Η ΚΡΙΣΙΣ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

20140602-113024-41424875.jpgΓράφει ὁ Γιῶργος Νικολακάκος

Σήμερα ή άθρωπότητα ἀντιμετωπίζει σοβαρές κρίσεις οἰ ὀποῖες τείνουν νά πάρουν ἐκρηκτικές διαστάσεις. Γία νά αποτραπῆ ἡ ἐκδήλωσις μιᾶς τρομερῆς κρίσεως ἀπαιτεῖται ἓνα πρόγραμμα καί ἡ λήψις μιάς σειράς μέτρων ποῦ θά δημιουργοῦν μία προοπτική γιά τό μέλλον καί ἕνα ὄραμα, ίδιαίτερα γιά τούς νέους.Επίσης ὀ λαός δέν θά πρέπη νά παρακολουθῆ μέ ἀπάθεια τήν προσπάθεια ποῦ κάνουν τά πολιτικἀ κὀμματα γιά τήν κατάπτωσι τής γλώσσης, τήν ἔκπτωσι τῶν ήθών, καί τήν ἀλλοίωσιν τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος καί τῆς συνειδήσεως τού λαοῦ, νά ἐκφυλίζουν τήν σκέψι του καί να καθιστοῦν τόν λαό ανικάνον νά εστιάση τήν προσοχή του
σέ ἓνα σαφῶς ὃριοθετημένον καί συγκεκριμένον σκοπόν. Τίς τελευταῖες δεκαετίες τήν ἑλληνική ζωή σημάδεψε ὀ Πασοκισμός, ποῦ κυοφόρησε τόν ἄκρατον λαϊκισμό, κρατισμό, τήν συντεχνιακή ὀργανώσιν τῆς κοινωνίας καί διέστρεψε ὄλες τίς κοινωνικές ἀξιες. Αύτές τίς δεκαετίες καλλιεργήθηκε μιά ιδεολογία ποῦ ἀλλοτριώνει τόν ἄνθρωπο από τις βαθύτερες σκέψεις του καί τά αίσθήματά του, που τον κρατάει σε αδράνεια και λειτουργεί ὑπνωτικά καί αποπροσανατολιστικά. Μιά ἰδεολογία πού δολοφονεῖ ἀνελέητα τήν σκέψι.

Τό κυριώτερο πρόβλημα σήμερα εῖναι ὄτι οί ἄνθρωποι βρίσκονται ὑπό τήν κηδεμονία τών διαφορων ιδεολογιῶν. Οί Ιδεολογίες εἶναι σύγχρονο φαινομένο καί καταδυναστεύουν τήν ἄνθρωπινη σκέψι. Στήν Ἐλλάδα, ὁ Σοσιαλισμός τοῦ Παπανδρέου καί ὁ ἐκσυγχρονισμός τοῦ Σημίτη διάβρωσαν σέ βᾶθος τίς ίδιες τίς ἀξίες τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία, κατ’ εξοχήν ἐπί εκσυγχρονισμού, μετέτρεψε σε ἀποκλειστική ἀξία τὀ κυνήγι τοῦ χρήματος, με συνέπεια νά ἀπαξιωθοῦν ὄλα τἀ συστήματα ἀξιῶν, ἀπαξίωσιν γιά τήν ὀποῖα ὁ σχετικισμός καί ἡ ἠδονοθηρία τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ ἔπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Οἰ ἰδέες τῆς ἐποχῆς μας συνδέονται μέ τήν αἴσθησιν τοῦ ἐφήμερου καί τοῦ ἀποσπασματικοῦ, μέ ἀποτέλεσμα ἡ αἴσθησις τῆς ίστορικῆς συνέχειας να ὑπονομεύεται. Ως ἐκ τούτου ἡ ιστορία παύει να νοῆται ὡς προοδευτικό γίγνεσθαι καί μοιάζει σἀν ἄτακτη σειρά ἀπό κινήσεις χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνσι. Οἰ νέες ἰδέες καί ἀντιλήψεις εἶναι κάτι παροδικό, φευγαλέο καί τυχαῖο. Η Εύρώπη ἔχει άναγορευθῆ σε νεωτερική πολιτισμική ὀντότητα καί καθετί μή εὐρωπαϊκό ὑποτιμᾶται ὡς παραδοσιακό, στατικό ἥ προϊστορικό. Οἰ κοινωνίες βιώνουν μιά κρίσις πού εἶναι ἡ κρίσις θεσμῶν, ὄπως τοῦ ἔθνους-κράτους. Ἔτσι βλέπομε, ἰδιαίτερα στήν Ἑλλάδα, τὀ ἐθνικό πνεῦμα νά ὑποχωρῆ, διότι οί νέοι τῆς χῶρας αύτῆς, ἀκολουθῶντας τόν συρμό, παγιδεύονται ἀπό μηνύματα διεθνιστικά τάχα, στήν ούσία ἀναρχικά, μηδενιστικά, πού τούς γεννοῦν ἔνα κατεδαφιστικό σύνδρομο Νέρωνος πρός καθετί σεβάσμιο ἐλληνικό. Π.χ. βεβηλώσεις μνημείων, καταστροφές σχολῶν καί σχολείων. Υποτίθεται ὄτι ἠ ἄγρια αὑτή νεολαῖα ἔχει δυναμισμό καί μαχητικότητα. Κατ΄ουσίαν εἶναι μιἀ μαλθακή νεολαία, ἀκατάλληλη γιά στράτευσι.

Οἰ ἰδεολογίες σήμερα φέρουν το στοιχεῖο τοῦ ὑλισμού καί τῆς ἀτομικότητος καί ἀδυνατοῦν να δώσουν ἀπαντήσεις στά προβλήματα της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, τοῦ ὀράματος γιά τήν κοινωνία καί τόν ἄνθρωπον. Ως ὑποκατάστατο στήν ἔλλειψιν ιδεολογιών, τα κράτη ἀναζητοῦν τίς περιφερειακές συνεργασίες, ὄπως ἡ Ευρωπαϊκή Ένωσις. Οἰ πολίτες ὄμως απαιτούν δημοκρατία και συμμετοχή, τό όποῖον βρίσκεται σέ μεγάλη ἀνεπάρκεια στό Ευρωπαϊκό οίκοδόμημα.Τό μόνον μέ τό ὀποῖον καταπιάνεται ἡ Εύρωπαϊκή Ἔνωσις εῑναι τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Αυτό ὄμως δέν δίνει ἐπαρκή άπάντησι στήν κρίσι άξιῶν Θα πρέπη ἐπίσης νά στηρίζεται στή δημοκρατία και στα έθνη καί να ικανοποιῆ τίς προσδοκίες τῶν ἀνθρώπων ὄχι μόνον σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Ιδεολογία πού στηρίζεται μόνον στα ανθρώπινα δικαιώματα οδηγεί την κοινωνία σε κατακερματισμό καί ἀποδιοργάνωσιν. Η ιδεολογία τῆς Εὐρωαϊκῆς Ἐνώσεως, ὄπως καί ἠ κάθε ίδεολογία. πρέπει να σέβεται την ιστορική μνήμη και να ἀνυψώνει τον άνθρωπο μέσα από τη συλλογικότητα.
Ο θεσμός του γάμου καί τῆς οἰκογένειας περνοῦν στήν ἐποχή μας μιά βαθιά κρίσι, ὄχι μόνον στήν Ἑλλάδα ἀλλά παγκοσμίως. Πολλά εἶναι τα αἴτια τῆς κρίσεως αυτής. Η κρίσις ποῦ περνᾶμε σήμερα εἶναι μια γενικώτερη κρίσις πνευματικοῦ προσανατολισμού ποῦ άσκεῖ δυσμενή ἐπίδρασι γενικώτερα στους θεσμούς και ειδικὠτερα στήν οικογένεια. Οι αιώνιες αξίες του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού της αρετής, της ηθικής, της δικαιοσύνης του μέτρου κλπ., καθώς και οι επιταγές του Χριστιανισμού για αγάπη, ισότητα, φιλαλληλία, αλληλεγγύη αντικαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον υλισμό και τον ευδαιμονισμό.Οι σύγχρονες κοινωνικές εξελίξεις με την ανάπτυξιν τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ.Η οίκογένεια δέν εἶναι πλέον παραγωγική μονάδα και το κάθε μέλος της απασχολείται σε ξεχωριστή εργασία αποκτῶντας έτσι προσωπική και οικονομική ανεξαρτησία χειραφέτησιν τῶν γυναικῶν καί τῶν νέων, χαλάρωσι τῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν καί ἀποξένωσιν ἀπό τίς παραδόσεις, ἤθη καί ἔθιμα τοῦ τόπου. Οἰ συνθῆκες τῆς σύγχρονης ζωῆς αναγκάζουν την γυναίκα να εργαστῆ ἔξω ἀπό το σπίτι, πράγμα που όδηγεῖ σε ἀλλοίωσιν τῆς παραδοσιακῆς κατανομῆς τῆς ἐργασίας μέσα στην οικογένεια, σύμφωνα με το φύλο και προωθεί την ισότητα στις συζυγικές σχέσεις.Η ιδεολογική ἀμφισβήτησιν τῶν θεσμῶν του γάμου καί τῆς οίκογένειας εἶναι φαινόμενο πολύ παλιό ἀπό τήν ἐποχήν τοῦ Πλάτωνος καί τοῦ Αριστοτέλους. Σήμερα ὄμως ἡ άμφισβήτησις αύτή πῆρε μεγάλη έκτασι καί ἐπηρέασε μεγάλες κατηγορίες ἀνθρώπων.

