Ανοικτή επιστολή προς ορισμένους ΑΝόητους ΕΛληνες
Πριν από δύο χρόνια και κάτι, μέσα από τις διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος και την κοινωνική δικτύωση των χειμαζόμενων Ελλήνων, ξεπήδησε το κίνημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που κόμιζε μια καινοφανή αντιμετώπιση των πραγμάτων στην πολιτική σκηνή με χαρακτηριστικά αυτοργάνωσης και αμεσοδημοκρατίας. Το κίνημα, μέσω της ζύμωσης με την κοινωνία, μεγάλωσε και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές συγκέντρωσε το ένα δέκατο των προτιμήσεων των πολιτών, εκλέγοντας πολλούς βουλευτές.
Μέχρι εδώ ήταν το παραμύθι και από εδώ και έπειτα αρχίζει η πραγματικότητα. Μεγάλο μέρος των στελεχών του κόμματος (βουλευτών και άλλων) δεν ήταν “επαγγελματίες” πολιτικοί αλλά άνθρωποι με παρουσία στις τοπικές κοινωνίες που τους εξέλεξαν. Στην πορεία, αυτοί οι άφθαρτοι άνθρωποι άρχισαν να φέρονται σαν “παραδοσιακοί” πολιτικοί. Άρχισαν να δημιουργούν φράξιες, κλίκες, ομαδούλες και να κάνουν αποκλεισμούς,όπως και οι “ψημένοι” πολιτικοί του κατεστημένου. Κάποιοι από αυτούς ούτε εξοικειωμένοι ήταν ούτε καν ήξεραν πως παίζονται αυτά τα παιχνίδια με αποτέλεσμα αποκρουστικές για την κοινωνία συμπεριφορές. Θεώρησαν εαυτούς πολιτική αριστοκρατία, αναντικατάστατους, σωτήρες και άλλες τέτοιες γραφικές αυταπάτες, που δημιουργεί η απότομη ανάδειξη σε μεγάλα αξιώματα. Κάποιοι από αυτούς ενδεχομένως και να σκέφτηκαν ότι υπάρχουν και άλλες πλατείες όπως του Κολωνακίου ή της Κουμουνδούρου, χωρίς να ρωτήσουν όμως αυτούς που τους ανέδειξαν. Στην πραγματικότητα όμως τα περισσότερα στελέχη, που επέδειξαν αυτή την συμπεριφορά είναι “γατάκια” μπρος στους έμπειρους πολιτικούς των άλλων “πλατειών”, που θα κατασπαραχτούν μόλις ο σκοπός της διάλυσης του κινήματος επιτευχθεί.
Με αυτά και με άλλα, το κίνημα έφυγε από την πλατεία, έγινε απρόσωπο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και απομακρύνθηκε από τους πολίτες με αποτέλεσμα να μην γίνεται δέκτης των αγωνιών της κοινωνίας.
Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της συρρίκνωσης του κινήματος στις ευροεκλογές: Η απομάκρυνση του κόμματος από την κοιτίδα του, από την “πλατεία”, από τους πολίτες, που το στήριξαν και το ανέδειξαν. Πρώτα απομακρύνθηκε το κίνημα από τους πολίτες και μετά οι πολίτες από το κίνημα.
Μόνο η επιστροφή στην κοιτίδα μπορεί να ξαναδώσει ζωή στο κίνημα. Η συμμετοχή των πολιτών, η συνδιαμόρφωση θέσεων, η συνυπευθυνότητα και η ζύμωση με την κοινωνία μπορούν καταφέρουν την ολική επαναφορά. Και βέβαια απαραίτητη είναι η αυτοκριτική, η παραδοχή των λαθών και η συγνώμη στους πολίτες.
Αίτημα της κοινωνίας είναι η δημιουργία συναινέσεων και το κτίσιμο συνεργασιών. Τα προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα και καμία πολιτική δύναμη από μόνη της δεν μπορεί να τα λύσει. Αυτό είναι πλέον εμφανές και αποτέλεσε και το μεγάλο μήνυμα των πρόσφατων εκλογών.
Τέλος τα κινήματα δεν έχουν αρχηγούς! Στα κινήματα υπάρχει πάντα ο “πρώτος μεταξύ ίσων”.
Βλάσης Μανθογιάννης
