Από την Βεργίνα… στην Αμφίπολη.

Α΄ ΜΕΡΟΣ:
Την ώρα που γράφεται αυτό το σημείωμα, δεν γνωρίζουμε τί περιέχει ο όντως μνημειακός αυτός τάφος της Αμφίπολης.
Οι υποθέσεις- εικασίες που ήδη διατυπώθηκαν από ειδικούς και μη, καλύπτουν όλο το φάσμα πιθανών ευρημάτων: Από το «σκήνωμα» (όπως ειπώθηκε) του ίδιου του Αλέξανδρου…. ή τις σορούς της γυναίκας του Ρωξάνης, του γιου του, κάποιου αξιωματούχου κλπ. μέχρι την πιθανότητα να είναι «κοινός τύμβος ηρώων», κάτι ανάλογο δηλαδή με τον τύμβο των Μαραθωνομάχων.
Ίδωμεν.
Φυσικά όλοι περιμένουμε το…. πιο κορυφαίο (!)
Αλλάζουμε τώρα εντελώς κλίμα, όχι θέμα:
Σημείωση: Ας ελπίσουμε ότι τα σχολικά βιβλία Ιστορίας, δεν θα φερθούν στους αρχαιολόγους της Αμφίπολης, «καθ΄όν» τρόπον φέρθηκαν στον ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟ. Σε σημείο που… ανάγκασαν τον…. «τυχερό» (ναι, γιατί ΚΑΙ…. Ε Τ Σ Ι τον χαρακτήρισαν) αρχαιολόγο, να γράψει σε επιφυλλίδα του:
«ποτέ άλλοτε ίσως δεν χρειάστηκε να διαβάσω σχολικό βιβλίο με τόση θλίψη».
.
Εν αναμονή μιας ακόμη μεγάλης (πιθανότατα μιας πολύ σημαντικής) αρχαιολογικής ανακάλυψης στην Αμφίπολη, δείτε την «διαχείριση» της ανακάλυψης στην Βεργίνα, όσο μπόρεσα προσωπικά να την παρακολουθήσω και για ποιο λόγο, μέχρι το 1993.
Διαδίκτυο:
«Μανόλης Ανδρόνικος, Βεργίνα και τα…. Ελληνικά ανεξήγητα».
Β΄ ΜΕΡΟΣ
Για την πιθανότητα να είναι ο τάφος του Αλέξανδρου, όπως λέγεται.
Επιτρέψτε μου ένα σκεπτικό, που στηρίζεται στα παρακάτω:
–Ο μνημειακός χαρακτήρας του «τάφου»,
(ασυνήθιστος έως μοναδικός, απ” όσο γνωρίζω, για τα Ελληνικά ταφικά αισθητικά και… οικονομικά δεδομένα..)
–Ο όγκος του συνολικού κτίσματος…. Πυραμιδικής νοοτροπίας
–Οι Σφίγγες στην είσοδο…..
–Οι… εμμονές του Αλέξανδρου προς το τέλος της Ζωής του με… Άμωνες και άλλα ανάλογα
—Ιδεώδης γεωγραφικά η Αμφίπολη (δες και στο τέλος επιπλέον τον… συμβολισμό)
Σημείωση: Παρατηρούμε δηλαδή ότι ο τόπος και οι διαστάσεις του τάφου, ανταποκρίνονται εν μέρει στην προσωπική μεγαλοπρέπεια που επεδίωξε ο Αλέξανδρος, από ένα σημείο και μετά.
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας και το γεγονός ότι ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε το μεγαλόπρεπο αυτό μνημείο, ήταν φίλος του Αλέξανδρου, που σίγουρα γνώριζε και…. υστεροφημικές αδυναμίες του.
Συνεχίζουμε τώρα, με τους πιθανούς «πρωταγωνιστές»:
– Ο γνωστός ανταγωνισμός των φιλόδοξων διαδόχων του Αλέξανδρου και η προφανής επιθυμία του καθενός για το ηθικό δαχτυλίδι της Εξουσίας.
– Πέραν όμως της όποιας εξουσίας, η σχέση θαυμασμού και δέους των στρατηγών-διαδόχων προς την προσωπικότητα του Αλέξανδρου…..
—….να Θ Ε Λ Ε Ι, δηλαδή, να έχει στο δικό του Βασίλειο ο καθένας την σορό και την λάμψη της μεγαλοσύνης του… στρατηλάτη αρχηγού του….!
.
Αυτά και… κάποια άλλα που ακολουθούν, Θ Α (!) οδηγούσαν σε μία και μόνη πιθανότητα:
Αυτήν της μεταφοράς της σορού (οστών) του Αλέξανδρου από την Αίγυπτο στην γενέτειρα Ελληνική γη
με… λίγο άρωμα Αιγυπτιακής Μνημειακότητας.
