ΔΥΟ ΠΑΚΕΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Μετά από ακόμα ένα προ και μετ-εκλογικό θέατρο παράνοιας με διοργανωτές και σκηνοθέτες όλα τα κανάλια ανεξαιρέτως και κομπάρσους τους νέους και παλιούς «Μανωλιούς που άλλαξαν και έβαλαν τα ρούχα τους αλλιώς», πάλι μια τεράστια απογοήτευση. Και μιλάω φυσικά εκ των αποτελεσμάτων. Εκ των εκλογικών αποτελέσματων. Διότι πάντα μέσα στο μυαλό μου έχω μία και μοναδική απορία όταν πρόκειται για τα κοινά και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για εκλογές. Διότι οι εκλογές είναι η μία και μοναδική ευκαιρία του λαού να εκφράσει την αποδοκιμασία ή την

επιδοκιμασία του σε πολιτικές και πολιτικούς. Και η απορία είναι η εξής, πώς οφελήθηκε η Ελλάδα έως τώρα ή αλλιώς πώς θα ωφεληθεί από εδώ και πέρα, από τα συγκεκριμένα αποτελέσματα; Και όταν λέω Ελλάδα εννοώ το κράτος με τους Έλληνες μαζί και κατ’επέκταση και εμένα. Δέν θέλει μυαλό πλέον για να αντιληφθεί κανείς πλέον ότι, όταν η Ελλάδα σαν κράτος πάει καλά πάνε και οι Έλληνες καλά και όταν η Ελλάδα δεν πάει καλά δεν πάει κανείς καλά, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων φυσικά.
Συμπεράσματα εκλογών: Ο Σύριζα λοιπόν βγήκε πρώτο κόμμα, όχι όμως με την διακριτή διαφορά από τον δεύτερο που οι ίδιοι προσδοκούσαν. Άρα προχωράμε πιό γερά τώρα. Η Ν.Δ. έπεσε σε δημοτικότητα αλλά οι ίδιοι χαίρονται γιατί το περίμεναν πολύ χειρότερο και το μεταφράζουν τώρα ότι ο λαός υποστηρίζει τελικά την πολιτική τους. Το Πασόκ άλλαξε όνομα και βρήκε την υγεία του. Τώρα ο Βενιζέλος θα λέει από μέσα του…«είδατε που σας έλεγα; Ο εκφοβισμός έπιασε τόπο, άλλη φορά να με ακούτε που νομίζαρε ότι έκανα μ@λ@κι@». Η Χρυσή Αυγή ανέβηκε αλλά σύμφωνα με τα τόσο στόμφο προεκλογικά λεγόμενα των ίδιων, περίμεναν διψήφιο νούμερο για να είναι ευχαρθστημένοι και τον Κασιδιάρη Δήμαρχο, άρα συνεχίζουν γερά θα λένε και αυτοί τώρα. Πήρε ποσοστά και αυτή η Σώρο-τσόντα το Ποτάμι, το νέο γέννημα θρέμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Το ΚΚΕ κλασσικά…τί 6, τί 4, τί 7 %, ένα και το αυτό. Κομπάρσιλίκη και άγιος ο Λένιν αυτοί. Οι ΑΝΕΛ από την τόσο καταγγελία και κακό, έπεσαν στο μισό. Φωτιά στα μπατζάκια και αυτών λοιπών. Το μοναδικό ευχαριστο γεγονός ήταν ότι η ΔΗΜΑΡ εξαφανίστηκε, αλλά κοντή γιορτή και αυτή. Πάει να επανεμφανιστεί ο Καρατζαφέρης. Εϊχαμε παλιά τη «λούτσα» το ΛΑΟΣ που παρήγαγε τοοόσο καλή πολιτική και τοοόσο καλά φιντάνια για πολιτικούς, που τελικά μαράθηκε και φύτρωσε η άλλη «λούτσα», η άκρως πατριωτική ΔΗΜΑΡ. Που τώρα μαράθηκε και αυτή και φυτρώνει ξανά η « λούτσα» του ΛΑΟΣ. Ε τί να πώ δεν ξέρω?!? Από «λούτσο» σε «λούτσο» πάμε δηλαδή, λές και δεν μας φτάνει αυτός ο 25ποντός που είναι ήδη «μέσα». Και τέλος τα δύο καλύτερα. Ζήτω στο Μαρινάκη, στον Κόκκαλη και το Μπέο. Προτείνω στις επόμενες εκλογές στον Αλαφούζο, στο Σαββίδη, στον Μελισσανίδη, στο Πυλαδάκη και στους υπολοίπους προέδρους ομάδων να κατεβάσουν κόμμα. Έτσι για να επαναβαφτιστεί η Δημόκρατία μας σε Π.Δ.Ε. Σε Ποδοσφαιρική Δημοκρατία της Ελλάδος. Ήταν τόσο διαφανής και επιτυχημένη η διαχείρηση του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία 20 χρόνια που τώρα πλέον και το κράτος ολόκληρο τους έχει ανάγκη. Και τέλος το χείριστο, το Μειονοτικό κόμμα στην Ξάνθη και Κομοτηνη βγήκε για πρώτη φορά στα χρονικά πρώτο κόμμα. Καλημέρα Θρακηστάν, καληνύχτα Ελλάδα.
