Το όνομα Λακεδαίμονα προέρχεται από το ρήμα, λαγχάνω , να αναθέσει κάποιος κάτι με κλήρο, και δαίμων (δαίμονα), που σημαίνει ο Θεός στα αρχαία Ελληνικά. Ως εκ τούτου, Λακεδαίμονα δηλώνει τη θεϊκή υπόσταση , ένα κομμάτι του κόσμου που δόθηκε στο Θεό Ποσειδώνα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο οποίος προσδιορίζει την Λακεδαίμονα με την Ατλαντίδα.
Θεωρώ αξιόλογο να αναφέρω μια παρατήρηση από τον J. Spanuth στο βιβλίο του, « Ατλαντίδα: Heimat, Ράιχ και Schicksal der Germanen », (Tuebingen 1965), ότι η Ατλαντίδα είναι« η παλαιότερη, πιο αμφισβητούμενη , πιο επικίνδυνη και σαφώς πιο άχαρη, αλλά εξακολουθεί να είναι η πιο ικανοποιητική και πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία που Αρχαιότητα έχει κληροδοτήσει σε μας “. Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία για την Ατλαντίδα, αλλά η σύγχρονη έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για να εντοπίσετε την Ατλαντίδα και να αποδείξει την εγκυρότητα της ταυτότητας του, τέσσερα σημεία της συμφωνίας πρέπει να πληρούνται και γενικά αποδεκτό. (Βλέπε E.Bloedow ». Φωτιά και πλημμυρών από τον Ουρανό: Ήταν Atlantis στην Τροία ; “La Parola del Passato 48, 1993, pp.109-160.
1. Ατλαντίδα ήταν ένα νησί.
2. Βρισκόταν πέρα από τις “Στήλες του Ηρακλή”.
3. Ήταν μεγαλύτερη από την Ασία και τη Λιβύη μαζί.
4. Η καταστροφή του (βύθιση) παρήγαγε ένα φράγμα αδιάβατο λάσπη.
Οι τέσσερις αυτές προϋποθέσεις είναι που πληρούνται εντελώς στην περίπτωση της Λακεδαίμονος.
Το όνομα, τα χαρακτηριστικά και τη θέση της Λακεδαίμονος, έχουν συζητηθεί από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή. Η Λακεδαίμονα αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο δεύτερο Βιβλίο της Ιλιάδας, στο λεγόμενο κατάλογο των πλοίων, στίχος 581, ως η πρώτη πόλη του Βασιλείου του Μενελάου στη Λακωνία – «Οι δ ‘είχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν” Κοίλη και κητώεσσα είναι οι δύο παραδοσιακά σταθερά επίθετα που συνδέονται με την Λακεδαίμονα. Ως «Κοίλη κούφια, όλοι συμφωνούν σε αυτό, αλλά το επίθετο «κητώεσσα» έχει ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους. Θα μπορούσε να αναφέρεται είτε σε γεωλογικό σχηματισμό και την
ταυτότητά του – ότι είναι γεμάτη από φαράγγια και υπόγειες διασπάσεις ή τον νησιωτικό χαρακτήρα της, σε αυτή την περίπτωση έβριθε με κήτη , θαλάσσια τέρατα και μεγάλα ψάρια (δελφίνια, χελώνες, φάλαινες, φώκιες κ.λπ.).
Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι στο βόρειο τμήμα της Λακωνίας εκεί υπήρχε κάποτε μια τεράστια λίμνη, από την Πλειόκαινο περίοδο , 35 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το επίθετο «κητώεσσαν» μπορεί κάλλιστα να χωρέσει τη γεωλογία της περιοχής της Λακεδαίμονος. Η λίμνη είναι πλέον ξηρά και περιέχει μεγάλα κοιτάσματα λιγνίτη στρώματα, παρόμοιες με εκείνες στην παρακείμενη πεδιάδα της Μεγαλόπολης. Η ημερομηνία ξήρανσης ή αποστράγγιση της λίμνης στην περιοχή του Ταϋγέτου είναι υψίστης σημασίας για την ιστορία της Λακεδαίμονος, την ταυτότητά του και ταύτιση με την Ατλαντίδα.
