Μάντεις κακών και προφήτες σωτηρίας, σημειώσατε Χ!
‘’Ένας θεός γεννιέται, άλλοι πεθαίνουν,
Η αλήθεια ούτε ήλθε ούτε έφυγε,
Άλλαξε μόνο το λάθος.’’
PESSΟΑ Πορτογάλος ποιητής 1888-1935
Στα μέσα του 2’ου αιώνα μ. Χ. δύο προφήτες κέρδισαν με τις δραστηριότητές τους φήμη και πολυπληθές ακροατήριο. Ο ένας ήταν ο Μοντανός ο οποίος κήρυσσε σε διάφορες πόλεις της Φρυγίας και ο Αλέξανδρος, ο οποίος χρησμοδοτούσε σε μια πόλη της Παφλαγονίας. Παρόλο που η δράση τους ήταν την ίδια περίπου εποχή (περ. 155 με 180μ.Χ.) και η απόσταση που χώριζε τους τόπους εγκατάστασής τους δεν ήταν μεγάλη, εντούτοις οι δύο άντρες κινούνταν σε διαφορετικούς
χώρους και απευθύνονταν σε διαφορετικό κοινό, έτσι είχαν κάθε λόγο να αποφύγουν ο ένας τον άλλον.
Για το κήρυγμα και την ζωή του ψευδοπροφήτη Μοντανού έχουμε την μαρτυρία ενός ανωνύμου συγγραφέα, ενώ για την ζωή του ψευδομάντη Αλέξανδρου, έγραψε ο γνωστός μας Λουκιανός από τα Σαμόσατα της Συρίας (125-192 περ.μ.Χ.)
Ο Μοντανός είχε εγκαταλείψει την θρησκεία των προγόνων του και είχε στραφεί προς τον χριστιανισμό. Οι πρώτοι χριστιανοί απέδιδαν μεγάλη σημασία στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έτσι και ο Μοντανός κάποια στιγμή της ζωής του αισθάνθηκε ότι τον επισκέφτηκε το Άγιο Πνεύμα, περιήλθε σε κατάσταση έκστασης και ενθουσιασμού και άρχισε να λαλεί σε γλώσσα ακατανόητη. Στην ασήμαντη πόλη Αρδαβαύ της Φρυγίας όπου είχε την έδρα του, άρχισαν να συρρέουν πλήθη για να τον ακούσουν με προσοχή.
Κάποια στιγμή απέκτησε και τρεις ακόλουθες, πρώτα την Μαξίμιλλα και την Πρίσκιλλα και έπειτα μια λιγότερο γνωστή, την Κυίντιλλα.
Έλεγαν ότι μέσω αυτών μιλά το Άγιο Πνεύμα, η Πρίσκιλλα μάλιστα ισχυρίζονταν ότι την είχε επισκεφτεί ο Χριστός στον ύπνο της, είχε κοιμηθεί μαζί της και της υποσχέθηκε ότι στην κοντινή πόλη Πέπουζα, που ήταν ιερός τόπος, θα κατέβαζε την ουράνια Ιερουσαλήμ. Οι οπαδοί τους, οι Μοντανιστές, ανάμεναν από εκείνη τη στιγμή την Δευτέρα Παρουσία και πήγαιναν στην Πέπουζα για να τελέσουν μυστήρια. Οι προφήτες αυτοί, επέβαλαν αυστηρότερες νηστείες από ότι η καθολική Εκκλησία, δεν επέτρεπαν τον δεύτερο γάμο και έδιναν την δυνατότητα στις γυναίκες να προφητεύουν και να διδάσκουν.
Οι φήμες για σφαγές νηπίων από αυτή την αίρεση δεν επιβεβαιώθηκε , ενώ ήταν γνωστοί και με άλλα ονόματα, όπως:μοντανιστές, πρισκιλλιανοί, κυιντιλλιανοί, πεπουζιανοί, που δήλωναν μάλλον υποδιαιρέσεις και διασπάσεις του αρχικού κινήματος. Κάτι μας θυμίζει αυτό.
Η αίρεση είχε οργανωτική δομή, διέθετε κλήρο που μισθοδοτούνταν από τα οικονομικά του κινήματος, ενώ αρνούνταν την στράτευση στο ρωμαϊκό στρατό. Η φήμη τους εξαπλώθηκε και έξω από την Μικρά Ασία, στην Γαλατία και άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας.