Πίσω στην απορία λοιπόν. Πείτε μου σας παρακαλώ πώς θα ωφεληθεί η Ελλάδα από όλα αυτά; Πώς θα δούν οι Έλληνες με αυτά και με αυτά μια άσπρη μέρα; Ρωτάω πώς; Πώς θα ωφεληθούμε από τον Σύριζα που στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα βγεί πρώτο ενώ σιγοντάρει επίσημα το Μειονοτικό κόμμα στη Θράκη και έχει τσοντάρει και μια πεντάλφα επίσης στο νέο του σήμα; (Αλλά ξέρω, αυτά είναι βλακώδης θεολογικές αμόρφωτες ημιμάθιες) Πώς από την Ν.Δ. που θα βγει για ακόμα μία φορά από τη τρομοκρατημένη γερουσία δεύτερο κόμμα; Και πως ενώ οδηγάνε το αμάξι που λέγεται Ελλάδα τα τελευταία 2 χρόνια κοιτώντας μόνο το καντράν και όχι και μέσα από το παρμπρίζ, αγνοοούν ηθελημένα άν σκοτώνονται από έξω άνθρωποι ή όχι ενώ ακούν να επαναλαμβανόμενα γκαπ γκούπ απ’έξω. Πώς θα ωφεληθούν οι Έλληνες από δαύτους; Πώς θα ωφεληθούμε από την Ελιά; Καλά για αυτούς τα λένε όλα, τα ονόματα Σημίτης, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Παπαντωνίου, Τσοχατζόπουλος και λοιποί. Πώς θα ωφεληθεί η Ελλάδα από την στρατιωτικοποιημένη Χρυσή Αυγή, που αναιρεί τώρα τους δικούς της εξάψαλμους υπέρ Χίτλερ που οι ίδιοι δημοσιοποιούσαν σε δικό τους περιοδικά την τελευταία 30ετία; Και ποιός μου λέει ότι δέν θα αναιρέσουν σε δύο χρόνια ξανά αυτά τα «ωραία» που τώρα λένε. Στην πολιτική «once a whore always a whore». Πώς θα ωφεληθεί η Ελλάδα από το ευθυνόφοβο και συστημικά παρωχημένο ΚΚΕ που ηθελημένα παίζει το ρόλο του κομπάρσου στη τραγωδία της Ελλάδας; Αυτούς και να τους έδινες αύριο το πρωί τα ηνία, θα έλεγαν όχι. Πολύ γαβ γαβ και από εκεί. Πώς από το ανοιχτά Σιωνιστικά χρηματοδοτούμενο κόμμα του Ποταμιού; Πώς από τους ΑΝΕΛ που δεν πείθουν ούτε και τους εαυτούς τους και αναρωτιούνται γιατί έπεσαν στο 3,5; Πώς από τον τυχοδιώκτη Καρατζαφέρη; Και πόσα άλλα πώς;
Απογοήτευση λοιπόν για ακόμα μια φορά. Και επειδή δεν θέλω να αρχίσω να βρίζω τους Έλληνες πολίτες, το μόνο που λέω είναι… κλείστε επιτέλους το μπουρδελόκουτο για τηλεόραση που έχετε όλοι στα σπίτια σας. Ακούστε ραδιόφωνο ρε παιδί μου, παίξτε πρέφα και μπιρίμπα καλύτερα, λύστε sudoku, αλλά κλείστε την κωλοτηλεόρασή σας. H τηλεόραση κάνει κακό στην υγεία, χειρότερα και από το τσιγάρο ακόμα. Αναρωτιέμαι πόσοι πέθαναν από το τσιγάρο τα τελευταία πέντε χρόνια, πόσοι από τις «πετυχημένες» πολιτικές δαύτων και πόσοι είναι στα πρόθυρα θανάτου;
Λοιπόν τα πράγματα είναι πολύ απλά, όσο και αν θέλουν κάποιοι να τα παρουσιάζουν περίπλοκα. Και για να το κάνω λιανό, θα χρησιμοποιήσω ένα πολύ καθημερινό παράδειγμα που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε εμπειρία από αυτό. Θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του καπνιστή.
