Το Χάσμα των Γενεών… ή το γεμίζουμε …ή το γεφυρώνουμε…. ή το Κλωτσάμε….!!!!

Γενιές και Γενιές μεγαλώσαμε με ένα Χάσμα αγεφύρωτο να χάσκει χρόνια σαν άβυσσος ανάμεσά μας….
Άλλοτε βάθαινε… άλλοτε πλάταινε … και άλλοτε γέμιζε από οργή και θυμό ξεχειλίζοντας … λίγο πριν τα παρασύρει όλα μαζί του….
Με τον όρο “χάσμα γενεών” μπορούμε να ορίσουμε, τη μεγάλη απόσταση που χαρακτηρίζει δύο γενιές σε κάθε εποχή, ως προς τις πεποιθήσεις, ιδέες, αντιλήψεις, τρόπους, σκέψεις και τη στάση ζωής γενικότερα.
Από το βάθος του χρόνου έως σήμερα θα τις δούμε να επιδίδονται σε μια “πολεμική”, η μία εναντίον της άλλης. Το πρόβλημα παρουσιάζεται λοιπόν, διαχρονικά!
Προσπαθώντας να θυμηθείς τα δικά σου νεανικά χρόνια ανακαλύπτεις πως λίγα πράγματα θυμάσαι… και κυρίως αυτά που σε σημάδεψαν… ευχάριστα ή δυσάρεστα…
Πως λοιπόν να γράψεις για τους νέους ; Ακόμη δυσκολότερα… πως να τους πλησιάσεις;
Εσύ τους ζητάς να περιμένουν να «έρθει η ώρα» για όλα αυτά που ανυπομονούν να κάνουν και αυτά σε αυτή την «ωρα» βλέπουν ήδη τον εαυτό τους με γκρίζους κροτάφους να προσπαθούν να συμπιέζουν άτσαλα τον χρόνο… όπως οι γονείς τους… που αναπολούν με νοσταλγία αυτή την τρελή κοψιά της νιότης που πέταξε ανεπιστρεπτί…
Είναι λογικό όταν ο γονιός, έχοντας διανύσει τη δική του τεθλασμένη, να έχει κάθε λόγο να οραματίζεται για το παιδί του ευθεία πορεία.
Πορεία με στόχο, όπως είπε ο Σκωτσέζος συγγραφέας Αντριου Ο’ Χέιγκαν, δηλαδή την απόκτηση τέτοιων εφοδίων που θα τους φέρουν χρήμα και πλούτο. Ισως γιατί, μέσα από τις δικαιολογημένες αγωνίες τους, ξεχνούν ότι αυτή η μύηση καταλήγει σε ανθρώπους λιγότερο ανθρώπινους.
Και είναι αληθινό αυτό που λέει ο Χέιγκαν. Αν και οι εξαιρέσεις είναι πολλές, δύσκολα αναλαμβάνουμε το κόστος να μυήσουμε τους νέους στο πεδίο της ουσιαστικής γνώσης.
Στη λογοτεχνία, την αισθητική, την ηθική ή την πολιτική (εδώ, αντίθετα, τους μαθαίνουμε να την απαξιώνουν, καθώς δύσκολα διαχωρίζουμε τον πολιτικό από την πολιτική) τον πολιτικό που ξεχνά ότι οφείλει να ξεπεράσει τα όριά τους και να δώσει ελπίδες στους νέους που βλέπουν τούτες τις μέρες τα όνειρά τους να σκάνε στην ατμόσφαιρα σαν βεγγαλικά τη μέρα της γιορτής.
Δεν τους διδάσκουμε την αυθεντικότητα της πράξης γενικότερα.
Ασφυκτικά εγκλωβισμένοι στο ναρκισσιστικό εγώ μας, θυμίζουμε ξώφαλτσα τον Μεγάλο Γκάτσμπι του Φιτζέραλντ και εμφυσούμε στον νέο την ιδέα για τη δόξα, το χρήμα και τον έρωτα.