Ο Πλάτων, στην Τίμαιο και Κριτία, περιγράφει την Ατλαντίδα ως ένα νησί σε αυτό που αποκαλεί «Πόντος», μια λέξη που σημαίνει θάλασσα ή θάλασσα-λίμνη (Tίμαιος 24E Κριτίας 113-114 Β). Ο άλλος όρος γεωλογικών και γεωγραφικών συντεταγμένων της περιοχής είναι η λέξη «Πέλαγος», ερμηνεύεται λανθασμένα από «Ατλαντολόγους» ως «Ωκεανός». Πέλαγος στα ελληνικά σημαίνει μια μεγάλη και εκτεταμένη περιοχή, όπως το Αιγαίο Πέλαγος ή το Ιόνιο Πέλαγος. Πόντος ήταν η τεράστια λίμνη της Λακεδαίμονος, Πέλαγος ήταν οι μεγάλες περιοχές με νερό ωσάν λίμνες που καθιστούσαν πλωτό τον ποταμό Ευρώτα.
Οι κάτοικοι της Ατλαντίδας, που είναι γνωστοί με διάφορα ονόματα, όπως Υπερβορείοι , Φαίακες , Φοίνικες, Άτλαντες, Μινύες κλπ, είχαν σκεφτεί να ζήσουν σε μια απομακρυσμένη περιοχή, ασφαλής στο φυσικό τους περιβάλλον, απρόθυμοι να δεχθούν επισκέψεις από άλλους ανθρώπους. Εκεί έζησε μια ολόκληρη χιλιετία, αιώνια νέος, και ήταν αγαπητός στους Θεούς ο Τυνδάρεως, ο πατέρας της Ελένης και τα θεϊκά δίδυμα , Κάστωρ και Πολυδεύκης , όπου έζησαν στη Λακωνία και κατέληξαν, πολύ κοντά στην Αρκαδία – “εν τοις εσχάτοις της Λακεδαιμονίας” .
Έχουμε λόγους να υποθέσουμε ότι η περιοχή της λίμνης καλύπτεται από μικρά νησιά, ορισμένα φυσικά, άλλα τεχνητά, που στηρίζονται σε ξύλα , κορμούς δέντρων, που προμηθεύονταν από τις πυκνά δασωμένες πλαγιές του Ταϋγέτου, μια δραστηριότητα που περιγράφεται από τον Πλάτωνα σε σχέση με τα έργα των Ατλάντων στο κύριο νησί του Πόντου. Η εργασία και το σχέδιο μπορεί να παραλληλιστεί με τα θαυματουργά επιτεύγματα των Βενετών στη μεγάλη λιμνοθάλασσα της Αδριατικής. Αυτή η «Civitas Serenissima” χτίστηκε εξ ολοκλήρου από ξύλινους δόμους και αποτελείται από πολυάριθμα νησιά, κατασκευάστηκαν δομημένα πυκνά το ένα στο άλλο.
Η πόλη της Βενετίας χτίστηκε πάνω σε ξύλινες βάσεις.
Ο ίδιος ο Πλάτωνας μιλάει για άλλα νησιά, εκτός από την Ατλαντίδα, στον ίδιο Πόντο. Η Ατλαντίδα πρέπει να βρισκόταν στο ανατολικές παρυφές της θάλασσας, κοντά στην έξοδο του ποταμού, πέρα από τις Στήλες του Ηρακλή και περιβάλλεται από τα νησιά, τα οποία προσεγγίζονταν από την Ατλαντίδα, τόσο δια ξηράς όσο και δια θαλάσσης (Τίμαιος: “εξ ης επιβατόν επί τας άλλας νήσους τοις τότε εγένετο πορευομένοις “). Ο Πλάτων φαίνεται να γνωρίζει καλά όχι μόνο τις γεωφυσικές συνθήκες της περιοχής της Λακεδαίμονος, ήξερε επίσης τη γεωγραφία της ομάδας νησιού και πιθανότατα τα ονόματα των νησιών, τουλάχιστον για ορισμένα από αυτά.