Είναι λοιπόν ένας καπνιστής γύρω στα πενήντα τρία χρονώ π.χ., ο οποίος ξυπνάει ένα πρωί μετά από ένα ξενύχτι, με απίστευτο πονοκέφαλο, με το στήθος απίστευτα βαρύ, να δυσκολεύεται να πάρει αναπνοή και από τον ασταμάτητο βήχα οι φλέβες να πετάγωνται από το κεφάλι του έτοιμες να εκραγούν, ενώ βγάζει τα άντερά του. Θορυβείται λοιπόν ο καπνιστής και πάει στο γιατρό για εξετάσεις, μια και που δέν έχει κάνει εδώ και πολύ καιρό και είναι σε ηλικία που πρέπει. Κάνει λοιπόν τις εξετάσεις και ο γιατρός έχωντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων στα χέρια του, το πρώτο πράγμα που ρωτάει είναι…Καπνίζεις; Ναί λέει ο ο θορυβημένος ασθενής. Από πότε καπνίζεις ρωτάει ο γιατρός; Από τα 16 λέει ο πενηνταρτιάχρονως. Πόσα την ημέρα; Πακέτο την ημέρα, τουλάχιστον. Και καλά τί περίμενες; λέει ο γιατρός με στόμφο, καπνίζεις εδώ και σαράντα χρόνια κοντά… και πάλι καλά του λέει που δέν έχεις μείνει ήδη στο τόπο έως τώρα. Λοιπόν, λέει ο γιατρός έχεις στένωση αρτηριών, αορτής, τα πνευμόνια σου λειτουργούν με το 30%, χρειάζεσαι stent, bypass και κτλ κτλ., τα συνηθισμένα δηλαδή. Τελειώντας ο γιατρός του λέει ότι, εάν δεν κόψεις αυτή τη στιγμή το τσιγάρο σε καμία 10 άντε 12 χρόνια το πολύ σε βλέπω στα θυμαράκια, για να μήν πώ νωρίτερα. Πέρα του ότι χρειάζεσαι εγχείρηση.
Φεύγει λοιπόν ασθενής «χεσμένος» από φόβο και σκεπτόμενος ότι από εδώ και πέρα θα πρέπει να προσέχει τί τρώει, πόσο πίνει, να αθλοίται και ότι κόβει το τσίγάρο τώρα. Μπαίνει εν συνεχεία ξανά μέσα στη ρουτίνα του, την καταθλιπτική, της κρίσης, της έλλειψης ρευστότητας, των χρεών και των άπειρων οικογενειακών προβλημάτων και έρχεται πολύ σύντομα ένα μεσημέρι Κυριακής που ο πενηντατριάχρονως εκεί μαζί με το τσίπουρο κάνει και ένα τσιγαράκι. Δε γ@μιέται λέει ένα δεν κάνει κακό, λέει. Κόντα στο ένα έρχεται και το δεύτερο και το τρίτο και την επόμενη Κυριακή και το δέκατο. Η ζωή προχωρά λοιπόν και τα προβλήματα γίνονται εντονότερα, έχει περάσει και η φούρια της φοβέρας του γιατρού και χωρίς να το καταλάβει ο καπνιστής, μας από ένα πακέτο που έκανε παλιότερα τώρα κάνει 1,5 και μπορεί και 2 εάν τύχει και βγεί έξω ή αν οι στεναχώριες είναι πολλές. Ένα τσιγάρο μας έμεινε λέει, να μας το κόψουν και αυτό; Ε όχι ρε φίλε; Σκέφτεται και έτσι λοιπόν προχωρά ή ζωή του καπνιστή.