Έχουμε συνηθίσει, παρά τη δυσκολία του καιρού, να βλέπουμε παντού νεολαίους αραχτούς. Τα ομοιώματά μας, δηλαδή. Και όμως, υπάρχουν νέοι που δεν περνούν τις μέρες τους στους καφενέδες και δεν περιμένουν από κανένα να τους αλείψει βούτυρο στο ψωμί τους. Παλεύουν για τα πιστεύω τους, μας γυρίζουν την πλάτη, κάποιες φορές μας συγχωρούν για τα λάθη μας -δείγμα μεγαλοψυχίας και άγνοιας- αλλά όλο και πιο συχνά συζητούν για την επερχόμενη επανάσταση της μεσαίας τάξης, στην οποία οι περισσότεροι ανήκουν.
Και είναι εδώ ακριβώς που απαιτείται η εγρήγορση του γονιού, του πολιτικού και του πνευματικού ανθρώπου. Η επανάσταση είναι ωραία στα λόγια, αλλά στην πράξη έχει θύματα. Και τα θύματα είναι συνήθως οι νέοι, όχι οι μεγάλοι.
Όταν το φαινόμενο εκδηλώνεται βλέπουμε από τη μια πλευρά, τους νέους (κάθε εποχής ή κοινωνικής προέλευσης) να κατηγορούν τους μεγαλύτερους, μεταξύ άλλων, για υποκρισία, τυπικότητα, “πλαστική” ευγένεια, υπερβολική ενασχόληση με το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Από την άλλη πλευρά, οι μεγαλύτεροι καταλογίζουν στους πιο μικρούς, αδιαφορία, ανευθυνότητα, έλλειψη σεβασμού. Κάθε νέος μοιάζει στα μάτια τους ανεύθυνος, επιπόλαιος, άκριτα υποταγμένος στη μόδα και κακός χρήστης της γλώσσας. Η απειρία και η επαναστατική τους διάθεση, συχνά εκλαμβάνονται ως ασυδοσία, “έκλυση” ηθών ή άκρατος μηδενισμός.
Ένας από τους χώρους που αυτό το « Χάσμα» είναι εμφανές περισσότερο από οπουδήποτε αλλού είναι αυτός του Αθλητισμού και αφορά το χάσμα που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα στους μεγαλύτερους και τους μικρότερους στην ηλικία στον χώρο του αθλητισμού… (προπονητές – γονείς αθλητών – αθλητές).
Αλληλοκατηγορούνται για διάφορα πράγματα. Υπάρχει αδιέξοδο στις σχέσεις τους, κενό επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων. Ένα καθεστώς αμοιβαίας αντιπαλότητας και καχυποψίας, που συνήθως αναιρεί κάθε προσπάθεια προσέγγισης ή κατανόησης των μεν από τους δε και κυρίως απαξιώνει το πνεύμα του «Ευ αγωνίζεσθε» ….
Γι αυτό και πρωτότυπη αλλά και αξιέπαινη η πρωτοβουλία του Προνονητή και των γονέων της Ομάδας Παίδων 5Χ5 του Αγ Δημητρίου …αξίζει μιας ιδιαίτερης Προσοχής και κυρίως Προβολής …!!!!
