐορταστική έκδήλωσι σέ ωρισμένη καί τακτή ἠμέρα τοῦ ἕτους, ἀλλά έθεωρεῖτο ἡ τιμή στην μάννα, σάν χρέος φυσικό καί αὐτονόητο, συνυφασμένο μέ τά καθήκοντα τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, πού ἔπρεπε νά όλογλήρωνεται ὄπως ἀκριβῶς ἔγινε στήν περίπτησιν τῆς Ἱέρειας Κυδίππης.
Κάθε ἔκφρασις εὐγνωμοσύνης, σεβασμοῦ, ἀγάπης καί θαυμασμοῦ φθάνει μέχρι ἑνός ὀρίου. Ἠ ἔκφρασις ὄμως αύτή ὄταν πρόκειται γιά τήν μάννα, δέν ἔχει ὄρια, οῦτε μέτρο, οὖτε τέλος. Εῖναι ἀπέραντη, ἀπερίόριστη, ἀπύθμενη, γιατί ἡ ἀφοσίωσις τῆς μάννας στό παίδι, ἡ άγάπη καί ἡ φροντίδα εἶναι χωρίς μέτρο καί χωρίς τέλος.
Κάμμιά ἀγάπη, καμμια γοητεῖα καί καμμία ἀπόλαυσις δέν μπορεῖ νά ἐξομοιωθῆ καί νά πάρη στήν καρδιά καί στήν ψυχή μας τήν θέσιν τῆς μάννας. ὅλλοι οἰ θησαυροί τοῦ κόσμου δέν μποροῦν νά ἀντικαταστήσουν τήν μητρική στοργή, τήν μορφή, τήν ζωή καί τήν ὔπαρξιν τῆς μάννας, Πρέπει ὁ καθένας μας νἀ μάθη νά βλέπη τὀ θεῖο κομμάτι πού ὑπάρχει στήν μάνα. Σέ αὐτήν τήν μἀννα μέ τα χοντροπετσο9μένα χέρια ἀπό τόν τίμιον μόχθο τῆς δουλειᾶς καί τῆς ἀγάπης στά παιδιά της. Καί γενικά σε κάθε μάννα πρέπει ὁ καθένας νἀσ βρίσκη καί νά ἀνακαλύπτη τό ἄγιον,τό ἰερόν κα΄τό θεῖον.