Η κρήνη Αρέθουσα, παλιά απόδοση του χώρου , στην Ιθάκη. Δημιουργήθηκε από τον Provost, και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό L’Illustration.
Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, μπορεί να έρθει η λύση για μια από τις πιο δύσκολες των πλατωνικών αναφορών στην Ατλαντίδα, η οποία περιγράφεται από τον Πλάτωνα ως μεγαλύτερη από την Ασία και τη Λιβύη μαζί. Αυτό που ήταν γνωστό ως «Ασία» και «Λιβύη» εκείνη την εποχή ήταν μικρά νησιά στη λίμνη της Λακεδαίμονος, και γνωρίζουμε ότι η Ασία και η Λιβύη ήταν λακωνικά τοπωνύμια -(βλ. βιβλίο μου περί Λακεδαίμονος, τόμος ΙΙ, σελ.. 399 κ.ε.).
Ως εκ τούτου, έχουμε καθορίσει ένα από τα τέσσερα σημεία της συμφωνίας που θέτουν οι «Ατλαντολόγοι» Η εμπιστοσύνη στα λεγόμενα του Πλάτωνα ενισχύεται από την αναφορά στην «Οδύσσεια», η Ιθάκη, η αρχική πατρίδα του Οδυσσέα, να ορίζεται σε ένα παρόμοιο τοπίο. Περιγράφεται ως “χθαμαλή εν αλί, πανυπερτάτη προς ζόφον”, δηλαδή κοίλο και το πιο απομακρυσμένο στα Βόρειο Δυτικά , αν και πολλά άλλα νησιά που ήταν κοντά το ένα στον άλλο, να έχει δε ορίσει την Ανατολή και το Νότο («νήσοι πολλαί, μάλα σχεδόν αλλήλησιν », Οδύσσεια, βιβλίο 9, 22-3).
Ο Οδυσσέας, ο Αργοναύτης, (Συνδέονται, διότι αναφέρεται και στους δύο η μάγισσα Κίρκη) ήταν στο σπίτι του στην Λακεδαίμονα, όπου απέκτησε το περίφημο σύνθετο τόξο-του Ίφιτου και δεν ήταν τυχαίο ότι ο απόγονος του ο Τηλέμαχος ήρθε στην Λακεδαίμονα πολλά χρόνια ή και αιώνες στη συνέχεια να επισκεφθεί τον Μενέλαο και την Ελένη , προκειμένου να ενημερωθεί για την επιστροφή του πατέρα του στην Ιθάκη.
Δύο στήλες σε αίθουσα της πόλης της Σεβίλης. Οι στήλες ενθαρρύνουν να αγνοήσεις την αρχαία προειδοποίηση, να αναλάβεις τους κινδύνους και να πας πιο πέρα. Αυτό δείχνει την επιθυμία να δεις τις στήλες ως είσοδο για τον υπόλοιπο κόσμο, και όχι ως μια πύλη απλά προς τη Μεσόγειο Θάλασσα.