.
Η δυνατότητα αυτή υπήρχε κατεξοχήν στον Κάσσανδρο.
Αρκεί να κάνουμε την εξής απλή, πλην ρεαλιστική σκέψη:
—Αν ο φιλόδοξος Κάσσανδρος «έλεγχε» την σύζυγο του Αλέξανδρου Ρωξάνη και τον γιο του, γιατί να μην μπορούσε να μεταφέρει και την σορό του του ΙΔΙΟΥ του Αλέξανδρου…!
Για τον Κάσσανδρο πάντως να πούμε και τα εξής ενδιαφέροντα:
– Ήταν ένας από τους τέσσερις ΙΣΧΥΡΟΥΣ από τους διαδόχους-επιγόνους που επιβίωσαν «πολιτικά» από τον κυκεώνα του Ανταγωνισμού τους για την εξουσία και τον έλεγχο της κληρονομιάς του Αλέξανδρου.
– Ήταν συγγενής του Αλέξανδρου. Σύζυγος της ετεροθαλούς αδελφής του Θεσσαλονίκης.
—Προς τιμήν της γυναίκας του, ο Κάσσανδρος ίδρυσε πόλη και της έδωσε το όνομά της.
Γιατί να μην ικανοποιούσε…. μια ακόμη τόσο προσωπική επιθυμία της;
Πράγματι,
–Τέσσερα άτομα σίγουρα , για συγγενικούς= έντονα προσωπικούς, συναισθηματικούς λόγους θα επιθυμούσαν την ταφή του Αλέξανδρου στην Μακεδονία:
Η Ρωξάνη, ο γιος τους Αλέξανδρος, προπάντων όμως η μητέρα του Ολυμπιάδα, και η αδελφή του Θεσσαλονίκη.
– Αν επιμένω σε παρέμβαση της Θεσσαλονίκης και όχι της Ολυμπιάδας, της μητέρας του Αλέξανδρου, είναι γιατί οι σχέσεις Κάσσανδρου και Ολυμπιάδας, δεν ήταν και οι καλύτερες.
Και τώρα…. ας ξαναπατήσουμε στην γη.
Γοητευτική περιπέτεια αλήθεια(!!!):
Να είναι όντως ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η Θεσσαλονίκη, η αδελφή του, να είναι αυτή που έπεισε τον άνδρα της Κάσσανδρο να φέρει στην γενέτειρα Μακεδονική γη την σορό του Μεγάλου Έλληνα Πολιτικού και Στρατηλάτη. Τα υπόλοιπα, ογκώδη και μνημειακά, τα ανέλαβε ο στενός φίλος αρχιτέκτονας του Αλέξανδρου.
Και ποιο άλλο σημείο βέβαια καταλληλότερο από την ΑΜΦΙΠΟΛΗ;
Έτσι η σορός του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, του μεγάλου Έλληνα στρατηλάτη, θα αναπαυόταν αιώνια κυριολεκτικά ΑΝΑΜΕΣΑ:
στους Φιλίππους- Χρυσοφόρο Παγγαίο= αιμοδότη της θαυμαστής του πορείας
και τα Στάγειρα, όπου αναπαυόταν ο πνευματικός του πατέρας, ο δάσκαλός του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, που πέθανε λίγους μήνες μετά από τον μαθητή του (322 π.Χ).
Να προσθέσουμε και μια…. λεπτομέρεια, που ίσως να μην είναι «λεπτομέρεια».
Οι Μακεδόνες, α ν α γ ν ω ρ ί ζ ο ν τ α ς την προσφορά του Αριστοτέλη, μ ε τ έ φ ε ρ α ν την σορό του από την Χαλκίδα, όπου πέθανε, και την έθαψαν στην πάτρια γη.
Πράγματι γοητευτική… ιστορία, αλλά…. πολυ ωραία, για να είναι αληθινή.
Υ.Γ Έγραψα το Β” μέρος, για να δείξω με ένα…. εξωεπιστημονικό σκεπτικό, για το πώς θα μπορούσε (!) να βρισκόταν η σορός του Αλέξανδρου στον μνημειώδη τάφο της Αμφίπολης.
Παρόλ” αυτά προσωπικά δεν πιστεύω σ” αυτήν την πιθανότητα.
Ωστόσο υπάρχει πάντα το…. χιαστί του Αριστοτέλη:
πιθανό-αδύνατο
δυνατό-απίθανο
Χρυσόστομος Τ.
(chrisblog.gr)