Γράφει ο Κώστας Βουλγαράκης
Για εμάς τους ωριμότερους, μια απλή αναπόληση των αναμνήσεων μας, αποδεικνύει την εξέλιξη της κοινωνίας μας και την αναπροσαρμογή της … σε «άλλα» πρότυπα !!
Μόνο όσοι ζήσαμε παιδιά, τα χειροποίητα παιχνίδια, το ποδόσφαιρο στους δρόμους και στις αλάνες, τον γαλατά της γειτονιάς, τον περιφερόμενο κινηματογράφο, τα καφενεία με την ξυλόσομπα, την ορειβασία για το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα, το ακατάπαυστο βελονάκι της γιαγιάς και τις 5 δεκάρες εισιτήριο στο λεωφόρο, μόνο τότε μπορούμε να καταλάβουμε, τι απόσταση έχουμε διανύσει και …. τι πορεία τραβάμε !!
Αρχικά, η τηλεόραση έφερε τα συναινετικά διαζύγια στην καθημερινότητα μας, μετά τις εξωσυζυγικές σχέσεις, τις εκτρώσεις και τις προφυλάξεις, ως απελευθέρωση και δικαίωμα επιλογής. Μετά αρχίσαμε να βλέπουμε τους «διαφορετικούς» -που μέχρι χθες ήταν στο περιθώριο και στην κατακραυγή- να εντάσσονται ισότιμα στην εικονική πραγματικότητα της τηλεοπτικής κοινωνία μας. Οι πολλαπλές σχέσεις και η αμφι-σεξουαλικότητα, έγινε σημείο αναφοράς της απελευθέρωσης μας και του εκμοντερνισμού μας, η «παρθενία» έγινε …. νόσημα διάγνωσης και αντιμετώπισης.
Φτάσαμε στο σημείο, ένας μεγάλος του Ελληνικού πολιτισμού, σε στιγμή ρεαλιστικής έκρηξης (και ίσως αυτοκριτικής) να εκφράσει : «πλέον για να καταξιωθείς, θα πρέπει νάσαι είτε ομοφυλόφιλος είτε κουμουνιστής» !!
Σήμερα, δεν υπάρχει εκπομπή στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, όπου η πλειοψηφία των παρουσιαστών, των πρωταγωνιστών και των συντελεστών της, να μην έχουν τη «δόση» της διαφορετικότητας τους. Κατάντησε πλέον να θεωρείτε ταμπού και αδύνατο – παντελώς ασυμβίβαστο- να είσαι συντελεστής της «τέχνης» και του πολιτισμού (και των περί αυτών επαγγελμάτων) και να …. μην έχεις δοκιμάσει, τη «διαφορετικότητα» !!
Δηλαδή, αν είσαι πραγματικός άνδρας ή γυναίκα, φαντάζει πλέον αδύνατον να σε αποδεχτούν σ’ αυτούς τους «χώρους» (που συνεχώς πληθαίνουν και απλώνονται), διότι απλά σε θεωρούν αναίσθητο και απολίτιστο !!
Μ’ αυτά και με τούτα, σήμερα παρακολουθούμε -από «πνευματικά» μειονεκτική θέση- γάμους ομοφυλοφίλων, γκέι πάρτι και παρελάσεις (ναι παρελάσεις), υιοθεσίες παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, δασύτριχους άντρακλες με μόριο και κουκλάρες, με πέος και …. μούσι !!
Και όλους αυτούς όχι μόνο τους ανεχόμαστε, στο πλαίσιο μιας κακώς εννοούμενης κοινωνικής απελευθέρωσης και δημοκρατικής αντίληψης, αλλά …. και τους επιβραβεύουμε, τους χειροκροτούμε και τους ψηφίζουμε !!!!
Υπό αυτές τις συνθήκες –και την πορεία που τραβάμε- γιατί να μας φανεί παράξενο, που τώρα … οι διαφορετικοί σχηματίζουν «κόμμα» Ομοφυλοφίλων, «κόμμα» Σεξουαλικά Απελευθερωμένων, «κόμμα» Κτηνοβατών (στη Γερμανία, επί του παρόντος) και ….. «κόμμα» της Ανωμαλίας, καθώς γνωρίζουν, ότι απευθύνονται στην πλειοψηφία της κοινωνικής αποδοχής τους και σιγά-σιγά, είναι βέβαιο ότι θα αναλάβουν την ευθύνη της διακυβέρνησης, της κατήχησης και της εκπαίδευσης μας (στις αρχές και στα ιδανικά τους)!!
Δηλαδή διερωτώμαι, … που σταματά η ανοχή και που αρχίζει η ανωμαλία, αφού το παρελθόν, μας δείχνει έμπρακτα ότι ….. «το χθεσινό ανώμαλο είναι πλέον ανεκτικό, και αυτό που σήμερα φαντάζει ανώμαλο, σύντομα θα ενταχθεί στην ….. ανεκτικότητα μας» !!
Και υπό αυτές τις δυσοίωνες σκέψεις και την αίσθηση του παρελθόντος να με πλακώνει, συνειδητοποιώ πλέον το βαθύ συναίσθημα της καπετάνισσας γιαγιάς μου, όταν τελείωνε τις διηγήσεις της, για τους διωγμούς τους από τη Σμύρνη, με τη φράση : «… και διηγώντας τα να κλαις, παιδί μου» !!
Γράφει ο Κώστας Βουλγαράκης