Ο Κωνσταντίνος με διάταγμα απαγόρευσε αυτή την αίρεση, όπως και τις υπόλοιπες αιρέσεις. Το ίδιο έκαναν και οι μετέπειτα αυτοκράτορες, ο Θεοδόσιος και ο Ιουστινιανός. Ο Ιουστινιανός είχε αναθέσει το πρόγραμμα προσηλυτισμού της Μικράς Ασίας στον Ιωάννη της Εφέσου, ο οποίος ανακάλυψε τα οστά του Μοντανού και των προφητίδων του και τα έκαψε προκαλώντας τους σπαραξικάρδιους θρήνους των πιστών. Ο Λέων Γ΄ (716-740)προσπάθησε να τους βαπτίσει βιαίως, οι οπαδοί όμως κλείστηκαν στους ναούς τους και έβαλαν φωτιά. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που υπάρχει κάποια είδηση για τον Μοντανό και τους πιστούς του.
Για τον Αλέξανδρο , τον άλλο μάντη, έγραψε ο Λουκιανός, αναφέροντάς τον ωςτρισκατάρατον και ότι έπρεπε να τον βάλουν σ΄ένα τεράστιο θέατρο και να τον βλέπει ο κόσμος να κατασπαράζεται από πιθήκους και αλεπούδες.
Για την μορφή του λέει ότι σαν νέος ήταν όμορφος, με λευκό δέρμα, λίγο γένι και πυκνά μπουκλωτά μαλλιά. Μάτια όλο ζωή και ένθεο ζήλο, φωνή γλυκύτατη και διαυγέστατη, γενικά σ΄αυτά δεν του έβρισκες ψεγάδι. Στην ψυχή του όμως είχε δόλο, ψεύδος και την ευφυΐα του την χρησιμοποιούσε για να ξεγελά τους άλλους. Ήταν παγανιστής και δεν ήθελε να βλέπει μπροστά του Χριστιανούς και Επικούρειους.
Όταν ήταν πολύ νέος πλάγιαζε επί πληρωμή με όσους του το ζητούσαν. Ανάμεσα στους εραστές του ήταν και κάποιος αγύρτης, από αυτούς που υπόσχονται μαγείες και θαυμαστές επωδές, καλή τύχη στα ερωτικά, συμφορές για τους εχθρούς, ανόρυξη θησαυρών και κληρονομιές. Αυτός τον πήρε βοηθό και τον μύησε στα μαγικά κόλπα.
Είχε μεγαλώσει αρκετά ο Αλέξανδρος, όταν πέθανε ο εραστής του. Τότε αυτός συνεταιρίστηκε με κάποιον από το Βυζάντιο, Κοκκωνάς το όνομά του και άρχισαν να περιοδεύουν κάνοντας αγυρτείες και μαγγανείες.
Γνώρισαν μια γυναίκα πλούσια, περασμένης ηλικίας, την Μακέτη, και αφού της έφαγαν αρκετά, την ακολούθησαν από τη Βιθυνία στη Μακεδονία. Στην Πέλλα, το χωριό όπου καταγόταν η Μακέτη, είδαν κάτι τεράστια φίδια, ήσυχα και εξημερωμένα σε σημείο να τα ταΐζουν οι γυναίκες και να κοιμούνται μαζί με τα παιδιά. Αγοράζουν λοιπόν για λίγους οβολούς ένα από αυτά τα φίδια για να το χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς τους.
Κατάλαβαν ότι η ζωή των ανθρώπων καταδυναστεύεται από δύο μεγάλα πάθη, την ελπίδα και το φόβο, και όποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει κατάλληλα αυτά τα δύο, μπορεί πολύ γρήγορα να γίνει πλούσιος. Κι αυτό γιατί έβλεπαν πως τόσο εκείνοι που ελπίζουν, όσο κι εκείνοι που φοβούνται, χρειάζονται και ποθούν διακαώς την πρόγνωση του μέλλοντος.
