ΠΟΥ ΟΔΕΥΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ;

Γράφει ὁ Γιῶργος Νικολακάκος
Η Ἑλλάδα διέρχεται μιά περιόδο πνευματικής καί ἡθικής σήψεως Τέτοιες περιόδους διῆλθεν ἡ Αγγλία γιά ἕνα σύντομο διάστημα στά μέσα του Που αἰῶνος, ἡ Γαλλία στόν 18ον αίὦνα καί ἡ Ρωσία στόν 20όν.Στήν σημερινή Ελλάδα, ἡ σήψις ποῦ ἐπέφερε ἡ ἔνδεια τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, σἀν “ὀλικό κοινωνικό φαινόμενον”, δέν εἶναι μόνον πολιτική. Είναι πνευματική, ήθική καί, γενικώτερα, κοινωνική. Με τα “Πρότυπα” ποῦ ἔδωσε ὁ πολιτικός κόσμος, ἔχει φθάσει στό ἔσχατο σημεῖο τῆς καταπτώσεως και παρακμή. Τό μεγάλο δρᾶμα τῆς Ελληνικῆς
κοινωνίας εἷναι ή ίστορική ἤττα τῆς σκέψεως καί τῶν ίδεῶν. Η πλήρης ἀποσάθρωσις καί κατεδάφησις τῆς ίστορικής καί κοινωνικῆς γνώσεως, ή δολοφονία τῆς πολιτικῆς σκέψεως καί συνεργοί σέ αυτήν τήν δολοφονία εῖναι ὄλοι οί πολιτικοί «ταγοί» τῆς χῶρας.Χωρίς αὐτήν τήν τραγωδία τῆς συντριβῆς τῆς σκέψεως δέν θά φτάναμε ποτέ στήν σημερινή κοινωνικήν καί ἐθνικήν τραγωδία.
Σήμερα στήν Ελλάδα ἐπικρατεῖ ή ψευτιά καί ὁ πνευματικός έκφυλισμός πού ἀπλώνει ἠμέρα μέ τήν ἡμέρα ἀπάνω στούς Ἔλληνες καί τούς παραμορφώνει. Οί πολιτικοί μας ταγοί ψευδονται ἀσυστόλως καί οί «διανοητές» μας διαστρεβλώνουν τήν ιστορία μέ τόν πιό κατάφωρο τρόπο καί ἀπαξιώνουν καί νά διασύρουν τά πρότυπα μας. Βλέπομε ἕναν λαό πού ξεχωρίζε ἀνάμεσα σέ ὄλα τά ἔθνη καί πού ἤταν γεμάτος πνευματική ὑγεία, οί φευτοδιανοούμενοι καί οί ανάπηροι πολιτικοί νά τον ἔχουν κάνει σαχλόν, χωρίς πνευματικό νεύρο, χωρίς πνευματική
ἀνδροπρέπεια, χωρίς χαρακτῆρα.
Στήν σημερινή ἐποχή οί ιδεολογικοί ταγοί τῆς κοινωνίας ἔχουν χάσει τήν αἴσθησιν γιά μεγάλα καθήκοντα καί τό αἴσθημα εὐθύνης ἀπέναντι στήν κοινωνία καί ἔχουν προκαλέσει τόν ἀναπροσανατολισμό τῆς κουλτοῦρας. Αὐτός ό ἀναπροσανατολισμός ἔχει ὀδηγήσει στόν εκχδυδαϊσμό τῆς πολιτικῆς συμπεριφοράς μέ καθολικές διαστάσεις. Η καθολίκευσις τοῦ ἐκχδυδαϊσμοῦ τῆς πολιτικῆς συμπεριφοράς καί τῆς ἀναξιοπιστίας τοῦ λόγου, πολιτικοῦ ἥ ὄχι, καί ή συνακόλουθη διάχυσις τῶν σέ ὄλες τίς σφαίρες τῆς κοινωνικῆς καί
προσωπικῆς ζωῆς, ἔχουν δημιουργήσει ἐκείνους τούς παράγοντες πού ὀδηγοῦν τελικά στόν κυνισμό, στήν ἀπόρριψιν εὐθύνης ἔναντι τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου, καί στήν δυσπιστία γιά κάθε ὑπόσχεσιν ἀπό τούς πολιτικούς.Τί συμβαίνει τότε σέ τέτοιες περιπτώσεις;
Ὄταν, κατά τήν διάρκεια τῆς κοινωνικοποιήσεως τοῦ ἀτόμου, τίς κοινωνικές ὑποδοχές μέσα στίς ὀποῖες τό ψυχικό δυναμικό τῶν ἀτόμων γιά κατακτησιν ταυτότητος καί κατανοήσεως τοῦ κόσμου τίς ἀποτελοῦν οί λαϊκιστικές ιδεολογίες καί ὄχι ἔνα ὑγειές καί δυναμικό κοινωνικό σύστημα, καί όταν αὐτές οί υποδοχες δέν προσφέρουν κανέναν καθοδηγητικόν λόγο, δέν προσφέρουν καμία νοηματοφόρα δραστηριότητα, ἀλλά, ἀπεναντίας, κάνουν κάθε τί γιά νά ἐξοβελίσουν τήν συνειδητήν πλευρά τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἀτόμων, τότε κᾶθε άποψις
πού θά διατυπώνωμε, κάθε εξήγησις πού θά προσφέρωμε θά ἀποτελῆ μιά ψευδή ἐρμηνεῖα τῆς κάθε καταστάστεως καί ἑκάστου προβλήματος. Οί κοινοτοπίες θά αντικαθιστοῦν τίς ὀρθολογικές σταθμίσεις τῶν καταστάσεων καί ό ἐρμηνευτικός παράγοντας στόν ὀποῖον θά ανάγεται ή δράσις τῶν ἀτόμων θά εἶναι τά διάφορα ἰδεολογήματα. Ὄταν ή κοινωνική δράσις τῶν ἀτόμων στρέφεται πρός ἀντικείμενα καί ἰδέες πού εἶναι ἀπογυμνωμένα ἀπό κᾶθε ἠθικό ἔρεισμα, ή συνείδησις τῶν ἀνθρώπων δέν θά μπορέση νά οίκειοποιηθῆ τά νοήματα πού
δίνουν ἠθικό περιεχόμενο στήν δράσιν τους.