Γιατί μια παρέα πολιτών , απλών ανθρώπων που τους ενώνει η ειλικρινής αγάπη για τον αθλητισμό και νοιάζονται αληθινά για τις σχέσεις μεταξύ τους…. και μεταξύ των παιδιών τους …εντοπίζοντας το «Χάσμα» αποφάσισαν όχι απλά να το γεμίσουν… ή να γεφυρώσουν… αλλά κυριολεκτικά να το κλωτσήσουν…
Οργάνωσαν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα όπου Τρεις Γενιές (!!!!) ..ναι σωστά καταλάβατε… Τρεις Γενιές …παίζοντας σαν ίσο προς ίσο στον αγωνιστικό χώρο … με την ομάδα των παιδιών και των εγγονών τους …(!!!) απέδειξαν περίτρανα, πως ουσιαστικά κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Πως δεν πρέπει να αφήνουμε στον όρο “χάσμα γενεών”, να διατηρεί την ψευδαίσθηση πως η μια γενιά είναι διαφορετική από την άλλη… και πως οφείλουμε να είμαστε αρκετά προσεκτικοί ώστε να μη πέφτουμε στην παγίδα να το χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία …
Ο διάλογος, η ειλικρίνεια και η αμοιβαία εμπιστοσύνη , τα έργα και όχι τα λόγια … μπορούν να κάνουν τις γενιές να επικοινωνούν, τους εφήβους να κοινωνικοποιούνται ομαλότερα, τα χάσματα να γεφυρώνονται και την σκληρή κριτική των εφήβων να μειώνεται σταδιακά όταν οι ενήλικες συνειδητοποιούν την διαφορετικότητά τους και τους προσεγγίζουν με αλήθεια και κατανόηση.
Γι αυτό αυτοί οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, μαζί με τον θαυμασμό και την εκτίμησή μας αξίζουν τα συγχαρητήρια και την ξεχωριστή αναφορά στο καθένα τους , για την αξιέπαινη Πρωτοβουλία τους …
Από τα παιδια , Αντ Γρυπαρη, Στ. Μπορμπόλη, Δ. Τζεφεράκο, Ηλ. Τζαμαλουκα, Αντ. Μανωλα, Πετρ. Μουτση, Τζεφρι Μπαρδοκ, Βασ. Παυλακη, Νικ. Παυλακη, Αγγελ. Γκινη και Στρ. Τζεφερακο.
Τους γονείς, Στ. Μπορμπολη, Χρ.Τζαμαλουκα, Γ. Μανωλα, Πετ. Μουτση, Σ. Παυλακη, Αντ. Γκινη, Στ. Τζεφερακο, και Ντρομπα’ι’ Μπαρδοκ.
Μεχρι τον ….σούπερ Παππού Θοδ. Πολυχρονόπουλο, που αναδείχθηκε σε ψυχή της ομάδας των μεγάλων…
Ιδιαίτερα όμως στον Προπονητή Παν. Χατζηκυριάκο που ήταν ο ιθύνων νους της διοργάνωσης και που μαζί με την μάχη του γηπέδου , δίνει καθημερινά μια παράλληλη μάχη ισορροπιών, σωστής συμπεριφοράς και ειλικρινούς επικοινωνίας με όλες τις ηλικίες…
Αυτοί οι αέναοι και αξιοθαύμαστοι μαχητές των γενεών, παίζοντας μεταξύ τους …δεν κλώτσησαν απλά μακριά το χάσμα που τους χώριζε…
Μας έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο πως το επιθυμητό αποτέλεσμα αποτελεί η προσέγγιση και όχι η απόλυτη ταύτιση των γενεών μεταξύ τους….
Καθεμιά οφείλει να διατηρεί τη δική της ιδιοσυγκρασία. Η απόλυτη έλλειψη κριτικής και αμφισβήτησης, στην οποία θα είχαμε οδηγηθεί, αν επιδιώκαμε κάτι τέτοιο ούτε λογική θα ήταν, ούτε φυσιολογική.
Θα ήταν περισσότερο καταστροφική, παρά δημιουργική και θα μας στερούσε έναν από τους βασικότερους παράγοντες κοινωνικών εξελίξεων.
Γιατί Αυτόματα θα μετέβαλλε την καθημερινότητα μας σ’ ένα απέραντο “νεκροταφείο”!
Τίποτα πια δεν θα “κινούνταν”. Και μόνο ότι κινείται ζει!
Ντεπη Στενου