Οι Ιφιγένειες της Σταθερότητας

Κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Σαμαρά είναι η «σταθερότητα» ενώ για τον Βενιζέλο το αντίστοιχο σύνθημα γίνεται «προοδευτική σταθερότητα»….

Οι δύο συγκυβερνώντες είναι απόλυτα συντονισμένοι μεταξύ τους και η διαφοροποίηση του Βενιζέλου με τον επιθετικό προσδιορισμό «προοδευτική» έχει να κάνει με την υπέρμετρη τιποτολογία του Αντιπροέδρου. Και για τους δύο ζητούμενο είναι η σταθερότητα που μεταφράζεται στην παραμονή τους στην εξουσία, στην σταθερή εξυπηρέτηση, νεοταξικών, τραπεζικών και γερμανικών συμφερόντων και στην απαρέγκλιτη ικανοποίηση των ντόπιων διαπλεκόμενων εργολάβων – καναλαρχών.

Η σταθερότητα υπό αυτό το πρίσμα μεταφράζεται στην διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης, στην τήρηση των υφιστάμενων συμφωνιών στο εσωτερικό και το εξωτερικό και στο αταλάντευτο του διαπραγματευτικού (;) πλαισίου με τους έξωθεν εντολείς.

Στο βωμό της ζητούμενης σταθερότητας εκτέθηκαν ο εκ Πατρών ορμώμενος Σπηλιωτόπουλος σαν επίσημος υποψήφιος της ΝΔ για τον Δήμο της Αθήνας και ο Κακλαμάνης, που τον «έπαιζαν» μέχρι την τελευταία στιγμή, απέναντι στο «εκλεκτό» Καμίνη, ο έμπειρος στην Ευρώπη (και μόνο) Κουμουτσάκος απέναντι στον «βολικό» Σγουρό, ο αβοήθητος Καλαφάτης απέναντι στον Μπουτάρη και ο άσχετος Ιωαννίδης απέναντι στον Τζιτζικώστα (κάτι ξέρει ο Παπαμιμίκος).

Πρέπει να μην αλλάξει το “Status” και για να γίνει αυτό κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν σαν άλλες Ιφιγένειες. Αν μάλιστα αυτοί τυχαίνει να μην ανήκουν στο Σαμαρικό στρατόπεδο τόσο καλύτερα, αφού με τον τρόπο αυτό αποδυναμώνεται και η εσωκομματική αντιπολίτευση. Άλλωστε οι Ιφιγένειες πάντα υπήρξαν άβουλες.

Βλάσης Μανθογιάννης