Πως η Γερμανία καταφέρνει να κυριαρχεί στην Ευρώπη; Ποιο είναι το αντίδοτο;

Πως η Γερμανία καταφέρνει να κυριαρχεί στην Ευρώπη;
Έχει μήπως η Γερμανία ισχυρό στρατό τον οποίο φοβούνται οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις; Είναι άραγε τόσο μεγάλη η οικονομική ισχύς της ώστε να τρομοκρατεί οικονομικά την Ευρώπη και να την υποτάσσει; Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Το μυστικό όπλο της Γερμανίας είναι η συμμαχία μαζί της των οικονομικών ολιγαρχιών των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Υπάρχει κρίση στην ΕΕ. Αυτή την κρίση κάποιος θα πρέπει να την πληρώσει. Θα την πληρώσουν άραγε οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες του χρήματος ή οι ευρωπαϊκοί λαοί; Η δημοσιονομική πειθαρχία και η λιτότητα που επιβάλει η γερμανική ολιγαρχία, μέσω της γερμανικής κυβέρνησης, βρίσκει απόλυτα σύμφωνες όλες τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομικές ολιγαρχίες (με πρώτη και καλύτερη φυσικά την ελληνική παρασιτική ολιγαρχία), στην πρόθεση όλων τους να μετακυλήσουν το κόστος της κρίσης στις αντίστοιχες μικρομεσαίες λαϊκές τάξεις. 
Δυστυχώς, τα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα των ευρωπαϊκών κρατών, δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Αποδείχθηκαν δημοκρατίες μόνο κατ’ όνομα. Οι ευρωπαϊκές αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις ελέγχονται απόλυτα από τις αντίστοιχες οικονομικές ολιγαρχίες και πάνω από αυτές και από την παγκοσμιοποιημένη διεθνή οικονομική ολιγαρχία. Για το λόγο αυτό παρατηρούμε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, να εκτελούν σαν υπνωτισμένες τις εντολές της Γερμανικής κυβέρνησης. Κάποιες παλιότερες και τωρινές μικροπρωτοβουλίες, σαν αυτές των Μόντι, Ραχόϊ, Ολάντ, Ρέντσι, Κάμερον, δεν βρήκαν συμμάχους και αποτέλεσαν πυροτεχνήματα, χωρίς συνέχεια.
Ποιο είναι το αντίδοτο;
Ποιο είναι το αντίδοτο σε όλη αυτή την κατάσταση; Πως θα απελευθερωθούν οι ευρωπαϊκοί λαοί από αυτό το εξουσιαστικό δίχτυ που τους κρατά αδρανοποιημένους και υποχρεωμένους να πληρώσουν οι λαοί την κρίση που προκάλεσαν οι ολιγαρχίες; Μόνο με έναν τρόπο. Μόνο αν αλλάξουν τα εξουσιαστικά πολιτικά τους συστήματα. Μόνο αν τα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα ανοίξουν και επιτρέψουν την εισροή της λαϊκής βούλησης στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Μόνο τότε οι λαοί θα αποφύγουν τα χειρότερα.
Θα μπορέσουν άραγε οι λαοί να αλλάξουν τα εξουσιαστικά πολιτικά τους συστήματα που τους κρατούν υποτελείς; Προφανώς όχι αναίμακτα. Ευχής έργο θα ήταν να τα αλλάξουν πολιτισμένα, αλλά τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τεράστια και προφανώς δεν θα αφήσουν δυστυχώς να γίνει αυτή η αλλαγή με τον εύκολο τρόπο.
Πέτρος Χασάπης