Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη *
Η ιστορική γη της Μεσοποταμίας βρίσκεται και πάλι σε αναταραχή μετά την επέλαση της τρομοκρατικής οργάνωσης ISIS «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και την Συρία/Λεβάντε», ενός ακόμη απολειφαδιού της Αλ-Κάϊντα.
Καθώς το Ιράκ έχει έλθει ξανά στο προσκήνιο και αρχίζει να διαγράφεται η πιθανότητα του πρώτου κράτους των τζιχαντιστών στην σύγχρονη ιστορία, θυμήθηκα τις ημέρες της παντοδυναμίας των «πριγκήπων του σκότους», σύμφωνα με τον αποδιδόμενο χαρακτηρισμό στα στελέχη των νεο-συντηρητικών του προέδρου Μπους, οι οποίοι σχεδίαζαν την εκ βάθρων «δημοκρατική αναμόρφωση» ολόκληρης της Μέσης Ανατολής, όπως διατυμπάνιζαν οι ανταποκρίσεις των μεγαλύτερων διεθνών ΜΜΕ.
Επρόκειτο, στην πραγματικότητα, για τον πόλεμο της Αυτοκρατορίας, η οποία έχτιζε με την βία την δική της νεοταξική πραγματικότητα, που δεν είχε καμμία σχέση με τις αρχές της δημοκρατίας και του διαφωτισμού.
Όπως έλεγε ο Karl Rove, βασικός σύμβουλος του Αμερικανού προέδρου Τζωρτζ Μπους, «Είμαστε οι παίκτες της ιστορίας… και εσείς θα πρέπει απλώς να μελετήσετε το τι κάνουμε».
Καθώς τα γεγονότα εκτυλίσσονται χαοτικά στην περιοχή που αρέσκοντο να αποκαλούν «Ευρύτερη Μέση Ανατολή», έχουμε κάθε λόγο, πραγματικά, να εξετάσουμε το τι έκαναν!
Πίστευαν ότι είναι «τα αφεντικά του πλανήτη» και ότι μπορούσαν να καταστρέφουν ολόκληρες χώρες, αρκεί να το ήθελαν, όπως κάνουν σήμερα οι Γερμανοί τραπεζίτες. Περίμεναν ότι θα ελέγξουν ασφυκτικά την Μέση Ανατολή, θα εγκατασταθούν για γενιές στο Ιράκ, θα κάνουν την Συρία και το Ιράν να υποταχθούν στην Pax Americana χρησιμοποιώντας μια απαράμιλλη στρατιωτική δύναμη.
Τα γεωπολιτικά τους όνειρα ήταν στα όρια της μεγαλομανίας, αλλά ήταν απλώς οι «διαμορφωτές» του παιχνιδιού… Άλλοι ήταν οι σκηνοθέτες στα παρασκήνια της ιστορίας, αυτοί που ήθελαν το γενικευμένο χάος, το οποίο θα γεννήσει τον τελικό έλεγχο του πλανήτη όπως καμμία ιμπεριαλιστική δύναμη δεν το πέτυχε στην ιστορία.
Κι όπως είχε εξομολογηθεί τις ημέρες της εισβολής, 11 χρόνια πριν, ο τελευταίος πρεσβευτής του Ιράκ Δρ. Φαρούκ Αλ-Φατία, σε αποκλειστική συνέντευξη που μας είχε δώσει, λίγο πριν μπουν οι Αμερικανοί στην Βαγδάτη: «Χθες ήταν η Σαμαρκάνδη, προχθές το Βελιγράδι. Σήμερα είναι η Βαγδάτη. Αύριο θα είναι η Δαμασκός… Ο τελικός στόχος, όμως, είναι η ίδια η Ευρώπη».
Στις προηγούμενες φάσεις της ιρακινής περιπέτειας, ο στόχος των αμερικανο-ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων ήταν η Ίσις και ο Όσιρις, οι δύο πυρηνικοί αντιδραστήρες ισχύος 800 κιλοβάτ και 90 μεγαβάτ, αντίστοιχα, που ήταν ο κορμός της πυρηνικής βιομηχανίας του Ιράκ.
