ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

( ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΕΦΩΤΙΣΜΟΥ )
Α’ μέρος
Υπάρχουν τέσσερα επίπεδα συνειδητότητας, τέσσερις κατηγορίες τρόπου σκέψης, νοοτροπίας και αντίληψης της ζωής, τέσσερα στάδια ατομικού πεφωτισμού τα οποία προκύπτουν δια του συνόλου. Δια του κοινωνικού συνόλου και του ατόμου ώς ενότητα αυτού.
Το πρώτο στάδιο είναι η λεγόμενη «σε εμένα» νοοτροπία. Είναι ίσως η πιο
διαδεδομένη νοοτροπία αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Είναι η νοοτροπία του «θύματος» Τη βλέπεις και την ακούς παντού πλέον. Είναι η νοοτροπία του διαρκώς υποβιβαζόμενου και της κατωτερότητας. Είναι η νοοτροπία του «όλα σε εμένα συμβαίνουν». Και η νοοτροπία αυτή μεταλλάσεται δυστυχώς και οι άνθρωποι εν συνεχεία αυτής αρχίζουν και προσδιορίζουν τον εαυτό τους απόλυτα μέσα από αυτή. Αντιλαμβάνονται και συχετίζουν το βαθμό της αξίας και αυτοεκτιμησής τους από το πόσο μεγαλύτερο θύμα είναι ή μπορεί ακόμα να γίνουν. Και αυτό συμβαίνει διότι πιστεύουν ότι, έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο και ότι, δεν υπάρχει πλέον για αυτούς καμία άλλη πλέον έξοδος διαφυγής, παρά μόνο η αυτόμαστίγωση ώς εξιλέωση. Είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας, ένας αδρανοποιητικός μηχανισμός, ο μηχανισμός του εκμηδενισμού και της απόλυτης παραδοχής της ελαχιστοτάτης αξίας του ανθρώπου ώς ύπαρξη και υπόσταση. Είναι ο μονόδρομος της συνεχούς αναμονής της αναποδιάς, του κακού, του χειρότερού και του χείριστου που μοιρολατρικά πάντα επαληθεύεται. Είναι παράδοση άνευ όρων και η επανπροσδιορισμός αξιών μέσω της μεμψιμοιρίας. Και έτσι η νοοτροπία του θύματος και του «σε εμένα», παράγει την υποπαράγωγο διαδικασία του να αφήνει ο κόσμος παθητικά τη ζωή του απλά να συμβαίνει σε αυτούς με το χειρότερο τρόπο. Καταλήγει να είναι σαν το σάστισμα-πάγωμα που παθαίνει κάποιος όταν βλέπει τα μεγάλα φώτα ενός τραίνου που έρχεται με φόρα πρός αυτόν μέσα στη νύχτα, μόνο που από το τραίνο στην πραγματικότητα για να γλιτώσει κάποιος χρειάζεται μόνο ένα βήμα πίσω.
Η δεύτερη κατηγορία-στάδιο είναι η «από εμένα» νοοτροπία. Είναι η νοοτροπία που σε βγάζει από το βυθό της θυματο-κρατίας και σε αναδύει σιγά σιγά στην επιφάνεια, στην τρικυμιώδη επιφάνεια και στον αγώνα. Είναι η νοοτροπία του προσπαθώ και κατορθώνω. Είναι η νοοτροπία του σταματώ να δείχνω με το δάχτυλο αλλού και αρχίζω να δείχνω τον εαυτό μου. Είναι η νοοτροπία της προσωπικής ευθύνης και της ανάληψης αυτής. Για αυτό αποκαλείται «από εμένα». Η νοοτροπία βασίζεται στο απόφθεγμα του ότι, ένα σφάλμα γίνεται λάθος από τη στιγμή που δεν κάνεις κάτι να το διορθώσεις. Το πλήθος της επανάληψης λαθών επιτάσει ανάλογα και την ανάγκη της διόρθωσης αυτών. Είναι η νοοτροπία του σταματώ να περιμένω να έρθει ο οποιοσδήποτε για να με σώσει. Είναι το τέλος της αναμονής για ξελάσπωμα και του βγαλσίματος του φιδιού από την τρύπα από κάποιον τυχαίο τρίτο, που ποτέ δεν έρχεται. Είναι το τέλος του κακοστημένου παραμυθιού της Disneyland για μεγάλους. Είναι η από εδώ και πέρα νοοτροπία του, όταν το μέλλον συμβαίνει θα συμβαίνει μέσω εμένα. Είναι η νοοτροπία του θα προσπαθήσω δια της πράξης, του να έχω θέλω, να θέτω στόχους, είναι η νοοτροπία της επιμονής και υπομονής και γενικότερα όλων αυτών δηλαδή των συνηθισμένων αλλά άκρως σωστών «marketing» περί «personal development», πραγμάτων. Διαβάστε για αυτά!