Εν συνεχεία λοιπόν όλων αυτών γίνεται πάρα πολύ συχνά και το εξής τραγελαφικό. Περνάνε τα δέκα χρόνια και ο καπνιστής την παλεύει ακόμα και δεν παθαίνει τελικά κάτι πολύ σοβαρό, όπως του είχε πεί ο γιατρός κάποτε. Και έτσι ο Ελληνάρας ο καπνιστής εκεί αρχίζει να την «ακούει» περίεργα. Κάπου εκεί αρχίζει και το νέο φαινόμενο, της παραφροσύνης. Αααα, σκέφτεται από μέσα του και δεν το κρύβει κιόλας, εγώ είμαι δυνατή κράση λέει, εγώ δεν ειμαι σαν τους άλλους, εγώ είμαι δυνατότερος, κανένας στο σόι μου δέν έφυγε από το τσιγάρο, ο τάδε κάπνιζε μια ολόκληρη ζωή και δεν έπαθε τίποτα, ενώ ο άλλος που δέν το έβαλε ποτέ στο στόμα πέθανε από καρκίνο στα σαράντα. Εγώ κάνω μπάνιο και αθλούμαι, γι’αυτό δεν παθαίνω κάτι. Έτσι σκέφτεται τέλοσπάντων και σκαρφίζεται και από επάνω και άλλες άλλες χίλες δύο ανάλογες βλακείες. Και επειδή κιόλας διέψευσε τον γιατρό στην πρόβλεψή του, αρχίζει και νομίζει εν τέλει ότι είναι και γαμώ τα αρσενικά π.χ., ο superman ο ίδιος. Και έτσι η παραφροσύνη του καπνιστή γίνεται και η πραγματικότητα του καπνιστή, με αδιάσειστα κιόλας στοιχεία, στο μυαλό του πάντα βέβαια.
Και περνάνε και άλλα δύο χρόνια και ακόμα ο Ελληνάρας ο καπνιστής δεν έχει πάθει τίποτα και συνεχίζει να διαψεύδει το γιατρό και αυτός πιστεύει πλέον οριστικά και αμετάκλητα ότι αυτός δεν θα πάθει τίποτα εν τέλει από το τσιγάρο, γιατί είναι διαφορετικός. Και περνάνε και άλλα 2 χρόνια ακόμα….μέχρι που μιά ωραία πρωία ξυπνάει στις 5 η ώρα τα ξημερώματα μέσα από το ύπνο του από έλλειψη οξυγόνου, πηγαίνει πρός το παράθυρο για να πάρει μια ανάσα και λίγο από αέρα και εκεί από ανακοπή μένει στο τόπο, χωρίς να μπορέσει να βγάλει κιχ. Και έτσι επέρχεται τελικά και ο κλινικός θάνατος του ασθενή.
Ναι η κράση παίζει ρόλο, ναί ο τρόπος ζωής παίζει ρόλο, ναι και στην κληρονομικότητα και τα προβλήματα παίζουν ρόλο το κατά πόσο τα έχει λυμένα κανείς ή όχι. Όλα παίζουν ρόλο φυσικά. Αυτό όμως που ο καπνιστής ποτέ δεν κατάλαβε ήταν ότι, όταν ο γιατρός έλεγε ότι σου δίνω 10 με 12 χρόνια ζωής, δεν εξέφραζε εκείνη τη στιγμή ούτε την γνώμη του, ούτε τη κρίση του, αλλά ούτε καν την άποψή του έλεγε. Ο γιατρός έλεγε το μαθηματικά και βιολογικά σίγουρο. Κάποιος θα φύγει πιο νωρίς, κάποιος πιο αργά. Είναι όμως μαθηματικά και βιολογικά σίγουρο ότι εάν συνεχίζει ο ασθενής το ίδιο τροπάριο, θα επέλθει ο κλινικός θάνατος είτε ο ίδιος το πιστεύει, αντιλαμβάνεται, αρέσει, είτε όχι. Αυτό δουλέυει από μόνο του και δεν ρωτάει τίποτα και κανένα. Επαναλαμβάνω ο γιατρός δεν έλεγε τη γνώμη του, έλεγε το βιολογικά σίγουρο και για αυτό δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να διαψευσθεί ο γιατρός, μόνο μικρές αποκλίσεις θα μπορούσε να είχε αυτή «προφητεία», με την προυπόθεση βέβαια ότι ο ασθενής συνεχίζει την ίδια κακή συνήθεια. Η ιατρική είναι επιστήμη βασισμένη στις χημικές εξισώσεις-ενώσεις-αντιδράσεις και τη βιολογία. Είναι ένας άλλος τύπου μαθηματικών. Είναι στην ουσία μαθηματικά. Η ιατρική είναι βασιμένη λοιπόν πάνω στα μαθηματικά.