Στήν ἐποχή μας ὁ θεσμός τοῦ γάμου καί τῆς οίκογένειας περνοῦν μιά βαθειά κρίσι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκόσμια. Πολλά είναι τα αίτια της κρίσεως αυτής. Εἶναι μιά γενικώτερη κρίσι πνευματικοῦ προσανατολισμοῦ πού ἀσκεῖ δυσμενή ἐπίδρασιν γενικῶτερα στούς θεσμούς καί εἰδικῶτερα στήν οικογένεια. Οἱ αίώνιες ἀξίες τοῦ ἀρχαίου Ελληνικού Πολιτισμοῦ τῆς ἀρετῆς, τῆς ἡθικῆς, τῆς δικαιοσύνης τοῦ μέτρου κλπ., καθῶς καί οἱ ἐπιταγές τοῦ Χριστιανισμοῦ γιά αγάπη, ἰσότητα, φιλαλληλία, ἀλληλεγγύη ἀντικαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό ἀπό τὀν ὑλισμό καί τόν εὐδαιμονισμό.
Ἡ Ἐλληνική οἰκογένεια βάλλεται ἐπίσης καί ἀπό τήν πλανητική ἐξουσία.Η πλανητική ἐξουσία καί τά ἐγχώρια ὄργανά της δέν θέλουν τήν Ελλάδα να κατοικῆται ἀποκλειστικά ἀπό τόν ἑλληνικό λαό. Θέλουν νἀ ἐγκαταστήσουν μόνιμα σάν ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς χῶρας ἐκατομμύρια ξένους: κοινωνικά καθυστερημένους, ταξικά ἀκίνδυνους, πολιτικά χειραγωγήσιμους. Μάλιστα, γιά να ἐπιτευχθῆ ἡ ἐθνολογική ἀλλοίωσις τῆς χῶρας, ἔχει ἐγκαταλειφθῆ τελείως ἀβοήθητη ἡ ἑλληνική οίκογένεια: χωρίς κίνητρα γιά τήν ἀπόκτησιν παιδιῶν, χωρίς βρεφονηπιακούς σταθμούς, χωρίς γονικές ἄδειες καί επιδόματα.