Αλλά για να μεταβεί κάποιος από τη «σε εμένα» στην «από εμένα» νοοτροπία, το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κάνει είναι να εγκαταλήψει ή τουλάχιστον να παραμερίσει στο πλάι τον όρο: ενοχή. Η ενοχή δεν υφίσταται και δεν λειτουργεί πουθενά. Δέν απαντάται στη φύση. Η φύση είναι σχεδιασμένη διαρκώς να αναπαράγεται. Στη φύση διαρκώς ολοκληρώνονται κύκλοι, ανακυκλώνονται στοιχεία που επανενεργοποιούνται με τη γέννηση νέων βελτιωμένων και εξελιγμένων κύκλων. Η ενοχή ή πιο συγκεκριμένα η υπερβολική ενοχή απλά δεν λειτουργεί. Η υπερβολική ενοχή επιβραδύνει και εν τέλει αδρανοποιεί. Η διαρκής επανάληψη και ο διατυμπανισμός ενοχικών πρότερων καταστάσεων, στοχεύει στην αναπαραγωγή των ενοχικών συνδρόμων και στη αδρανοποίηση και καταστολή της οποιασδήποτε μελλοντικής δράσης του/της/των όλων. Αντικαταστήστε σήμερα την έννοια της ενοχής και των προσωπικών λαθών με αυτήν της προσωπικής ευθύνης.
Ένας επιπλέον τρόπος-άσκηση, για να ωθήσεται τον εαυτό σας για αρχή προς την κατεύθυνση αυτή και πρός τη μετάβαση του μυαλού από την πρώτη στη δεύτερη νοοτροπία, είναι να αρχίσετε να προσέχετε και να επιλέγεται πλέον από εδώ και πέρα, με ποιούς ανθρώπους κάνετε παρέα ή έως ενα τουλάχιστον βαθμό. Η ζωή όλων έχει αποδειξει περίτρανα ότι, δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από τον μέσο όρο των ανθρώπων που κάνουμε παρέα. Και η ποιότητα της ζωής μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από την άμεση αντανάκλαση των προσδοκιών του κοινωνικού συνόλου που μας περιβάλλει. Είμαστε άνθρωποι αλλά η προσδοκία και ο μόχθος της πλειονότητας των ανθρώπων όλο τον προηγούμενο καιρό, ώς επί των πλείστων ήταν να προσπαθούν αδιαλείπτως να μοιάσουν και να φανούν όσο το δυνατό περισσότερο ώς σούπερ-άνθρωποι στα μάτια των άλλων. Τελευταία ευτυχώς ή δυστυχώς η πλειονότητα αποτυγχάνει στο image αυτό και το πρότυπο του σούπερ-ανθρώπου ευτυχώς καταρρέει παταγωδώς. Και λέω ευτυχώς, διότι το επίπλαστο και ψευδές αυτό πρότυπο ώς βάση εκκίνησης, ώς πόθος και ώς στόχος ζωής, για τον οποιοδήποτε άνθρωπο ήταν είναι και θα είναι καταδικασμένο να καταρρέει και ο άνθρωπος που συνεχίζει να το αποβλέπει ήταν, είναι και θα είναι καταδικασμένος να συνθλίβεται συναισθηματικά, ψυχικά και εν τέλει και βιολογικά.
Όλοι μας είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, γινόμαστε όμοιοι με τους ανθρώπους που κάνουμε παρέα. Είναι ο νόμος της συμφωνίας και της συμμόρφωσης προκειμένου να κοινωνήσουμε με τα επίπλαστα και χειραγωγημένα ιδεώδη της οποιασδήποτε μάζας-κοινωνικού συνόλου. Είναι ο νόμος του 95%. Εάν για παράδειγμα, κάποιος κάνει παρέα με 9 ενεργητικούς, αισιόδοξους και θετικούς ανθρώπους, θα συμπληρώσει αργά ή γρήγορα και ο πρώτος την δεκάδα ομοίων. Εάν κάποιος από την άλλη, κάνει παρέα με 9 ανθρώπους που κάνουν διαρκώς «χασίς», κάθονται συνέχεια στον καναπέ, τρώνε μονίμως πίτσες και burger από έξω, σε σπίτια που ζέχνουν από ακαθαρσίες και κτλ., πάλι αργά ή μάλλον πιο γρήγορα αυτή τη φορά, θα συμπληρώσει ο πρώτος ξανά την δεκάδα ομοίων.
Είναι σαφές λοιπόν ότι, όταν κάποιος χρειάζεται να αλλάξει τη ζωή του χρειάζεται να αρχίσει και να συναναστρέφεται με ανθρώπους που, ήδη βιώνουν την αλλαγή που φιλοδοξεί να πετύχει ή που τουλάχιστον προσπαθούν και δράτουν πρός τα εκεί ή που τουλάχιστον επιδρούν θετικά στον ίδιο/α. Είναι απόλυτα αντιληπτό επίσης ότι, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό δεν είναι σωστό…ή δεν μπορούν να το κάνουν αυτό στην πράξη διότι πρόκειται για κολλητούς φίλους ή συγγενείς και κτλ. Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μακροχρόνια και καλοστημένα άλλοθι του εγωισμού που συντηρούνται ώστε να συνεχίσει να μήν παραδέχεται, τα ατράνταχτα και εκ του αποτελέσματος πλέον και αποδεδειγμένα στην πράξη-ζωή, αδιάσιστα λάθη του. Όταν μιλάω για επιλογή συναναστροφών δεν μιλάω φυσικά για αποξένωση ή αντικοινωνικοποίηση, μιλάω για επαναπροσδιορισμό και φιλτράρισμα των αρνητικών ερεθισμάτων και περιορισμό αυτών στο όνομα της προσωπικής ψυχικής υγείας, ανάτασης και ανάστασης. Αυτός λοιπόν ο τρόπος είναι ίσως και ο γρηγορότερος τρόπος χειραγώγισης της μετάβασης από τη νοοτροπία του «σε εμένα» στην «από εμένα».
