Τυχόν αποτυχία της πρωτοβουλίας του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδείξει το αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος.

Τυχόν αποτυχία της πρωτοβουλίας του ΣΥΡΙΖΑ (που μάλλον είναι βέβαιη) για το δημοψήφισμα, με την οποία στην ουσία συντάσσεται (εκούσια ή ακούσια) το σύνολο της αντιπολίτευσης, θα αποδείξει, με τον πιο αυταπόδεικτο τρόπο, το αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος.
Θα αποδείξει ότι, με βάση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, ούτε η αντιπολίτευση είναι σε θέση να κάνει «νόμιμα» οποιαδήποτε παρέμβαση. Μιλάμε για ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο ο αρχηγός του κόμματος που έρχεται πρώτο, έστω και με μια ψήφο διαφορά, παίρνει προίκα 50 επιπλέον βουλευτές και γίνεται ο πρωθυπουργός, δηλαδή το απόλυτο αφεντικό του πολιτικού συστήματος, ενώ ολόκληρη η αντιπολίτευση, ακόμα και αν αντιπροσωπεύει το 70% του λαού (όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή) δεν έχει τη θεσμική ισχύ να ζητήσει έστω την προσφυγή στο λαό με ένα δημοψήφισμα.
Για όσους δεν έχουν κατανοήσει ακόμα το ελληνικό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα, θα πρέπει πλέον να αντιληφθούν ότι στο δικό μας σύστημα, τα πάντα εξαρτώνται από τη βούληση του εκάστοτε πρωθυπουργού. Τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν αναπνέει μέσα στη χώρα, χωρίς τη βούληση ενός παντοδύναμου πρωθυπουργού – μονάρχη. Και κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει ποιος ακριβώς κατευθύνει αυτή τη βούληση.
Ο πρωθυπουργός λοιπόν ανοίγει και κλείνει τη Βουλή και όχι η ίδια η Βουλή μόνη της. Ο πρωθυπουργός αποφασίζει αν και πότε θα συσταθεί κάποια επιτροπή. Ο πρωθυπουργός αποφασίζει για τις ασυλίες των βουλευτών. Ο πρωθυπουργός διορίζει τους δικαστές και φυσικά επιλέγει την ηγεσία της Δικαιοσύνης της αρεσκείας του και όχι μόνη της η Δικαιοσύνη. Ο πρωθυπουργός αποφασίζει ποιος νόμος θα εισαχθεί στη Βουλή και ο πρωθυπουργός διατάζει τους κυβερνητικούς βουλευτές να ψηφίσουν και να κάνουν νόμο τις δικές του επιθυμίες. Διαφορετικά τους διαγράφει ή τους απειλεί με εκλογές και επομένως απώλεια της βουλευτικής έδρας τους και των πλουσιοπάροχων προνομίων τους.
Μόνο ο λαός μπορεί πλέον να ανατρέψει αυτό το θεσμικό καθεστώς, μέσα από έναν αγώνα απελευθέρωσης από μια καλυμμένη μοναρχία και των συμφερόντων που είναι πίσω της. Όμως ο λαός έχει κολλήσει στον καναπέ του. Έχει απομαζικοποιηθεί πλήρως και κανείς πολίτης δεν εμπιστεύεται ούτε τον διπλανό του. Χωρίς να το συνειδητοποιεί παίρνει γραμμή, αποκλειστικά μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια.
Πέτρος Χασάπης