Οί περισσότερες κυβερνήσεις σήμερα αποτελούν τήν ενσάρκωσι τής αναξιοπιστίας καί τών εγγυητών τής αδιαφάνειας, πού αναθέτουν τούς πιό σημαντικούς ρόλους μόνον σέ μαθητευόμενους μάγους, π΄χ. περιπτωσις Στουρνάρα, καί πού εξαντλούν όλες τους τίς προσπάθειες στήν θέσπισιν μέτρων πού, όχι μόνον δέν θεραπεύουν τά προβλήματα από τά οποία μαστίζεται ή κοινωνία, αλλά πλήττουν τόν λαό, καί από τό άλλο μέρος οί οπαδοί τού κυβερώντος κόμματος επικροτούν τήν πολιτική τής κυβερνήσεως πού θεσπίζει αυτά τά μέτρα. Αυτό αποδεικνύει ότι
ἔχει προκληθῆ ἰδεολογικός ἐκμαυλισμός καί ἠθικός ἀναπροσανατολισμός. Τά κόμματα χαρακτηρίζονται ἀπό ἠθικήν ἀδράνεια, πνευματική στειρότητα καί ανικανότητα γιά τήν σύλληψιν μεγάλων καί τολμηρῶν ἰδεῶν καί ἔχουν παραιτηθῆ ἀπό κάθε προσπάθεια χειραγωγήσεως τῶν ἀπαιτήσεων τῶν μαζῶν καί νά ἀποτρέψουν τήν ἐπιβολή τοῦ πνευματικοῦ βαρβαρισμοῦ. Γιαυτό σήμερα ή λέξις εὐγένεια ἔχει ἐκφυλιστῆ καί μεταβληθῆ σάν κάτι ὄμοιον μέ τά κοινά δικαιώματα, «στατική, παθητική ίδιότητα πού λαμβάνεται καί μεταδίδεται σάν κάτι
τό αδρανές». Εὐγενής εἶναι ό ἄνθρωπος πού ἔχει ὑψωθῆ ἐπάνω ἀπό τήν ανώνυμη μᾶζα. «Προϋποθέτει μιάν ἀσυνήθη προσπάθεια ή οποῖα ἀποτελεῖ τό αίτιον τῆς φήμης. Ὧστε ό ευγενής εἶναι ἰσοδύναμον μέ τό δυναμικός, ἐξαίρετος.» Σέ αυτό τό ἄτομο ὑπάρχει τό κίνητρο πού παρακινεῖ τούς κατιόντες νά διατηρήσουν τό ἐπίπεδο τῆς προσπάθειας πού κατέκτησε ὁ πρόγονος. Οί ὄποιες συγκρούσεις ὑπάρχουν σήμερα προκαλοῦνται ἀπό τόν ἀγῶνα νά διατηρήσουν τά κεκτημένα. Ο ἄνθρωπος δέν ἀναγνωρίζει ὄτι τά προνόμια ἀποτελοῦν τά πρότυπα
πού ἔφθασε ή προσωπική προσπάθεια.
Οχι μόνον ἡ ἑλληνική κοινωνία ἀλλά καί ὄλες οί δημοκρατίες στίς δυτικές χώρες σήμερα είναι μία πιστή αντανάκλασις τής μιάς τών «ημαρτημένων» πολιτειών τού Πλάτωνος. Τό ερώτημα είναι: θά διαπράξωμε τό τελευταίο ολοίσθημα πού θά φέρη τήν κατάλυσι τού πολιτεύματος καί τήν κατάρευσι τής κοινωνίας; Οπώς ευστοχα εχει παρατηρηθή,’η «πνευματικότητα τής εποχής ισοδυναμεί μέ διασπαθισμό σωρευμένης κληρονομίας σέ πλήθος από βραχύβια ρεύματα πού στό τέλος παρασύρουν τούς ανθρώπους ως αθύρματα, μακρυά από τίς πηγές μέχρι οτου να
ακινητήσουν καί αυτά στά τενάγη του ολοκληρωτισμού.» Η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές ότι όταν μιά κοινωνία περνά από τέτοιες φάσεις καταλήγη «στά τενάγη τού ολοκληρωτισμού.