του Κώστα Βαξεβάνη
Το βράδυ της Κυριακής, 18 Μαΐου, την ώρα που οι τηλεοπτικοί σταθμοί ανακοινώνουν τα αποτελέσματα των exit polls για τον πρώτο γύρο των Αυτοδιοικητικών εκλογών, νικητής στο κρίσιμο τέταρτο από 19:00 έως 19:15 είναι το Star με ποσοστό 18, 8 % στα λεγόμενα δυναμικά κοινά. Μόνο που το Star δεν μεταδίδει αποτελέσματα, αλλά την ελληνική ταινία «ο άνθρωπος της καρπαζιάς» με τον Κώστα Βουτσά. Δηλαδή ένας στους 5 πολίτες που παρακολουθούν τηλεόραση, δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει με τις εκλογές. Η αυθόρμητη απάντηση στο «γιατί», είναι πως ο κόσμος ενδεχομένως έχει βαρεθεί την κενή πολιτικολογία και το παιχνίδι που διεξάγεται στα πλαίσια ενός πολιτικού συστήματος που δεν τυγχάνει καμίας εκτίμησης. Να διευκρινίσω πως η Δημοκρατία δεν έχει ως προαπαιτούμενο το προσωπικό γούστο.
Καλή ή κακή, ενεργή ή με στοιχεία απάθειας, ορίζεται από τον καθένα και δυστυχώς και από αυτούς που απέχουν. Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, όσοι απέχουν, περιέργως είναι και οι πιο απαιτητικοί από τη Δημοκρατία που παραβλέπουν. Οι φράσεις «δεν έχει νόημα αφού τίποτα δεν γίνεται», «όλοι έχουν πιάσει τους καναπέδες και κάθονται», «γιατί ο κόσμος δεν κάνει ένα ντου να τους τελειώσει» σπάνια εκστομίζονται από αυτούς που συμμετέχουν σε κοινωνικές διαδικασίες με τις οποίες τεστάρουν ή ενισχύουν τη Δημοκρατία.
Δυστυχώς, στη χώρα που ο Μπέος επιλέγεται ως πιο ικανός για δήμαρχος Βόλου, ο Ψινάκης προσθέτει τη δική του «θεά» δίπλα στους αρχαίους θεούς του Μαραθώνα και ο Μαρινάκης με τον Πειραιώς Καλλίνικο αφήνουν αμήχανη και τη Δημοκρατία και τη Νέα Δημοκρατία, έχει σημασία να αναζητήσεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Στην Ελλάδα οι πολίτες απέκτησαν δύο κατ’ απονομή ρόλους. Ο ένας είναι αυτός που τους απέδωσε ο δικομματισμός. Βολεμένοι, πιθανά θύματα του προεκλογικού ψεύδους, άβουλοι παραδομένοι στις πελατειακές σχέσεις, φοβικοί απέναντι στο ριζοσπαστισμό.
Ο άλλος ρόλος προέρχεται από την Αριστερά. Είναι ο ρόλος του πολίτη-τμήματος του λαού, που αξιωματικά ανήκει στην πεφωτισμένη πρωτοπορία, είναι αλάθητος, τιμωρός και έχει πάντα δίκιο. Αυτό το σχήμα είναι ενεργό, παρότι η Αριστερά δεν κυβέρνησε ποτέ παίρνοντας εντολή από τον πεφωτισμένο-Βούδα-λαό ώστε να δικαιολογεί την ευφυΐα του και τον πρωτοποριακό του ρόλο.
Το αποτέλεσμα από τις δύο σχηματικές αντιλήψεις, είναι ο πολίτης που κατά βάση περιμένει μία κυβέρνηση στην οποία θα κάνει ανάθεση έργου. Θα αναθέσει να κυβερνηθεί. Στη μεν πρώτη κατηγορία για να ευνοηθεί προσωπικά, στη δε δεύτερη για να εκπληρώσει βαθύτερους στόχους που αγγίζουν τη σφαίρα της ιδεολογίας. Ευτυχώς η δυστυχώς, ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο ως πρωτοπορία, ενώ πάντα τμήμα του είναι και ο λαός που ψάχνει να βολευτεί. Οι καταστάσεις που επικρατούν, οι ιστορικές συγκυρίες, η γνώση, το προσωπικό αξιακό σύστημα και οι αντιστάσεις κατατάσσουν στην μία ή στην άλλη κατηγορία ή επιτρέπουν ακόμη και τις μεταβάσεις από τη μία στη ν άλλη.
Η ανάθεση όμως έργου, είναι εκ των πραγμάτων παραχώρηση της Δημοκρατίας. Είτε η ανάθεση γίνει από ταπεινά κίνητρα του ωχαδερφισμού είτε από την υψηλή ιδεολογική ζύμωση είναι το ίδιο. Είναι χαρακτηριστικό πως στα social media, το βράδυ των εκλογών, πολλοί από αυτούς που δήλωναν πως δεν θα ψηφίσουν γιατί τίποτα δεν αλλάζει με τις εκλογές, διαμαρτύρονταν λίγο αργότερα για το μεγάλο ποσοστό της Χρυσής Αυγής που προέκυψε φυσικά από εκλογές.
Το κλισέ που λέει πως αν δεν πάρεις την τύχη στα χέρια σου θα την πάρει άλλος, είναι ξεπερασμένο. Αν δεν πάρεις την πολιτική τύχη στα χέρια σου, πλέον θα χάσεις τη Δημοκρατία. Οπότε δεν θα βλέπεις απλώς τον άνθρωπο της καρπαζιάς, αλλά θα είσαι.
HotDoc