Μην περιμένετε από άτομα της δράσης και της «από εμένα» νοοτροπίας να παραμείνουν για πολύ γύρω από ένα άτομο που βρίσκεται ακόμα στέρεα προσκολλημένος στην «σε εμένα» νοοτροπία. Αυτοί έχουν αποφασίσει να γίνουν άνθρωποι της δράσης, της αλλαγής με άμεσα αποτελέσματα . Ή θα συναναστραφούν λοιπόν για λίγο καιρό προσπαθώντας έμμεσα ή άμεσα να σας μετακινήσουν και να σας εμπνεύσουν στην «από εμένα» νοοτροπία μέσω της ανταλλαγής απόψεων και μέσω της γενικότερης συναναστροφής τους με σάς ή πολύ γρήγορα η παρουσία σας όλως περιέργως στην συγκεκριμένη παρέα θα αρχίσει να περιορίζεται διότι θα λειτουργεί η «σε εμένα» νοοτροπία σας, ώς τροχοπέδι στην πορεία ανάκαμψης των υπολοίπων της παρέας.
Γνωρίζω όμως επίσης πολύ καλά και από πολυετή προσωπική εμπειρία ότι, η διαδικασία αυτή της αναβάθμισης ενός ατόμου είναι πολύ δύσκολη, στην πράξη κοπιαστική, δύσκολο-εφάρμοστη και εξουθενωτική. Όπως ανέφερα και πρίν χρειάζεται πάλη, κολύμπι ενάντια στο ρεύμα και σε τρικιμιώδη επιφάνεια, μεγάλο ψυχικό σθένος διότι ο αντίπαλος είναι πάντα πιο ισχυρός και ταυτόχρονα απαιτείται εξημέρωση ουσιαστικά θηρίων και προσωπικών «δαιμονίων». Πάντα επίσης παρεμβάλονται στόχοι και προσδοκίες του εμείς-εγώ θα σώσουμε τον πλανήτη ή την πατρίδα, του εγώ-εμείς θα κάνουμε την επαναστατική αλλαγή, την πρωτοπορία που θα συμπαρασύρει την οικουμένη όλη και εν ολίγης όλα αυτά τα πάρα πολύ σωστα και εμπνευσμένα πράγματα από την μία, που στην ουσία αθροίζουν μεγάλο επιπρόσθετο και δυσανάλογο βάρος στους ώμους ενός ατόμου από την άλλη.
Όσο προχωράτε λοιπόν θα αρχίσετε να παρατηρήσετε και άλλους ανθρώπους που δεν φαινόται να πασχίζουν και να κοπιάζουν τόσο πολύ και παρόλα αυτά πόρτες ανοίγουν διαρκώς μπροστά τους αβίαστα με λύσεις σχεδόν σερβιρισμένες στο πιάτο τους, σε αντίθεση με εσάς. (Διεκρινίζω ότι σε αυτό το σημείο, δεν αναφέρομαι για τους λεγόμενους «καβατζωμένους» ανθρώπους ή για αυτούς ενταγμένους σε λόμπυ και οτιδήποτε τέλοσπάντων πρός τα εκεί) Το γεγονός αυτό στην αρχή κάνει αυτόν με τη «από εμένα» νοοτροπία να δυσανασχετεί, να ζηλέυει, να αμφισβητεί και να μπερδεύει για το εάν τελικά κάνει καλά ο ίδιος ή όχι. Όλα αυτά όμως είναι ανθρώπινα και αναμενόμενα, έως ότου επιδιώξει αυτός με τη «απο εμένα» νοοτροπία» να γνωρίσει και να κάνει παρέα με αυτούς τους ανθρώπους ώστε να μάθει την αλήθεια τους ή το οποιοδήποτε μυστικό ή τρόπο σκέψης αυτών και να ωφεληθεί περαιτέρω. Διαπιστώνει λοιπόν κανείς πολύ γρήγορα ότι, τελικά δεν πρόκειται περί κανενός απόκρυφου μυστικού αλλά πρόκειται για το επόμενο βήμα και νοοτροπία εξέλιξης και το τρίτο στάδιο του κοινωνικού πεφωτισμού. Τη «μέσα από εμένα» νοοτροπία.