Όσον αφορά το δεύτερο «σημείο συμφωνίας” σχετικά με την τοποθεσία της Ατλαντίδος είναι ότι ιδιαίτερα αμφισβητείται θέση με τις «Στήλες του Ηρακλή». Πολλοί μελετητές προσδιόρισαν τους άξονες με τα Στενά του Γιβραλτάρ και μπέρδεψαν το Πλατωνικό Ατλαντικό Πέλαγος (μεγάλη και εκτεταμένη περιοχή) για τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο Πλάτων όμως χρησιμοποίησε τη δική του ερμηνεία για την Ατλαντίδα και το Ατλαντικό Πέλαγος. Όρους του προέρχεται από τον Άτλαντα το πρώτο γιο του Ποσειδώνα και της Κλειτός , το θεϊκό ζευγάρι και τους πρώτους κατοίκους του διάσημου νησιού.( Κατά τον Πλάτωνα ο Άτλας ήταν ένας από τους δέκα βασιλείς της Ατλαντίδος, ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Κλειτός . Παιδιά του ήταν οι Εσπερίδες, ο Έσπερος, ο Αύσων, η Καλυψώ, η Διώνη και οι Υάδες)
Έχω εντοπίσει τις Στήλες του Ηρακλή με τις στήλες, τα οποία έχουν ανεγερθεί επί του Όρους Θόρναξ , περίπου 2 χιλιόμετρα από τη λιμνοθάλασσα της Λακεδαίμονος, πολύ κοντά στον ποταμό Ευρώτα. Το πρανές του βουνού με θέα το ποτάμι είχαν σχολαστικά κοπεί και μετατραπεί σε πλάτωμα για να στεγάσει και να υποστηρίξει τις στήλες. Οι στήλες αυτές ήταν ένα μοναδικό αρχαιολογικό μυστήριο στην αρχαιότητα… στην πραγματικότητα ήταν δύο οβελίσκοι, από 15-16 μέτρα σε ύψος, τα οποία ανεγέρθηκαν αργότερα στο ιερό (τεμένους) του Απόλλωνα Πυθαέως μπροστά από την πόλη της Σπάρτης, κοντά στα Ευρώτα (Παυσανίας ΙΙΙ, 10,8).
Κάποια στιγμή αργότερα, ένας από αυτούς αφαιρέθηκε στο διάσημο ιερό του Απόλλωνα στις Αμύκλες, και περικλείεται στο μνημείο γίνεται από τον γλύπτη και αρχιτέκτονα Βαθυκλή εκ Μαγνησίας πριν από τα μέσα του 6 ου αιώνα π.Χ.. Ο Ηρόδοτος αναφέρει το άγαλμα …«το νυν της Λακωνικής εν Θόρνακι ίδρυται »Ι, 69), και ο Παυσανίας, τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., έδωσε μια περιγραφή των στηλών, τα οποία ήταν επιχρυσωμένα με χρυσό που ο βασιλιάς Κροίσος της Λυκίας δώρισε στους Σπαρτιάτες . Οι στήλες που στέφονται από ένα περίεργο σχήμα του θεού Απόλλωνα και η μία στο Αμύκλαιο τοποθετήθηκε πάνω στο κενοτάφιο του Υάκινθου του Δωριέα θεοποιημένου ήρωα, τον πιο σεβαστό , την λατρευτική εικόνα των μινυακών προγόνων τους, οι Άτλαντες της Λακεδαίμονος.
Οι κίονες, ή Στήλες του Ηρακλή, τοποθετήθηκαν στο στενότερο σημείο του δρόμου, ο οποίος οδηγούσε στα νησιά της Λακεδαίμονος και ως εκ τούτου, απέκτησε το όνομα ”Agyieis” – «Αγυιείς», από τη δωρική λέξη αγυιά (αγυιά), το οποίο σημαίνει ένα στενό δρόμο ή πέρασμα. Η στήλη Agyieus « Αγυιέους » έγινε το ιερό κειμήλιο από τις δωρικές πόλεις σε όλο τον αρχαίο κόσμο, από τη Σικελία στην Αίγυπτο, και στην ίδια τη Ρώμη, και είχε ληφθεί για το σύμβολο της Χρυσής Εποχής, το Aetas Aurea, η Αρκαδική Utopia (βλ. Λακεδαίμονος βιβλίο μου, Vol.II, σ.. 447).
Η Ατλαντίδα δεν ήταν το μόνο νησί στο Πέλαγος της Λακεδαίμονος, ήταν ένα από τα πολλά νησιά, το κύριο νησί μεταξύ των ομάδων των μικρών νησιών, τα οποία αποτελούν το μοντέλο, το πρωτότυπο, από τα 500 νησάκια της Βενετίας, οι οποίες υποστηρίζονται και από ξύλινους δόμους.