Αποφάσισαν λοιπόν να ιδρύσουν μαντείο και χρηστήριο. Κατάλληλο μέρος βρήκαν στη γενέθλια πόλη του Αλεξάνδρου, στο Αβώνου Τείχος της Παφλαγονίας, γιατί εκεί οι άνθρωποι ήταν δεισιδαίμονες, χοντροκέφαλοι και ηλίθιοι.
Πριν φθάσουν στην πόλη σταματούν στην Χαλκηδόνα, στο ιερό του Απόλλωνα και θάβουν κάτι χάλκινες πινακίδες που έγραφαν ότι σύντομα ο Ασκληπιός με τον πατέρα του Απόλλωνα θα μεταναστεύσει στον Πόντο και θα εγκατασταθεί στο Αβώνου Τείχος. Εκεί ο Αλέξανδρος έθαψε και ένα άδειο αυγό χήνας, όπου είχε βάλει μέσα του ένα φιδάκι. Έπειτα μπήκε στην πόλη ως προπομπός των θεών: μαλλιά μακριά μπουκλωτά ,χιτώνας πορφυρός με άσπρες ρίγες κι από πάνω ιμάτιο λευκό.
Στο χέρι κρατούσε δρεπανόμορφο ξίφος κι εκείνοι οι χαμένοι Παφλαγόνες, παρόλο που τον ήξεραν, πίστεψαν ότι ήταν σταλμένος από τον θεό. Κάπου κάπου καμωνόταν ότι καταλαμβάνεται από θεία μανία και έβγαζε αφρούς από το στόμα του, πράγμα που το κατόρθωνε εύκολα, μασώντας ρίζες από σαπουνόχορτο.
Εν τω μεταξύ είχε φτιάξει ένα κεφάλι μεγάλου φιδιού από πανί, που έμοιαζε κάπως ανθρώπινο. Με ένα μηχανισμό από αλογότριχες ανοιγόκλεινε το στόμα κι έβγαζε μια διχαλωτή μαύρη φιδίσια γλώσσα. Έπεισε τους Παφλαγόνες να σπεύσουν όλοι μαζί στο ιερό του Απόλλωνα για να δουν την γέννηση του θεού.
Πράγματι όταν έφθασαν εκεί, ο Αλέξανδρος, αφού ξεστόμιζε κάποια ακατανόητα λόγια, ξέθαψε τις χάλκινες πινακίδες με τους χρησμούς, καθώς και το αυγό με το φιδάκι. Το άνοιξε και έκθαμβος ο κόσμος αντίκρισε το φιδάκι να ‘’γεννιέται’’ μέσα από το αυγό.
Αποσβολωμένοι βάλθηκαν να χαιρετίζουν τον θεό και να μακαρίζουν την πόλη γι αυτή την τιμή, ανοίγοντας το στόμα τους σαν πεινασμένοι γλάροι, ζητούσαν με χιλιάδες προσευχές από αυτόν θησαυρούς και πλούτη και υγεία και όλα τα καλά.
Έτσι καθιερώθηκε σαν μάντης ο Αλέξανδρος, εγκαταστάθηκε στο σπίτι του μαζί με το μικρό ερπετό, ενώ ο λαός συνέρρεε σαν τα πρόβατα να πάρει την ευλογία του.
Στο κόλπο μπήκε και το μεγάλο φίδι που είχε αγοράσει στην Πέλλα. Το τύλιξε γύρω στο λαιμό του, αφήνοντας την ουρά του να βγαίνει από τον κόρφο του, μόνο το κεφάλι του το κρατούσε κρυμμένο κάτω από τη μασχάλη. Από το πλάι της γενειάδας του άφηνε να ξεπροβάλει το πάνινο κεφάλι, που έτσι έδινε την εντύπωση πως ανήκε στο ερπετό που έβλεπε ο κόσμος, στο οποίο είχε δώσει το όνομα Γλύκων.
Με τους κατάλληλους χειρισμούς, το κεφάλι χρησμοδοτούσε στα πλήθη που συνέρρεαν τώρα κι από τη Βιθυνία, τη Γαλατία και τη Θράκη. Μαζί συνέρρεε και μπόλικο χρήμα, κάνοντάς τον μέσα σε λίγο διάστημα πολύ πλούσιο. Άλλο τέχνασμα που σκαρφίστηκε ήταν κι αυτό: Πρόσταζε τον καθένα που ήθελε να μάθει κάτι από τον θεό, να το γράφει σε ένα γράμμα και να το κλείνει με βουλοκέρι ή πηλό.