Οι δύο αντιδραστήρες, που οι Ιρακινοί τους βάφτισαν Ταμούζ Ι και Ταμούζ ΙΙ, είχαν δοθεί από τους Γάλλους επί Σιράκ, χρησιμοποιούσαν εμπλουτισμένο ουράνιο 93% και ήταν κατάλληλοι για στρατιωτικές εφαρμογές.
Οι αντιδραστήρες παραδόθηκαν στο Ιράκ στα τέλη του 1980. Λίγους μήνες μετά, τον Μάϊο του 1981, έρχεται στην εξουσία το σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας και ο Φρανσουά Μιττεράν, υποστηριζόμενος από το εβραϊκό λόμπυ της Γαλλίας. Σε λιγότερο από τριάντα ημέρες, 7 Ιουνίου 1981, η ισραηλινή αεροπορία, σε μια άνευ προηγουμένου έξοδο από τα σύνορα της χώρας της, καταστρέφει με βομβαρδισμό τον αντιδραστήρα Όσιρακ (= Όσιρις+Ιράκ).
Επικεφαλής της επιχείρησης ήταν ο μοιραίος σμηναγός Ιλάν Ραμόν, ο ίδιος που σκοτώθηκε δύο δεκαετίες αργότερα στην πτώση του διαστημικού λεωφορείου Κολούμπια! Ο πρώτος Ισραηλινός αστροναύτης…
Ως γνωστόν, στην προχριστιανική Μέση Ανατολή, στο Παλιό Βασίλειο της Αιγύπτου, η ΙΣΙΣ λατρευόταν σαν θεά της γονιμότητας. Σύμφωνα με την μυθολογία, η Ίσις (ή Ίσιδα) παντρεύτηκε τον αδελφό της, θεό Όσιρι, και γέννησε τον γιο της, Ώρο, και οι τρεις μαζί απάρτιζαν την Οσιρική Τριάδα, ένα πρότυπο της Αγίας Οικογένειας.
Η Ίσιδα απεικονιζόταν συνήθως ως γυναίκα που έφερε στην κεφαλή της έναν θρόνο (η Βασίλισσα του Θρόνου), ιδεόγραμμα του ονόματός της.
Στους σχετικούς μύθους αποτυπώνεται η αιώνια πάλη Φωτός εναντίον Σκότους (Όσιρις-Σεθ) και η τελική επικράτηση του φωτεινού πνεύματος που υπόσχεται την λύτρωση. Η Ίσις ήταν επίσης υπεύθυνη για την ανάσταση του Όσιρι έπειτα από τον θάνατό του, στον οποίο τον έστειλε ο αδελφός του, Σεθ.
Από τον Πλούταρχο μέχρι το new age, η ιστορία της Ίσιδος και οι αποσυμβολισμοί της είναι από τα αγαπημένα θέματα της αποκρυφιστικής φιλολογίας.
Και έτσι τώρα έχουμε το Χαλιφάτο του ISIS σαν μια νέα ενσάρκωση της Ίσιδος στην Μέση Ανατολή, και μια ενισχυμένη επανάκαμψη της μητρικής του οργάνωσης, της Αλ-Κάϊντα, στο Ιράκ.
Η αναπόφευκτη σύνδεση της θεάς με το όνομα του νεοεμφανισθέντος «Χαλιφάτου του ISIS», επαναφέρει στο προσκήνιο τις απόψεις εκείνων που θεωρούν το Ισλάμ (ή τουλάχιστον την φονταμενταλιστική εκδοχή του) ως συνέχεια της αρχαίας Αραβικής θρησκείας, που ήταν διαδεδομένη στην Μέση Ανατολή και λάτρευε την Σεληνιακή θεότητα (άλλοτε ως αρσενική και άλλοτε ως θηλυκή) με σύμβολό της την Ημισέληνο.