Β’ μέρος
Για να μεταφέρω ακριβώς αυτό που θέλω να πώ θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα. Είναι δύο επιχειρηματίες οι οποίοι χρειάζονται και έχουν θέσει σαν στόχο, την αύξηση των πωλήσεων της επιχείρησης τους που μεταφράζεται π.χ. στην αναγκαία 10.000 ευρώ αύξηση σε έσοδα. Ο ένας λοιπόν λαγο-κοιμάται το βράδυ από την ανησυχία και το άγχος, πηγαίνει στο μαγαζί-γραφείο από τις 6 η ώρα το πρωί και αρχίζει να κάνει 50 τηλεφωνήματα την ώρα, ταυτόχρονα οργανώνει τρόπους δράσεις, αναλογίζεται εκτενώς και σπάει το κεφάλι του με το budget που έχει, τί μπορεί να κάνει, πώς μπορεί να το κάνει και ποιός είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος που θα μπορούσε να το κάνει. Δρά και κάνει λοιπόν όλα εκείνα τα πάρα πολύ σωστά πράγματα ακολουθώντας πιστά με άλλα λόγια τη «από εμένα» νοοτροπία. Και μετά είναι ο δεύτερος επιχειρηματίας που πάει για καφέ χωρίς ιδιάιτερο άγχος με έναν φίλο του και τυχαία συναντά εκεί έναν άλλο παλιό γνωστό π.χ. και πιάνει συζήτηση μαζί του και καταλήγει να είναι αυτός ο ένας, που από μόνος του δίνει μια δουλεία, που τυγχάνει όλως τυχαίως εκείνη ακριβώς την παρίσταση να έχει και να θέλει να κάνει, να την αναθέτει στον επιχειρηματία και από μόνη της αυτή η δουλεία τελικά να αποφέρει το πολυπόθητο 10.000 ευρώ εισόδημα. Αυτά τα πράγματα αν παρατηρήσετε λοιπόν συμβαίνουν και είναι πολλά τα παραδείγματα ακόμα και σήμερα αρκεί κάποιος αρχίσει να τα παρατηρεί. Αυτές οι καταστάσεις είναι τις περισσότερες φορές παρεξηγήσιμες από άλλους όταν τις ακούν ή τις βλέπουν και ο κόσμος προτρέχει να τις δικαιολογίσει με χίλιους δύο διαφορετικούς δαιμόνιους τρόπους, αλλά προτρέχουν.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν η ζωή κυλάει και ρέει μέσα από αυτούς. Πρόκειται λοιπόν για το τρίτο στάδιο του κοινωνικού πεφωτισμού και είναι το επόμενο βήμα της προσωπικής μας αναβάθμισης στη «από εμένα» νοοτροπία.
Όμως για να μεταβεί κάποιος από τη «από εμένα» νοοτροπία στη «μέσα από εμένα» νοοτροπία, τι χρειάζεται κανείς να θυσιάσει και τι χρειάζεται να αντικαταστήσει;
Αυτό που χρειάζεται να θυσιάσει είναι η ανάγκη για έλεγχο. Προσέξτε, δέν είπα έλεγχο σκέτο, είπα την ανάγκη για έλεγχο. Η ανάγκη για έλεγχο που δέν υπήρχε καθόλου στη «σε εμένα» νοοτροπία και δημιουργήθηκε δικαιολογημένα εντόνως στη «από εμένα» νοοτροπία. Το αίσθημα της ανάγκης για έλεγχο κινείται δηλαδή σαν ένα εκρρεμές από το ένα άκρο στο άλλο από τη μία νοοτροπία στην άλλη. Κανένα από τα δύο άκρα όμως είναι το σωστό. Χρειάζεται χαλιναγώγηση λοιπόν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια συγκεκριμένη και δογματικά παγιωμένη προσωπική άποψη, κάτι σαν γόρδιο δεσμό για το πώς η ζωή πρέπει να είναι. Για το πώς η ζωή δηλαδή θα γίνει καλύτερη και το πώς θα πετύχουν αυτοί το καλύτερο. Όμως η πραγματική πηγή του στρές και του άγχους που κυριεύει όλο τον κόσμο αυτή την στιγμή, πηγάζει από το πώς η προσωπική ζωή του καθενός δεν ταιριάζει και δεν εκπληρώνει την προσωπική άποψη αυτού για το πώς η ζωή θα έπρεπε να ήταν για αυτόν. Η προσωπική άποψη περί του «πρέπει» μείον την «πραγματικότητα», ισούται άγχος. Όσο πιο μεγάλη είναι η αναντιστοιχία αυτή, τόσο περισσότερο είναι το στρές, το άγχος, η γενικότερη καταράκωση της αυτοπεποίθησης και της ενέργειας, η κατάθλιψη και πάει λέγωντας. Το άγχος δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά το υποπροιόν της δικιάς σου σκέψης για το ότι η ζωή σου θα έπρεπε να είναι πολύ διαφορετική από εκεί που είναι τώρα.
Απαιτείται επιτακτικά να εγκαταλείψουμε την αυτοπεριοριστική, μίκρο-μανατζερίστικη ανάγκη του ελέγχου των πάντων και να αφήσουμε τη ζωή επιτέλους να λειτουργήσει για εμάς με εμάς. Και πώς κατορθώνεται αυτό; Αντικαταστήστε την ανάγκη για έλεγχο των πάντων με μια άλλη ανάγκη, την ανάγκη της πίστης, της πεποίθησης, της βαθύτερης αίσθησης του υπάρχω και της εμπιστοσύνης σε κάτι ανώτερο από το ελαχιστότατο εγώ σας. Ή με τον οποιοδήποτε άλλο τρόπο ο καθείς μπορεί να το εσωτερικεύσει. Εάν ο άνθρωπος κατορθώσει εκ των προτέρων να έχει περισσότερο την πεποίθηση στο γεγονός ότι το οποιοδήποτε προσδοκώμενο αποτέλεσμα θα συμβεί, τότε θα αρχίσει να εγκαταλείπει και την ανάγκη για έλεγχο των πάντων. Τότε θα μπορέσει να λύσει τον γόρδιο δεσμό για το πώς η ζωή πρέπει να είναι και την δογματικά και χειραγωγημένα παγιωμένα αντίληψη του για το πώς η ζωή θα έπρεπε να είναι. Αρχίζωντας με το εμπιστεύεται την έννοια μιας μεγαλύτερης εικόνας. Με το να αποδεσμεύεται απο τις εσωτερικά κατασκευασμένες φαντασιώσεις. Με το να αφήσει το εγώ πίσω πιστεύωντας σε μια μεγαλύτερη είδους «νοημοσύνη» από την δικιά του, πέρα από την ιδία εξατομικευμένη τρέχουσα αντίληψη του καθενός που διαρκώς ζυμώνεται τοπικιστικά και εγωκεντρικά.