Η επιστήμη της οικονομίας από την άλλη είναι επίσης βασιμένη πάνω στα μαθηματικά. Και οι αριθμοί και τα μαθηματικά όπως αποδείχθηκε δεν λέν ποτε ψέματα, μόνο η ερμηνεία αυτών ψεύδεται η μπορεί να κάνει λάθη. Ακόμα κια εάν αποκρύψεις τους αριθμούς ή τους αλλοιώσεις πάλι το ίδιο συμβαίνει. Και έρχομαι στο σήμερα. Η Ελλάδα το 2008 πήγε επίσημα στο γιατρό επειδή είχε σοβαρά προβλήματα. Η Ελλάδα για σαράντα χρόνια περίπου, για να μήν πώ παραπάνω, κάπνιζε. Κάπνιζε και πολύ μάλιστα. Η Ελλάδα με άλλα λόγια, για 40 χρόνια δανειζόταν, δεν ξεχρέωνε τίποτα και τα λεφτά αυτά τα έτρωγε για καλοπέραση, για πολιτική καλοπέραση πρωτίστως και ταυτόχρονα δέν έριχνε τίποτα στην παραγωγή και την ανάπτυξη. Την υγεία του δηλαδή. Το αντίθετο μάλιστα γινόταν, όσο η Ελλάδα δανειζόταν τόσο η παραγωγή εκμηδενιζόταν. Το 2008 λοιπόν η Ελλάδα πήγε στο γιατρό, από υπερβολικό βήχα, σοβαρά αναπνευστικά προβληματα και λοιπά παθολογικά συμπτώματα. Η διαφορά βέβαια της ιατρικής από την οικονομία είναι ότι, στην περίπτωση της ιατρικής ο γιατρός μόλις διαγνώσει κάτι σοβαρό, δίνει κατευθείαν κατευθύνσεις και οδηγίες τήρησης για την σωστή θεραπεία. Η θεραπέια αυτή αναννεώνεται και βελτιώνεται πάντα ανάλογα με τη συμπεριφορά και τα αποτελέσματα του ασθενή. Στην περίπτωση της οικονομίας όμως, οι τόσο έγκριτοι και δοκισμασμένοι οικονομολόγοι – «γιατροί» της Ελλάδας έδωσαν και επέβαλαν μια θεραπεία η οποία είναι κατά το ήμιση σωστή. Και μάλιστα εν γνώση τους.