Μερικά από αυτά τα νησιά στον Πόντο της Λακεδαίμονος παραπέμφθηκαν στην ελληνική επική ποίηση (βλ. το βιβλίο Οδύσσεια 15, 405 κ.ε.). Ο Λεξικογράφος Στέφανος Βυζάντιος αναφέρει ότι υπάρχει ένα νησί γνωστό ως Τυρού στην Λακωνική, και η λεγόμενη Τύρου Οδύσσεια αναφέρεται σε ορισμένα άλλα νησιά, που αρχικά βρίσκεται στον Πόντο της Λακεδαίμονος, όπως Σχερία, Ωγυγία, Αία και ούτω καθ΄ εξής (Λακεδαίμονα vol . ΙΙ ,462-3). Ο Πλάτων πρόσθεσε τα νησιά «Ασία» και «Λιβύη».
Το θαυματουργό νησί Ατλαντίς με το τεράστιο ναό του Ποσειδώνα, του οποίου η οροφή ήταν κατασκευασμένη από ελεφαντόδοντο, ποικίλλουν με χρυσό και ασήμι, ήταν κλεισμένο σε τρεις δακτυλίους της θάλασσας και της γης. Το πιο εξωτερικό των δακτυλίων, κοντά στην εκροή του Ευρώτα, κοντά στην πλούσια άνοιξη του Βιβάρι, ο κύριος παραπόταμος του Ευρώτα, διατηρείται σε κάποιο βαθμό και είναι ακόμα και σήμερα ορατά. Σύμφωνα με τους Περιηγητές , (ταξιδιώτες) του 19 ου αιώνα (Leake, Bursian, Ross, Fraser και Loring) μπορεί να μετρηθεί σε απόσταση 200 μέτρων, που έγινε στην τοιχοποιία και διέσχισαν τον ποταμό Ευρώτα. Ταυτίζεται με το «Χαράκωμα », (Περιχαράκωση), μια μνημειακή κατασκευή που αναφέρει ο Παυσανίας (III, 21,2). Βρίσκεται στη σωστή θέση που πρέπει να ταυτίζεται με πειστικό τρόπο του εξωτερικού δακτυλίου του νησιού της Ατλαντίδας, που αναφέρεται στο Κριτία του Πλάτωνα, 117 Ε.
Μια απεικόνιση της Ατλαντίδος με τρεις δακτυλίους της θάλασσας και το Ναό του Ποσειδώνα στο κέντρο
Η Ατλαντίδα και ολόκληρη ομάδα με νησιά καταστράφηκε και εξαφανίστηκε κάτω από ένα στρώμα λάσπης. Ο Πλάτων αναφέρεται σε εξαιρετικούς σεισμούς και κατακλυσμιαίες βροχές, που διήρκεσε μια μέρα και μια νύχτα. Ήταν μια φυσική καταστροφή, η οποία ήταν πιθανότατα συγχρονισμένη με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (Σαντορίνη). Το τσουνάμι από την Θήρα επηρέασε όχι μόνο το νησί της Κρήτης, κατέστρεψαν τις μινυακές ανακτορικές εγκαταστάσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, στην Κέα, Avaris (Tell el ‘Ντάμπα) στην Αίγυπτο, Τελλ Κάμπρι Kabri στη Γαλιλαία, Dabna στη Συρία και την πόλη του Mari στον Ευφράτη.
Σε όλα αυτά τα μέρη, τα στρώματα καταστροφής συνοδεύονταν με ελαφρόπετρα από το ηφαίστειο της Θήρας, αλλά λίγο πριν έγιναν ερείπια, ήταν διακοσμημένα με τοιχογραφίες, παρόμοιες με εκείνες που ανακαλύφθηκαν στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Μερικές από τις παραστάσεις σε αυτά τα παλάτια επαναλαμβάνονται στις αναφορές στο ελληνικό έπος (βλ. το βιβλίο μου« Λακεδαίμων» , τομ. II, σελ.. 357 κ.ε.).
