Θερμοπύλες και Βασιλεύουσα μαζί, στον Πειραιά.

Πόσο παράξενη και ζωντανή είναι η ψυχή του Ελληνισμού όπως αποτυπώνεται στην ιστορία… Μα είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη ότι αυτό το γένος είναι αδιάλειπτο με τις στιγμές ηρωϊσμού και τα κρίματα του. Χιλιάδες χρόνια πέρασαν μα το ζητούμενο είναι το ίδιο, όπως ίδιο είναι και το κύριο χαρακτηριστικό που κάνει τον Ελληνισμό να διαφέρει και να φέρει ως σημαία του την Λευτεριά: Σε όλες τις μεγάλες στιγμές, αυτοί που κράτησαν Θερμοπύλες και Βασιλεύουσες, προσήλθαν στην μάχη “πειθόμενοι”. Όχι εκβιαζόμενοι, ούτε ως μισθοφόροι.

Δεν υπήρχαν πολυβόλα και μαστιγωτές πίσω από τις γραμμές των μαχητών, όπως είχαν οι στρατιές των ιμπεριαλιστών – εισβολέων. Δεν υπήρχαν αργύρια γι’ αυτούς που κρατούσαν την ασπίδα. Μόνον γι’ αυτούς που την έριχναν.

Ο Κυναίγειρος γνώριζε πως τον περίμενε ο θάνατος όταν βαστούσε την Πέρσικη τριήρη με τα χέρια του στους Μαραθώνες. Γνώριζε επίσης πως θα ζούσε “ζωή χαρισάμενη” εάν έμπαινε στην τριήρη με την ξένη σημαία. Και όμως, επέλεξε. Και κέρδισε την Αθανασία, την αδιάλειπτη παρουσία του στους αιώνες.

Οι Λεωνίδες και οι Παλαιολόγοι ήταν αυτοί που με την τελευταία τους ανάσα έδωσαν την αιώνια πνοή στις υπερχρονικές, πανανθρώπινες αξίες που συνθέτουν τον Ελληνισμό. Από τις Πλαταιές, στα βουνά της Πίνδου, τον Γοργοπόταμο ή το Λιοπέτρι της μαρτυρικής Κύπρου, ένα ήταν το διακύβευμα. Αυτό που είναι και σήμερα.

Μπορεί να λείπουν τα όπλα, το αίμα να μην είναι ορατό, αλλά υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η διαπλοκή είναι λιγότερο επικίνδυνη για τον Γένος από τις ορδές των σελτζούκων; Υπάρχει κανείς που δεν καταλαβαίνει ότι η διαπλοκή εξοντώνει μεθοδικά των Ελληνισμό; Όταν ακόμα και οι ξένοι μιλούν ξεκάθαρα για Εθνική γενοκτονία που συντελείται στην Ελλάδα, ποιός Έλληνας μπορεί να το αμφισβητήσει;

Ποιός αλήθεια πιστεύει ότι η εξόντωση δεν είναι ΑΠΟΛΥΤΟ αποτέλεσμα της γενοκτόνου διαπλοκής; Ποιός πιστεύει ότι “τα φάγαμε μαζί”;

Είδες εσύ αγρότη, εργάτη, βιοτέχνη, έμπορε το παιδί σου να διορίζεται σε κάποια επιχείρηση των κοκκαλαίων; Όχι βέβαια. Παιδιά πράσινων υπουργών διόριζαν και γαλάζιων διεφθαρμένων για να σιγοντάρουν.

Στον Πειραιά λοιπόν σήμερα, σε μία απίστευτη ιστορική δίνη λίγο πριν την μαύρη επέτειο πτώσης της Βασιλεύουσας, κρίνεται το μέλλον της Ελλάδας. Ακόμα και αν οι Οθωμανοί διαβούν, όπως έγινε την αποφράδα ημέρα, η ιστορία θα πρέπει να γράψει ότι υπήρξαν Έλληνες που κράτησαν τις ασπίδες ψηλά επειδή το πίστεψαν. Χωρίς βούρδουλες και πενηντάρικα. Και το μήνυμα θα είναι το εφαλτήριο της πραγματικής απελευθέρωσης, της απόφασης για Εθνική επιβίωση απέναντι στα στίφη που πάντα ήθελαν αυτή την πολύτιμη, υπέροχη Γη. Τι περίεργο που ένας Λάκωνας από τον Μυστρά κλήθηκε να αντιταχθεί στα στίφη της ανελευθερίας… Τουλάχιστον, υπάρχει και οσες πιο πολλές ασπίδες υψωθούν γύρω απο τον Βασίλη Μιχαλολιάκο, τόσο θα αγκαλιαστεί η ελπίδα για τις γενιές που έρχονται…