Το ελληνικό πεζικό επί Όθωνος !

του Παντελη Καρύκα
Η άφιξη του Όθωνα και της βαυαρικής στρατιωτικής δύναμης που τον συνόδευε, συνέβαλε κατά πολύ στην αναγέννηση του Ελληνικού Στρατού, αφού ένας ισχυρός στρατός θα αποτελούσε το καλύτερο στήριγμα της μοναρχίας.
Η αντιβασιλεία προχώρησε στη θέσπιση νέου οργανισμού του στρατού. Βάσει αυτού το Πεζικό, παρέτασσε οκτώ τάγματα γραμμής και 10 τάγματα ακροβολιστών. Τα τάγματα γραμμής διέθεταν έξι λόχους – τέσσερις κεντρικούς, έναν λόχο γρεναδιέρων και έναν ακροβολιστών – με δύναμη 140 περίπου άνδρες ανά λόχο. Οι άνδρες τους ήταν οπλισμένοι με το κλασικό εμπροσθογεμές μουσκέτο, με ξιφολόγχη και μικρή σπάθη. Οι υπαξιωματικοί και δέκα οπλίτες κάθε λόχου ακροβολιστών γραμμής ήταν οπλισμένοι με εμπροσθογεμές τυφέκιο ραβδωτής κάννης. Ήταν η πρώτη φορά που το όπλο αυτό θα χρησιμοποιείτο, από το ελληνικό Πεζικό. Τα τυφέκια ραβδωτής κάννης είχαν, φυσικά, μεγαλύτερο βεληνεκές από τα λειόκαννα μουσκέτα και πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια βολής.
Οι στολές ήταν χρώματος ανοικτού μπλε χρώματος – το θερινό παντελόνι ήταν λευκού χρώματος. Το πηλίκιο ήταν μαύρο, τύπου Shako με ορειχάλκινο έμβλημα ακτινοβόλου ήλιου και το γράμμα Ο (Όθων) με παράσταση στέμματος. Οι ακροβολιστές έφεραν επί της φυσιγγιοθήκης ένα μικρό ορειχάλκινο κέρας (βούκινο) και οι γρεναδιέροι φλογοφόρα χειροβομβίδα. Τα πηλίκια ήταν διακοσμημένα με λοφία χρώματος κόκκινου, για τους γρεναδιέρους, λευκού για τους κεντρικούς λόχους και πράσινου για τους ακροβολιστές. Τα διακριτικά του βαθμού φέρονταν, κατά τη γερμανική πρακτική, στο κολάρο.
Τα τάγματα των ακροβολιστών – ελαφρύ πεζικό- ήταν πολύ μικρότερα αυτών της γραμμής. Το καθένα διέθετε τέσσερις λόχους με 50 άνδρες ανά λόχο. Η συνολική δύναμη του ελαφρού τάγματος δεν ξεπερνούσε τους 220 άνδρες. Ο οπλισμός τους δεν διέφερε από τον αντίστοιχο των ταγμάτων της γραμμής, μόνο που οι οπλίτες δεν έφεραν σπάθη. Η στολή των ελαφρών πεζών ήταν μια παραλλαγή της ελληνικής παραδοσιακής φορεσιάς. Στο φέσι φερόταν ορειχάλκινο στέμμα.
Στα τέλη του 1833 ο Ελληνικός Στρατός διέθετε 5.824 πεζούς γραμμής και 2.040 ελαφρούς πεζούς, Το 1836 τα οκτώ τάγματα γραμμής μειώθηκαν σε τέσσερα. Τα ελαφρά τάγματα μειώθηκαν επίσης σε τέσσερα από δέκα που ήταν. Στη θέση των τελευταίων συγκροτήθηκαν οκτώ τάγματα Οροφυλακής, υπαγόμενα σε τρία αρχηγεία Οροφυλακής. Κάθε τάγμα Οροφυλακής παρέτασσε τέσσερις λόχους με συνολική δύναμη 254 ανδρών. Το 1843 καταργήθηκε ένα ακόμα τάγμα γραμμής και τα αρχηγεία Οροφυλακής. Αντί των τελευταίων συγκροτήθηκαν τέσσερα συντάγματα Οροφυλακής, δύο ταγμάτων έκαστο.
Το 1854 ανασυστάθηκαν τρία τάγματα γραμμής και αυτά των ακροβολιστών συνενώθηκαν σε τρία, ισχυρά όμως, τάγματα. Επίσης καταργήθηκε η Οροφυλακή. Το 1856 τα τάγματα γραμμής εντάχθηκαν ανά δύο σε διοικήσεις συνταγμάτων. Το 1860 τα συντάγματα καταργήθηκαν και τα δέκα τάγματα πεζικού, που είχαν στο μεταξύ συγκροτηθεί, έγιναν και πάλι αυτόνομα. Το 1860 επίσης, συστήθηκαν και δέκα τάγματα εφεδρείας των τεσσάρων λόχων. Τα τάγματα αυτά ήταν επιστρατευόμενες μονάδες.
Από το 1855 το Ελληνικό Πεζικό άρχισε να εξοπλίζεται με το γαλλικό εμπροσθογεμές, κρουστικό τυφέκιο ραβδωτής κάννης Μινιέ (Mignet). Το νέο όπλο είχε σχεδόν τριπλάσιο βεληνεκές από τα παλαιά μουσκέτα.
Όσον αφορά τις τακτικές μάχης, υιοθετήθηκε ο γαλλικός κανονισμός πεζικού του 1845-46. Βάσει του νέου κανονισμού το πεζικό πολεμούσε σε σχηματισμό γραμμής δύο ζυγών, σε φάλαγγα ανά διλοχία και σε διάταξη ακροβολισμού. Ολόκληρο το τάγμα εκπαιδευόταν να ενεργεί σε κάθε τύπο εδάφους. Ως φυσική κατάληξη μίας σύγκρουσης πεζικού εθεωρείτο η εξόρμηση με τη λόγχη και η ανατροπή του εχθρού με τη χρήση της.
 http://www.hellasforce.com/blog/to-elliniko-peziko-epi-othonos/ ‎