Η καταστροφή της Ατλαντίδας.
«Βρίσκει» την χαμένη Ατλαντίδα στο Λακωνικό βαθύπεδο!
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟ NOTOSPRESS.GR
“ Ξαναγράφει την ιστορία της Σπάρτης ο αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος ”
Το notospress.gr εξασφάλισε το τρίτομο σύγγραμμα που ανατρέπει την ιστορία του τόπου.ΣΠΑΡΤΗ. Με το Σύγγραμμα «ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ» (Τρείς τόμοι Ι, ΙΙ, ΙΙΙ) ο συγγραφέας – καθηγητής Θεόδωρος Γ. Σπυρόπουλος, Επίτιμος Έφορος των Αρχαιοτήτων Σπάρτης δίνει απάντηση σε όσους αμφισβητούν την έρευνά του στη Λακωνία. Το βιβλίο εκδίδει το ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Α.ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΑ.
Ο γνωστός αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος καλεί αρχαιολόγους και πολίτες να μελετήσουν το τρίτομο έργο του και στη συνέχεια να εκφράσουν άποψη, διαφωνία ή αμφισβήτηση.
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας «ανάμεσα στην Πελλάνα και στην Σπάρτη ιδρύθη μία Νησιωτική Κοινοπολιτεία στην Λιμνοθάλασσα, που συνδεόταν μέσω του Ευρώτα με τον Λακωνικό Κόλπο. Αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα υπήρξε η Λακεδαίμων από τις αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ. μέχρι το 1750 π.Χ. όταν κατεστράφη από την Κοσμική Θεομηνία.
Ακολούθησε η Μυκηναϊκή περίοδος που είχε επίκεντρο τον λόφο Παλαιόκαστρο της Πελλάνας και απέβη το Ανακτορικό κέντρο της Μυκηναϊκής Λακωνίας, όπως πιστοποιείται από το Ανάκτορο, το Κυκλώπειο Τείχος, τους Βασιλικούς Θολωτούς Τάφους, την υπόγεια πηγή Πελλανίδα κ.ο.κ. Η Λακεδαίμων υπήρξε τώρα κέντρο του Μυκηναϊκού Κράτους και φιλοξένησε το Ανάκτορο του Μενέλαου και της Ελένης.
Πολλές γεωφυσικές και γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες, μνημειακά κατάλοιπα και αρχαιολογικά ευρήματα καθώς και αναφορές στην γραπτή παράδοση τόσο της Λακωνίας, όσο και της λοιπής Ελλάδος και πέραν αυτής, οδήγησαν τον συγγραφέα να ταυτίσει σημεία και μνημεία του Λακωνικού βαθύπεδου της Λακεδαίμονος με την Πλατωνική Ατλαντίδα και να αναζητήσει πολλές επιβιώσεις της υλικής, πολιτειακής και πολιτισμικής κληρονομιάς της στην ιστορική Δωρική Σπάρτη.
Η Νέα Δωρική Μητρόπολη ιδρύθη από τους Ηρακλείδες, που επέστρεψαν από την Δύση ως Λαοί της Θαλάσσης, για να διεκδικήσουν και να ανασυστήσουν την Ατλαντική Κληρονομιά των προγόνων τους, και από τους απελευθερωθέντες από την κατοχή των Αχαιών ομαίμους Δωριείς, που κατήλθαν από τον Ταύγετο και τον Πάρνωνα στην μέση κοιλάδα τον Ευρώτα («Κάθοδος των Δωριέων»). Η Σπάρτη ιδρύθηκε ως Νέα Ατλαντίς, εμεγαλούργησε και εδοξάσθη επειδή και για όσο χρόνο υιοθέτησε και κληρονόμησε τον Θεϊκό Πολιτισμό της Λακεδαίμονος, τους θεσμούς και την πολιτειακή οργάνωσή της».
ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΙΤΕ: