Κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια: Οικογενειακή υπόθεση της συγκυβέρνησης

Η δήλωση της εβδομάδας είναι του Στουρνάρα κατά την ακρόαση του στην Επιτροπή Δημοσίων Επιχειρήσεων, Τραπεζών, Οργανισμών Κοινής Ωφελείας και Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης, της Βουλής, ότι από τα κόκκινα δάνεια, τα 10 δισ. ευρώ είναι καταναλωτικά, τα 25 στεγαστικά και η
συντριπτική πλειοψηφία εξ’ αυτών, τα 42 δισ. Ευρώ είναι επιχειρηματικά.
Η αποκάλυψη αυτή αποτελεί το ξεγύμνωμα της κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, που ενώ αποβλέπει στην αξιοποίηση των διαθεσίμων του ΤΧΣ για την κάλυψη των χρηματοδοτικών κενών 2015-2016, έχει απέναντί της ένα τραπεζικό σύστημα, που παρ’ όλες τις ενέσεις ρευστότητας και τις εγγυήσεις του Δημοσίου, είναι ασταθές και κινδυνεύει με κατάρρευση ανά πάσα στιγμή.
Τα στεγαστικά δάνεια αποτελούν τον μικρότερο κίνδυνο για τις τράπεζες. Το σύνολο σχεδόν εξ αυτών είναι ενυπόθηκα συνδεδεμένα με το ακίνητο που αφορούν. Βέβαια οι αξίες των ακινήτων στην αγορά έχουν πέσει, όμως η “αντικειμενική αξία” τους, με βάση την οποία, σε περίπτωση κατάσχεσης εγγράφονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών είναι υψηλή (τεράστια στρέβλωση και αυτή). Η διαφορά της αγοραίας από την “αντικειμενική” αξία συνεπάγεται ότι η αξιοποίηση των ακινήτων μέσω πλειστηριασμών είναι σαφώς ασύμφορη για τις τράπεζες. Βέβαια και εδώ υπάρχουν τεχνικά προβλήματα όπως οι φόροι που συνοδεύουν τα ακίνητα, που συνεπάγονται αιμορραγία των τραπεζών, αλλά η κυβέρνηση δεν το έχει σε τίποτα να νομοθετήσει με τέτοιο τρόπο ώστε τα ακίνητα να ανήκουν στις τράπεζες αλλά τους φόρους να τους πληρώνουν οι πολίτες (βλέπε επιδότηση ενοικίου). Από δοτές κυβερνήσεις όλα να τα περιμένετε!
Τα καταναλωτικά δάνεια είναι ένα μικρό ποσοστό της τάξης του 13% και τα περισσότερα από αυτά, λόγω της φύσης αυτών των δανείων δεν είναι απλώς κόκκινα αλλά μαύρα, κατάμαυρα για την ακρίβεια. Βέβαια και αυτά, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ενυπόθηκα με ακίνητες αξίες και το πρόβλημα είναι παρόμοιο με το πρόβλημα των στεγαστικών αλλά εδώ δυσκολεύει το θέμα της νομοθετικής ρύθμισης.
Εκεί που γίνεται ο κακός χαμός είναι το 55% των κόκκινων δανείων που είναι επιχειρηματικά. Στην Ελλάδα των διαπλεκόμενων κομμάτων της συγκυβέρνησης η επιχειρηματικότητα σε όσο πιο ψηλό επίπεδο τοποθετείται τόσο πιο πολύ κρατικοδίαιτη είναι. Ο πελάτης είναι το κράτος ή στην καλύτερη περίπτωση οι πολίτες σε συνθήκες ολιγοπωλίου. Κυβερνώντες, τραπεζίτες και οικονομικοί ολιγάρχες σε απόλυτη σύμπλευση εδώ και πάρα πολλά χρόνια υπονομεύουν την Πολιτεία ο καθένας για δικό του συμφέρον. Σε αυτό το περιβάλλον μεγάλο ποσοστό των επιχειρηματικών δανείων είναι θαλασσοδάνεια, στηριγμένα στην εύνοια και σε αίολες εγγυήσεις. Παράδειγμα: την εποχή της παντοδυναμίας του, το ALTER, κατάφερε να πάρει δάνεια με εγγύηση άυλα περιουσιακά στοιχεία όπως το τρέιλερ για τη σειρά «τα Στρουμφάκια» αποτιμημένο στα 1,1 εκατομμύριο ευρώ ή τα 4 τρέιλερ της επίσης παιδικής σειράς «τα Ζουζούνια» που αποτιμήθηκαν στα 2 εκατομμύρια. Στα συρτάρια των τραπεζών υπάρχουν επιχειρηματικά δάνεια σε επιχειρήσεις βαμπίρ, που θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό οι τράπεζες να τα έχουν εγγράψει στις ζημίες τους, επιμένουν όμως να τα χαρακτηρίζουν “κόκκινα” και να συντηρούν τα ΑΦΜ των επιχειρήσεων προς δόξα του “υγιούς” τραπεζικού συστήματος και του “success story” της Κυβέρνησης.
Τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια είναι οικογενειακή υπόθεση της συγκυβέρνησης και αυτών που τη στηρίζουν. Είναι αυτά που απειλούν το τραπεζικό σύστημα και η λύση φυσικά δεν είναι να τα κρύψεις κάτω από το χαλί. Η λύση είναι να αναδειχθεί το πρόβλημα, να αναζητηθούν και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι και να εξυγιανθεί το τραπεζικό σύστημα. Το κόστος της συντήρησης της πλάνης είναι πολύ μεγαλύτερο για την χώρα.
ΥΣ1: έχετε ακούσει να γίνεται λόγος στα ΜΜΕ για τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια;
ΥΣ2: Ποιες “επιχειρήσεις” έχετε ακούσει να δανειοδοτούνται τον τελευταίο καιρό;
Βλάσης Μανθογιάννης