Αυτή η θεότητα λατρευόταν από τους πιστούς της στραμμένους προς την Μέκκα και ο ιερός της μαύρος λίθος ήταν η Καάμπα, πολύ πριν την εμφάνιση του Μωάμεθ…
Είναι εντυπωσιακό πώς τα καταφέρνει το κράτος-προστάτης της νέας παγκόσμιας τάξης, η Αμερική-μαχητής των «ανθρώπινων δικαιωμάτων», να μπορεί, σαν την θεά Ίσιδα, να γεννά ξανά και ξανά συγκρούσεις επικών διαστάσεων…
Παρ’ όλο που ο πρόεδρος Ομπάμα κήρυξε το τέλος του «πολέμου της τρομοκρατίας», τώρα οι ισλαμιστές βρίσκονται πάλι εν δράσει, με μεγαλύτερα και καλύτερα σχέδια για το Ιράκ, το Ιράν, την Συρία και την Ιορδανία, αναβιώνοντας δράματα από το μυστικό βιβλίο της ιστορίας.
Παρακολουθήστε αυτή την νέα ISIS καθώς προχωρά καταλαμβάνοντας νέες εύφορες εκτάσεις, εξαπλώνοντας τον θρησκευτικό φανατισμό που της δίδαξε καλά η «εξάπλωση της δημοκρατίας» από τους Eπικυρίαρχους!!!
Αφού πολέμησε ανεπιτυχώς το καθεστώς Άσαντ στην Συρία, η ISIS στράφηκε προς το Ιράκ όπου, τον Ιανουάριο του 2014, άρχισε να ασκεί διοίκηση στην περιοχή της Φαλούτζα. Υπό την ηγεσία του Αμπού Μπακρ αλ Μπαχνταντί, ενός αιμοσταγούς Ιρακινού, ο οποίος ήταν κρατούμενος των ΗΠΑ για 4 χρόνια… πριν οι Αμερικανοί αποφασίσουν να τον ελευθερώσουν, και με την στήριξη της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, η ISIS σκορπά τον θάνατο υλοποιώντας τα σχέδια όσων θέλουν η καυτή φωτιά του Χάους να κάψει τα πάντα.
Ας δούμε ποιες ήταν οι εκτιμήσεις των ψυχολόγων των φυλακών γι’ αυτόν τον απίθανο νέο ηγέτη των Ισλαμιστών, του Μπαχνταντί: «Βλάκας και κακός»… Όπως και οι πάτρωνές του!
Όπως λένε οι πληροφορίες από ανεξάρτητες πηγές, το «Χαλιφάτο» είναι δημιούργημα των βρετανικών, αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών.
Άλλες πληροφορίες που προέρχονται από την αραβική «αλ Χαντάθ» και την ιστοσελίδα «The Andreasept», η οποία δημοσιεύει διαρροές του πρώην υπαλλήλου της NSA Edward Snowden, επιμένουν ότι ο αρχηγός του ISIS, Abu Bakr al Baghdadi, έχει «κατασκευαστεί» σε ειδικό πρόγραμμα εκπαίδευσης πρακτόρων, όπου επί έναν χρόνο παρακολούθησε εντατικά, εκτός των άλλων, μαθήματα ισλαμικής ρητορείας.
Οπως φαίνεται το 2014 θα είναι η χρονιά όπου οι βλάκες και κακοί ολιγάρχες της παγκοσμιοποίησης αποφάσισαν να αναδείξουν τον πόλεμο (από τις παρυφές της Ε.Ε. –Ουκρανία- μέχρι την Μέση Ανατολή και την Αφρική) σε βασικό μοχλό για να σώσουν το παγκόσμιο σύστημά τους.
Ο στρατός της ISIS, που κινείται σήμερα προς την Βαγδάτη, είναι η τελική εκδήλωση της αρχικής συνωμοσίας –που περιγράφηκε αναλυτικά σε ένα νατοϊκό κείμενο, το οποίο αποκάλυψε ο γνωστός Αμερικανός συγγραφέας Seymour Hersh- με στόχο να δημιουργήσει και να αναπτύξει μια περιοχή ακραίων σουνιτών ισλαμιστών που θα απομονώσουν τους σιϊτικούς διαδρόμους από το Ιράν προς την Συρία και προς την Χεζμπολλάχ στον Λίβανο.
Όποια κι αν είναι η έκβαση στην περιοχή, η αλήθεια είναι ότι οι σιωνιστικο-νατοϊκές δυνάμεις ξαναεισέβαλαν στο Ιράκ με μια πολεμική μηχανή πιο βάρβαρη και πιο ωμή από το «Σοκ και Δέος» του 2003 και για όλα αυτά, στο βάθος, κρύβεται το σχέδιο για το αιώνιο Eretz Israel (Μεγάλο Ισραήλ), για το οποίο μιλούν τα εδάφια του Ταλμούδ: «Μακάρι να ζήσουμε σύντομα στην Ιερουσαλήμ του Μεσσία και να οργώσουμε την γη του λυτρωμένου Ισραήλ».
Η συμμαχία μεταξύ του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος στις ΗΠΑ και του ισραηλινού λόμπυ είναι ανεπίσημη και ντε φάκτο. Έχει σφυρηλατηθεί επιδέξια μέσα από ένα πολύπλοκο δίκτυο ισχυρών μιλιταριστικών think-tanks, όπως το American Enterprise Institute, το Project for the New American Century (Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα), την AIPAC (Αμερικανο-Ισραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων), το Middle East Media Research Institute, το Washington Institute for Near East Policy (Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον για την Πολιτική στην Εγγύς Ανατολή), το Middle East Forum, το National Institute for Public Policy (Εθνικό Ινστιτούτο για τη Δημόσια Πολιτική), το Jewish Institute for National Security Affairs (Εβραϊκό Ινστιτούτο για Θέματα Εθνικής Ασφάλειας) και το Center for Security Policy.
[Πηγή: An Unholly Alliance Between the Military-Security-Industrial Complex and the Israel Lobby του Ismael Hossein-Zadeh]
Στον απόηχο του Ψυχρού Πολέμου, αυτά τα μιλιταριστικά thinks-tanks και τα «γεράκια» που τα διευθύνουν μέσα και γύρω από την αμερικανική κυβέρνηση δημοσίευσαν μια σειρά πολιτικών προτάσεων, που υποστήριζαν με σαφήνεια και αποφασιστικότητα σχέδια για αλλαγή συνόρων, καθεστώτων και δημογραφικής κατάστασης στην Μέση Ανατολή.
Το Μεγάλο Παιχνίδι στην Μέση Ανατολή ήταν μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι, που η «αρκούδα» έδειξε τα νύχια της στην Συρία, εντελώς στημένο. Ήταν σαν να παίζει μια μικρή ομάδα, αγύμναστη και απροπόνητη, απέναντι στην μεικτή κόσμου και ο διαιτητής να είναι πουλημένος εναντίον της. Όμως, κάποια στιγμή άρχισε να αφυπνίζεται η κερκίδα και να απειλεί ότι θα μπει μέσα. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στην περιοχή, δέκα και πλέον χρόνια μετά την επιχείρηση «Σοκ και Δέος»:
– το Ιράν είναι σύμμαχος της ιρακινής κυβέρνησης,
– η Συρία και η Χεζμπολλάχ στον Λίβανο κρατούν τις θέσεις τους πιο ισχυρά από πριν, και
– ο δεσμός ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν είναι τόσο «αδιάσπαστος» όσο όταν έκανε την σχετική δήλωση ο Ομπάμα ενώπιον της AIPAC στην προεκλογική περίοδο του 2008.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα, μιλώντας στις 28 Μαΐου στην στρατιωτική ακαδημία West Point, άφησε να φανούν οι προθέσεις του Λευκού Οίκου για το άμεσο μέλλον.
Η δυνατότητα της Ουάσιγκτον να επιβάλει την βούλησή της στα άλλα κράτη φθίνει αλλά αυτή η φάση θα διαρκέσει πολλά χρόνια μάλλον.
Γι’ αυτούς και για άλλους λόγους, ο αριθμός των στρατηγικών εξωτερικών και στρατιωτικών στόχων της σημερινής και των μελλοντικών αμερικανικών κυβερνήσεων είναι να εμποδίσει ή να καθυστερήσει όσο μπορεί την αναπόφευκτη ανάπτυξη μιας πολυπολικής ηγεσίας, αν και ποτέ δεν το έχει παραδεχθεί ανοικτά.