Έχωντας μια μετατόπιση πίστης από το ότι η ζωή συμβαίνει σε εμένα, πρός το ότι η ζωή συμβαίνει για εμένα, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η απαραίτητη μετατόπιση πίστης που επιτρέπει στον άνθρωπο να υπερβεί και να ξεπεράσει την καθημερινή τριβή των σκέψεων, τύπου «δές τί μου έτυχε πάλι» , «όλα στραβά πάνε» και κτλ. με το πάλι στο «τσάφ» θα τη γλιτώσα, πάλι το συμπαν συνομώτησε και επιβιώσα ή πάντα θα χάνω το αεροπλάνο που έπεσε χωρίς επιζώντες. Είναι με άλλα λόγια η κατανόηση της έννοιας του οτιδήποτε συμβαίνει, συμβαίνει διότι εξυπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό που εγώ αδυνατώ τώρα να αντιληφθώ.
Βλέπετε το μυαλό θέλει να σκέφτεται σε ίσιες γραμμές, σε κατανοητές και ορθολογικές γραμμες που ο εγκέφαλος τώρα μπορεί να αντιληφθεί. Και εκεί ακριβώς είναι που η «από εμένα» αντίληψη λειτουργεί, αναπτύσσεται και μεγαλουργεί. Στη φύση όμως δεν υπάρχουν πουθενά ίσιες γραμμές. Η φύση δημιουργήθηκε από μια ανώτερη δύναμη ή από μια αλληλουχία δυνάμεων κατά πολύ μεγαλύτερη του ενός ή ακόμα και πάρα πολλών ανθρώπων μαζί. Η φύση δέν δημιούργησε πουθενά καμία ευθεία. Η ευθεία είναι κατ’εξοχήν ανθρώπινο δημιούργημα. Εάν δείτε το οποιοδήποτε ρυάκι, ποτάμι ή χείμαρρο στον κόσμο πανοραμικά, ανεξάρτητα της τοπογραφίας ή γεωμορφολογίας του εδάφους, θα παρατηρείσετε ότι πάντοτε λίγο ή πολύ η πορεία της ροής του οτιδήποτε είναι ίδια. Η πορεία είναι πάντα στρεφόμενη, ελισσόμενη ακολουθώντας ένα τρελλό σχέδιο που σχεδόν ζαλίζει και που κανένας ανθρώπινος νούς ποτέ δεν θα σχεδίαζε. Σίγουρα στη φύση δέν πρόκειται απλά περί μιας μονοκόμματης κατηφορικής ροής. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;. Διότι η φύση αντιλαμβάνεται ότι προκειμένου να φτάσει σε ένα συγκεκριμένο προορισμό, ποτέ δεν επιτυγχάνεται με μια ευθεία γραμμή.
Οπότε εάν ο άνθρωπος μπορέσει να εμπιστευτεί τη φύση περισσότερο από το εγώ και αρχίσει να ερμηνεύει τα δυσάρεστα συμβάντα που συμβαίνουν στη ζωή, ώς μέρος ενός γενικότερου σχεδίου με οφέλοι που θα προκύψουν μελλοντικά και όχι τώρα, θα αρχίσει να γίνεται ο ίδιος ένας «θετικός αγωγός» της ζωής.
Πόσες είναι η φορές που κάποιος χώρισε ή έχασε μια δουλεία, στεναχωρήθηκε, είπε γιατί σε εμένα Θεέ μου, πέρασαν έξι μήνες, ένας χρόνος και διαπίστωσε ότι εάν είχε τελικά «κάτσει» εκείνη η δουλεία ή εάν ήταν ακόμα σε εκείνη τη σχέση δεν θα είχε προκύψει ποτέ η ευκαιρία της άλλης της διαφορετικής αλλά καλύτερης δουλειάς-ευκαιρίας ή της επόμενης σχέσης που προχώρησε τελικά εκεί που ήθελε να πάει με την πρώτη. Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί «πάλι καλά διότι άν δεν…δεν θα είχα…»
Χρειάζεται ο άνθρωπος λοιπόν να αρχίσει να απαγκιστρώνεται από την βαρύτητα των τρεχώντων εφήμερων περιστάσεων και να αρχίσει να εμπιστεύεται το ρεύμα και την πορεία που η ζωή επιφυλάσσει για τον ίδιο με αυτόν πάντα πρωταγωνιστή. Είναι κάτι σαν τους ηθοποιούς μιας σαπουνόπερας, που διαβάζουν και εκτελούν το σενάριο την ίδια μέρα μή γνωρίζοντας ποτέ την εξέλιξη του σεναρίου του επόμενου επεισοδίου, αλλά ταυτόχρονα εμπιστεύονται το καλύτερο τηλεοπτικά και επαγγελματικά δυνατό αποτέλεσμα στο σεναριογράφο, γιατί ο σεναριογράφος ξέρει καλύτερα και το επιθυμεί περισσότερο.
Εμπιστευετείται τον προορισμό, γνωρίζωντας πάντα ότι ο προορισμός είναι ένα συγκεκριμένο σημείο και αφήστε το ρεύμα να σας πάει εκεί. Μπορεί να είναι μια ξαφνική αριστερή στροφή, μπορεί να είναι μία δεξιά ή μια η οποία μπορεί να νομίζετε ότι σας κάνει μια τεράστια παράκαμψη από εκεί που θέλετε να φτάσεται, δεν παίζει κανένα ρόλο. (Σας παρακαλώ εδώ βγάλτε την οποιαδήποτε έννοια της πολιτικής από το μυαλό σας) Οι παρακάμψεις και οι τεθλασμένες γραμμές σας προφυλάσουν την πλειονότητα των περιπτώσεων από προβλήματα της ευθείας, που αποδεικνύονται να είναι τελικά ανυπέρβλητα. Η ευθεία πορεία στη ζωή δεν είναι ούτε η ταχύτερη ούτε η πιό απότελεσματική τις περισσότερες φορές. Αφήστε την ανάγκη για έλεγχο των πάντων γύρω από την πορεία της ζωής, πίσω. Είναι απίστευτα αγχολυτικό και απελευθερωτικό ώς προς την απόλαυση της καθημερινότητας και την ανάδειξη/ξεδίπλωμα των πραγματικών σας πεπιεσμένων δυνάμεων σας λόγω του άγχους και της ανάγκης για έλεγχο των πάντων. Είναι λυτρωτικό.
Εμπιστευτείται την αναμφίβολη ύπαρξη ενός μεγαλύτερου υπαρξιακού σχεδίου και έναν τελικό προορισμό ο οποίος είναι πέρα από την προσωπική, εγωπαθική, τρέχουσα και τοπικιστικά και μονοκόμματα γεωγραφικά προσδιοριζόμενη, αντίληψη των πραγμάτων. Και αυτό αποκαλείται η «μέσα από εμένα» νοοτροπία.
Υπάρχει και το τελευταίο επίπεδο, στο οποίο ανήκουν και έχουν κατακτήσει πολλοί αλλά κατά αναλογία ελάχιστοι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο. Είναι το επίπεδο του «όπως εμένα». Είναι οι ελάχιστοι αυτοί άνθρωποι που όλοι οι υπόλοιποι από μας θα πρέπει να αναζητούμε και να συμβουλευόμαστε από αυτούς. Είναι οι άνθρωποι οι πνευματικοί. Όχι πνευματικοί με την έννοια την ακαδημαική, αλλά με την έννοια του πνέυματος. Είναι οι άνθρωποι που διαλογίζονται, που προσεύχονται, που προσπαθούν αδιαλείπτως να έρθουν σε επαφή με το Θεό, τον εκάστοτε γεωγραφικά προσδιοριζόμενο Θεό τέλοσπάντων, από τη μία αλλά με τον Ένα και Μοναδικό από την άλλη. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι βλέπουν τον εαυτό τους στα πάντα. Στο πληκτρολόγιο, στο τραπέζι, στο παράθυρο, στη θέα από το παράθυρο, σε όλα τα αντικείμενα, σε όλους τους ανθρώπους, σε όλες τις υπάρξεις, σε όλη τη φύση. Υπάρχει σε αυτή την περίπτωση των ανθρώπων με άλλα λόγια, το διακριτό χαρακτηριστικό της ενότητας και της όλης αντίληψης γύρω από αυτή. Ο κοινός παρανομαστής σε όλες τις εκφάνσεις του πνευματισμού, ανεξάρτητα των εκάστοτε ιερών γραφών, είναι η έννοια της ενότητας.
Τί κάνουν όμως αυτοί οι άνθρωποι για να μεταβούν από τη «μέσα από εμένα» νοοτροπία στη «όπως εμένα» νοοτροπία; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν εγκαταλήψει και διαγράψει από το μυαλό τους την ψευδαίσθηση της διαφορετικότητας. Και λέω ψευδαίσθηση διότι δεν υπάρχει ούτε ένας κβαντικός φυσικός σε αυτό τον πλανήτη οποίος δεν θα πεί αυτή την στιγμή ότι, τα πάντα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Δέν μπορείς να πάρεις ένα μόριο εδώ να το δονήσεις χωρίς να επηρεάσεις το άλλο μόριο αλλού, αυτομάτως και γρηγορότερά μάλιστα και από την ταχύτητα του φωτός. Ο μοντέρνος κόσμος που όλοι σήμερα βιώνουμε γνωρίζει αυτό γεγονός. Είναι φυσική. Τα πάντα επηρεάζουν τα πάντα. Και τα πάντα είναι φτιαγμένα από τα ίδια δομικά υλικά. Αυτή η νοοτροπία είναι με άλλα λόγια η αποκορύφωση της διάλυσης του εγωισμού.
Είναι ένα ταξίδι. Κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε ποτέ με την «όπως εμένα» νοοτροπία. Ούτε ο Βούδας ο ίδιος. Μόνος ένας άνθρωπος εις τους αιώνας των αιώνων γεννήθηκε έτσι, αλλά αυτό είναι μια τελέιως διαφορετική συζήτηση και δεν θα ήθελα να την αναπτύξω τώρα. Κανένας λοιπόν δεν γεννιέται πεφωτισμένος, όλοι μας όμως διανύουμε εν τέλει ένα ταξίδι διαφώτισης. Το θέμα είναι το κατά πόσο ο καθείς μπορεί να υπερνικήσει τα προσωπικά πάθη και «δαιμόνια» του.
Με τί χρειάζεται ο καθείς λοιπόν να αντικαταστήσει τα πάντα προκειμένου να προοδεύσει στο ταξίδι του προσωπικού του πεφωτισμού; Με ένα μόνο στοιχείο. Τη θεμέλιο λίθο των πάντων. Το πιο σταθερό θεμέλιο «των ορατών τε πάντων και αοράτων» σε αυτό το σύμπαν. Που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανιδιοτελής αγάπη. Εϊναι τόσο δύσκολο και τόσο εύκολο.
Αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δέν έχουμε και τόσες πολλές αναφορές στη ζωή μας από τί είναι πραγματικά η ανιδιοτελής αγάπη, με αποτέλεσμα να μην έχουμε μέτρο σύγκρισης. ¨Εδώ έχουμε ελάχιστες για να μην πώ καμία εμπειρία, για το τί και πώς είναι η αγάπη σκέτο. Η αγάπη τη σήμερον ημέρα έχει τέθει σε τόσο όρους, που η λέξη αγάπη έχει καταλήξει να είναι ακόμα λέξη στο λεξιλόγιο μας με πέντε γράμματα, που αναφερόμαστε συχνά πυκνά ναι μεν σε αυτή, αλλά δεν έχουμε κατανοήσει το πραγματικό εύρος του νοήματος της λέξης, διότι δεν έχουμε εμπειρία από αυτή. Αγαπώ τον συνανθρωπό μου, αγαπώ τον σκύλο μου, αγαπώ την κοπέλα μου, αγαπώ τους γονείς μου, αγαπώ την πίτσα, τη θάλλασσα, τις διακοπές, αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τη δουλειά μου, τόσα πολλά διαφορετικά νοήματα δεσμευμένα με τόσους πολλούς περιορισμούς, όρια και ερμηνίες, αλλά για το πώς είναι η πραγματική ανιδιοτελής αγάπη ξέρει κανείς; Ελάχιστοι ξέρουν και φυσικά σημειώνω εδώ ότι μέσα σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνεται η ελαχιστότητα μου. Κατά τη γνώμη μου πραγματική-ανιδιοτελής αγάπη είναι αυτό ακριβώς που ακούγεται χωρίς καμία έκπτωση και τίποτα λιγότερο από αυτό.
Παρόλα αυτά σαν άλλοθι υπέρ ημών, για να κατανοήσει κανείς όμως τί είναι πραγματικά η ανιδιοτελής αγάπη χρειάζεται να έχει έστω και μία πραγματική εμπειρία από αυτή. Και λόγω των ανύπαρκτων πλήν σπανιότατων περιπτώσεων εμπειριών μας πάνω σε αυτή, δεν ξέρουμε και σχεδόν τίποτα περί της ουσίας. Γνωρίσουμε όμως από την άλλη σχεδόν τα πάντα τα περί της ουσίας. Τα της περι-ουσίας δηλαδή.
Αυτό συμβαίνει κατα κόρον διότι ώς ανθρώπινα όντα η πρώτη εμπειρία που μπορούμε όλοι μας να θυμηθούμε στη ζωή μας είναι αγάπη ναί μεν προερχόμενη από τους γονείς στην παιδική μας ηλικία, αλλά είναι αγάπη ύπο όρους και με αντάλλαγματα, αγάπη όχι ανιδιοτελής. Και τί εννοώ. Οι πρώτες εμπειρίες όλων είναι περίπου σε ηλικία τριών-τεσσάρων ετών. Από το μηδέν εώς τα δύο με τρία μπορούσαμε όλοι μας να κάνουμε λίγο ή πολύ το οτιδηπότε και το πιο εκνευριστικό πράγμα και το μόνο που εισπράτταμε από τους γονείς μας ήταν η πραγματική ανιδιοτελής αγάπη. Μπορούμε να κάνουμε «κακά» όπου και όταν θέλουμε, να κλάψουμε, να κάνουμε εμετό, να παραπονεθούμε, να απαιτήσουμε, να μας κατανοούν, να τρώμε, να πίνουμε, να κοιμόμαστε και το μόνο που δεχόμασταν ήταν αγάπη χωρίς κανένα απολύτως αντίκρυσμα. Μόνο εμείς να είμαστε καλά έπαιζε ρόλο, έτσι δεν είναι; Αλλά δυστυχώς δεν έχουμε μνήμες από τότε. Οι μνήμες αρχίζουν αμέσως μετά, σε ηλικία 3-4 χρονών όπου ο άνθρωπος αρχίζει να μαθαίνει να επικοινωνεί και να συνανστρέφεται στοιχειωδώς. Οι γονείς για αυτό ακριβώς το λόγο αρχίζουν τότε να υποθέτουν ότι επειδή το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη ζωή με τους δικούς τους όρους, είναι θεσμικά υποχρεωμένοι (και πολύ ορθά) να αρχίσουν να υποδεικνύουν ώς συνέχεια το τί είναι σωστό και τί όχι. Να μαθαίνουν όρια στο παιδί. Από τότε το παιδί εισπράττει αγάπη όταν κάνει κάτι καλό και υποδείξεις και μάλωμα έναντι της αγάπης όταν κάνει κάτι κακό. Το κακό βέβαια είναι ότι έτσι, η αγάπη από την πλήρη ανιδιοτελή μορφή της αλλάζει από εκείνη τη στιγμή, σε αγάπη ύπο όρους, με αντίτιμο και κατά ορισμένες συνθήκες και περιορισμούς. Και ταυτόχρονα περίπου κάπου από εκείνο το σημείο αρχίζουν και οι πρώτες μήμες στη ζωή όλων μας και η αντίληψη του τί σημαίνει αγάπη γενικότερα. Και επομένως περνάμε το υπόλοιπο της ζωής μας προβάλλωντας και εμείς εκείνη του είδους την αγάπη που εισπράξαμε στην παιδική μας ηλικία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας λίγο ή πολύ.
Παρόλα αυτά, όσο και δύσκολο μπορεί να ακούγεται έχουμε όλοι μας περιστασιακές εμπειρίες της νοοτροπίας του «όπως εμένα». Δέν είναι λίγες οι φορές θέλω να πιστεύω που βρεθήκαμε όλοι μας σε κάποια φάση σε μια παραλία, βλέπωντας το ηλιοβασίλεμα κρατώντας το χέρι του ανθρώπου που αγαπάμε χωρίς καμία σκέψη στο μυαλό, νιώθοντας την απόλυτη γαλήνη και ηρεμία συνδυασμένη με το έντονο συναίσθημα της αγάπης, αισθανόμενοι την αρμονία της φύσης συμπεριλαμβανόμενου του εαυτού μας. Η φύση και η ύπαρξη μας μέσα στη φύση πάντα βοηθάει.
Όσο αναφορά για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Ας μην αρχίσω καλύτερα να λέω πολλά για αυτά. Το μόνο που θα πώ όμως σχετικό με το θέμα είναι ότι η τηλεόραση είναι και προκαλέι αποκλειστικά τη «σε εμένα» νοοτροπία. Είναι η προβολή της θυματοκρατικού τρόπου σκέψης στο αποκορύφωμα του και τίποτα λιγότερο. Ενισχύει την απόφαση να μην σηκωθώ από τον «κώλο» μου γιατί δεν αξίζει τον κόπο και όλες οι προσπάθειες θα είναι μάταιες στο να προσπαθήσω να αποκτήσω και να φτιάξω εγώ τον κόσμο μου. Η τηλεόραση ενισχύει την ανυπαρξία της προσωπικότητάς. Δέν είναι συμβατή με τη φύση μας. Μας κρατά σε μια ασφαλή ζώνη δράσης ή μη δράσης που αγαπάμε να παραπονιόμαστε για αυτή.
Απομακρυνθείτε από τις οθόνες, ζήστε μέσα στη φύση, δείξτε κατανόηση στους συνανθρώπους και θα αρχίσουμε όλοι να αντιλαμβανόμαστε ότι η διαφορετικότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με τον ίδιο τρόπο σκέψης και δράσης με το αυτόν/το που το δημιούργησε. Χρειάζεται να αρχίσουμε όλοι να επενδύουμε στο προσωπικό πνευματικό μας ταξίδι που θα μας φέρει νομοτελιακά την ανάπτυξη που όλοι ευαγγελιζόμαστε.
Σταματάμε να συμβιβαζόμαστε με μια ζωή που ο σκοπός της γέννησης και της ύπαρξής μας δεν ήταν ποτέ αυτή. Εμείς είμαστε Έλληνες. Εμείς είμαστε πνευματικά όντα. Η θρησκεία μας μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο λίθο της προσωπικής και εθνικής μας ανάστασης που όλοι ευαγγελοζόμαστε. Για όσους δεν πιστεύουν πιθανότητα θα τους λήψει το απόλυτο εργαλείο της πνευματικότητας. Δέν φοβόμαστε κανένα που κάνει κουμάντο σε αυτή τη ζωή. Φοβόμαστε μόνο αυτόν που κάνει κουμάντο μετά από αυτή τη ζωή και κανέναν άλλο. Αυτόν ψηφίζουμε. Είμαστε στρατιώτες. Είμαστε γίγαντες. Δέν τίθεται καν το θέμα του άν μπορούμε. Τίθεται το θέμα του πότε. Από εμάς εξαρτάται και από κανέναν άλλο. Και όλη η τελευταία παράγραφος να είστε σίγουροι ότι δεν είναι παραλήρημα.
Αμήν
Παπαδόπουλος Βασίλειος.
Υ.Γ. Πραγματικά με συγχωρείτε και ζητώ την κατανόηση σας για τα οποιαδήποτε ορθογραφικά μου λάθη.