Ο ίδιος θα κοιμόταν μαζί με τα γράμματα και ο θεός ερχόμενος τη νύχτα θα απαντούσε λέξη προς λέξη σε όσα τον ρωτούσε ο καθένας. Ο Αλέξανδρος είχε βρει τον τρόπο ν΄ανοίγει τα γράμματα προσεκτικά, να γράφει τις απαντήσεις και έπειτα να τα σφραγίζει με τρόπο που δεν έδειχνε ότι είχαν παραβιαστεί οι σφραγίδες.
Παρόλο που συμβούλευε τον κόσμο να αποφεύγει τις σχέσεις με αγόρια, αυτός παρήγγειλε στις πόλεις του Πόντου να του στέλνουν νεαρούς διακόνους που θα έμεναν κοντά του τρία χρόνια για να ψάλλουν ύμνους στον θεό. Αυτούς τους νέους τους κρατούσε έγκλειστους και τους μεταχειριζόταν σαν αγορασμένους σκλάβους. Διέφθειρε όμως και γυναίκες πλαγιάζοντας μαζί τους, ενώ οι άντρες τους το θεωρούσαν μεγάλη τιμή και πίστευαν ότι όλες μαζί οι καλοτυχίες θα πλημμυρίσουν το σπίτι τους. Καμάρωναν μάλιστα αν τύχαινε η γυναίκα ν’ αποκτήσει παιδί μαζί του.
Όταν βρισκόταν ανάμεσα στους οπαδούς του ο Αλέξανδρος, δεν ανεχόταν να παρακολουθούν τις ομιλίες του οι Χριστιανοί και οι Επικούρειοι, για να μη ξεσκεπάσουν τις λαμογιές του.
Άρχιζε λοιπόν φωνάζοντας: ‘’Έξω οι Χριστιανοί’’, ενώ το πλήθος ανταπαντούσε εν χορώ: ‘’Έξω οι Επικούρειοι’’.
Εκείνη την εποχή είχε εξαπλωθεί και το κίνημα των Επικουρείων, οι οποίοι αμφισβητούσαν τις παλιές δοξασίες για τους θεούς, προκαλώντας την μήνιν όλων των άλλων φιλοσοφικών σχολών εναντίον τους. Τους καταδίωκαν και τους αντιμετώπιζαν με ειρωνεία, αναφερόμενοι σε αυτούς ως: ‘’οι του Κήπου’.’
Ο Επίκουρος ( 341π.Χ.-270π.Χ.) δίδασκε στην Αθήνα, ως τον θάνατό του, σε ένα σπίτι τριγυρισμένο από κήπο, τον περίφημο ‘’Κήπο του Επίκουρου’’. Η διδασκαλία του απέκλειε παρεμβάσεις θεών και τον φόβο που προκαλούν οι αστάθμητες δυνάμεις. Οι θεοί δεν παρεμβαίνουν στην κίνηση της φύσεως και στην ανθρώπινη ζωή. Έτσι δεν έχει θέση ο φόβος των θεών ή ο φόβος του θανάτου. Παρανόησαν την διδασκαλία του περί ηδονής, η οποία έθετε ως κριτήριο την ευχαρίστηση, που προϋποθέτει την ισόρροπη αρμονία των διαφόρων μερών του σώματος. Όχι στην ασύδοτη επιδίωξη απολαύσεων, αλλά αντίθετα την επιλογή τους, που χαρακτηρίζει τον σοφό άνθρωπο. Λόγω της παρανόησης της διδασκαλίας και την θέση που έπαιρναν απέναντι στους θεούς, είχαν να αντιμετωπίσουν όλους τους άλλους φιλοσοφούντες, σαν να λέμε ότι ήταν μια ‘’εγκληματική οργάνωση’’ της εποχής εκείνης. Πάντως δεν αντιμετώπιζαν φυλακίσεις ή κλείσιμο της σχολής τους
Αυτά γίνονταν την θαυμασία εκείνη εποχή, όπου βασίλευε η ευπιστία, η αμάθεια και η δεισιδαιμονία.
(Για περισσότερα στο βιβλίο του Δημήτρη Κυρτάτα ‘’ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ Αλέξανδρος ή ψευδομάντης, ΑΝΩΝΥΜΟΣ Μοντανός ο ψευδοπροφήτης’’ Εκδόσεις ΑΓΡΑ)
Αν υποθέσουμε ότι ο Λουκιανός γυρνούσε ξανά στη ζωή και στην εποχή μας και έβλεπε την πολιτική κατάσταση που επικρατεί, σαν φιλοπαίγμων , σατιριστής και ικανός να σπέρνει ζιζάνια καθώς ήταν, θα προσπαθούσε να βρει ομοιότητες με την δική του εποχή, τον καιρό που ζούσαν και έδρασαν αυτοί οι δύο τσαρλατάνοι. Λίγο δύσκολο βέβαια γιατί τα πράγματα τώρα είναι τελείως διαφορετικά.
Το μόνο που έχει μείνει αναλλοίωτο είναι η ευπιστία του πλήθους, η αγωνία και ο φόβος για το αύριο, αλλά και η ελπίδα που αναζητά στα λόγια των πολιτικών που έχουν πάρει τη θέση των μάντεων και των προφητών.
Αποσπασματικά όμως, μπλεγμένα σε όλο το φάσμα του πολιτικού μας προσωπικού, μπορούμε να ανιχνεύσουμε κάποια χαρακτηριστικά και κάποιες πρακτικές που έχουν πάρει από τους δύοψευτομάντεις.
Ας πάρουμε λοιπόν από το χέρι τον ‘’αναστημένο’’ Λουκιανό, τον είρωνα και σαρκαστικό, αυτόν που κατάφερε με την πένα του να υποστούν οι θεοί ένα δεύτερο θάνατο, κωμικό –όπως έλεγαν-, και ας αφήσουμε να μας οδηγήσει και να μας ξεναγήσει στον αγαστό, θαυματοποιό κόσμο της πολιτικής μας σκηνής.
Αφήνοντας αχαλίνωτη την φαντασία μας θα αναγνωρίσουμε πράξεις και λόγια εντυπωσιασμού και εξαπάτησης που χρησιμοποιούν οι δύο κύριοι αντίπαλοι, λες και τα έχουν εμπνευστεί από τους αρχαίους μπαγαπόντηδες.
Ο ένας ψευτομαντεύει ότι αν δεν ψηφίσουμε το κόμμα του και τους συν αυτώ, θα καταστραφούμε – ενώ έχουμε ήδη καταστραφεί,- θα φύγουμε από την ευρωπαϊκή ένωση –μακάρι,- θα χάσουμε το ευρώ μας – εμείς το έχουμε ήδη χάσει,- θα φύγουν τα 20 εκατομμύρια τουρίστες – λες και οι τουρίστες κανονίζουν το μέρος διακοπών τους ανάλογα με τον δήμαρχο ή τον βουλευτή της περιοχής.-
Από την άλλη έχουμε και αυτούς που ψευτοπροφητεύουν ότι μπορούν να τα διορθώσουν όλα με την πρώτη, θα φύγουν από τα μνημόνια, θα διώξουν τους επικυρίαρχους, θα βρουν δουλειά στους ανέργους, θα καθαρίσουν την μάκα και την σαπίλα που έχει πιάσει η πρωτεύουσα – κτίζοντας τζαμιά και φέρνοντας και άλλους εποίκους, άραγε;
Τα όμορφα λόγια που λένε όλοι τους αυτές τις μέρες, ενώ από πίσω έρχονται κι άλλα μέτρα φαρμακερά για μας, ομοιάζουν με το φίδι του Αλεξάνδρου, τον Γλύκωνα. Γλυκό το όνομά του, πλην όμως ψεύτικα και πλάνα τα λόγια του, καθότι ήταν απλά μια μαριονέτα.
Εκείνη την εποχή οι αντίπαλοί τους,κατηγορούσαν τους Μοντανιστέςότι ήλθαν ντυμένοι πρόβατα, ενώ ήταν αρπακτικοί λύκοι. Η ακόλουθος του Μοντανού, η Μαξίμιλλα, σε μια περίπτωση εξανέστη σ΄αυτή τη κατηγορία και είπε: ‘’Καταδιώκομαι σαν λύκος μέσα από πρόβατα. Δεν είμαι λύκος. Λόγος είμαι και πνεύμα και δύναμη.’’
Παίρνοντας τα λόγια της Μαξίμιλλας και αντιστοιχίζοντάς τα στα καθ΄ημάς, αλλάζοντας το ‘’λύκος’’ με το ‘’λαμόγιο’’, μετατρέποντας το ‘’λόγο’’ και το ‘’πνεύμα’’ σε ‘’άσκοπη φλυαρία’’ και αλλάζοντας τη ‘’δύναμη’’ σε ‘’ εύρος λόγω πάχους’’, τότε πέφτουμε ταμάμ πάνω στη δικιά μας αυθάδη Ελεούσα. Ομοίως μπορούμε να αντιστοιχίσουμε – με τη βοήθεια του Λουκιανού πάντα,- την ετέρα οπαδό, την Πρίσκιλλα, η οποία καμώνονταν την παρθένο κόρη και υπόσχονταν στους αφελείς ότι θα κατεβάσει την ‘’Ουράνια Ιερουσαλήμ’’, με την δική μας σταυροπάρθενο Ποταμιά.
Μπροστά μας βρίσκουμε και την τρίτη οπαδό, την Κυίντιλλα, της οποίας το έργο δεν είναι τόσο γνωστό, ωστόσο μας θυμίζει την γνωστή μας Παπάρ, το έργο της οποίας είναι αφανές στο ευρύ κοινό.
Εκείνη την εποχή, εκτός από τους μάγους, έκαναν καριέρα και οι σαμάνοι, οι οποίοι θεράπευαν τους ασθενείς με διάφορες τελετές, επωδές, βότανα, χορούς, πέφτοντας ακόμη και σε έκσταση. Πίστευαν ότι μπορούν να πετάξουν, αλλά και να πάνε στον Άδη, διασχίζοντας μια ‘’γέφυρα’’. Αυτή η γέφυρα ήταν πέρασμα για τον άλλο κόσμο και ένωνε το γήινο με το θεϊκό επίπεδο. Η γέφυρα φυλάσσεται όμως από τέρατα και δαίμονες, και μόνο οι ‘’μυημένοι’’ μπορούν να την διαβούν, οι σαμάνοι, εν προκειμένω.
Έτσι και μεις, εκτός από ‘’Ποτάμια’’, έχουμε και τις κατάλληλες μυημένες΄΄Γέφυρες’’ που θα μας βοηθήσουν να περάσουμε στον άλλο κόσμο.
Τα ποτάμια και οι γέφυρες προϋποθέτουν όμως και πλημμύρες. Έτσι έκανε την εμφάνισή της και η κλασική πια μουσαντένια πλημμύρα πλεονάσματος (ευτυχώς δεν είχαμε καταστροφές όπως στην Σερβία), για να σπρώξει την κατάσταση. Η κατάσταση όμως επιδεινώθηκε από την πλημμυρίδα χαρτούρας που προέκυψε στα ξαφνικά. Ολόκληρες στρατιές υποψηφίων μαθητευόμενων μάγων, βρέθηκαν με τόσα χρήματα στα χέρια τους, τα οποία αντί να τα μετατρέψουν σε μερίδες φαγητού για τις χειμαζόμενες οικογένειες, τα μεταμόρφωσαν σε αφίσες, πανό, φυλλάδια, κάρτες και φωτογραφίες, χορταίνοντας μόνο τους κάδους απορριμμάτων.
Οι αρχαίοι μάγοι δεν πιάνουν χαρτωσιά μπροστά στους σύγχρονους θαυματοποιούς. Με το κληρονομικό χάρισμα που διαθέτουν και το έμφυτο μαθηματικό ταλέντο του μύστη Πυθαγόρα, κατάφεραν να πολλαπλασιάσουν τους εγγεγραμμένους στους καταλόγους, κι έτσι φαίνεται ακόμη και σε μας που δεν είμαστε μαθηματικοί, ότι όλος ο πληθυσμός της χώρας μας, είναι ψηφοφόροι, μη εξαιρουμένων και των νεογέννητων στα μαιευτήρια.
Ακόμη αφαίρεσαν ψήφους όπου κινδύνευαν και πρόσθεσαν αλλού, όπως τους βόλευε. Διαίρεσαν τα κόμματά τους σε μικρότερα, για να τα επανενώσουν όποτε χρειαστεί.
Φύτευσαν αντάρτες και ξεφύτρωσαν αναχώματα. Έσπειραν χιλιάδες υποψηφίους ανά την επικράτεια, δρέποντας ψήφους από τους συγγενείς τους.
Ξεπέρασαν ακόμη και τον Υιό του Θεού, ο οποίος είχε ασχοληθεί με κάτι άρτους και λίγα οψάρια. Δεν ξέρουμε αν πειραματίστηκαν με αναστάσεις νεκρών, το βέβαιο είναι ότι με τα μέτρα τους, κατάφεραν πολλούς ζωντανούς να τους καταστήσουν νεκρούς. Κι αυτό δεν αλλάζει, δυστυχώς.
Μέσα σ΄αυτό το ομιχλώδες τοπίο, με τις μηχανορραφίες των ψεύτικων θεών, ο Προμηθέας-λαός στενάζει κάτω από το βάρος των μνημονιακών του δεσμών, των ευρωπαϊκών ορνέων που του τρώνε τα συκώτια και λέει: ‘’Ουδέν έστι τέρμα μοιπροκείμενον μόχθων, πριν αν Ζεύς εκπέσητυραννίδος’’. (Τέλος των πόνων μου δεν βλέπω, πριν απ΄το θρόνο του πέσει ο Δίας).
Για να του απαντήσει ο Αισχύλος, μέσα από τον Προμηθέα Δεσμώτη: ‘’Τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδόκα, πριν αν θεών τις διάδοχος των σων πόνων φανή, θελήσητ΄ εις αναύγητονμολείν .’’(Τέλος του μαρτυρίου σου μην περιμένεις, προτού κάποιος από τους θεούς φανεί τα πάθη σου να αναλάβει και εκούσια να κατεβεί στα ανήλια βάθη του Τάρταρου και του Άδη.’’
Την στιγμή κατά την οποία –απ΄ότι φαίνεται- οι λαοί της Ευρώπης αποφασίζουν ν΄αλλάξουν σελίδα στο παραμύθι που ονομάζεται ‘’Ευρωπαϊκή Ένωση’’, εμείς ας μην μείνουμε δέσμιοι των δεισιδαιμονιών και των φόβων, σαν τους Παφλαγόνες. Ας δώσουμε το τέλος σε όλους αυτούς που μας ξεγέλασαν όλα αυτά τα χρόνια. Όσο και αν φαίνονται άτρωτοι όπως οι θεοί, εμείς με την ψήφο μας μπορούμε να τους γκρεμίσουμε από τους θρόνους τους.
Ο Λουκιανός μέσα από τα γραπτά του, αμφισβήτησε τους ψευτοθεούς και ψευτομάντεις, δίνοντάς τους ένα δεύτερο θάνατο, κωμικό. Τέτοιο τέλος ταιριάζει και στους δικούς μας ψευτοσωτήρες και ψευτοπολιτικούς, έτσι θα εκπληρωθεί για άλλη μία φορά η ‘’προφητεία’’ που τόλμησε να εκστομίσει ο Αισχύλος μέσα από τον Προμηθέα Δεσμώτη, αμφισβητώντας την εξουσία του Δία και προλέγοντας το τέλος του. Αυτός ήταν ο πρώτος θάνατος των θεών.
‘’Ην μην έτι Ζεύς, καίπερ αυθάδη φρονών, έσται ταπεινός, οίον εξαρτύεταιγάμονγαμείν, ος αυτόν εκ τυραννίδος θρόνων τ΄άιστονεκβαλεί, πατρός δ΄αρά Κρόνου τ΄ήδη παντελώς κρανθήσεται, ην εκπίτνωνηράτοδηναιών θρόνων’’
(Ωστόσο, παρ΄όλη την αλαζονεία του μυαλού του, ο Δίας, κάποτε θα ταπεινωθεί, εξαιτίας του γάμου που ετοιμάζεται να κάνει, ο οποίος από τον θρόνο του, άφαντο, θα τον γκρεμίσει. Κι έτσι θα επαληθευτεί η κατάρα του πατέρα του Κρόνου, την οποία εκστόμισε, όταν έπεσε από τον πανάρχαιο θρόνο των θεών.)
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.