Ο Ομπάμα το άφησε να εννοηθεί καθαρά στον λόγο του στο West Point, ανάμεσα σε εθνικιστικές κορώνες και ύβρεις. «Οι ΗΠΑ είναι και θα παραμείνουν το μόνο αναγκαίο έθνος. Αυτό επαληθεύθηκε τον προηγούμενο αιώνα και θα επαληθευθεί και στον επόμενο αιώνα… Αυτό είναι το συμπέρασμά μου: Η Αμερική πρέπει πάντα να είναι ηγέτης στην παγκόσμια σκηνή. Αν δεν είμαστε εμείς, κανένας άλλος δεν θα είναι…».
Αντικαταστήστε τις λέξεις «αναγκαίο έθνος» με τις λέξεις «παγκόσμια ηγεμονία» και αντιλαμβάνεστε τι εννοεί.
Ο Ομπάμα απέφυγε να θίξει εκτενώς το πρόγραμμα της Ουάσιγκτον για την διαφύλαξη του υψηλού στάτους της και τον επαναπροσανατολισμό των προτεραιοτήτων της εξωτερικής πολιτικής της από την Μέση Ανατολή στην Ασία. Η μετάβαση αυτή ήταν πιο αργή απ’ ό,τι αναμενόταν επειδή ο Λευκός Οίκος και το Στέητ Ντηπάρτμεντ ήταν απασχολημένοι με το Ιράν, την Συρία, την Παλαιστίνη και το χάος στην Ουκρανία τον τελευταίο καιρό. Η στροφή άρχισε να μπαίνει σε κίνηση με το ταξίδι του Ομπάμα (22-27 Απριλίου) στην Ιαπωνία και τις άλλες ασιατικές χώρες.
Γι’ αυτό ο Richard N. Haass, επικεφαλής του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (CFR), του πανίσχυρου κέντρου αποφάσεων στις ΗΠΑ, αναγκάστηκε να τονίσει στις 22 Απριλίου: «Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ βρίσκεται σε ανησυχητική σύγχυση… Ο χρόνος που δαπανήθηκε στην Ιερουσαλήμ και την Γενεύη είναι χρόνος που χάθηκε από το Τόκυο και το Πεκίνο». (Jack A. Smith, Global Research, 13/06/2014)
Η κλιμάκωση της βίας σε όλο τον κόσμο είναι τόσο γρήγορη ώστε επιτρέπει παραλληλισμούς μεταξύ Αυγούστου 1914 και 2014 που είναι εντυπωσιακοί. Οι αναλογίες είναι χρήσιμες για την πρόβλεψη γεγονότων. Εξ ίσου σημαντικές είναι όμως και οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο χρονικών στιγμών, μερικές είναι προφανείς, άλλες λιγότερο.
Όπως σήμερα, το 1914 ήταν μια περίοδος φιλελευθερισμού, οικονομικής παγκοσμιοποίησης και ειρήνης (τουλάχιστον στις προνομιούχες περιοχές του πλανήτη), η οποία, με συνοπτικές διαδικασίες, κατέληξε σε μια βίαιη έκρηξη με εκατομμύρια θύματα. Η κρίσιμη απόφαση τώρα, όπως και τότε, είναι αν θα χρησιμοποιηθούν στρατιωτικά ή ειρηνικά μέσα, και η ζυγαριά φαίνεται να έχει κλίνει υπέρ της δύναμης.
Βέβαια, το 1914, οι προετοιμασίες των μεγάλων δυνάμεων για τον πόλεμο είχαν ολοκληρωθεί. Η στιγμή του 2014, αντίθετα, έχει εξαιρετική ρευστότητα και είναι απρόβλεπτη. Μπορεί να μην υπάρχουν φανερά χρονοδιαγράμματα ή συμμαχίες μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων που να μας σύρουν όλους μαζί σε μια νέα άβυσσο, όμως, το αναπάντεχο –οι νέες κρίσεις, απροσδόκητες εξελίξεις, ξαφνικές εντάσεις- συμβαίνει καθημερινά και τα στοιχεία είναι συντριπτικά, ότι το χάος που μαίνεται οφείλεται σε ηθελημένες αποφάσεις.
*Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι τ.221, Ιούνιος 2014