Εμεῖς οἱ Ἕλληνες σήμερα ζοῦμε σε καιρούς πρωτοφανοῦς κρίσεως, σέ χρόνους πονηρούς, σε χρόνους δουλόφρονους, σέ χρόνους πού ὀργιάζει ὁ ἄκρατος ἀτομικισμός καί ὁ μηδενιστικός ὡφελιμισμός, τό ἀπαίσιο αυτό παράσιτο τῆς ψυχῆς καί τοῦ πνεύματος καί ἡ πηγή τοῦ κακοῦ, πού ὀργιάζει στήν ἑλληνική κοινωνία ὡς ἐπιδημία. Ήδη διατρέχομε δυστυχῶς τὀν κίνδυνο τοῦ ἀφανισμοῦ τοῦ Έθνους λόγω τῆς γενικευμένης πλέον ἀποστασίας ἑνός ἄθλιου καί διεστραμμένου πολιτικοῦ κατεστημένου, τό όποῖον καταράκωσε τούς θεσμούς, καταστρατήγησε τό Σύνταγμα καί διέφθειρε μεθοδικά τούς χαρακτῆρες καί τίς συνειδήσεις τῶν πολιτῶν ἀπομακρύνοντάς τους ἀπό τίς ἀξίες καί τά ίδανικά με τά ὀποῖα γαλουχήθηκαν ἀνά τούς αίῶνες. Η τρομοκρατία ἀντικατέστησε τόν θεσμό τῆς Δικαιοσύνης ἡ όποῖα κατέστη συνεργός σε ἕνα εἰδεχθές καί διαρκές ἐθνικό ἔγκλημα καί ὄλα ἀποσάρθρωσαν τόν κοινωνικόν ἰστό ἔχοντας σάν άποτέλεσμα να φτάσωμε σήμερα να διάγωμε μιά κτηνώδη ζωή χωρίς ποτέ κανεῖς να ἔχη λογοδοτήσει γι’ αυτά τα όργανωμένα ἔγκλήματα.
Καθίσταται πλέον ἀναγκαῖον νά ἀποδυθῶμε σέ μιά προσπάθεια πού θά μᾶς ὀδηγήση ἐπάνω στά ἀγνάρια τῆς διαχρονικῆς μας πορεῖας. Γιά νά τελεσφορήση ὀποιαδήποτε προσπάθεια ποῦ τείνει στήν πραγματοποίησιν ὑψηλῶν σκοπῶν ποῦ θά ἔχουν διάρκεια, θά πρέπη οί ιδέες ποῦ κατευθύνουν καί καθοδηγοῦν τήν προσπάθεια νά στηρίζωνται στήν ἰστορία, σέ βιωμένες ἐμπειρίες τῶν ἀνθρώπων. Οί ἰδέες πρέπει νά ἐκφράζουν τίς βιωμένες ἐμπειρίες τῶν ἀνθρώπων. Ο ἄνθρωπος χρειάζεται νά ἔχη άποκτήση ἓνα ἦθος ποῦ νά εἶναι πρόσφορο γιά τήν ἀφομοίωσιν τοῦ πνεύματος αὐτῶν τῶν ἰδεῶν καί αὐτό τό ἦθος ἀποκτᾶται ἀπό προηγούμενη ἐπαφή καί γνωριμία μέ τό πνεῦμα ποῦ περικλείουν οί ἰδέες. Τίς ἐμπειρίες, ὄμως, μποροῦμε νά τίς ἀναγάγωμε σέ ὄλην τήν ἰστορική διαδρομή τοῦ λαοῦ, καί ὄχι μόνον στό παρόν ἤ στό ἄμεσο παρελθόν. Αυτό σημαίνει ὄτι ἀλλότριες (ἐντελῶς καινούριες) ἰδέες δέν μποροῦν νά βροῦν πρόσφορο ἔδαφος στήν σκέψιν τοῦ ἀτόμου. Ακόμα πιό δύσκολο εἶναι νά ἐγκολπωθῆ κανεῖς μιάν ἰδέα ποῦ ἔρχεται ἀντιμέτωπη μέ τήν συσσωρευμένη κληρονομιά τοῦ λαοῦ. Μιά καινούρια ἰδέα ἔχει πιθανότητες νά ἐπικρατήση μόνον ὄταν οί παληές ιδέες εἶχαν δημιουργήσει δυσάρεστες συνθῆκες, ἤ εἶχαν ἀποδεχθῆ ἀτελέσφορες, καί, ἐφ’όσον τό παρελθόν δέν ἔχει νά προσφέρη τίποτα ἄλλο καλλίτερο ἀπό τίς ιδέες τοῦ παρόντος.

ΔΗΜΟΦΙΛΗ