Όσο και αν άδικο ή παράλογο μπορεί να ακούγεται από την άλλη στους περισσότερους, η επιβολή μέτρων και η πολιτική λιτότητας είναι όντως μέρος της σωστής θεραπείας στη περίπτωση εξυγείανσης μιας κρατικής οικονομίας. Ο περιορισμός των λειτουργικών εξόδων, οι περικοπές, οι έκτακτες εισφορές, η αύξηση φορολογικών βαθμίδων, η αύξηση και αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων και όλα αυτά εν ολίγης τα μέτρα είναι ναί μέν δυσάρεστα αλλά είναι μέρος της σωστής θεραπέιας. Οπως ακριβώς ένας κανιστής πρέπει να κόψει το τσιγάρο, να αρχίζει να περπατάει, να αθλείται να απασχολείται και να κάνει εν ολίγης όλα εκείνα τα πράγματα που για κάποιον που δεν είχε συνηθίσει να τα κάνει παλιότερα, φαντάζουν τώρα καταναγκαστικά, δύσκολα και δυσάρεστα. Όλα αυτά τα δυσάρεστα όμως, δέν είναι όμως η πλήρης θεραπεία. Ταυτόχρονα χρειάζεται ανάπτυξη και παραγωγή. Είναι απολύτως και επιτακτικά απαραίτητο, ενώ κόβονται χρήματα και παροχές από αλλού να πέφτουν χρήματα σε ότι έχει να κάνει με την ανάπτυξη. Πρέπει να δώσεις στο πολίτη κάτι για να έχει να σου δώσει και αυτός κάτι πίσω. Πρέπει ταυτόχρονα να διαπαιδαγωγήσεις τον πολίτη στη παραγωγή και στη δουλειά, στο υγιή τρόπο ζωής δηλαδή. Μετά από 40 χρόνια καθισιού πρέπει να τον σπρώξεις πρός την παραγωγή και με το ζόρι κιόλας. Εάν δεν δώσεις ταυτόχρονα με τις έκτατες εισφορές και οικονομικά κίνητρα για παραγωγή πλούτου από την πλευρά των πολιτών, ο πολίτης μετά από ένα σημείο δεν θα έχει να σου δώσει τίποτα. Είναι θέμα σύντομου χρόνου δήλαδη έτσι ναι μεν, το κατά τα άλλα κοινώς κατακριτέο φαινόμενο της φοροδιαφυγής να εξαλειφθεί, θα περάσει αυτομάτως όμως ο πολίτης στο φαινόμενο της φοροαδυναμίας. Και άλλο πράγμα είναι η φοροδιαφυγή, άλλο πράγμα η φοροαδυναμία και άλλο πράγμα το ξεπούλημα περιουσιών. Και όσο ο πολίτης θα συνεχίζει να είναι φοροαδύναμος για συνεισφέρει, τόσο το κράτος θα αναγκάζεται να ξαναδανείζεται και να ξαναδανείζεται και με τα νέα δανεικά να ξεχρεώωει τα παλιά δανεικά και πάει λέγωντας. Και έτσι μαθηματικά οδηγούμαστε στον κλινικό θάνατο του κράτους, είτε το βλέπει, αρέσει ή αντιλαμβάνεται ο κόσμος είτε όχι. Αυτό δε ρωτάει. Τί να την κάνω τη σωστή διατροφή και την άθληση εάν ο καπνιστής δεν κόψει και το τσιγάρο. Δώρον άδωρον.
Οι πολιτικοί μας λοιπόν με τους παγκοσμίως διακριτούς οικονομολόγους για συμβούλους – «γιατρούς» της υπόθεσης Ελλάδας, τα τελευταία χρόνια δέν έχουν δώσει δεκάρα για ότι αφορά την ανάπτυξη. Πού είναι ακόμα τα 2 δίς του ΕΣΠΑ; Και εάν έχουν δώσει κάτι ψίχουλα τέλσοπάντων, κάνουν τα πάντα για να τα κόψουν ή να τα βραχυκυκλώσουν στη πορεία μέσω της γραφειοκρατείας, είτε για να τα χρησιμοποιούν και αυτά για την αποπληρωμή παλαιότερων τοκων είτε για να κάνουν πάρτι μεταξύ τους. Διαλέχτε εσείς ποιό από τα δύο συμβαίνει. Που σημαίνει αυτομάτως ότι ουσιαστικά δέν γουστάρουν τελικά να δώσουν τίποτα για την ανάπτυξη. Μπορεί στα λόγια να λένε εδώ και 5 χρόνια και θα συνεχίσουν να λένε παρεμπιπτόντως, περί ανάπτυξης, αλλά δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Εδώ πέρασαν πέντε χρόνια κρίσης και δεν έκανα τίποτα περί αυτού, τώρα θα κάνουν; Αυτοί έτσι ουσιαστικά επιταχύνουν έτσι και σιγουρεύουν την ημερομηνία της ανακοπής. Και όχι μόνο αυτό, έχουν αρχίσει να την ακόυνε κιόλας, όπως ακριβώς κάνει και ο καπνιστής που διέψευσε το γιατρό για τον πρόωρο θάνατό του. Που επειδή ακόμα δεν πέθανε ο ίδιος νομίζει ότι είναι ο superman. Έτσι και αυτοί επείδή δεν πτωχεύσαμε όπως προέβλαπαν «κάποιοι» έως τώρα, νομίζουν ότι είναι οι οι ίδιοι σούπερ πολιτικοί και ότι αυτό που κάνουν είναι το απόλυτα σωστό. Καταλαβαίνεται πιστεύω το παραλληλισμό.
Αυτή τη στιγμή περνάμε το στάδιο που οι Έλληνες πολιτικοί την έχουν «ακούσει» για τα καλά. Και με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα την «καρα-άκουσαν» όλοι τους ακόμα περισσότερο, να είστε σίγουροι για αυτό. Οι Έλληνες μπορεί να είναι αηδιασμένοι αλλά οι ερμηνίες των αποτελεσμάτων τώρα είναι όλες δικές τους. Διότι εμείς τους νομιμοπιούμε δια της ψήφου. Αυτοί σε λίγο θα λένε ότι δέν υπάρχει κρίση και ότι την ξεπεράσαμε κιόλας, όπως και ο καπνιστής πιστέυει μετά από ένα σημείο ότι δεν θα πεθάνει τελικά από το τσιγάρο ενω στην πραγματικότητα καπνίζει διπλάσια. Και έτσι όλοι ζούμε στο μύθο μας. Σας υπενθυμίζω ότι, ένα μήνα πρίν τις εκλογές η κυβέρνηση πανυγύριζε που η Ελλάδα μπόρεσε να ξαναδανειστεί 3 δίς με πολύ μικρότερο επιτόκιο από ότι άλλοι και ταυτόχρονα ανάπτυξη μηδέν. Ε τί να πω; Και αμέσως μετά τις εκλογές βγήκε ο Χατζηδάκης στην τηλεόραση και άρχισε να λέει το τροπάριο του για ανάπτυξη. Τυχαίο; Η μήπως τον πιστεύετε;
Λοιπόν ξανά-αναλογιστείτε σας παρακαλώ τον παραλληλισμό της πορείας του καπνιστή και της Ελλάδας. Είναι ολόιδιες. Δυστυχώς για όλους μας είναι μαθηματικά σίγουρο ότι, θα έρθει ένα πρωί, θέλετε μετά από 6 μήνες; Ένα χρόνο; Το 2018; Το 2020; Το 2022; Δέν ξέρω αλλά ούτε και μπορώ να πώ ακριβώς πότε. Εξαρτάται από πολλά πράγματα, όπως η κράση μας π.χ. Θα έρθει όμως ΣΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ όσο συνεχίζουμε με τους ίδιους «Μανωλιούς που άλλαξαν και έβαλαν τα ρούχα τους αλλιώς» εκείνο το αναπόφευκτα καταραμένο πρωί που θα ξυπνήσουμε όλοι, θα ανοίξουμε τις τηλεοράσεις και θα δούμε τον τότε πρωθυπουργό να διαγγέλει με τον πιο επίσημο τρόπο τελικά στον ελληνικό λαό ότι, από σήμερα το Ελληνικό κράτος κυρήσσει επίσημα πτώχευση. Θα είναι ο ίδιος πρωθυπουργός που ένα μήνα πρίν θα λέει και θα πανυγυρίζει ακόμα μια έξοδο σπό τη κρίση, ακόμα μια νίκη της κυβέρνησης, ακόμα ένα τελικό Grexit και ακόμα ένα Greecovery. Ποιός θα είναι ο πρωθυπουργός που θα βρεί την τσίπα για να ανακοινώσει στον Ελληνικό λαό αυτό; Δέν ξέρω και δέν παίζει και κανένα ρόλο. Αλλά ίσως και η λέξη να το λέει από μόνη της. Η ουσία είναι ότι όλοι νύν και πρώην και αναδρομικά προκάτοχοι εξουσίας-«θεραπευτές», θα είναι καρα-υπεύθυνοι.
Θα είναι ημέρα λοιπόν που θα έρθει ο αναπόφευκτος κλινικός θάνατος του καπνιστή. Ο θάνατος που ο καπνιστής στην αρχή θορυβήθηκε, πήγε στο γιατρό, άρχισε να κάνει κάτι για τη γιατρειά, αλλά μετά ξανακύλησε στις παλιές «καλές» συνήθειες, νόμισε στη πορεία ότι διέψευσε τους «κακούς» και καταστροφολιγικούς γιατρούς, νόμισε ότι διέψευσε την ίδια την επιστήμη της ιατρικής, νόμισε ότι έγινε σούπερ άνθρωπος που μπορεί και ανατρέπει τη βιολογία, τα μαθηματικά και τους βιολογικούς νόμους και στο τέλος επειδή είχε όντως καλή κράση, πέθανε αργοπορημένα κατορθώναντας από την πολύ την εξυπνάδα να αλλάξει μόνο λίγο από τα δεδομένα της στατιστικής. Ότι εγχειρήσεις και εάν επιχειρήσουν οι γιατροί, εάν ο ασθενής συνεχίζει να καπνίζει, όλες θα πάνε στράφη.
Και επειδή αυτό έχει ξανάσυμβεί στην Ελλάδα, αυτό που έχω να πώ είναι ότι όταν θα έρθει εκείνη η καταραμένη-ευλογημένη ημέρα, δεν θα είναι ακριβώς όπως ήταν παλιότερα. Τώρα είναι πιο μοντέρνα τα πραγματα. Ο κλινικός θάνατος της οικονομίας ενός κράτους – επίσημη πτώχεσυη θα σημαίνει ότι, από εκείνη τη στιγμή το κράτος σταματά όλες τις παροχές του, σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και κτλ και ότι οι τράπεζες παγώνουν όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς κα δεσμεύονται για την αποπληρωμή των χρεών. Αυτό θα σημαίνει για εμάς πανικός, επιβίωση, αναρχία, εγκληματικότητα, στρατός στους δρόμους και κτλ, για τους πολιτικούς ελικόπτερα, Κολομβίες, Ιντερπόλ δικαστήρια και κτλ και για την Ελλάδα θα σημαίνει μπάτε σκύλοι αλλέστε, τα σύνορα απροστάτευτα σαν ξέφραγο αμπέλι και κτλ. Και τότε θα χρειάζεται όντως ένας Θεός να βάλει το χέρι του ή κανας Πούτιν π.χ.. Αυτή η περίοδος όμως δεν θα διαρκέσει για πάρα πολύ. Οι εποχές είναι μοντέρνες όπως είπα πρίν και οι εμπλεκόμενοι παγκόσμιοι παράγοντες είναι πάρα πολλοί, γεγονός που θα περιορίσει εκείνη τη περίοδο για λίγους μόνο μήνες. Εκεί λοιπόν όλοι θα βάλουν μυαλό και με το ζόρι. Εκείνος θα είναι και ο πάτος της κρίσης, εκεί όλα θα μηδενιστούν και θα μπούν σε τάξη με το ζόρι, εκεί θα ξεχωρίσει πλήρως ή ήρα από το στάχυ και απο εκεί και πέρα νομοτελεικά ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ.
Και επανέρχομαι κλείνωντας στη πρώτη παράγραφο; Ποιό είναι τελικά το θετικό αποτέλεσμα αυτών των εκλογών για την Ελλάδα; Με τα όποια ποσοστα πήρε το οποιοδήποτε κόμμα και με τα οποιαδήποτε σύν πλήν του οποιοδήποτε κόμματος; Που ωφελήθηκε η πώς θα ωφεληθεί η Ελλάδα; Και για να μην προτρέξουν κάποιοι παρόλα αυτά να πούν το ένα κόμμα ή το άλλο κόμμα, ότι ένα κόμμα δηλαδή τα έχει πεί όλα αυτά ότι θα τα κάνει έναντι άλλων, θα προτρέξω και εγώ και θα πώ ότι έαν υπάρχει ένα κόμμα που λέει τώρα τα σωστά, πρώτον πρέπει να τα τηρήσει, γεγονός που αυτά μας τα είπαν και άλλοι και τελικά «εμείς την πήραμε πιό μεγάλη». Και δεύτερον τελικά το ρητό των αρχαίων Ελλήνων ότι η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως καταρρίπτεταιι επίσιμα από το νέο ρητό των μοντέρνων Ελλήνων του 2008 με 2014 ότι η βλακεία τελικά είναι όντως απύθμενη.
Κλείστε τις γ@μημένες τις τηλεοράσεις.
Αμήν.
Βασίλης Παπαδόπουλος